Η επιθυμία των κορμιών που δεν προκαλούν την επιθυμία

Η μοναδικότητα των ανθρωπίνων σωμάτων ζωγραφίζει σχήματα στον ορίζοντα του καλοκαιριού. Το παρελθόν τους πλησιάζει από μακριά και το μέλλον τους δεν μπορεί να αποφύγει την μακρινή γραμμή του ορίζοντα που κρύβεται σαν τετελεσμένη κατάσταση μέσα τους.

Έχουν αφήσει πίσω τις ερωτικές περιπτύξεις, τις αναγκαστικές συνευρέσεις σε εποχές της ντροπής. Μια νεότητα μαράθηκε, μαθαίνοντας να φοβάται να κοιτάξει κατάματα την ευχαρίστηση της αποδιωγμένη σάρκας στα άδυτα των κοινωνικών υποχρεώσεων.

Η σκέψη της ηδονής κλειδωνόταν νωρίς κάτω από γκρίζα χρώματα. Μια φυλακή από δέρμα παραμόνευε το κάθε βλέμμα, την κάθε λέξη που πλησίαζε φέρνοντας στην επιφάνεια την επιθυμία.

Οικογενειακές, κοινωνικές, πολιτικές και το περισσότερο θρησκευτικές καταβολές για την αποφυγή της ηδονής, σέρνονταν εσωτερικά και εξωτερικά κρατώντας την αμαρτία και το σφάλμα σαν μαστίγιο της σάρκας που ήθελε να ζήσει την ευτυχία που ανάβλυζε από μέσα της. Έτσι με το χρόνο αφήσανε πίσω τις ερωτικές περιπτύξεις, τις χαρούμενες, παιχνιδιάρικες συνευρέσεις στο σύμπαν της απαγορευτικής δημοκρατίας των ηδονών.

Τώρα εδώ μέσα στο ηλικιωμένο δέρμα πνίγεται η σφοδρότητα της ηδονής. Πνιγμένη, σχεδόν νεκρή μεταφέρεται στο ρυτιδωμένο βλέμμα της ηλικίας. Παρ' όλα αυτά κάτω από την αδιαφορία των ξεχειλωμένων ορίων του σώματος καραδοκά η επιθυμία με την ίδια νεανική σφοδρότητα που κανείς δεν παραδέχεται.

Είναι η επιθυμία των κορμιών που δεν προκαλούν την επιθυμία.

Τι μπορεί να γίνει; Σε ποιο όνειρο να βουτηχτούν για ξανακερδίσουν το χαμένο χάδι της αναστάτωσης της σάρκας και της ηρεμίας της ψυχής;

Ποιο μονοπάτι να πάρουν για να συναντήσουν την ηδονή που πηγάζει κρυφά μέσα τους και ψάχνει ανήλια μέρη για να βγει φοβισμένη;

Κανείς δεν παραδέχεται την αιώνια κράση της, κανείς δεν βλέπει την ομορφιά της ηλικίας της. Όλοι κοιτάζουν τα αυλάκια του χρόνου που άνοιξε η στέρηση και η μετουσίωση της ζωής σε συννεφάκι του Άδη, ή το καλύτερο σε κάθισμα αναπαυτικό του παράδεισου.

Η ηλικιωμένη ηδονή δεν είναι παρά η ηδονή της νεότητας που θάφτηκε κάτω από τόνους συντηρητικού ρεαλισμού. Που θάφτηκε από πολιτικές και θρησκευτικές εκπαιδευτικές τεχνικές της στέρησης καθώς και από νυχτερινές προσφυγές σε φαρμακευτικές συνταγές ανεκτικότητας.

Μυστικές επιβουλές μιας καθημερινότητας που αναπτύσσουν το νόμιμο βιασμό του σώματος σαν την μόνη διέξοδο στο απέραντο ψυχιατρείο των απαγορευμένων ηδονών.

Το καλοκαίρι σαν φάρμακο, σαν βάλσαμο απλώνεται πάνω στην ξεχασμένη νιότη, η οποία είναι θαμμένη κάτω από την ζαρωμένη σάρκα.

Ψάχνει ακόμα το βλέμμα του άλλου.

Ψάχνει ακόμα το χάδι για να ξανανιώσουν οι πόροι της.