Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΤΣΙΑ

Ο καθένας μπορεί το οτιδήποτε στη ζωή του, να το κάνει «να πάψει να υπάρχει» για τον ίδιο. Είτε πρόκειται για συναίσθημα, είτε για σκέψη, είτε για κατάσταση, είτε για οτιδήποτε. Είτε τον βασανίζει, είτε τον ενοχλεί, είτε τον καταπιέζει, είτε τον κάνει δυστυχή, σημασία έχει πως τον εμποδίζει από το να είναι ήρεμος και ισορροπημένος, άρα ευχαριστημένος ή ακόμα και ευτυχισμένος από τη ζωή του, στη ζωή του. Κι ας ζούμε (όπως λένε) σε οικονομική κρίση. Γιατί η κρίση, δεν είναι τελικά σε καμία περίπτωση οικονομική. Είναι κρίση αξιών, διανοητική, και σαφώς βαθιά Πνευματική. Αν μπορέσει βέβαια κάποιος και κοιτάξει λίγο βαθύτερα, και δεν μείνει στην επιφανειακή κατάρρευση όλων των τομέων της καθημερινότητας, η οποία ως τέτοια και αναγνωρίζεται από όλους μας εξωτερικά.

Δεν είναι όμως εύκολο να προσεγγιστεί όλο αυτό. (Να πάψει για κάποιον να υπάρχει αυτό που τον κάνει δυστυχή και μόνιμα αγχώδη). Καθόλου εύκολο. Προϋποθέτει, να «ασχοληθεί» με το όλο ζήτημα, και όχι να ζει στα αποτελέσματα των δεδομένων που επικρατούν μαζικά. Πρόκειται για Ατομική υπόθεση. Οι περισσότεροι βέβαια άνθρωποι μένουν στην επιφάνεια του όλου θέματος, γι’ αυτό υπάρχει τελικά τόση δυστυχία γύρω μας, γι’ αυτό η συνέχιση της επικράτησης της «κρίσης», και γι’ αυτό και η όποια ολική χειροτέρευση που οι άνθρωποι πιστεύουν μας κοντοζυγώνει…

Όμως, μπορεί, (κάθε ζήτημα που τον απασχολεί τον καθένα), να το κάνει «να πάψει να υπάρχει γι’ αυτόν», με δύο (όχι απλούς βέβαια), τρόπους:

Ο ένας είναι, (αφού έχει διαπιστώσει αυτό που «τον ενοχλεί» ότι τον ενοχλεί και του στερεί την ελευθερία και ηρεμία του, γιατί υπάρχουν κι άλλα που δεν τα συλλαμβάνει), να το παρατηρήσει σε τόσο βάθος, ώστε η κατανόηση που θα προκύψει από αυτή την παρατήρηση, είναι και αυτή που μπορεί να καταφέρει να τον κάνει να συνειδητοποιήσει πως ως πρόβλημα, (το κάθε ζήτημα), είναι «τόσο βαρύ» γι’ αυτόν, εξαιτίας της δικής του θεώρησης, των σκέψεων που κάνει γι’ αυτό, των δεδομένων και πεποιθήσεων που λειτουργεί και συντηρεί, των ανεκπλήρωτων ανεξέλεγκτων επιθυμιών του, των προσδοκιών (ίσως) που δεν έφεραν αυτά που περίμενε (και εξακολουθούν να μην εμφανίζονται στη ζωή του) όπως θα τα ήθελε, του φόβου για επικράτηση ή ασφάλεια κλπ. Σημαίνει οπότε, πως «έψαξε» βαθιά «τις αιτίες» τελικά οι οποίες και είναι υπεύθυνες για την τόση διόγκωση του όλου ζητήματος, που έγινε (ίσως) γι’ αυτόν, ακόμα και ζήτημα ζωής ή και θανάτου…

Η παρατήρηση λοιπόν για την οποία συζητάμε, αφορά εσωτερικό σκάψιμο, και όχι μία επιφανειακή οπτική – θέαση των πραγμάτων. Ένα σκάψιμο - ψάξιμο, που η γαλούχηση από το περιβάλλον, την οικογένεια, την παιδεία και την κοινωνία, ήταν τέτοια, ώστε να μην διδαχθούμε μια τέτοιου είδους παρατήρηση, με το γνωστό αποτέλεσμα του να μην γνωρίζουμε πως υφίσταται… Μόνος ο καθένας μας όμως χρειάζεται κάποια στιγμή να το κάνει, για να καταφέρει να «δει» Πραγματικά…

Οπότε (για τον κάθε άνθρωπο), γιατί κάτι φτάνει να τον ενοχλεί; Τι αγγίζει μέσα του που δεν θέλει, ή φοβάται να αντικρίσει; Τι νομίζει πως θα χάσει; Τι δεν βλέπει γενικότερα;

Η κατανόηση των παραπάνω (και τόσων άλλων που δεν αναφέρονται εδώ) όμως, (αν διεξαχθεί σωστά η «ενδοσκοπική παρατήρηση») για το (κάθε) ζήτημα που εξετάζει – παρατηρεί, τον κάνει, να απομακρυνθεί, (ή και να φύγει εντελώς το αυτό ζήτημα) από την ψυχοσύνθεση του, ως ζήτημα άξιο προσοχής τέτοιας, που να τον επηρεάζει τόσο πολύ... Έτσι, (ακόμα κι αν για όλον τον υπόλοιπο κόσμο του πλανήτη εξακολουθεί να υπάρχει το αυτό θέμα) για τον ίδιο, ακριβώς επειδή η προσοχή του έχει πάψει να είναι σε αυτό, ουσιαστικά δεν υπάρχει, μια και δεν «ερεθίζει» μέσα του πια, τίποτα… Γνωρίζει…

Πολλοί, θέλουν (λένε) να ελευθερωθούν, αλλά κρατάνε στεγανά. Θέλουν δηλαδή να πάψει να τους ενοχλεί αυτό που τους ενοχλεί, κρατώντας όμως βολέματα, ασφάλειες, κεκτημένα. Αυτά ακριβώς όμως τελικά είναι η πηγή της κάθε σκλαβιάς – ενόχλησης τους. Αυτό σημαίνει πως αν δεν αλλάξουν ριζικά κάποια δεδομένα μέσα τους, η ενόχληση τους σαφώς και θα παραμείνει.

Όμως, εδώ ακριβώς είναι το κύριο μέρος για το οποίο ο καθένας μας, θα πρέπει να αναρωτηθεί σοβαρά: Ψάχνοντας, με το βάθος που αναγράφεται, (και ειλικρινά θέλοντας να ελευθερωθούμε και να βρούμε τη γαλήνη, «δούμε» Πραγματικά), ίσως ούτε το γάμο μας κρατήσουμε, ούτε τους φίλους που έχουμε, ούτε την εργασία που εκτελούμε, ούτε τα σπίτια, τα αξιώματα, τους επαίνους… Όλα αυτά όμως, (οι περισσότεροι άνθρωποι), δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε… Θέλουμε παρ’ όλα αυτά να φύγει η ενόχληση…

Μα αυτή η ενόχληση όμως, είναι ακριβώς οι «δεσμεύσεις» και το κόλλημα μας με όλα τα παραπάνω… Αν δούμε αληθινά τι κάνουμε, (με το ψάξιμο που αναφέρθηκε), θα βρεθούμε στο εξής δίλημμα: «Ή κρατάμε όλα αυτά, (τις πάγιες θεωρήσεις, τα κολλημένα δεδομένα, τις ανούσιες επιθυμίες), ή γινόμαστε Ελεύθεροι άνθρωποι». Μήπως όμως τελικά γι’ αυτό οι άνθρωποι «δεν ψάχνουν» σε βάθος; Γιατί αν το κάνουν θα πρέπει να αφήσουν όλα όσα έχουν τακτοποιήσει – κουκουλώσει, τα οποία τους κάνουν να αισθάνονται ασφαλείς; («Ανεχόμενοι» ανθρώπους και καταστάσεις με τους οποίους ενώ δεν είναι καλά, παραμένουν…;) Έλα όμως που τελικά «έχουν πουλήσει» την Ψυχή τους…

Αυτό όμως, όταν το δει κάποιος για πρώτη φορά, του είναι δυσβάσταχτο. Μια και τότε θα διαπιστώσει πως αυτό που κατηγορεί στους άλλους, (το οτιδήποτε), το κατηγορεί, ακριβώς γιατί και ο ίδιος είναι χωμένος μέσα του με τα μπούνια… Δυο καρπούζια όμως σε μια μασχάλη, δεν χωράνε για να κρατηθούν… Άρα, το θέμα δεν είναι αν θέλουμε να ελευθερωθούμε, αλλά αν είμαστε έτοιμοι να «πληρώσουμε» το τίμημα….

Ο δεύτερος τρόπος, (για να πάψει για κάποιον να υπάρχει ένα ζήτημα που τον βασανίζει) είναι, να πάρει «εντελώς» την προσοχή του από αυτό. Τόσο, που γι’ αυτόν στην κυριολεξία να μην υπάρχει. Αυτό όμως προϋποθέτει, απόλυτο έλεγχο της σκέψης και του συναισθήματος και σαφώς, χρόνια «εργασίας» με τον Εαυτό… Μόνο σε αυτή την περίπτωση, πράγματι μπορεί να λειτουργήσει κατά αυτόν τον τρόπο, ακόμα και ακαριαία.

Αν όμως κάποιος, δεν έχει εργαστεί πρώτιστα στον έλεγχο του συναισθήματος και της σκέψης του, μπορεί να θεωρεί πως έδιωξε αυτό που τον απασχολεί, μέσα του όμως, θα εξακολουθεί να έχει την πίεση του… (Άρα, θα χρειαστεί να λειτουργήσει σε αυτή την περίπτωση την ενδοσκοπική παρατήρηση, ή, να ξεκινήσει καλύτερα από αυτήν…)

Συμπεραίνουμε οπότε από τα παραπάνω, πως ο ολοκληρωμένος τρόπος (της θανάτωσης ενός ζητήματος, γιατί περί αυτού πρόκειται), είναι να γίνει τελικά μια εφαρμογή – συνεργασία, και των δύο τρόπων που αναφέρθηκαν.

Και πάλι λοιπόν, δεν αναγράφεται τίποτε άλλο (στο παρόν άρθρο), από την βύθιση εντός μας….

Παγίδες κατά τη διεξαγωγή των παραπάνω; Πολλές…
1. Να μην καταφέρει το άτομο να εισχωρήσει σε βάθος με την παρατήρηση, και να εγκλωβιστεί μέσα στο ζήτημα τόσο, που να διογκωθεί μέσα του ακόμα περισσότερο. Αυτό σημαίνει πως (ο καθένας), αν «αποφασίσει» να ελευθερωθεί, είναι απαραίτητο να στραφεί προς τον εαυτό του. Να ψάξει λοιπόν εντός του, και να γνωρίζει, πως από εδώ και πέρα, αρχίζει να εργάζεται με τον Εαυτό του σοβαρά, για πρώτη φορά στη ζωή του. Μέχρι τώρα, ότι κι αν έκανε, το έκανε για να υπηρετήσει το κορμί του και μόνο. Το ρουχαλάκι. Ο άνθρωπος όμως, δεν είναι μόνο το κορμί του. Γι’ αυτό και αρρωσταίνει βέβαια το σώμα του: Γιατί ήδη το Εσωτερικό του νοσεί, κι απλά εκδηλώνεται και στο σώμα… Τι απόδειξη άλλη περιμένει ο άνθρωπος για να καταλάβει πως κάτι δεν κάνει σωστά; Κάνει οπότε τώρα μία αρχή, η οποία και δεν έχει τέλος… Μια και η ζωή του από εδώ και πέρα, προσανατολίζεται Εσωτερικά. Κάποια στιγμή, (πολύ) αργότερα θα αντιληφτεί, πως ακόμα και να μη θέλει να βλέπει σε βάθος «τι κάνει», θα του είναι αδύνατον…
2. Κατά της διάρκεια της κάθε παρατήρησης, το άτομο κρατά μέσα του κάποια αμετακίνητα δεδομένα. Όμως τότε, ακριβώς αυτά είναι που θα τον εμποδίζουν να εμβαθύνει και να «δει». Θα πρέπει λοιπόν, να είναι έτοιμος, να χάσει τα πάντα, όπως τα θεωρούσε μέχρι τώρα…
3. Το να μην αποδέχεται αυτά που του δίνει η κατανόηση γιατί τον ξεβολεύουν από τη ζωή που μέχρι τώρα «είχε τακτοποιήσει» κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο. (Θα αναλυθεί παρακάτω το συγκεκριμένο ζήτημα…)
4. Να είναι η λογική του αυτή που θα τον έχει κάνει να πιστεύει πως έχει επέλθει η κατανόηση. Αυτό, είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Κύρια ένδειξη λοιπόν, είναι ότι αυτά που θα αναγνωρίσει, «δεν θα του αρέσουν», στην αρχή (με την πιο ήπια ερμηνεία που μπορεί να λεχθεί), ενώ στη συνέχεια, θα «πάει μέχρι την κόλαση» (έτσι θα νιώθει), ώστε να δει την ουσία των πραγμάτων, και να αρχίσει στην συνέχεια να ανεβαίνει… (Αυτή είναι η αληθινή αίσθηση). Είναι όπως μια εγχείρηση: Δεν μπορείς να αφαιρέσεις τα κατεστραμμένα κύτταρα, αν δεν χρησιμοποιηθεί νυστέρι…

Παράδειγμα ζητήματος για ότι λέχθηκε:
Και θα μου πείτε τι; Εγώ δεν θα σκέφτομαι ότι έχω πρόβλημα επειδή δεν έχω χρήματα, και αυτό ως πρόβλημα δεν θα υπάρχει για μένα; Και πως θα ζήσω;

Κατ’ αρχήν. Τι ανάγκες έχεις για χρήματα, και ποιες από αυτές τις ανάγκες είναι πραγματικές ανάγκες όσων αφορά αυτά που σου είναι απαραίτητα για να ζήσεις; Γιατί ευτυχής, είναι ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος από τα παλάτια, αλλά και από τις καλύβες. Δεν αλλάζει αυτό που νιώθει ως Εαυτός εξαιτίας του ενός από τα δύο. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, χρησιμοποιεί αυτά που του είναι πρακτικά, και πραγματικά απαραίτητα. (Και εδώ ακριβώς είναι και το γιατί «ένας τέτοιος άνθρωπος» τελικά, δεν ψάχνει τα παλάτια…)

Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός, πως το να σε απασχολεί όλη την ημέρα αυτό το θέμα, δεν το κάνει και να λυθεί. Απλά μόνιμα σε απασχολεί. Οι λύσεις, όμως, έρχονται όταν ακριβώς είμαστε ήρεμοι, ώστε να μπορούμε και να τις δούμε. Αλλιώς, μόνιμα τυφλωμένοι είναι σαν να ζούμε με παρωπίδες, που μας κάνουν, και μπροστά μας να βρίσκονται οι λύσεις, εμείς, να μην είμαστε σε θέση να τις αναγνωρίζουμε.

Συνήθως ακόμα, (ως το παράδειγμα μας που αφορά τα χρήματα), τις περισσότερες φορές, ορίζουμε τον τρόπο για να έρθουν, όπως και το συγκεκριμένο είδος εργασίας που θεωρούμε πως μόνο από αυτό θα μπορούσαμε να είχαμε χρήματα. Αυτόματα, αποκλείουμε λύσεις. Όμως, ποτέ κανείς δεν χάνεται (αν δεν είναι η ώρα του...) Μπορεί μόνο να χαθεί, (πριν την ώρα του) προκαλώντας το χαμό του... Κι αυτό, από το φόβο του και μόνο ότι θα χαθεί... Αυτή όμως είναι και η πηγή της δυστυχίας μας, όπως και ο κύριος λόγος που έχουμε πιστέψει από τα γεννοφάσκια μας πως είμαστε σκλάβοι… Εξάλλου θα δεις ότι όλη αυτή η ανασφάλεια, (για τα χρήματα επί του προκειμένου), καλύπτει με άγχος, στεναχώρια και σκέψεις, όλη σου τη μέρα. Αποτέλεσμα; Κανένα. Δυστυχώς, δεν ισχύει το ότι όσο περισσότερο στεναχωριέσαι, τόσο πιο κοντά είναι η λύση που έρχεται…

Από την άλλη, αν δεν ασχολιόσουν όλη την ημέρα με τη στεναχώρια του ότι δεν έχεις χρήματα, (ή δεν έχεις αρκετά χρήματα), πως αλλιώς θα περνούσες τη μέρα σου; Το έχεις σκεφτεί; Και αν όλα όσα σκεφτείς ότι «θα έκανες» τότε, και πάλι σε γυρίζουν στα χρήματα, -γιατί με ότι κι αν καταπιανόσουν πάλι από το χρήμα που «θα είχες» (αν είχες) θα εξαρτιόταν για να το κάνεις,- μήπως είναι καιρός να δεις πόσο σκλάβος είσαι από αυτό; Αν βρισκόσουν δηλαδή σε ένα έρημο νησί μόνος, τι θα έκανες; Η τρομερή διαπίστωση: Τίποτα… Δεν θα είχες ζωή. Αυτό είσαι…

Δες το όμως. Δες από τι εξαρτάσαι, και γιατί. Και δες, πως αυτό μπορεί να αλλάξει. Γιατί όταν το δεις ξεκάθαρα, και απογυμνωθείς, (σε σένα τον ίδιο) μέσα σου, αυτό το μέσα σου θα σου πει ακριβώς τι να κάνεις, και πως πραγματικά να ζήσεις. Δυσκολάκι…

Φυσικά. Δεν είναι κάτι που είναι έτοιμος ο καθένας να το κάνει. Όμως γνώρισε, πως μόνο σου επιλέγεις τη σκλαβιά σου γιατί στην ουσία, δεν θέλεις την Ελευθερία σου. Πάψε οπότε να τη ζητάς. Γιατί η Ελευθερία αγαπητέ μου, θέλει μεγάλα….κότσια….

Όπως και πάψε να κατηγορείς όλους τους άλλους. Γιατί αυτός ο κόσμος, αυτό που είναι, είναι. Όπως το βλέπεις. Κι αυτό που τελικά σε απασχολεί, δεν είναι να ελευθερωθείς, αλλά να είσαι σε αυτούς που εξουσιάζουν, και όχι σε αυτούς που εξουσιάζονται. Απλά….δες το... Δες, τι είσαι... Τι έχεις γίνει…

Διότι είτε το ένα είσαι τελικά, είτε το άλλο, εξακολουθείς να είσαι δέσμιος. Γιατί για να είσαι Ελεύθερος, πρέπει να σπάσεις τα δεσμά και των δύο… Και του εξουσιαστή, και του εξουσιαζόμενου.

Αν αυτό που είσαι (που έχεις γίνει) λοιπόν σου αρέσει, τουλάχιστον καν’ το, αλλά γνωρίζοντας ότι εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει τη δυστυχία και την καταδίκη σου. Αλλιώς, κρύβεσαι. Δες το. Αν όμως τελικά πραγματικά δεις τι έχεις γίνει, ακριβώς επειδή δεν θα σου αρέσει καθόλου, θα θέλεις να πάψει να γίνεται. Δεν θα το αντέχεις. Καλώς ήρθες τότε. Αυτή, είναι και η Αρχή προς την Ελευθερία σου…

Τότε, θα αρχίσεις να ανήκεις κι εσύ «στους λίγους». Όχι λίγοι επειδή είναι οι ανώτεροι, ή οι πιο έξυπνοι, αλλά αυτοί οι λίγοι που πραγματικά το κάνουν… Όλοι οι υπόλοιποι, δούλοι, σε έναν κόσμο που τον έχουν κάνει κόλαση και ζουν όλοι σαν τα ζόμπι… Ούτε ζωντανοί, ούτε νεκροί…

Διάλεξε λοιπόν. Αλλά πρώτα δες!