Κάθε στενή διαπροσωπική σχέση, στην οποία μπορούμε να ανοιχτούμε και να πετύχουμε την επαφή και την παράδοσή μας, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες πηγές ικανοποίησης στη ζωή, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε... ζωντανοί, μας γεμίζει με δύναμη και διάθεση για ζωή.Τήν ίδια στιγμή, τέτοιου είδους σχέση μπορούν να μας προκαλέσουν περισσότερα βάσανα και το μεγαλύτερο πόνο. Σε αυτή τη σκέψη η προσωπικότητάς μας "κλείνεται", βάζει την πανοπλία που δεν θέλει να διακινδυνεύσει να πληγωθεί και μένει κλεισμένη στο κάστρο της, κρυμμένη στο καβούκι της.
Στην προσπάθειά μας λοιπόν να πούμε όχι στον πόνο, λέμε όχι και στον έρωτα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι λέμε όχι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί αυτό που κάνει τόσο υπέροχο τον έρωτα, είναι ότι μας δίνει την ευκαιρία να φανούμε όπως πραγματικά είμαστε : να βγάλουμε τα προσωπεία μας και δωρίσουμε την παρουσία μας σε αυτόν που ερωτευόμαστε.
Όταν ταυτιζόμαστε με την πανοπλία μας και αισθανόμαστε σίγουροι μέσα σ' αυτήν, προστατευόμαστε μεν από τα άβολα συναισθήματά μας μαθαίνοντας να μην νιώθουμε, χάνουμε όμως την επαφή με τις ανάγκες μας. Οι άμυνές μας μετατρέπονται σε μια ταυτότητα που μας χωρίζει από τα αισθήματά μας και μας εμποδίζει να αγαπήσουμε.
Δεν είναι εύκολο να φτάσουμε στο σημείο να τολμάμε να δείξουμε τον εαυτό μας. Μας φοβίζει, για παράδειγμα, να φανούμε ευάλωτοι. Αλλά αν αποδεχθώ ότι είμαι ευάλωτος (που όλοι είμαστε) και αφεθώ, θα έχω την ευκαιρία να μάθω αν είσαι ικανός να με αγαπήσεις όπως πραγματικά είμαι. Αν αφήσω να βγει προς τα έξω η πλευρά του εαυτού που θέλει να κρυφτεί γιατί φοβάται μήπως την περιφρονήσουν δεν την αγαπήσουν, την απορρίψουν ή την εγκαταλείψουν, έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι και ο άλλος θέλει το ίδιο πράγμα : να αγαπηθεί, να ενωθεί, να βγάλει την πανοπλία και να παραδοθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου