Ο έρωτας στο πρόσωπο ενός ανθρώπου του αντίθετου φύλου, δεν μπορεί να κατανοηθεί γιατί δεν υπάρχουν λόγια να τον περιγράψουν. Μόνο τα αποτελέσματα του είμαστε σε θέση να περιγράψουμε.Αυτά του ενθουσιασμού, της χαράς, της ανεξήγητης δύναμης που μας δίνει τεράστια αντοχή ώστε να αγωνιστούμε για έναν σκοπό, όπως και της βαθιάς αίσθησης που μας κάνει να ξεχνάμε τα πάντα τόσο, που το αντικείμενο του έρωτα μας γίνεται για μας, το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή...
Ο έρωτας είναι δυνατός, γιατί μας βάζει απευθείας σε κατάσταση διαλογισμού. Αυτό είναι το δώρο του!
Είμαστε ήρεμοι στην αγκαλιά του, χωρίς την οποιαδήποτε σκέψη, συνοδευόμενη από εκστατικές καταστάσεις, που μας «βουλιάζουν» ολοκληρωτικά σε αυτό που αισθανόμαστε.
Νιώθουμε, ότι έχουμε τα πάντα….
Και έτσι είναι…
Αν παρατηρήσουμε όμως, ουδεμία σχέση δεν έχει τελικά με το σεξ, άσχετα αν τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες), αυτό νομίζουμε….
Διεγείρεται μεν όλο μας το «Είναι», όμως εξαιτίας του ότι δεν έχουμε συνειδητή πρόσβαση στις ανώτερες καταστάσεις της ύπαρξης μας, νομίζουμε πως αφορά αυτό που νιώθουμε μόνο στο φυσικό σώμα μας. Άντε βαριά βαριά και στο συναισθηματικό. (Μεταφρασμένο σε αδυναμία, εξάρτηση, προσκόλληση, μοναδική πηγή ευτυχίας μας κλπ).
Κι όμως, η αλήθεια είναι πως ο έρωτας για έναν άλλον άνθρωπο, αποτελεί μόνο δείγμα της πραγματικής αίσθησης του ίδιου του εαυτού μας. Ο κάθε άλλος είναι εκεί, γι’ αυτό ακριβώς: Να μας κάνει γνωστή την ένωση. Να θυμηθούμε...Τι; Πως είμαστε ήδη ολοκληρωμένοι. Πως «ο άλλος», βρίσκεται εκεί μόνο για να μας «συνδέει» με το ίδιο μας το Είναι. Γιατί κι αυτός, κομμάτι του ίδιου «Είναι» αποτελεί…
Δεν μένουμε όμως εκεί, γιατί δεν έχουμε ακόμα φτάσει. Αντίθετα, παρανοούμε, κολλάμε στο άλλο άτομο, κι όλα αυτά γιατί νομίζουμε πως αυτός είναι μας μας δίνει όλα τα υπέροχα που αισθανόμαστε. Κι όταν δεν είναι κοντά μας αντίθετα, πιστεύουμε πως αυτό που νιώθουμε μας το στερεί. Ότι το παίρνει πίσω. Κι αυτό, πονάει…
Όμως η αλήθεια είναι άλλη. Ότι νιώθουμε, (αφού εμείς το νιώθουμε), είναι δικό μας. Το άλλο άτομο αποτελεί απλά τη γέφυρα προς τον κόσμο του πραγματικού, ώστε εργαζόμενοι, να καταφέρουμε να το έχουμε πάντοτε για να πάμε τελικά, ακόμα πιο πέρα….. Και όχι να «κολλάμε» σε άτομα, σχέσεις, και καταστάσεις εξάρτησης.
Το κάθε «αίσθημα» αυτού του είδους είναι «προς χρησιμοποίηση» για μας, όταν δεν είμαστε ακόμα «ώριμοι» να το νιώθουμε μόνοι μας. Το επεξεργαζόμαστε «ως πρότυπο» σκεφτόμενοι το συγκεκριμένο άτομο, απλά «για να συνδεθούμε».
Γιατί εν τέλη, είναι ανεξήγητο το γιατί νιώθουμε αυτό που νιώθουμε προς κάποιον. Αν αναρωτηθούμε σε βάθος, θα δούμε πως δεν μας ενδιαφέρει ούτε ποιος είναι, ούτε τι είναι, ούτε με τι ασχολείται, τι λέει, ή τι κάνει… Δεν υπάρχει κάτι να «δικαιολογεί», ή να «εξηγεί» αυτό που μας συμβαίνει.
Αυτό που ξέρουμε μόνο είναι πως μας έλκει τόσο δυνατά, που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βρίσκεται στην αύρα μας, ή να το σκεφτόμαστε.
Όταν όμως η σκέψη μας αυτή είναι στην πληρότητα της αίσθησης, και όχι στην έλλειψη «της φυσικής» παρουσίας του άλλου…Το σημείο κλειδί, είναι ακριβώς αυτό.Γιατί όταν μένουμε στην έλλειψη νιώθουμε δυστυχισμένοι, ενώ αντίθετα στην πληρότητα, η «έλξη αυτή», αποκτά άλλο νόημα. Το νόημα που δίνει η ένωση ουσιαστικά με το «Είναι μας», και όχι μαζί του. Όσο περισσότερο «κυνηγάμε» να την πάρουμε από εκεί (από έξω), εκ των πραγμάτων καταλήγουμε δυστυχισμένοι. Γιατί κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας δώσει τίποτα. Ποτέ!
Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί και αποτελεί και το ιδανικό, είναι να συναντηθούν δύο Ατομικότητες. Δύο ολοκληρωμένοι, ανεξάρτητοι άνθρωποι συναισθηματικά και νοητικά, γνωρίζοντας καλά ο καθένας πως ο άλλος δεν μπορεί να τους παρέχει έτσι κι αλλιώς τίποτα, και πως απλά θα είναι εκεί «για να μοιραστεί» μαζί τους ότι ανακαλύπτει ο ίδιος μέσα του, όπως και να παίξει το ρόλο του ενεργοποιητή για την κάθε συνέχεια. Κι αυτό, δεν σταματά ποτέ…
Η κάθε σχέση, είναι για δυνάμωμα αυτής της αίσθησης, που είναι καθαρή ενέργεια. Και όχι όπως έχει προκύψει σήμερα στον κόσμο να αποτελεί ο κάθε έρωτας συμβόλαιο δέσμευσης, καταπίεσης, υποχρεώσεων, βασάνων… Δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά μιας φυλακής…..
Να γιατί οι ποιητές και οι καλλιτέχνες κατά καιρούς, έχοντας μία «μούσα» που τους «ενέπνεε», μπορούσαν να μεγαλουργούν.
Τα πάντα είναι από μας για μας. Κι αυτό, για να καταφέρουμε να γίνουμε Άτομα. Ατομικότητες. Να ξεφύγουμε από το πεδίο της προσωπικότητας, (η οποία δημιουργήθηκε για να μπορέσουμε να προστατευόμαστε, ώστε να επιβιώσουμε στην υλική κοινωνία του σήμερα), και να πάμε πρώτα στην Ψυχή, και κατόπιν, σε κάτι ακόμα ανώτερο. Στο ουσιαστικό, στο πραγματικό…
Όταν παραμένουμε στην προσωπικότητα, η θέση μας αυτή συνοδεύεται από ανασφάλεια, εξάρτηση, ζήλια, κτητικότατα…. Όμως η ουσία είναι πως το ότι «δεν μας ανήκει» τίποτα είναι γεγονός, πόσο μάλλον ένας άλλος άνθρωπος….
Διασχίζουμε τα μονοπάτια του εαυτού μας, χρησιμοποιώντας ότι μας παρέχεται στον εδώ κόσμο, γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό: Την ολοκλήρωση μας.
Όλα όσα έχει επικρατήσει πως μπορεί να μας προσφέρουν την ευτυχία, δεν είναι παρά έξω από μας, προσωρινά, ουτοπικά, και μόνο αντανακλάσεις τις οποίες εμείς, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μόνο ως «εργαλεία», για να αποσαφηνίσουμε την πραγματικότητα.
Είναι το ασυνείδητο «παιχνιδάκι» όσο είμαστε παιδιά ως προς την εξέλιξη, που κάνουμε ότι κάνουμε επειδή «δεν γνωρίζουμε», οπότε «μαζεύοντας» τα όλα αυτά ως εμπειρίες αγωνιζόμαστε, πονάμε, πληγωνόμαστε….
Αν θέλουμε όμως να ενηλικιωθούμε, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου