Φοβάμαι τη ζωή!

“Η δυστυχία υπάρχει” είπε ο Σεβέκ απλώνοντας τα χέρια του. “Είναι πραγματική”.

Μπορώ να την ονομάζω παρεξήγηση, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει ή ότι κάποτε θα πάψει να υπάρχει.

 

Η δυστυχία είναι η ανθρώπινη συνθήκη. Όταν έρχεται το ξέρεις· αναγνωρίζεις την αλήθεια της. Φυσικά είναι σωστό να φροντίζουμε τους αρρώστους, να καταπολεμάμε την πείνα και την αδικία, όπως κάνει ο κοινωνικός οργανισμός.

 

Αλλά καμιά κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση της ύπαρξης. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την δυστυχία. Αυτόν ή εκείνον τον πόνο, ναι, αλλά όχι τον Πόνο. Μια κοινωνία μπορεί να καταργήσει μόνο την κοινωνική δυστυχία- την άχρηστη δυστυχία. Η υπόλοιπη εξακολουθεί να υπάρχει. Είναι η ρίζα, η πραγματικότητα. Όλοι από μας εδώ θα γνωρίσουμε τη λύπη· αν ζήσουμε πενήντα χρόνια, θα είναι πενήντα χρόνια λύπης. Και στο τέλος θα πεθάνουμε. Με αυτή την συνθήκη γεννιόμαστε.

 

Φοβάμαι τη ζωή! Υπάρχουν φορές που…που με πιάνει τρόμος. Η ευτυχία φαίνεται φευγαλέα. Κι ωστόσο, αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι μια παρεξήγηση…αυτό το κυνήγι της ευτυχίας…αυτός ο φόβος του πόνου…Αν αντί να τον φοβάμαι και να τον αποφεύγω…αν μπορούσα να τον διασχίσω…να τον ξεπεράσω…Υπάρχει κάτι πέρα από τον πόνο.

 

Αυτό που υποφέρει είναι το εγώ, αλλά υπάρχει ένα σημείο όπου το εγώ σταματάει. Δεν ξέρω πως να το πω. Αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα, η αλήθεια που αναγνωρίζω στη δυστυχία κι όχι στην άνεση και στην ευτυχία- ότι η πραγματικότητα του πόνου δεν είναι ο πόνος. Αν μπορέσεις να την ξεπεράσεις. Αν μπορέσεις να την αντέξεις μέχρι το τέλος.

 

“Πραγματικότητα της ζωής μας είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη”, είπε ένα ψηλό κορίτσι με γλυκά μάτια.”Η αγάπη είναι η αληθινή συνθήκη της ανθρώπινης ζωής.”