Υπάρχουν δυο τύποι ανόητων

Ο άνθρωπος είναι μια ανεμόσκαλα, πάνω στη οποία κινείται σαν γιο-γιο.
Τη μια στιγμή βρίσκεσαι στους ουρανούς και την άλλη στιγμή είσαι στην κόλαση. Τη μια στιγμή αγάπη, μοίρασμα, χαρά, την άλλη στιγμή θυμός, δυστυχία.
Τη μια στιγμή τόσο μεγάλη καρδιά, που χωράει ολόκληρο τον κόσμο και την άλλη στιγμή είσαι τόσο κακότροπος, που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως θα ήσουν έτσι.

Τη μια στιγμή είσαι ηλιόλουστη κορυφή, την άλλη στιγμή η σκοτεινότερη κοιλάδα από την οποία πέρασες ποτέ. Ο άνθρωπος κινείται διαρκώς σαν εκκρεμές, ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο απεραντοσύνες.

Για τον καθένα υπάρχουν δύο δυνατότητες: Η μία είναι να πέσεις προς τα πίσω, να γυρίσεις στο παρελθόν και να είσαι ευχαριστημένος μέσα στη ζωώδη κατάσταση. Να είσαι ικανοποιημένος.

Αυτό είναι κάτι που κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι. Τρώνε, πίνουν, κοιμούνται και ξεχνούν όλες τις μεγάλες δυνατότητες της ζωής. Τρώγε, πίνε και καλοπέρνα, γιατί το αύριο μπορεί να μην έρθει. Αυτό λένε οι υλιστές.

Ο υλιστής έχει δεχτεί τον κατώτερο εαυτό. Αρνείται τον ανώτερο εαυτό, επειδή βρίσκεται απλώς σε αμυντική θέση. Δεν τον αρνείται επειδή τον έχει γνωρίσει.Όχι, δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτόν. Τον αρνείται για να μη χάσει την άνεσή του, για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσει κανένα ταξίδι που θα τον έβγαζε από το βόλεμά του και θα τον ανάγκαζε να νιώσει έλλειψη άνεσης και ασφάλειας.

Είναι λοιπόν προτιμότερο να πει ότι δεν υπάρχει ανώτερο, ότι δεν υπάρχει θεός, ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας θεός, ότι δεν υπάρχει ψυχή, ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα μας, ότι ο άνθρωπος δεν έχει εσωτερικότητα, ότι ο άνθρωπος είναι απλώς και μόνο αυτό που φαίνεται απ’ έξω, όπου ο άνθρωπος είναι απλώς η συμπεριφορά του και δεν υπάρχει ψυχή μέσα του.
Αυτό κάνει τη ζωή τους πιο εύκολη, χωρίς αγωνίες, χωρίς προβλήματα. Έτσι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν τις δήθεν καθημερινές απολαύσεις της ζωής: Τρώγε, πίνε και καλοπέρνα.

Αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν να αρνηθούν τη δυνατότητα να γίνουν θεοί. Προσδοκούν το χαμηλό, το φτηνό και χάνουν το ουσιαστικό. Έτσι όμως δεν υπάρχει μεγάλωμα και δεν μπορεί να υπάρξει έκσταση. Δεν θα μάθουν ποτέ τίποτα για τη συνειδητότητα του Ιησού και του Βούδα, θα παραμείνουν στο σκοτάδι. Ασφαλώς θα έχουν την ησυχία τους, μα τι νόημα έχει μια τέτοια ησυχία;

Πολύ περισσότερη αξία έχει το δημιουργικό ξεβόλεμα, πολύ μεγαλύτερη αξία έχει η ανασφάλεια του άγνωστου, πολύ σπουδαιότερη αξία έχει ο άστεγος, που ψάχνει να βρει το αληθινό σπίτι.

Ευτυχώς υπάρχουν και εκείνοι που δεν δέχονται το κατώτερο σαν την αρχή και το τέλος των πάντων. Δεν λέω πως αρνούνται το κατώτερο, να το θυμάσαι αυτό, επειδή υπάρχουν και οι ανόητοι, που πηγαίνουν στο άλλο άκρο.

Υπάρχουν δυο τύποι ανόητων:

Ο ένας τύπος αρνείται το ανώτερο, λέγοντας ότι δεν υπάρχει και παραμένει στο κατώτερο. Ο άλλος τύπος αρνείται το κατώτερο, λέγοντας ότι δεν υπάρχει το κατώτερο, αλλά μόνο το ανώτερο. Ο ένας λέει ότι ο θεός είναι αυταπάτη κι ότι ο κόσμος είναι αληθινός. Ο άλλος λέει ότι ο κόσμος είναι αυταπάτη κι ότι ο θεός είναι αληθινός.

Στη δική μου οπτική και οι δύο είναι ανόητοι, επειδή και οι δύο κάνουν το ίδιο πράγμα. Και οι δύο θέλουν την ευκολία τους. Και οι δύο αρνούνται τον αντίθετο πόλο. Και οι δύο αποφεύγουν να τεντωθούν μέσα τους. Να θυμάσαι όμως ότι η εσωτερική ένταση σου δίνει ζωντάνια. Και όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση, τόσο πιο ζωντανός είσαι.

Το ξέρεις, το έχεις βιώσει, ο καθένας το έχει βιώσει λίγο πολύ: Η έλξη των αντιθέτων. Ο αρνητικός ηλεκτρικός πόλος τραβάει τον θετικό, ο άντρας τη γυναίκα και αντίστροφα. Γιατί συμβαίνει η έλξη των αντιθέτων; Επειδή με αυτή καθαυτή την έλξη γεννιέται η ζωή. Όταν βρίσκεσαι σε τέτοια ένταση, πώς να παραμείνεις νεκρός; Μέσα σ’ αυτή την ένταση αρχίζεις να δονείσαι.

Εκείνοι που διάλεξαν το ένα εναντίον του άλλου μπαγιατεύουν, σαπίζουν και πεθαίνουν. Ο υλιστής γίνεται επιπόλαιος και ο λεγόμενος πνευματικός άνθρωπος γίνεται ψεύτικος. Ο υλιστής ζει μέσα σε ανούσιες απολαύσεις και ο υποτιθέμενα πνευματικός άνθρωπος ζει στη φαντασία του. Και οι δύο όμως χάνουν τη ζωή και τις εντάσεις που δίνει η ζωή.

Τίποτα δεν είναι λάθος με το κατώτερο. Το κατώτερο είναι η βάση για το ανώτερο.Ο άνθρωπος πρέπει να ζει και με τα δύο και να ζει με τέτοιο τρόπο, που όχι μόνο να μην αρνείται τίποτα, αλλά να κάνει τα αντίθετα να αλληλοσυμπληρώνονται. Το ναι δεν χρειάζεται να είναι εναντίον του όχι. Δεν υπάρχει λόγος να είναι το όχι εναντίον του ναι. Το ένα μπορεί να θρέψει το άλλο.

Αυτή είναι όλη μου η προσπάθεια: Πρέπει να γίνουν αποδεκτά και να ενωθούν και τα δύο μαζί: η γη κι ο ουρανός, το σώμα και η ψυχή, και ο κόσμος.