Ένοχοι πρώτα

Στο σύστημα σκέψης που υπηρετούμε, πιστά, όλοι είμαστε/είναι ένοχοι, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Μην πλανάστε από τις διακηρύξεις του φαινομενικού δικαστικού/νομικού συστήματος αλλά παρατηρήστε πιο προσεκτικά την ίδια σας τη ζωή, σε όλες της τις εκφράσεις. Η αλήθεια που δεν θέλουμε συχνά να δούμε, βρίσκεται εκεί και μας κοιτάει κατάματα με πάσα ειλικρίνεια.

Θέλεις να ενοικιάσεις ένα σπίτι και ο ιδιοκτήτης σού ζητάει εκ των προτέρων δυο και τρία ενοίκια μαζεμένα, υποθέτοντας πως πρέπει να τα έχεις εφόσον ζητάς να ενοικιάσεις, σίγουρος πως θα φύγεις κάποια στιγμή και θα τον κλέψεις. Όποιος και να ‘σαι. Δεν τον νοιάζει, δεν υπάρχεις ως ατομικότητα. Σε έχει ήδη βάλει σε ένα καλάθι κλεφτών, βάσει προηγούμενων βιωμάτων του και βάσει συλλογικών εξαγγελιών.

Τι κι αν όλοι ξέρουμε πως η προπαγάνδα, οι εξαγγελίες, η πλάνη των εντυπώσεων, η δημοσιοποίηση του ατομικού συμφέροντος κάνει τη δουλειά της στα λόγια και στους νόμους; Το στηρίζουμε…λόγω συμφέροντος, λόγω φόβου, λόγω ανάγκης ασφάλειας και εξασφάλισης. Λόγω συνεχιζόμενης άγνοιας του ίδιου του εαυτού μας.

Τίποτα δεν μας απαλλάσσει από το άγνωστο, την περίπτωση της εξαπάτησης, το φόβο που συνεχίζει να μας διακατέχει, όμως εμείς συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις ίδιες πρακτικές… περιμένοντας φυσικά να έχουμε διαφορετικά, τα αντίθετα αποτελέσματα απ' ό,τι προβάλλουμε (αθέατα).

Συζητάς με ανθρώπους διαδικτυακά και είσαι συγκρατημένος γιατί δεν ξέρεις τον άνθρωπο που ισχυρίζεται πως είναι, στην άλλη πλευρά της διαδικτυακής γραμμής σου. Αισθάνεσαι κάπως καλύτερα αν έχεις μια φωτογραφία του, αν του βάζεις ένα πρόσωπο, στο κενό του νου σου, που αγωνιά να γεμίσει. Ακόμα καλύτερα, αν μπορείς να «φας και να πιείς μαζί του», ικανοποιώντας τις αισθήσεις σου.

Κοιμάσαι και ξυπνάς δίπλα σε έναν άνθρωπο για χρόνια υποθέτοντας πως τον γνωρίζεις, ενώ στην ουσία αγνοείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτή η γνώμη σου όμως «σε σώζει», σε προφυλάσσει, σε οχυρώνει και σε προετοιμάζει θαρρείς, για τα απρόοπτα που πάση θυσία θέλεις να αποφεύγεις. Και την κρατάς την άποψή σου, ως γνώση, χωρίς να την αμφισβητείς, έχοντας σταματήσει να προσέχεις, να ερευνάς, να διερωτάσαι, να παρατηρείς πραγματικά… χρόνια τώρα.

Είναι ωραίο και χρήσιμο να μην ξέρεις… και τότε ανακαλύπτεις πως ξέρεις πολύ περισσότερα απ’ όσα νόμιζες. Όμως μάθαμε να ξεκινάμε ανάποδα και δεν το μάθαμε στο σχολείο. Το φέραμε μαζί μας αποφασίζοντας να ζήσουμε ως άνθρωποι, με περιορισμένη συνείδηση. Η ανατροπή είναι δύσκολη και δεν την επιλέγουν πολλοί. Η απενεχοποίηση δεν γίνεται αυτόματα, δεν είναι θέμα μελέτης των ήδη γραμμένων σοφιών.

Είναι προσωπικός αγώνας απεγκλωβισμού, όλων ίσων υποσυνείδητα γνωρίζουμε για να μπορεί, ελεύθερα, αβίαστα και φυσικά, με ταπεινότητα, σιγουριά και εμπιστοσύνη να εισάγουμε νέα γνώση, μετατρέποντας την παλιά σε σοφία, πρώτα εντός μας και έπειτα, με δράση και στάση στη ζωή μας.

Ο χρόνος παραμένει πάντα σχετικός, όπως και το «πρώτα» και «ύστερα» που νομίζουμε πως κατανοούμε.