Θα την δεις, θα την ακούσεις, θα την μυρίσεις ακόμη κι αν είσαι ασφαλισμένος στους τέσσερεις τοίχους της σύγχρονης σκλαβιάς σου.Θα την νοιώσεις ακόμη κι αν είσαι κλεισμένος στο πιο βαθύ μπουντρούμι της ψυχής σου.
Έρχονται οι νέοι βλαστοί. Μικρά πράσινα ίχνη ξεπροβάλλουν με θράσος εκεί που πριν βασίλευε το τίποτα. Το πράσινο της ζωής, το πράσινο της ελπίδας σου.
Είναι η νέα σου αρχή.
Βλέπεις ξερά κλαδιά να χρωματίζονται από την έλευση του πράσινου.
Είναι η παγωμένη σου λαχτάρα για ζωή, που ζεσταίνεται από τον ήλιο της καρδιάς σου.
Βλέπεις φύλλα περσινά, που άντεξαν μες στον χειμώνα, να παραδίδονται στη γη.
Είναι οι αγωνίες σου οι παλιές, οι συνήθειες που έχασαν την λάμψη τους, το βόλεμα σου, που έκλεισε τον κύκλο του. Σου κράτησαν συντροφιά σε δύσκολες ώρες, μα τώρα ήρθε η στιγμή να ταξιδέψουν στη λήθη.
Βλέπεις να ανοίγουν μπουμπούκια νέα, με μια δύναμη που θαυμάζεις κι ενστερνίζεσαι.
Είναι τα νέα σου σχέδια
Ανθισμένο τοπίο, ανθισμένη ψυχή.
Βλέπεις τις πεταλούδες, τα πουλιά, το ίδιο το φως να μεταδίδουν το μήνυμα της χαράς. Όλα γύρω σου το φωνάζουν: Κάνε μια νέα αρχή!
Φέτος, άργησε να έρθει κι ίσως κι εσύ να έμεινες για περισσότερο χρόνο κλεισμένος στις χειμωνιάτικες αναμνήσεις σου. Κλειδωμένος στα πάθη και τις αγωνίες μιας πρότερης ζωής, που σε εμποδίζουν να βγεις από το κουκούλι σου.
Διστάζεις να κάνεις το πρώτο βήμα...
Μα έχεις αναλογιστεί γιατί η φύση δεν διστάζει ποτέ να κάνει μια νέα αρχή;
Είναι που δεν σκέφτεται όπως εσύ αλλά υπακούει αβίαστα στους ρυθμούς που την διέπουν. Υπακούει στον ήλιο, το νερό, τον άνεμο, στο χώμα που πατάς, με τον ίδιο στερεότυπο τρόπο εδώ και αιώνες. Η φύση δεν φιλοσοφεί αλλά πράττει. Δεν «νομίζει», ούτε «πιστεύει». Δεν συγκρίνει το αύριο με το χθες, απλά επαναλαμβάνει τις ακολουθίες της χωρίς τύψεις κι ενοχές. Η φύση δεν έχει τραύματα, εκτός από αυτά που της προκαλείς εσύ με τον πολιτισμό σου. Οι μνήμες της δεν είναι ούτε μαθήματα, ούτε καταδίκες αλλά το εχέγγυο της αναγέννησης της. Πάνω απ' όλα, η φύση αγαπά να δημιουργεί.
Κι εσύ θυμάσαι, θέλεις, ποθείς, μα είναι πολλές οι φορές που το μυαλό σου σε δένει κόμπο. Έμαθες να προβλέπεις, να ζυγίζεις καταστάσεις και να αδρανείς. Πάλι τα ίδια, λες, κι ο ενθουσιασμός σου αποθαρρύνεται. Ακόμη και το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου σου, κοντεύεις να το μετατρέψεις σε ένα απολιθωμένο στερεότυπο. Εσύ διδάχτηκες να «ξέρεις» την συνέχεια και το τέλος των πραγμάτων γι' αυτό δεν ενδίδεις σε μάταιες –όπως λες- ελπίδες. Δεν αφήνεις χώρο στο απροσδόκητο, στη μαγεία του αγνώστου.
Όλα τα ξέρεις και τίποτα δεν ξέρεις...
Το μυαλό σου θα ήθελε να ορίζει ακόμη και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Να διατάζει «έλα άνοιξη», «φύγε χειμώνα», «στάσου θέρος» και να γίνεται.
Θα ήθελε να μπορείς να προβλέπεις τα πάντα και να τα επαληθεύεις μέχρι κεραίας.
Αλλά πες μου, τότε τι νόημα θα είχε η ζωή σου; Θα έκανες όλα αυτά που έχεις κάνει αν τα ήξερες από πριν;
Θα είχες παλέψει, θα είχες πονέσει, θα είχες γελάσει, θα είχες δημιουργήσει;
Θα είχες δώσει λύσεις εκεί που «δεν προβλέπονταν»;
Είναι η άγνοια σου που κρατά ζωντανή την σπίθα σου. Είναι η περιπέτεια του αγνώστου, που καρπίζει τις άδηλες δυνατότητες σου.
Γι' αυτό παράτα για μια στιγμή τα βιβλία και τις φιλοσοφίες σου, βάλε στο πίσω κάθισμα το μυαλό σου και στην θέση του οδηγού την καρδιά σου.
Ναι, το μυαλό σου είναι το βασικό σου εργαλείο κι αυτό που σε κάνει τόσο ξεχωριστό. Είναι το δίκοπο μαχαίρι σου, είναι συνάμα η ευλογία και η κατάρα σου, η λογική σου και η διαστροφή σου. Μα όπως κι αν έχει δεν είναι ο μόνος βασιλιάς του κόσμου σου.
Η ανυπότακτη καρδιά σου θα ζητά πάντα το μερτικό της. Αυτή είναι που σε θέλει Άνθρωπο.
Τελικά δεν μπορείς να κάνεις ούτε χωρίς το μυαλό σου, ούτε χωρίς την καρδιά σου.
Και θα μπορούσες να πετύχεις πολλά αν κατάφερνες να μονιάσεις το δισυπόστατο σου.
Μα εσύ στέκεις αμήχανα ανάμεσα στους δύο πυλώνες της ύπαρξης σου, πριονίζοντας πότε τον ένα και πότε τον άλλον. Από συνεταίρους τους έκανες εχθρούς, έτσι φαντάζουν στην ζωή σου. Έφτιαξες και δίπολα να καθρεφτίζουν αυτήν την αδυναμία σου. Αρσενικό και θηλυκό, γνώση και πίστη, κατάκτηση και δόσιμο έγιναν για σένα άσπρο-μαύρο, θρέφοντας τον διχασμό σου.
Λες κι ο νους σου πασχίζει να λυτρωθεί από την αγάπη, έμαθες να παίρνεις θέσεις απόλυτες, φανατικές, εξοστρακίζοντας με σπουδή την εσωτερική δημοκρατία σου. Υμνείς το ένα, αποκηρύσσεις μετά βδελυγμίας το άλλο. Από την σκλαβιά περνάς στην ασυδοσία κι από την αδικία στην αυτοδικία.
Δεν κάνεις έτσι μια νέα αρχή.
Κάθε φορά που αρχίζεις να κτίζεις τον κόσμο σου επάνω στο μίσος και την απόρριψη, αντί για την ευτυχία σου θεμελιώνεις την δυστυχία σου. Τα πρωτότοκα παιδιά ενός νου αποκομμένου από την αγάπη είναι ο φόβος και η βία. Κι έχεις πετύχει το θλιβερό προνόμιο να είσαι πρώτος στις σφαγές επάνω στον πλανήτη. Θανατώνεις με ευκολία και τους όμοιους σου, να τι σε κάνει τόσο ξεχωριστό μακριά από την καρδιά σου.
Δικαιολογείσαι λέγοντας ότι στη φύση επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, μα δεν σκέφτηκες ότι επάνω της καθρεφτίζεις τις δικές σου αδυναμίες. Την βάφτισες ζούγκλα, υποτιμώντας το γεγονός ότι σε αυτήν την «ζούγκλα» κάθε είδος διατηρεί ζωντανό το δικαίωμα της ύπαρξης του. Εξ άλλου είδες ποτέ να πολεμούν μέχρι θανάτου είδη που δεν τρέφονται το ένα από το άλλο; Μόνον η γάτα και ο σκύλος δείχνουν διάθεση να σε μιμηθούν κι αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίες οι pet προτιμήσεις σου...
Αντίθετα, στην δική σου ζούγκλα, την διανθισμένη με ευήκοα αλλά στην πράξη κούφια αποφθέγματα του νου, έκανες τον θάνατο σπορ και σπας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Αφανίζεις οτιδήποτε δεν υπακούει στα μέτρα σου. Εξοντώνεις ή ακυρώνεις οτιδήποτε αντιμάχεται την κυριαρχία σου. Ζώα, φυτά κι ανθρώπους. Άνδρες γυναίκες και παιδιά, που αξιώνουν την δική τους θέση στον ήλιο, μα εσύ σκιάζεσαι να μοιραστείς.
Αν δεν τους φας, θα σε φάνε... Με αυτό σου πιπιλίζουν το μυαλό οι ταγοί σου κι ας μην σε έκαναν πιο δυνατό οι ωκεανοί του αίματος που έχυσες.
Δεν κάνεις έτσι μια νέα αρχή
Την κάνεις με αγάπη, με συμπόνια, με ενσυναίσθηση. Η καρδιά σου ούτε διχάζει, ούτε κατακρίνει, απλά νοιώθει.
Είναι ο αιώνιος σύνδεσμος σου με τη φύση. Είναι ακόμη ο λίθος που απέρριψε ο οικοδόμος νους σου αλλά εξακολουθεί να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανώτερης ύπαρξης σου.
Κάνε λοιπόν την νέα σου αρχή από καρδιάς. Αυτή είναι που θα ανθίσει και θα καρπίσει, αυτή είναι που θα αναγεννήσει τις καλύτερες πλευρές σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου