Περπατώντας...

Καθώς περπατάω στο δρόμο, μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, το πρόσωπό τους, το πώς περπατάν, το τι θέλουν να πουν με την όλη κορμοστασιά τους, τις κινήσεις τους, την έκφραση του προσώπου τους. Πολλά μπορεί κανείς να καταλάβει απ' τα μικρά και ασήμαντα, αυτά που, όπως λέμε, περνάν συχνά απαρατήρητα. Αλλά είναι και μερικά που "κάνουν μπαμ". Είναι αδύνατον να μη τα παρατηρήσεις αφού κραυγάζουν από μόνα τους.

Ας πούμε η ομοιομορφία στο ντύσιμο. Μα είναι σαν να πάτησε κάποιος ένα κουμπί και όλοι και όλες να υπακούν πειθήνια. Είναι πραγματικά σαν οι δρόμοι να έχουν μεταμορφωθεί σε μια ατέλειωτη γραμμή παραγωγής που κατασκευάζει μονότονα το ίδιο πράγμα διαλαλώντας έτσι τη παντοδύναμη ισχύ της. Και τι μεγαλύτερη ισχύς από το να κουμαντάρεις τις βουλήσεις των ανθρώπων;

Μήπως αυτό όμως πάει παρακάτω; Που οδηγεί η προθυμία να υπακούς; Υπακούς πρόθυμα στο σημερινό κέλευσμα, γιατί όχι και στο αυριανό; Και στο μεθαυριανό; Και τι γίνεται αν αυτό το αυριανό και μεθαυριανό κάλεσμα δεν έχει να κάνει με κάτι, όχι και τόσο σημαντικό και καίριο, όπως το καθημερινό ντύσιμο αλλά με κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιώδες; Άλλωστε, ξέρουμε όλοι μας τη δύναμη της συνήθειας. Μια ψυχοσύνθεση εθισμένη στην υποτακτικότητα και την υποβολή είναι μια ψυχοσύνθεση εύκολη, χειραγωγίσιμη, που ποιος ξέρει πόσο μακριά θα φτάσει στα "ναι" που λέει.

Θα μου πείτε, υπερβάλλω. Ποιος ξέρει όμως; Ίσως απ' τα μικρά ξεκινάν τα μεγάλα...