Ένας ζητιάνος καθόταν στην ίδια γωνιά του ίδιου δρόμου, για περισσότερο από τριάντα χρόνια...Κάποια μέρα, πέρασε από κει ένας ξένος.- "Έχεις κανένα φραγκάκι να μου δώσεις;" μουρμούρισε ο ζητιάνος, απλώνοντας μηχανικά, το παλιό φθαρμένο καπέλο.
- "Δεν έχω τίποτα να σου δώσω", είπε ο ξένος, "αλλά πες μου, τι είναι αυτό που κάθεσαι πάνω του;"
- "Τίποτα!" αποκρίθηκε ο ζητιάνος... "Ένα παλιό κουτί"... "Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθομαι πάνω του".
- "Κοίταξες ποτέ, μέσα στο κουτί;", ρώτησε ο ξένος.
- "Όχι!" είπε ο ζητιάνος. "Τι νόημα θα είχε? Δεν έχει τίποτα μέσα..."
- "Για ρίξε μια ματιά", επέμεινε ο ξένος.
Ο ζητιάνος, κατάφερε με δυσκολία ν' ανοίξει το καπάκι...Μην πιστεύοντας στα μάτια του, κατάπληκτος και ενθουσιασμένος, είδε ότι το κουτί ήταν γεμάτο χρυσάφι!!!
"Εγώ είμαι αυτός ο ξένος, που δεν έχει τίποτε να σου δώσει, και σου λέει να κοιτάξεις μέσα.Όχι μέσα σε κάποιο κουτί, όπως στην παραβολή, αλλά κάπου ακόμα πιο κοντά, μέσα σου..."
"Mα εγώ δεν είμαι ζητιάνος", σ' ακούω να λες...
Όσοι δεν έχουν βρει τον αληθινό τους πλούτο, που είναι η λαμπερή χαρά της Ύπαρξης, και η βαθιά ακλόνητη γαλήνη που τη συνοδεύει, είναι ζητιάνοι... ακόμα κι αν έχουν μεγάλο υλικό πλούτο...Ψάχνουν έξω από αυτούς, για να πάρουν ψίχουλα χαράς, ή ικανοποίησης, για να βρουν επιβεβαίωση, ασφάλεια, ή αγάπη, ενώ έχουν μέσα τους ένα πολύτιμο θησαυρό, που όχι μόνο περιλαμβάνει όλα τα πιο πάνω, αλλά είναι απείρως μεγαλύτερος, από οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου