Το χάος που φοβάσαι

Δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας λέγοντας «χάος»… είμαι σίγουρος ότι και γι’ αυτήν την έννοια έχουν αναπτυχθεί αμέτρητες θεωρίες, αναλύσεις, απόψεις. Έχω όμως διαπιστώσει ότι όλα όσα χρειάζομαι πραγματικά, βρίσκονται ακριβώς εδώ, εντός της ζωής μου, στον τρόπο που σκέφτομαι, που χρειάζεται να είναι απλός, πρακτικός και αληθινός: από καρδιάς.

Είναι φορές που αισθάνεσαι πως όλα στροβιλίζουν γύρω σου και εσύ πουθενά. Σκέψεις, συναισθήματα, γεγονότα ανακατεμένα αλλά τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, τίποτα δεν σε κινητοποιεί, τίποτα δεν ξεχωρίζει απόλυτα από το χάος που συνεχίζει να σε συνεπαίρνει. Όλα όσα συμβαίνουν κάτω ή πίσω από αυτό, περνούν αθέατα… και ΑΥΤΟ είναι το κύριο πρόβλημα. Όχι το χάος!

Γιατί μάθαμε να το αρνούμαστε, να τα θέλουμε όλα σε τάξη», να γνωρίζουμε και να έχουμε έτοιμα πλάνα για την πορεία μας. Θέλουμε να "φτιαχνόμαστε" και να "ντυνόμαστε", να "παρουσιαζόμαστε και να ανταποκρινόμαστε σε προσδοκίες ερήμην του Εαυτού μας. Μάθαμε να λειτουργούμε ανάποδα από τη ζωή και να πηγαίνουμε κόντρα στον εαυτό μας. Μάθαμε να αναλύουμε, να υποθέτουμε και να συμπεραίνουμε για την ασφάλειά μας, θέλοντας να ελέγχουμε το μέλλον μας. Δημιουργούμε άπειρες απόψεις που τις ονομάζουμε αλήθειες και ακόμα πιο πολλές πεποιθήσεις που τις ονομάζουμε γνώση. Μάθαμε να λειτουργούμε ξεχωριστά από τον εαυτό μας, έξω από τη συνείδησή μας, νομίζοντας πάντα πως κάνουμε το αντίθετο. Πώς να μη φοβόμαστε το χάος, το άγνωστο, το μη τακτοποιημένο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε;

Ψυχαναγκαστικοί και επιφανειακοί, βάζουμε εύκολα τάξη σε όσα φαίνονται και κρίνονται από τους άλλους μα κι από τη δική μας επιφανειακή προσωπικότητα που αμφιβάλλει, φοβάται και στηρίζεται αό ψευδαισθήσεις. Αντιδραστικά, αρνούμαστε να συμμορφωθούμε με το κατεστημένο, αλλά μόνο σε επιφανειακό επίπεδο, πάλι το φαίνεσθαι.

Και η αλήθεια είναι ότι μέσα σε όλο αυτό χάος που φαίνεται να κατακλύζει τα πάντα, να σε συνεπαίρνει και να σε εκτροχιάζει, βρίσκονται κρυμμένα όλα όσα χρειάζεσαι, θέλεις, επέλεξες και αποφάσισες να διευθετήσεις. Μη γνωρίζοντάς το αυτό βιωματικά, βαθιά, από καρδιάς, συνεχίζεις να το αρνείσαι, να το φοβάσαι και να το πολεμάς. Όσο κι αν προσπαθείς όμως, τόσο περισσότερο χάος φαίνεται να δημιουργείται. Θα το έχεις σίγουρα προσέξει... λίγο αν αφοσιωθείς να παρατηρείς αντικειμενικά.

Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να «καθίσεις πίσω και ν’ απολαύσεις το στροβίλισμα»… αλλά όχι τόσο σε πρακτικό επίπεδο, γιατί εκεί μπορεί να συνεχίζεις να ξυπνάς, να πηγαίνεις δουλειά, να επικοινωνείς με κόσμο, να τρως, να κοιμάσαι κλπ. Ασχολείσαι με τα πιο απαραίτητα και το γνωρίζεις, καθώς τα υπόλοιπα χρειάζονται αποθέματα ενέργειας που προσωρινά δεν διαθέτεις γιατί η συνείδησή σου "βρίσκεται αλλού". Αλλά περισσότερο "αφήνεσαι και απολαμβάνεις" σε ένα άλλο επίπεδο… εκεί που είσαι εσύ με τον εαυτό σου μόνοι…για να ξεκαθαρίζεις, να λαμβάνεις, να αλλάζεις, να προχωράς προς το κέντρο της Ύπαρξής σου.

Αποφασίζεις να αποδεκτείς το χάος, να το σεβαστείς και να το εμπιστευτείς. Χωρίς την ανάγκη ελέγχου, παρακολουθείς τα πάντα χωρίς να κρατιέσαι από τίποτα. Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς το άγνωστο, έμαθες να ελέγχεις. Μα το παράδοξο είναι ότι αυτό ακριβώς είναι η εμπιστοσύνη. Διαφορετικά, θα ήταν γνώση, δεν θα χρειαζόταν να «εμπιστευτείς» αυτό που φαίνεται ήδη, που ΕΙΝΑΙ!

Πρέπει να έχεις μάθει να αιωρείσαι σε απόλυτη ισορροπία, να εμπιστεύεσαι το κενό, να ρέεις απαλά με τη ζωή χωρίς να αγωνιάς, να είσαι ευέλικτος και ανοικτός, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις τόσο ριζωμένος που κανένα φύσημα του ανέμου να μη σε ξεριζώνει, όσο κι αν ταλαντεύεσαι...

Τα λόγια σίγουρα δεν περιγράφουν, μόνο δείχνουν προς μια κατεύθυνση. Ο τρόπος μένει να κατακτηθεί προσωπικά, μέσα από τις δικές σου ανάγκες, τρόπος (κώδικα) κατανόησης, ζητώντας διευκρινήσεις στον πρακτικό τρόπο σκέπτεσθαι που δεν είναι μόνο γραμμικός μα και δημιουργικός, αόρατος, πολύ-επίπεδος και πολύπλοκος (για τα δεδομένα της εκπαίδευσής μας).

Το χάος πάντως, θα συνεχίσει να υπάρχει, είτε εσύ το δέχεσαι είτε όχι και θα εξακολουθείς να εκτροχιάζεσαι κάθε φορά που η ζωή δεν ανταποκρίνεται στα δικά σου δεδομένα και στις δικές σου προσδοκίες για αυτήν, αν εσύ δεν μάθεις να υπάρχεις στηριζόμενος στο κέντρο του Είναι σου, σε αρμονία με τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου.