Από νεαρή ηλικία, το άγχος μου ενστάλαξε μέσα μου την πεποίθηση ότι ήμουν παγιδευμένος, σχεδόν παντού όπου πήγαινα. Πανικοβαλλόμουν και αναζητούσα μια έξοδο, ακόμη και αν δεν υπήρχε κανένας άμεσος κίνδυνος.
Αυτό μπορούσε να συμβεί σε ένα σπίτι φίλων, στο μανάβικο, και πάντα ανησυχούσα ότι δεν θα κατόρθωνα να βγω χωρίς νοιώσω αμήχανα.
Μέχρι σήμερα, ακόμα πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου ότι (εκτός από ακραίες περιπτώσεις προφανώς), υπάρχει πάντα μια διέξοδος.
Υπάρχει κάποιος που μπορώ να καλέσω.
Πολλές φορές, αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας για να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι, τους ανθρώπους δεν τους πειράζει.
Δεν υπάρχει πρόβλημα αν πρέπει να φύγουμε νωρίς, αν το άγχος μας είναι πάρα πολύ υψηλό.
Νόμιζα ότι οι άνθρωποι θα θύμωναν μαζί μου ή θα νόμιζαν ότι έχω άγχος επειδή είμαι ιδιόρρυθμος.
Έχω μάθει ότι σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι είναι τόσο απορροφημένοι στις δικές τους ανασφάλειες που δεν προσέχουν τους άλλους.
Και οι άνθρωποι που παρατηρούν ότι είστε ανήσυχοι είναι αυτοί που νοιάζονται αρκετά για να τους αφήσετε να σας πλησιάσουν, να τους κάνετε ένα "ασφαλές άτομο."
Αν έχετε άγχος, ξέρετε για τι μιλάμε!
Άσχετα με το ποιο είναι το σενάριο, δεν χρειάζεται να παγιδευτείτε σε τίποτα - υπάρχει πάντα μια διέξοδος από οποιαδήποτε σχέση ή κατάσταση βρίσκεστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου