ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις III - Ἱέρωνι Συρακοσίῳ (3.93-3.115)

καὶ θεοὶ δαίσαντο παρ᾽ ἀμφοτέροις, [στρ. ε]
καὶ Κρόνου παῖδας βασιλῆας ἴδον χρυ-
σέαις ἐν ἕδραις, ἕδνα τε
95 δέξαντο· Διὸς δὲ χάριν
ἐκ προτέρων μεταμειψάμενοι καμάτων
ἔστασαν ὀρθὰν καρδίαν. ἐν δ᾽ αὖτε χρόνῳ
τὸν μὲν ὀξείαισι θύγατρες ἐρήμωσαν πάθαις
εὐφροσύνας μέρος αἱ
τρεῖς· ἀτὰρ λευκωλένῳ γε Ζεὺς πατήρ
ἤλυθεν ἐς λέχος ἱμερτὸν Θυώνᾳ.

100 τοῦ δὲ παῖς, ὅνπερ μόνον ἀθανάτα [αντ. ε]
τίκτεν ἐν Φθίᾳ Θέτις, ἐν πολέμῳ τό-
ξοις ἀπὸ ψυχὰν λιπών
ὦρσεν πυρὶ καιόμενος
ἐκ Δαναῶν γόον. εἰ δὲ νόῳ τις ἔχει
θνατῶν ἀλαθείας ὁδόν, χρὴ πρὸς μακάρων
τυγχάνοντ᾽ εὖ πασχέμεν. ἄλλοτε δ᾽ ἀλλοῖαι πνοαί
105 ὑψιπετᾶν ἀνέμων.
ὄλβος {δ᾽} οὐκ ἐς μακρὸν ἀνδρῶν ἔρχεται
σάος, πολὺς εὖτ᾽ ἂν ἐπιβρίσαις ἕπηται.

σμικρὸς ἐν σμικροῖς, μέγας ἐν μεγάλοις [επωδ. ε]
ἔσσομαι, τὸν δ᾽ ἀμφέποντ᾽ αἰεὶ φρασίν
δαίμον᾽ ἀσκήσω κατ᾽ ἐμὰν θεραπεύων μαχανάν.
110 εἰ δέ μοι πλοῦτον θεὸς ἁβρὸν ὀρέξαι,
ἐλπίδ᾽ ἔχω κλέος εὑρέσθαι κεν ὑψηλὸν πρόσω.
Νέστορα καὶ Λύκιον Σαρπηδόν᾽, ἀνθρώπων φάτις,
ἐξ ἐπέων κελαδεννῶν, τέκτονες οἷα σοφοί
ἅρμοσαν, γινώσκομεν· ἁ δ᾽ ἀρετὰ κλειναῖς ἀοιδαῖς
115 χρονία τελέθει· παύροις δὲ πράξασθ᾽ εὐμαρές.

***
Θεοί και στων δυονών καθήσαν το τραπέζι, [στρ. ε]κι είδαν του Κρόνου τα παιδιά, τους ηγεμόνες,να κάθονται σε θρόνους χρυσούς, και δώρα τους δεχτήκαν·95και με του Δία τη χάρη από τα βάσανα τ᾽ αλλοτινά λυτρώθηκαν,κι έτσι η καρδιά τους πάλι ολόρθη εστάθη.Όμως με τον καιρό του ενός τις τρεις θυγατέρες τις βρήκαν βάσαναφριχτά που το μερίδιο της χαράς το εξανέμισαν.Ωστόσο, πάλι σε λίγο ο αφέντης Δίας ήρθεστην ποθητή κλίνη της χιονοβράχιονης Θυώνης.
Και του άλλου ο γιος, ο μονάκριβος, που η Θέτιδα η αθάνατη [αντ. ε]100στη Φθία είχε γεννήσει,στον πόλεμο από σαΐτα έχασε τη ζωή τουκαι, σαν τον καίγαν στην πυρά, θρήνο στους Δαναούς ξεσήκωσε.Όποιος γνωρίζει απ᾽ τους θνητούς τον δρόμο της αλήθειαςξέρει καλά να χαίρεται τα δώρα των μακάρων,105γιατί μια έτσι και μια αλλιώς φυσούν στα ύψη οι πνοές των ανέμων.Ακέρια δεν βαστάει πολύ για τους ανθρώπους η ευτυχία,σαν έρθει άφθονη.
Στα μικρά θα ᾽μαι μικρός, και στα μεγάλα μέγας. [επωδ. ε]Την τύχη που μου έλαχε όπως και νά ᾽ρθειμε την καρδιά μου θα την τιμήσωκαι κατά τη δύναμή μου θα την υπηρετώ.110Κι αν ο θεός άφθονο τον πλούτο μού χαρίσει,με τον καιρό δόξα τρανή ελπίζω ν᾽ αποχτήσω.Τον Νέστορα και τον Λύκιο Σαρπηδόνα —όλοι μιλούν γι᾽ αυτούς—τους ξέρουμε απ᾽ τα μελωδικά τραγούδιαπου άξιοι συνταίριαξαν τεχνίτες·115με τα λαμπρά τραγούδια η αρετή ζει μέσα στον χρόνο,αλλά σε λίγους έχει δοθεί αθάνατοι να μείνουν.