Ποιoς μετράει....Εκεί γύρω στη δεύτερη δεκαετία της ζωής σου, έχεις την εντύπωση πως όλα τα σημαντικά συμβαίνουν μόνο στους πιο μεγάλους σε ηλικία από εσένα.
Στα είκοσι λειτουργείς με τη θέληση του ενθουσιασμού.
Στα τριάντα και, βάζεις και το μυαλό στα θέλω σου.
Κοντά στα σαράντα και στα σαράντα plus, λειτουργείς αποκλειστικά με την κρίση σου.
Κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι πλησιάζεις στα γηρατειά της νιότης σου και στα πενήντα θα βρίσκεσαι στη νεότητα των γηρατειών σου.
Μια δεκαετία πάνω-κάτω για ό,τι πιο δημιουργικό δεν έχεις κάνει ακόμα.
Βρίσκομαι λοιπόν εκεί στο σταυροδρόμι των γηρατειών της νιότης μου και είμαι απόλυτα σίγουρη πως το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους.
Και δεν φοβάμαι τον χρόνο.
Γιατί όπως λεει και μια παροιμία:
"Ο χρόνος είναι σαν το κρασί όταν περνά.
Ξινίζει τους κακούς και γλυκαίνει τους καλούς".
Και οι δρόμοι που έφτιαξαν η ψυχή και το μυαλό μου, με τα χρόνια που περπάτησαν ξέρω πως θα με φτάσουν στη νεότητα των γηρατειών μου έχοντας ακόμα όνειρα πολλά να κάνω πραγματικότητα.
