Χαμογελάς και καλοκαίριασε

Έρχεται και κάποια στιγμή της ζωής σου που εμφανίζεται στο δρόμο σου κι ένας άνθρωπος μ' ένα αληθινά όμορφο χαμόγελο. Να μωρέ, από εκείνα τα χαμόγελα που τα θεωρείς και κάπως αγγελικά.

Εκείνα τα χαμόγελα που σου φτιάχνουν την ημέρα, τη νύχτα και, γιατί όχι, μέχρι και τη ζωή σου. Σπάνια πλέον εμείς οι άνθρωποι χαμογελάμε αληθινά, από μέσα μας, από καρδιάς. Υπάρχουν όμως και κάποια άνθρωποι που το έχουν έμφυτο λες και πηγάζει από μέσα τους μία όμορφη δύναμη αγάπης και αισιοδοξίας.

Πόσο όμορφο και ξεχωριστό μπορεί να είναι ένα χαμόγελο; Πόσες χιλιάδες άλλα χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει ένα και μόνο ένα χαμόγελο; Κάθε φορά που σε βλέπω αναρωτιέμαι πόσο όμορφο είναι να μου χαμογελάς. Τόσο απλό και τόσο μαγικό.

Αυτά τα απλά κάνουν την διαφορά στη ζωή μας κι εμείς οι άνθρωποι δύσκολα το καταλαβαίνουμε. Ένα χαμόγελο από εκείνους ή εκείνον που αγαπάς και αλλάζει όλη σου η διάθεση. Χαμογελάς και ξεχνάς τα πάντα. Τα πάντα έστω και για αυτό το λίγο που θα διαρκέσει.

Σε συνάντησα χωρίς να σε περιμένω. Βρεθήκαμε και οι δυο κάπου στην αναζήτηση για την αγάπη. Εσύ μόνος να ψάχνεις τον άνθρωπο που θα του χαρίσεις τα χαμόγελα σου και εγώ μόνη να ψάχνω εκείνον που θα τον κάνω εγώ να χαμογελά περισσότερο. Την πρώτη στιγμή μας δεν σε είχα προσέξει αρκετά, την πρώτη στιγμή μας ούτε και εσύ με είχες προσέξει. Ξέρεις, δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας ή έρωτας με την πρώτη ματιά.

Έπειτα, αρχίσαμε να μιλάμε. Άρχισες να μιλάς για τη ζωή, την πίστη, την ελπίδα, τα όνειρα και κάπου εκεί ανάμεσα είδα και το χαμόγελο σου. Ωπ! Τι ομορφιά είναι αυτή, αναρωτήθηκα κρυφά μέσα μου.

Κάθε σου λέξη, κάθε σου κουβέντα κι ένα χαμόγελο. Κάποιες φορές σκυθρώπιαζες για λίγο και τσουπ ξανά εκείνο το χαμόγελο. Μιλούσες, μιλούσες, κι έλεγες, κι έλεγες κι εγώ είχα μείνει να κρέμομαι από τις λέξεις των χειλιών σου. Σε κάθε μία λαχταρούσα ξανά εκείνο το χαμόγελο που με πετούσε στα σύννεφα σαν μικρό αεροπλανάκι.

Κι όλο αυτό να συνεχίζεται ξανά και ξανά. Και η ώρα να περνάει και εγώ να μην σταματώ να σε κοιτάζω. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα...

Σήμερα, σε βλέπω να χαμογελάς κάθε ημέρα που περνάει από εκείνη την πρώτη. Τώρα χαμογελάω περισσότερο κι εγώ. Όταν κάπου ανάμεσα στην καθημερινότητα και τα προβλήματα σου, έχεις πάψει να χαμογελάς τόσο συχνά, κάθε άλλο παρά Θείο δώρο δεν θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή σου.

Δεν ξέρω πόσο θα μείνεις, ούτε πόσο θα κάτσεις. Ξέρω όμως πως κάθε φορά που σε κοιτάζω πέρα από ευτυχία νιώθω και τυχερή. Τυχερή που σε γνώρισα, τυχερή που υπάρχεις στη ζωή μου. Θα υπάρξεις για λίγο; Θα υπάρξεις για πολύ; Ποιος ξέρει; Μου αρκεί όμως που σε γνώρισα. Μου αρκεί που μου έμαθες πως μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν να χαμογελούν από καρδιάς. Που δε φοράνε ψεύτικες μάσκες με λαμπερά δοντάκια, ούτε σου χαμογελάνε για να σε καλοπιάσουν.

Όταν λοιπόν τύχει και βρεθεί στον δρόμο μας ένας τέτοιος άνθρωπος δε γίνεται να τον αφήσουμε να φύγει έτσι απλά και αδιάφορα από την ζωή μας. Σε μια ζωή γεμάτη από έννοιες, άγχη, φοβίες και προβλήματα, η ελπίδα να συναντήσουμε στον δρόμο μας όλοι μας έναν τέτοιον άνθρωπο ας μην σβήσει ποτέ!

Κοίτα να δεις τελικά που τα όνειρα μπορούν να βγουν και πραγματικότητα.

Υ.Γ. Για εσένα...