Καμιά φορά...

 Συνήθιζα να θεωρώ κάποιους ανθρώπους όμορφους και κάποιους άσχημους.

Χάζευα τα άγνωστα πρόσωπα στα τρένα.

Αυτή η κοπέλα είναι πανέμορφη.

Είναι πολύ μεγάλος για να φοράει τόσο έντονα ρούχα.

Αυτό το χτένισμα είναι άσχημο.

Αυτό το χαμόγελο είναι γοητευτικό.

Οι περισσότεροι μπαίνουν σ' αυτή τη διαδικασία ασυναίσθητα.
Έτσι σχηματίζεται η "προσωπική προτίμηση".

Τι είδους άνθρωποι σε έλκουν εμφανισιακά.
Ποια χαρακτηριστικά σε απωθούν.

Έχω αλλάξει.

Σκέφτομαι ότι δε γνώρισα ποτέ κάποιον άσχημο άνθρωπο.
Σκέφτομαι ότι είναι όλοι υπέροχοι.

Αν παρατηρήσεις τα πρόσωπά τους - όλων αυτών των άγνωστων ανθρώπων - θα το δεις.
Πως τα μάτια τους έχουν πάντα μαγεία.

Αν τους χαρίσεις ένα χαμόγελο θα στο ανταποδώσουν - αν όχι αμέσως, αν όχι μπροστά σου, τότε σίγουρα όταν δε θα είσαι εκεί.

Έμαθα κάτι.
Έπρεπε να το ξέρω χρόνια πριν.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου κρατά κρυφό το ποιός είσαι, μα συμβαίνει.
Έμαθα ποιος είμαι.
Τα κομμάτια του χαώδους παζλ συνδέθηκαν και τα σκόρπια στοιχεία βρήκαν το νόημά τους.

Όλα τα σπίτια κρύβουν μυστικά, μου έλεγες.
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εκεί έξω, μου έλεγες.
Εύχομαι να μην ήξερα.

Μα κάτι έχει αλλάξει - ολοι έχουν μυστικά, κι ίσως τα μυστικά να είναι άσχημα.
Μα ξαφνικά δε μπορώ να δω τίποτα άσχημο, σε κανέναν.

Τι ανόητο πλάσμα, ο άνθρωπος.
Θέλει να βιώσει το σοκ, την απάτη, και μόνο έτσι είναι ικανός να δει και την ομορφιά.

Ίσως αυτή να είμαι απλά εγώ.
Ίσως κάποιοι είχαν την ικανότητα να βλέπουν την ομορφιά απ' την αρχή.
Μα εγώ ήμουν πάντα άνθρωπος δύσκολος και συχνά εγωιστής με όλους τους λάθος τρόπους.

Δεν ξέρω αν πρέπει να πω σ' ευχαριστώ ή σε μισώ.
Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι ευγνώμων ή θυμωμένος.

Μου είπες το Μυστικό, και πέρασα τις επόμενες μερικές μέρες ανακυκλώνοντάς το στο μυαλό μου.

Ένιωσα πιο δυστυχισμένος από ποτέ.
Θέλησα να μην είχα γεννηθεί.
Μίσησα τα πάντα.

Κι ύστερα τα αγάπησα απ'την αρχή.
Και είμαι πιο ευτυχισμένος από ποτέ.

Είναι όλα όμορφα, ξέρεις.
Είναι όλα μαγικά...