Αγάπα κι ας μην ξέρεις το γιατί…

Δεν είναι και εύκολο να χαθείς μέσα στην αγάπη. Γιατί όταν αγαπάς κάποιον… ενεργοποιούνται όλες οι ανασφάλειες και τα τραύματα που ήδη έχεις… βλέπεις τα σημάδια από τις ήδη υπάρχουσες πληγές και μπορεί να μην αιμορραγούν πλέον αλλά σου υπενθυμίζουν πόσο πόνο σου προκάλεσαν στο παρελθόν. Και όλα αυτά τα κουβαλάς στη νέα σου αγάπη και ακόμα και όταν επιλέγεις να επενδύσεις δεν μπορείς να απαλλαγείς από όλα αυτά… και τελικά επενδύεις δίνοντας ταυτόχρονα υπόσταση και σε όλα αυτά που φέρεις από προηγούμενες σχέσεις, απογοητεύσεις και ματαιώσεις… όλα αυτά που κάποτε σ’ έκαναν να πονάς και πίστευες πως τα είχες θάψει για πάντα.

Είναι μεγάλο βήμα να πάρεις την απόφαση να αγαπήσεις και ας μην ξέρεις το γιατί… γιατί πάλι να μπεις σ’ αυτή την κατάσταση, γιατί τώρα, γιατί έτσι, γιατί; Αν καθίσεις να ψάξεις όλα αυτά τα γιατί θα χάσεις τη μαγεία που σου προσφέρει η αγάπη… τα συναισθήματα που σου προκαλεί… Κι εσύ έχεις μόνο μια επιλογή: να επιλέξεις να τη ζήσεις ή να το βάλεις στα πόδια κρατώντας το φόβο και τις πληγές του παρελθόντος… Μπορείς να μείνεις για πάντα με αυτές και να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να είσαι σίγουρος για την αγάπη και τότε σκέφτεσαι ότι θα αγαπήσεις. Αλλά θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή ή θα πεθάνεις περιμένοντας ότι κάποτε θα αγαπήσεις;

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατάει μακριά από την αγάπη; Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε την καρδιά μας ελεύθερη να αγαπήσει, να αφεθεί σε όσα νιώθει, όπως τα νιώθει…; Γιατί προσπαθούμε τόσο με βάση τη λογική να εξηγήσουμε όσα ανήκουν μόνο στο συναίσθημα; Γιατί βάζουμε τόσα εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και την αγάπη και μετά παραπονιόμαστε ότι κανείς δεν μας αγαπά;

Όλοι λέμε ότι αναζητούμε πραγματικές και ειλικρινείς σχέσεις, που θα στηρίζονται στην αμοιβαία αγάπη. Πόσο ανοιχτοί είμαστε όμως στην αγάπη και πόσο έτοιμοι να αφεθούμε στα συναισθήματα που προκαλεί;

Ας σκεφτούμε κυρίως πώς έχουμε βιώσει την αγάπη κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Τι τραύματα φέρουμε από την παιδική μας ηλικία και πόσο μας έχουν στιγματίσει;

Παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα όπου η αγάπη συνοδεύονταν από φόβο και τιμωρία είχαν δύο επιλογές: από τη μία έμαθαν να έχουν ανοχή στον πόνο ώστε να συνεχίσουν να έχουν την αγάπη ή από την άλλη προτίμησαν να τρέξουν μακριά από τον πόνο και επομένως μακριά από την αγάπη. Και στη δεύτερη περίπτωση ένιωθαν την ανάγκη για αγάπη, αλλά προτιμούσαν να τρέξουν μακριά της πριν πληγωθούν από αυτή.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά αυτά έγιναν ενήλικες που έμαθαν ότι η αγάπη προκαλεί πόνο και αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην αναζήτηση της αγάπης και στην αποφυγή του πόνου που θα έρθει και τελικά καταλήγουν να πληγώνουν τα ίδια τον εαυτό τους, καθώς είναι καταδικασμένα να ζουν χωρίς αγάπη ή να μην εμπιστεύονται την αγάπη που δέχονται ή να μην μπορούν να δώσουν αγάπη.

Και τότε η αγάπη μετατρέπεται σε ένα άπιαστο συναίσθημα που ξέρεις ότι θέλεις να το ζήσεις, αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι… και αυτό το φόβο περνάς και στον άλλο απέναντί σου. Αγάπησέ με και θα σ’ αγαπήσω, αλλά δεν τα κάνεις όλα σωστά και ας βρω τώρα τα λάθη σου και ας σε απορρίψω πριν προλάβεις εσύ να με πληγώσεις… Και τελικά το συμπέρασμα είναι πως ποτέ κανείς δεν με αγάπησε και δεν με αποδέχτηκε ή μήπως εγώ δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω ότι μ’ αγαπούν και ν’ αφεθώ στην αγάπη;