Μια σημαντική παράμετρος ενός χώρου, οποιασδήποτε διάστασης, η οποία χαρακτηρίζει το είδος της γεωμετρίας που περιγράφει τις ιδιότητες του, είναι ο παράγοντας της καμπυλότητας του (ε).
Έτσι ένας ευκλείδειος χώρος έχει καμπυλότητα ε=0. Ένας χώρος Lobatschewski έχει αρνητική καμπυλότητα (ε<0), ενώ ένας χώρος Riemann παρουσιάζει θετική καμπυλότητα (ε>0).
Όπως αναφέρει ο M. Talbot (1993): «Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστούμε την καμπυλότητα τον χωροχρόνου στο υλικό της ίδιας της πραγματικότητας. Για να το καταφέρουμε, χρειάζεται να κοιτάξουμε το οικοδόμημα της πραγματικότητας έξω από αυτήν, κάτι που δεν μπορούμε προς το παρόν να κάνουμε. Είμαστε πιασμένοι μέσα σε έναν καθρέφτη και το φως που μας φέρνει εικόνες τον φυσικού Σύμπαντος ακολουθεί τις καμπύλες που έχει η επιφάνεια τον καθρέφτη. Οι στρεβλώσεις που συμβαίνουν όμως είναι αόρατες στα μάτια μας».
Ας αναφερθεί εδώ ότι, σύμφωνα με τη Θεωρία της Σχετικότητας, η καμπύλωση του χώρου και η διαμόρφωση του σε χώρο Lobatschewski ή Riemann εξαρτάται από την πυκνότητα και την ποσότητα της ύλης που σχηματοποιείται στο πλαίσιο του.
Για το λόγο αυτό η διερεύνηση της συνολικής τιμής της μάζας του Σύμπαντος και της κατανομής της στο Σύμπαν είναι αναγκαία προϋπόθεση, προκειμένου να εξαχθούν συμπεράσματα για την πιθανή εξέλιξη του.
Για να γίνουν πιο κατανοητά όλα τα προηγούμενα, ας δώσουμε μια σχηματική απεικόνιση των δισδιάστατων χώρων (επιπέδων) του Ευκλείδη, του Lobatschewski και του Riemann μέσα στον ευκλείδειο χώρο των τριών διαστάσεων.
O T. A. Whiller, στο βιβλίο του Superspace and the nature of quantum geometrodynamics (1968), για όλα τα παραπάνω αναφέρει:
«Η καμπυλωμένη γεωμετρία (μη ευκλείδεια) είναι ένα είδος μαγικού δομικού υλικού, από το οποίο είναι φτιαγμένο οτιδήποτε στον φυσικό κόσμο:
- H αργή καμπύλωση σε κάποια περιοχή του διαστήματος περιγράφει ένα βαρυτικό
πεδίο. - Μια κυματοειδής γεωμετρία με έναν διαφορετικό τύπο καμπυλότητας (κατά περιοχή) περιγράφει ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.
- Μια περιοχή κόμβων υψηλής καμπυλότητας ίσως περιγράφει μια συγκέντρωση φορτίου και ενέργειας-μάζας που κινείται σαν σωματίδιο. Μήπως τελικά τα πεδία και τα σωματίδια είναι ξένες υπάρξεις βυθισμένες στη γεωμετρία, ή μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από γεωμετρία;»
O W. K. Cliffor, το 1876, διατύπωσε την άποψη ότι η ύλη δεν είναι τίποτε περισσότερο από κενό καμπύλο διάστημα, ενώ ο T. A. Whiller (1968) δήλωνε:
«…Έκτος από το κενό, καμπυλόγραμμο (μη ευκλείδειο) διάστημα δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. H ύλη, το φορτίο, ο ηλεκτρομαγνητισμός και τα υπόλοιπα πεδία είναι μόνο οι εκδηλώσεις της κάμψης του χώρου. H φυσική είναι γεωμετρία».
«…Έκτος από το κενό, καμπυλόγραμμο (μη ευκλείδειο) διάστημα δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. H ύλη, το φορτίο, ο ηλεκτρομαγνητισμός και τα υπόλοιπα πεδία είναι μόνο οι εκδηλώσεις της κάμψης του χώρου. H φυσική είναι γεωμετρία».
O ίδιος πάλι σημείωνε ότι ο «ιστός» του χωροχρόνου αποτελείται από μια ταραγμένη θάλασσα φυσαλίδων, την οποία ονόμασε «κβαντικό αφρό», για να καταλήξει: «0 χώρος της γεωμετροδυναμικής των κβάντα μπορεί να συγκριθεί με ένα χαλί αφρού, που επεκτείνεται σε ένα αργόσυρτο κυματιζόμενο τοπίο… Οι διαρκείς μικροσκοπικές αλλαγές που συμβαίνουν στο χαλί του αφρού, όταν εμφανίζονται νέες φυσαλίδες και εξαφανίζονται οι παλιές, συμβολίζουν τις κβαντικές διακυμάνσεις στη γεωμετρία».
Συνεπώς, σύμφωνα με τον Whiller, πάνω στον κβαντικό αφρό επιδρούν βαρυτικές και ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις προκαλώντας δονήσεις και στη συνέχεια κύματα που επισημαίνονται από τον παρατηρητή σαν σωματίδια. H αλληλεπίδραση αυτών των κυμάτων δημιουργεί τα άτομα, τα μόρια και ολόκληρη την ουσία του φυσικού κόσμου. Με τον τρόπο αυτό, τα πάντα στο Σύμπαν είναι κυματισμοί μέσα στο τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου