Και ποιος δε θέλει να δέχεται περισσότερα. Κι όμως, από μικρούς, μας μαθαίνουν ότι είναι καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις. Τα καλά παιδιά και, αργότερα, οι καλοί άνθρωποι ξέρουν να δίνουν και δεν έχουν το νου τους στο να πάρουν.
Κι ενώ θέλουμε να πάρουμε παραπάνω αγάπη, να δεχτούμε κάθε δώρο, να πάρουμε ό,τι αξίζουμε στη ζωή, διστάζουμε να το διεκδικήσουμε, ντρεπόμαστε. Φοβόμαστε να δείξουμε πόσο χρειαζόμαστε να πάρουμε και, αντ’ αυτού, δίνουμε περισσότερα.
Ωστόσο, ακόμα και η αναπνοή μας έχει δύο λειτουργίες, την εισπνοή και την εκπνοή. Μαζεύουμε οξυγόνο και ελευθερώνουμε διοξείδιο του άνθρακα. Εισπνέουμε και εκπνέουμε. Δε γίνεται να δώσεις χωρίς να πάρεις. Ακόμα και η καρδιά μας χαρακτηρίζεται από τη συστολή και τη διαστολή. Φουσκώνει και μαζεύεται για να λειτουργήσει. Δεν μπορείς να μαζεύεις αν δε δίνεις, ούτε να δίνεις χωρίς να δέχεσαι.
Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ακόμα και μερικά απλά πράγματα, όπως δυο καλές κουβέντες. Συχνά, ακούγοντας φιλοφρονήσεις θαυμασμού ή σεβασμού, κοκκινίζουμε και απαντάμε με κυνισμό και αυτοσαρκαζόμενοι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα και με τα γεγονότα της ζωής μας. Κλείνουμε τις πόρτες από φόβο μήπως πάρουμε αγάπη και πληγωθούμε ξανά. Ντρεπόμαστε να διεκδικήσουμε μια προαγωγή. Αποφεύγουμε, λόγω κούρασης, σχέσεις με τους γείτονες που μας πλησιάζουν.
Το να πάρεις είναι φυσική συνέπεια του να δώσεις. Όταν σου χαρίζουν ένα δώρο, δεν έχεις το δικαίωμα να το αρνηθείς. Όταν εσύ παίρνεις, είναι γιατί κάποιος άλλος σου προσφέρει. Τι από τα δύο είναι καλύτερο; Μα και τα δύο, αφού το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου.
Όλα τα καλά του κόσμου, υλικά και μη, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας, εκτός κι αν γίνουμε δεκτικοί στο να παίρνουμε. Αν δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ανοιχτό στο να πάρει, αρνιόμαστε τα δώρα των άλλων. Αν δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε να πάρουμε και αν δεν έχουμε ενδιαφέρον για το καινούριο, στερούμαστε τα βασικά χαρακτηριστικά που μας διατηρούν νέους, ζωηρούς και γεμάτους παλμό όλη μας τη ζωή.
Ευτυχία είναι να είσαι πεινασμένος και ανοιχτός για να πάρεις ό,τι θα πραγματοποιήσει τα όνειρά σου, ότι θα σε ανανεώνει συνεχώς και θα σε κρατάει ζωντανό για πάντα. Ευτυχία είναι να νιώθεις πως αξίζει να παίρνεις γιατί αξίζει να δίνεις.
Όσοι δεν μπορούν να πάρουν, στην πραγματικότητα, είναι ανίκανοι και να δώσουν. Αφού αυτά τα δύο είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Το να δέχεσαι γενναιόδωρα μια φιλοφρόνηση, το θαυμασμό του άλλου, το σεβασμό του ή τα συναισθήματά του δηλώνει ότι μπορείς κι εσύ να τα δίνεις στους άλλους.
Αν δεν ξέρεις να τα δέχεσαι, δημιουργείς μια κατάσταση φτώχιας και μιζέριας στη ζωή σου, όσα χρήματα κι αν έχεις στην τράπεζα.
Το ίδιο ισχύει και με όσους δίνουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους σε μια ιδέα, ένα σκοπό, μια σχέση, μια δουλειά, ένα όνειρο. Αν δεν παίρνεις ικανοποίηση και χαρά από αυτά και μόνο δίνεις, σύντομα θα στερέψεις…
Κι ενώ θέλουμε να πάρουμε παραπάνω αγάπη, να δεχτούμε κάθε δώρο, να πάρουμε ό,τι αξίζουμε στη ζωή, διστάζουμε να το διεκδικήσουμε, ντρεπόμαστε. Φοβόμαστε να δείξουμε πόσο χρειαζόμαστε να πάρουμε και, αντ’ αυτού, δίνουμε περισσότερα.
Ωστόσο, ακόμα και η αναπνοή μας έχει δύο λειτουργίες, την εισπνοή και την εκπνοή. Μαζεύουμε οξυγόνο και ελευθερώνουμε διοξείδιο του άνθρακα. Εισπνέουμε και εκπνέουμε. Δε γίνεται να δώσεις χωρίς να πάρεις. Ακόμα και η καρδιά μας χαρακτηρίζεται από τη συστολή και τη διαστολή. Φουσκώνει και μαζεύεται για να λειτουργήσει. Δεν μπορείς να μαζεύεις αν δε δίνεις, ούτε να δίνεις χωρίς να δέχεσαι.
Πολλές φορές δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ακόμα και μερικά απλά πράγματα, όπως δυο καλές κουβέντες. Συχνά, ακούγοντας φιλοφρονήσεις θαυμασμού ή σεβασμού, κοκκινίζουμε και απαντάμε με κυνισμό και αυτοσαρκαζόμενοι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα και με τα γεγονότα της ζωής μας. Κλείνουμε τις πόρτες από φόβο μήπως πάρουμε αγάπη και πληγωθούμε ξανά. Ντρεπόμαστε να διεκδικήσουμε μια προαγωγή. Αποφεύγουμε, λόγω κούρασης, σχέσεις με τους γείτονες που μας πλησιάζουν.
Το να πάρεις είναι φυσική συνέπεια του να δώσεις. Όταν σου χαρίζουν ένα δώρο, δεν έχεις το δικαίωμα να το αρνηθείς. Όταν εσύ παίρνεις, είναι γιατί κάποιος άλλος σου προσφέρει. Τι από τα δύο είναι καλύτερο; Μα και τα δύο, αφού το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου.
Όλα τα καλά του κόσμου, υλικά και μη, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες μας, εκτός κι αν γίνουμε δεκτικοί στο να παίρνουμε. Αν δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ανοιχτό στο να πάρει, αρνιόμαστε τα δώρα των άλλων. Αν δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε να πάρουμε και αν δεν έχουμε ενδιαφέρον για το καινούριο, στερούμαστε τα βασικά χαρακτηριστικά που μας διατηρούν νέους, ζωηρούς και γεμάτους παλμό όλη μας τη ζωή.
Ευτυχία είναι να είσαι πεινασμένος και ανοιχτός για να πάρεις ό,τι θα πραγματοποιήσει τα όνειρά σου, ότι θα σε ανανεώνει συνεχώς και θα σε κρατάει ζωντανό για πάντα. Ευτυχία είναι να νιώθεις πως αξίζει να παίρνεις γιατί αξίζει να δίνεις.
Όσοι δεν μπορούν να πάρουν, στην πραγματικότητα, είναι ανίκανοι και να δώσουν. Αφού αυτά τα δύο είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Το να δέχεσαι γενναιόδωρα μια φιλοφρόνηση, το θαυμασμό του άλλου, το σεβασμό του ή τα συναισθήματά του δηλώνει ότι μπορείς κι εσύ να τα δίνεις στους άλλους.
Αν δεν ξέρεις να τα δέχεσαι, δημιουργείς μια κατάσταση φτώχιας και μιζέριας στη ζωή σου, όσα χρήματα κι αν έχεις στην τράπεζα.
Το ίδιο ισχύει και με όσους δίνουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους σε μια ιδέα, ένα σκοπό, μια σχέση, μια δουλειά, ένα όνειρο. Αν δεν παίρνεις ικανοποίηση και χαρά από αυτά και μόνο δίνεις, σύντομα θα στερέψεις…
