Η πορεία μοιάζει να είναι δεδομένη, όχι προδιαγεγραμμένη, έχει διαφορά. Λεπτή, μα ουσιώδη, καθώς το δεδομένο προέρχεται από μια πίστη, η οποία ως τέτοια, δεν τεκμηριώνεται. Δείχνει μονάχα μια ροπή που μοιάζει με τη σειρά της, πορεία, κατεύθυνση, προς ένα στόχο που όμως ...ουδέποτε ετέθη.
Ο κόσμος, οι κοινωνίες, ο πολιτισμός ως τέτοιος όπως υφίσταται, συνθλίβει δίχως ήχο, άκροτα, όχι συνειδήσεις -η αναφορά σε αυτές θα έμοιαζε τετριμμένη σε κάθε ιδεασμένο- μα (συνθλίβει) κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι που προηγείται αυτής, κάτι σαφώς πιο προσωπικό και πολύ πιο ωραίο, που μένει σχεδόν ασχημάτιστο μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου...
Η ώρα που καταφτάνει από την παραδοχή της ελπίδας που πλέον παγωμένη -όχι πεθαμένη, μια και με κάποιον τρόπο καταφέρνει να μένει αθάνατη στο όριο ίσως της ανέργειας, μα αθάνατη στην έσχατη ανάλυση- ψιθυρίζει ότι μέχρι εδώ ''βρε αδερφέ'', ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί οι δομές του είναι οι ίδιοι εμείς. Οι σκέψεις, οι πράξεις, οι ενορμήσεις μας. Μπορεί και οι αξίες μας οι ίδιες, στο κατακάθι ή στον αφρό του ρεζουμέ της ιστορίας μας.
Πίσω λοιπόν από την συναίσθηση του δράματος της αποτυχίας, παρουσιάζεται απόλυτα φυσική, η αποτράβηξη και η λήψη της θέσης του θεατή της εξέδρας από εκείνον που έστω και όψιμα έχει αντιληφθεί.
Δεν είναι κατάθεση όπλων -η πράξη-, ούτε υποχώρηση, μα αποδοχή μίας κατάστασης η οποία έρπει στους αιώνες πίσω από καθεστώτα που ανατροφοδοτούνται από τις σάρκες των απαράλλαχτων ιδεών τους. Των ιδεών εκείνων που υπεύθυνοι εν κατακλείδι είμαστε εμείς.
Οι κοινωνίες έγιναν-συνετέθησαν ως μη δυνάμενες να απόσχουν της ανθρώπινης παρουσίας και οι άνθρωποι στον αντίποδα τις λάτρεψαν, μη δυνάμενοι όντες μακριά τους. Τις εξέλιξαν με στόχο την επίτευξη σιγουριάς και την αποτροπή του φόβου, του παντός φόβου και τις κατάντησε -ο άνθρωπος- δυνάστες των ίδιων του ιδεών.
Μοιάζει όσο ποτέ άλλοτε η απομάκρυνση από αυτές ως η λύση. Η κορυφή τής κάθε ερημιάς τόπος ηρεμίας και μίας απόλυτης εξομάλυνσης κάθε εσωτερικής βίαιης, αλλότριας προς τη ήρεμη φύση μας, επιταγής.
Δεν είναι η απώλεια της ελπίδας, είναι η γνώση εκείνη η οποία τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους. Είναι η πίστη ότι όλα οφείλουν να οδεύσουν προς την οριστική επανεκκίνηση. Ο στόχος που διαχρονικά δεν είναι άλλος από την επίτευξη ευτυχίας βρίσκεται πλέον στην αντίθετη κατεύθυνση και αναζητάται πρόχειρα σε κέρδη φερτά, σε ιστορίες της μίας ημέρας.
Η απόλυτη επιστροφή δεν μπορεί να σημάνει οπισθοδρόμηση μα θαρρετή επιλογή.
Συμφωνώ ότι κύκλος θα πρέπει να κλείσει. Επαυξάνω στο επιχείρημα ότι όποιος δεν ‘’δει’’ δεν μπορεί να γνωρίσει, όχι πιστέψει (στην πίστη δεν χωρά η γνώση). Συμφωνώ.
Όλοι χρειάζεται να κάνουν τη πορεία που τους ανήκει, που τους πρέπει, που τους αξίζει. Όλοι εκείνοι και ο καθένας χωριστά, θέτει τα όρια και την οδό που κρίνει πρέπουσα, στο τέλος όμως όταν τα καύσιμα τελειώνουν, τότε οι πορείες όλων θα μοιάζουν μονόδρομοι καθώς όλες δείχνουν μία διαδρομή. Την απομόνωση ή έστω τη σύμπραξη των αρίστων.
Η πλαστή ζωή, με την έννοια της λαθεμένης κοινωνικής καταξίωσης, έχει αναλάβει τη μερίδα των λεόντων για όσα αφορούν τις ευθύνες. Οι σαχλοί στόχοι τις εναπομείνασες.
Η εκ των έσω αποδόμηση των πλαστικών αξιών είναι ο μόνος τρόπος. Η μόνη χίμαιρα, στην οποία μπορεί να ελπίζει κανείς και όλοι ξέρουμε πως λέγεται εκείνος που ελπίζει σε χίμαιρες… όλοι γνωρίζουμε τον συμπαθή εκείνο τύπο.
Ο κύκλος θα κλείσει κάποτε για όλους εμάς και το κλείσιμο αυτό επ’ ουδενί σημαίνει θάνατο, μα γνώση. Μπορεί και αποδοχή μίας κατάστασης στην οποία έχουμε το δικαίωμα να παρουσιαζόμαστε, ωσεί παρόντες.
Η ευτυχία λοιπόν επιμένω, ουδέποτε ανιχνεύθει μακράν της γνώσης. Ουδέποτε. Το είδωλο αυτής, καθημερινά, παντού και πάντα… Για ελάχιστο χρόνο ασφαλώς.
Η γνώση, ως ενδεχόμενο της ευτυχίας έχει πιθανότητες, έχει και μάλιστα πολλές καθώς –η ευτυχία- έχει κι αυτή τις δικές της διαβαθμίσεις, ανάλογες με της δυνατότητες του καθενός μας.
Η ευτυχία λοιπόν είναι τέχνη;
Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως τέτοια στο βάθος μιας σκέψης, υπό τον όρο ότι ο ελιγμός της σκέψης, μαθαίνεται, διδάσκεται ή καλλιεργείται. Η γνώση ως υπόβαθρο βοηθά δίχως αμφισβήτηση –θεωρείται προφανές και αυταπόδεικτο- απομένει και η διάθεση, διότι τίποτα δεν επιβάλει το ταίρι γνώση-ευτυχία.
Πέραν όλων εξακολουθώ να επιμένω ότι στο τέλος όλοι ‘’εκείνοι’’ θα βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι να χαζεύουμε τα ίδια τοπία, να αναρωτιόμαστε τα ίδια πράγματα, να συμφωνούμε με όλες μας τις διαφωνίες χωρίς να έχουμε πλέον τίποτα να χωρίσουμε μια και ο στόχος μας θα είναι πλέον κοινός έχοντας ήδη αναδείξει ως ύψιστες, τις ίδιες αξίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου