Πορεία ζωής

Η ζωή δεν είναι ένας σκοπός που τον ακολουθούμε τυφλά.

Η πορεία μας σε αυτήν αποτελεί μια διαδικασία που την αναλαμβάνουμε βήμα – βήμα παρατηρώντας τις λεπτομέρειες της διαδρομής.

Πόσες φορές δεν πιέζουμε τον εαυτό μας να πετύχουμε ένα στόχο και τελικά χάνουμε τον εαυτό μας σε αυτόν, γιατί ο στόχος γίνεται θηλιά που μας πνίγει και ακυρώνει τη χαρά που μας προσφέρει η πραγμάτωσή του.

Το καθετί που επιθυμούμε θέλει το χρόνο του όχι μόνο για να γίνει, αλλά και για να ωριμάσει μέσα μας τόσο η ιδέα του όσο και η ικανότητά μας να το καλοδεχτούμε, να του δώσουμε χώρο στην καρδιά μας και στη ζωή μας. Αν δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό, πως θα το προϋπαντήσουμε;

Ένα όνειρό μας χρειάζεται από μας την πίστη μας σε αυτό αλλά και την αποδοχή των απωλειών που θα ακολουθήσει η ανάληψη του.

Όσο αποχωριζόμαστε τα δεσμά μας, τις εντολές στις οποίες συμμορφωθήκαμε και ψαλίδισαν φτερά μας, όσο συμφιλιωνόμαστε με τα απαξιωμένα μας κομμάτια εαυτού που υπέκυψαν στην επίκρισή μας, τόσο απελευθερώνουμε τη δύναμή μας και τη δεσμεύουμε μ’ εκείνο που επιθυμούμε αληθινά.

Οι δυσκολίες, που παρουσιάζονται στο δρόμο μας και αποσυντονίζουν τη σκέψη μας, συχνά έχουν να κάνουν με ανεπεξέργαστα κομμάτια του εαυτού μας, που μας ζητούν να τα βοηθήσουμε, για να προσανατολιστούν και να βρουν τον δρόμο που τους αξίζει.

Κάθε τί που αξίζει, μας κάνει να νιώθουμε όμορφα συναισθήματα, ανοίγει τη σκέψη μας και μας χαρίζει την ώριμη ανταπόκρισή του, αποτελεί για μας δώρο ζωής που, αν είμαστε έτοιμοι να μυηθούμε σε αυτό, το καλοδεχόμαστε και μεταλαβαίνουμε την ουσία του.