Την εξυπνάδα και την πονηριά του ο Ερμής, φίλες και φίλοι μου, δεν τη φύλαγε μόνο για δύσκολες αποστολές, για τις κλεψιές και για τα άλλα καμώματα σε βάρος των θεών... Τη χρησιμοποιούσε και για να ικανοποιεί τις ερωτικές του πεθυμιές!
Κάποτε στις πεθυμιές αυτές εισχώρησε και η Απημοσύνη...
Ήταν κόρη του βασιλιά της Κρήτης, του Κατρέα, άρα εγγονή του Μίνωα και της Πασιφάης.
Όταν ο πατέρας της όμορφης Απημοσύνης πήρε χρησμό ότι θα έχανε την εξουσία από ένα παιδί του ή ένα εγγόνι του, αυτή με τον αδελφό της Αλθαιμένη, πληροφορημένοι για το χρησμό που ο πατέρας τους κρατoύσε μυστικό, έφυγαν κρυφά για τη Ρόδο.
Δια της μετανάστευσης ήθελαν ν' ακυρώσουν το χρησμό, ν’ αποφύγουν έτσι την πατροκτονία οι ίδιοι, οι δε απόγονοί τους το φόνο του παππού τους....
Στο όρος Αταβύριο, απ' όπου έβλεπαν την Κρήτη, τα δυο αδέλφια καθιέρωσαν τη λατρεία του Αταβύριου Δία και ίδρυσαν στο νησί την πόλη Κρητινία.
Την Απημοσύνη την ερωτεύτηκε μεν ο Ερμής, αλλά αυτή συνέχεια τού ξεγλιστρούσε.
Ο θεός, για να την κάνει δική του, επινόησε, καθόλου δύσκολο γι΄αυτόν, ένα τέχνασμα.
Στο δρόμο απ' όπου θα περνούσε η κοπέλα κουβαλώντας νερό, ο Ερμής στρώνει φρεσκοδαρμένα τομάρια, πάνω στα οποία αυτή γλιστρά και πέφτει.
Ο Ερμής, που παραμόνευε, ενώνεται με την αιφνιδιασμένη νέα.
Όταν το κορίτσι κατάλαβε ότι ήταν έγκυος, αποκάλυψε την αλήθεια στον αδελφό της που δεν την πίστεψε και τη σκότωσε...
Και οι θεοί παρενοχλούν, φίλες και φίλοι, ερωτικά.
Μη σας ξενίζει αυτή η συμπεριφορά, αφού οι προγονικοί μας θεοί είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου.
Αποσυμβολίζοντας τώρα την ιστορία της Απημοσύνης, αναφέρεται σε τελετουργικά γονιμότητας, όπου τονίζεται η σημασία του υγρού στοιχείου στη δημιουργία ζωής.
Αποτυπώνει, ωστόσο, και την εξάπλωση των Μινωιτών στη Μικρά Ασία και την Πελοπόννησο, καθώς και τις διασυνδέσεις αιγαιακών(Ρόδος) και πελοποννησιακών περιοχών με την Κρήτη.
Επισημαίνω ένα στοιχείο ακόμα, που προκύπτει από την ετυμολογία του ονόματος της ηρωίδας μας.
H Απημοσύνη, φίλες και φίλοι μου, επιβεβαιώνει και ακυρώνει το όνομά της.
Απημοσύνη (α στερητικό+ πήμα =βλάβη) σημαίνει έλλειψη βλάβης, αβλάβεια.
Και πράγματι η μετανάστευση στη Ρόδο αποσκοπούσε στην αβλάβεια του πατρός της, αλλά στην ίδια έφερε πήμα, ήτοι βλάβη, από τη στιγμή που μπαίνει στον κύκλο των ερωτικών ορέξεων του άτακτου Ερμή.
Τελικά, το χρησμό για το φόνο του Κατρέα τον επαλήθευσε μια βολή του Αλθαιμένη, που για λόγους τιμής έγινε πριν αδελφοκτόνος.
Γέρος ο Κατρεας, αναζητά το γιο του, για να τον αφήσει κληρονόμο στον θρόνο.
Έτσι βρίσκεται στις ακτές της Ρόδου.
Βοσκοί όμως του Αλθαιμένη, που είδαν αυτόν και τους άνδρες του να αποβιβάζονται, τους περνούν για πειρατές και τους επιτίθενται με πέτρες.
Τα γαυγίσματα των σκύλων δεν αφήνουν ν' ακουστεί η φωνή του Κατρέα, που δήλωνε συνεχώς το όνομά του.
Ο Κατρέας πεθαίνει από το ακόντιο του Αλθαιμένη, επαληθεύοντας τον χρησμό.
Μη αντέχοντας την επαλήθευση του χρησμού ο Αλθαιμένης ζητά από τους θεούς να καταποντιστεί στη γη.
Η γη άνοιξε και τον κατάπιε… (Απολλόδωρος 3.12-16, Διόδωρος Σ. 5.59)
Βρίθει τελικά τραγικών ιστοριών η Μυθολογία μας, φίλοι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου