Ζητάς!

Ρωτάς το πώς μα δεν υπάρχει περίπτωση ν’ ακούσεις. Δεν έχεις εκπαιδευτεί ν’ ακούς. Χρειάζεται πρώτα ν’ αδειάσεις, ν’ απελευθερωθείς από όλα όσα φαίνονται σταθερά. Χρειάζεται να επιστρέψεις στις αισθήσεις που έμαθες ν’ αγνοείς. Είναι πολύτιμες ως εργαλεία μα πλανεύτρες όταν τις χρησιμοποιεί το εγώ σου για να «αποδείξει» την περιοριστική θέασή του.

Μιλάς για «γεγονότα» μα αυτά δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Υπάρχουν θεάσεις κι αυτές τις φτιάχνεις κάθε δευτερόλεπτο, με τρόπους που δεν έμαθες να εντοπίζεις. Κάθε στιγμή συγκροτείς την πραγματικότητα που θέλεις να βλέπεις και να ορίζεις ως αντικειμενικά πραγματική.

Νομίζεις πως σχετίζεσαι όταν στην πραγματικότητα αναπαράγεσαι, ταυτίζεσαι, αυτοπροβάλλεσαι, με όλες τις όψεις και τις εκφάνσεις σου. Δεν μπορείς να φανταστείς έναν κόσμο, μια πραγματικότητα μόνος.

Νομίζεις πως ακούς αλλά καμιά από τις αισθήσεις δεν είναι ξεχωριστή και απαλλαγμένη από τις άλλες. Ανεξάρτητες και αποκομμένες παρουσιάζουν μια παραμορφωμένη όψη της πραγματικότητας, που είναι αδύνατον να εντοπίσεις.

Πείθεσαι τόσο εύκολα από μισές πληροφορίες και δήθεν «ξυπνητούς» που ενισχύουν την σημαντικότητα που έχεις ανάγκη και την επιβεβαίωση της θέασής σου, που είναι επιτακτική και ζωτική. Χρειάζεται πρώτα ν’ αδειάσεις.

Το πιο δύσκολο να κάνεις (γιατί ΕΣΥ το επιλέγεις ασυνείδητα) είναι ν’ αδειάσεις και να ξαναγίνεις πάλι παιδί… να μην γνωρίζεις, να αιωρείσαι στο κενό, να ξεκινάς από την αρχή και να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες. Δεν συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί και νομίζεις ότι αυτά είναι τα «ανέμελα χρόνια». Και εφευρίσκεις σκοπούς, στόχους και υποχρεώσεις, για να νοιώθεις σημαντικός, γιατί δεν αντέχεις την αμνησία, την άγνοια, τη μοναξιά. Δημιουργείς διλήμματα, προβλήματα, εμπόδια, για να θυμάσαι μέσα στα δράματα πως είσαι ζωντανός, πως υπάρχεις.

Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό ώστε ν’ ακουμπήσουν τον πυρίνα της ύπαρξής σου και να σου προσφέρουν το φως και τη σύνδεση της αθανασίας και της ενότητας που είναι οι μόνες ουσιαστικές ζωτικές ανάγκες σου.

Μα ούτε και βλέπεις καθαρά όπως πιστεύεις. Τα φυσικά σου μάτια, εργαλεία της ταυτότητάς σου, εστιάζονται χωρίς τη συνειδητή βούλησή σου σε ό,τι φοβάσαι, σε απειλεί και έχεις ανάγκη να ελέγξεις. Δεν τα βλέπεις όλα όπως πιστεύεις, δεν βλέπεις τίποτα όπως είναι, αλλά όπως εσύ είσαι. Μα και αυτό το αγνοείς.

Έτσι έχεις την απαίτηση τα πάντα να σου χαρίζονται γιατί οφείλουν, γιατί τα «δικαιούσαι», γιατί είσαι εσύ μοναδικός άξιος στο σύμπαν σου. Ένα σύμπαν, που ΕΣΥ δημιουργείς.

Μέχρι τη στιγμή εκείνη που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως δεν ζεις αληθινά. Τότε αρχίζεις να αντιστρέφεις τα πάντα…