Μόνο που «θεωρούμε» (ως άνθρωποι), ασαφή, και πολλές φορές μη αληθινή την καθαρή Ενέργεια του Αόρατου, και αληθινή, την Συμπυκνωμένη συμπαγή Ενέργεια της ύλης, ακριβώς επειδή την βλέπουμε με τα μάτια μας και είναι και χειροπιαστή, μια και τα ίδια τα σώματα μας από αυτήν αποτελούνται. Λογικά λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι και τα σώματα μας, είναι κι αυτά αληθινά...
Στο Αόρατο όμως (που δεν πολυεγκρίνουμε σαν αληθινό), ανήκει και η Σκέψη μας. Αλλά είπαμε, πως Αόρατο και ορατό, είναι αποτελούμενα από το ίδιο υλικό, (την ίδια Ενέργεια), αυτήν που υπάρχει στα πάντα γύρω μας σε αυτόν τον κόσμο (τον υλικό), που βλέπουμε και ζούμε….
Αυτό σημαίνει, (αφού αόρατο και ορατό αποτελείται από την ίδια ενέργεια όπως είπαμε), πως όσο Αληθινά θεωρούμε ότι είναι, (ή ψεύτικα) τα σώματα μας, το ίδιο ισχύει και για όλα όσα ποτέ θα σκεφτούμε (και σκεφτόμαστε), όπως αντίστοιχα είναι το ίδιο Αληθινά (ή και ψεύτικα), και όλα όσα βλέπουμε και ζούμε….
Αν όσα βλέπουμε τα χαρακτηρίζουμε Αληθινά, είναι αληθινά και όλα όσα δεν βλέπουμε, (μα παρ’ όλα αυτά υπάρχουν), τα οποία και σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε κλπ. Τόσο αληθινά για την ακρίβεια, όση η πίστη μας για την Αληθινότητα τους… Από την άλλη, αν τα χαρακτηρίζουμε όσα βλέπουμε (μαζί και τα σώματα μας,) ως ψεύτικα, τότε και ότι σκεφτόμαστε, είναι και αυτό ψεύτικο. Έτσι δεν είναι;
Συμπερασματικά λοιπόν και λογικά, καταλήγουμε στο ότι δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε το ένα με τον ένα τρόπο, (είτε ψεύτικο είτε αληθινό), και το άλλο με τον αντίθετο του, (είτε αληθινό είτε ψεύτικο), ακριβώς επειδή είναι από το ίδιο υλικό.
Ή Αληθινά λοιπόν θα είναι και τα δυό, ή και τα δύο Ψεύτικα. (Παρ’ όλο που προς στιγμή μπερδευόμαστε για το Υλικό τους, εξαιτίας των Νόμων που έχουμε καταλήξει ότι διέπουν το ορατό, και επειδή το Αόρατο δεν δυνάμεθα να το εξετάσουμε με τον ίδιο τρόπο, μια και δεν έχουμε τα κατάλληλα μέσα, ή, επειδή δεν το εξετάζουμε από τη σωστή θέση. Γιατί ακόμα και αν υπάρχουν άλλοι Νόμοι του Αόρατου που το διέπουν, δεν μπορούν να εξεταστούν με τα δεδομένα των εδώ Νόμων, όπως και τελικά καταλήξαμε για τους Νόμους του Ορατού. Καταλήξαμε όμως; Γιατί η Φυσική τα τελευταία χρόνια, πολλές ανατροπές έχει αποδείξει πως υφίσταται…).
Οπότε;
Οπότε κάθε φορά που θα βασιζόμαστε στις σκέψεις μας θεωρώντας τες Αληθινές, θα είμαστε «εγκλωβισμένοι» σε αυτόν (τον υλικό συμπαγή) κόσμο, (και στους Νόμους του), και κάθε φορά που θα απορρίπτουμε ως ψέμα την κάθε μας σκέψη, αυτόματα και ολόκληρος ο κόσμος θα έχει υποστεί ένα είδος κατάρρευσης για μας, γιατί θα μας αποδεικνύεται συνεχώς το πόσο ψεύτικος τελικά είναι...
Βασιζόμαστε λοιπόν στη θεώρηση μας για τον κόσμο μας, από «την γνώμη που έχουμε γι’ αυτόν». (Δανεική όπως αποδεικνύεται όμως γνώση τελικά και όχι ουσιαστική, μια και βασιστήκαμε σε προγενέστερων μελέτες και αποτελέσματα, τα οποία πιστέψαμε πως ισχύουν για μας, και γι’ αυτό βασίσαμε σε αυτά τα δεδομένα της γνώσης, στηρίζοντας, και χτίζοντας τη ζωή μας, όπως και το ποιος είναι ο εαυτός μας).
Αν πιστεύουμε λοιπόν τον κόσμο αυτό ως έχει, υπάρχει για μας, αν όχι, δεν πιστεύουμε σε τίποτα αυτού του κόσμου, και προσανατολιζόμαστε σε κάτι άλλο πιο βαθύ από το φαίνεσται, πιο βαθύ από την ύλη, και πιο βαθύ, ακόμα κι από τις σκέψεις μας. (Που όπως είπαμε είναι ένα και το αυτό, μια και ορατό όπως και αόρατο αποτελούνται από την ίδια Μία Ενέργεια).
Και που πάμε; Σε αυτή την Ενέργεια πάμε. Όμως, μια και δεν είμαστε επιστήμονες να την ψάξουμε σε κανένα εργαστήριο που κάποιος θα μας έχει χρηματοδοτήσει, χρειάζεται, να ψάξουμε κάπου αλλού… Ως γνωστό, οι έρευνες για θέματα που ξεπερνούν κάθε τι γνωστό, προέρχονται από την επιστήμη και τη θρησκεία. Και μια και αποκλείσαμε το γεγονός του να γίνουμε επιστήμονες με διάβασμα, πειραματισμούς, μαθηματικούς κανόνες και πειράματα εργαστηρίων, στρεφόμαστε στη θρησκεία. Ποια θρησκεία όμως; Αυτή που μας δίδαξαν; Όλοι μα όλοι νιώθουμε (κι ας μην το παραδέχεται κανείς θρησκόληπτος «από φόβο»), πως «κάτι δεν πάει καλά με τη θρησκεία», μια και αντί η κατήχηση αυτή να μας γαληνεύει, μας κάνει να αισθανόμαστε περιορισμένοι, κολλημένοι, φυλακισμένοι… (Ειδικά αν μέσα μας κάτι αισθανόμαστε βαθιά πως «έχει γεννηθεί ελεύθερο», και δεν μπορεί να το περιορίσει τίποτα….)
Γιατί άλλωστε τι είναι η θρησκεία; Ή μάλλον, πως γεννήθηκε μια θρησκεία; Με την αναζήτηση της Ενέργειας που βρίσκεται παντού, που και οι ίδιοι βρισκόμαστε μέσα της, την οποία ονομάσαμε Θεό. Αν όμως βρίσκεται παντού αυτή η Ενέργεια, και είμαστε μέσα της, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και μέσα σε μας;;;
Στρεφόμαστε λοιπόν που αλλού; Εδώ, μέσα σε μας… Πέρα από τον υλικό κόσμο, πέρα από το γνωστό, πέρα από τα συναισθήματα, πέρα από τη σκέψη. Πέρα, από όλα….
Γιατί ακριβώς όταν απορρίψουμε τα πάντα, είναι δυνατόν να μπορέσει να μας γίνει γνωστό. (Γιατί τώρα γνωστό για μας, είναι όλο το περιεχόμενο των σκέψεων μας, όπως και ο εξωτερικός κόσμος των φαινομένων στον οποίο και ζούμε, και γι’ αυτό και αδυνατεί να μας γίνει γνωστό οτιδήποτε πέραν).
Και μας γίνεται γνωστό, μόνο Ατομικά. Μέσα βαθιά στην ύπαρξη μας. Και όχι επειδή κάποιος μας το είπε.
Τι μένει λοιπόν απορρίπτοντας όλο το γνωστό;
Αρχικά ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό που προκαλεί τρόμο…
Βαθύ σκοτάδι παντού. Καμία αναγνώριση.
Όμως, κάτι υπάρχει….υπάρχει, και γίνεται αισθητό…
Η προσοχή σε αυτό παραμένει, και «μεταμορφώνεται» σε κάτι άλλο….
Μεταμορφώνεται……σε Σιωπή. Η αναγνώριση μιας πρωτοφανής σιωπής άνευ προηγουμένου…
Κι ένα βούλιαγμα…. στη συνέχεια…
Μετά από όλα αυτά, (κι ενώ συνακολουθείται η απόρριψη των πάντων), παραμένει μία μοναδική αίσθηση…
Μία αίσθηση βαθιά Υπαρξιακή...
Αίσθηση Διεύρυνσης, Ανοίγματος, Ηρεμίας, Ησυχίας, Ελευθερίας…
Μια αίσθηση, στην οποία τα πάντα ησυχάζουν, γαληνεύουν…..
Μια γαλήνια αίσθηση Παρουσίας...
Δικιά μας Παρουσίας….
Συνοδευόμενη, με ένα έμφυτο, βαθύ αίσθημα….. Ασφάλειας!
Που καταλήγει, στην ομορφότερη Αγκαλιά που είχαμε ποτέ….
Όταν, (σε αυτήν την κατάσταση), τραβήξει «κάτι» την προσοχή μας, δεν είναι η σκέψη αυτή που θα ανταποκριθεί, (μια και έχουμε εισχωρήσει πέραν της σκέψης, πέραν του γνωστού), αλλά κάτι άλλο…
Αυτό το κάτι άλλο, είναι η Επίγνωση. Η Επίγνωση είναι που ανταποκρίνεται Άμεσα και Ακαριαία, κι αυτό, στο κάθε μας παρόν. Με ζωή στην Επίγνωση «ωριμάζουμε», όντες στον Εαυτό μας, και συνειδητοποιείται αυτό που Πραγματικά Είμαστε...
Όπου κι αν στραφεί η Προσοχή μας λοιπόν, ή κοιτάξουν (είτε τα Εσωτερικά, είτε τα Εξωτερικά μας μάτια), γίνεται μία άμεση αναγνώριση του Εαυτού. Και αφορά φυσικά, και τον Ορατό, και τον Αόρατο κόσμο που είναι Ένα. Μια και όλα περιλαμβάνουν κάποια μορφή Νόησης, αναγνωρίζοντας και βιώνοντας το Όλο γύρω μας, (και μέσα μας) με την Καθαρή Επίγνωση, χωρίς τους μεσάζοντες ή τους παραποιητές της σκέψης, του συναισθήματος και της φυσικής παρουσίας του σώματος μας.
Βιώνουμε λοιπόν, πως Είμαστε παντού και τα Πάντα, και πως δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα σε εμάς, (ως κάποιος «εγώ» από τη μια), και σε αυτό, (στο κάθε αντικείμενο, άνθρωπο, ζώο, κατάσταση, τοπίο), το οποίο αντιλαμβανόμαστε, με τα εξωτερικά μας μάτια απέναντί μας, όπως, και ότι ούτε διαφορετικοί, ούτε ξέχωροι νιώθουμε να είμαστε από αυτό.
Έτσι, ενώ διαπιστώνουμε και αναγνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα στο Όλο φάσμα της Αντίληψης μας, (ορατό και αόρατο, που είναι το Πραγματικό Σώμα αυτού που είμαστε), ταυτόχρονα το βιώνουμε. Βιώνουμε ότι είμαστε μέσα σ’ Ένα Όλο Επίγνωσης.
Είμαστε λοιπόν η Επίγνωση η ίδια, που αναγνωρίζει κάθε στιγμή το περιεχόμενο της. Και Είμαστε Ενωμένοι με τα πάντα, και τα πάντα, είναι αδιαχώριστα από εμάς. Διότι τελικά τα πάντα διέπονται από τη Μία Ουσία. Και εμείς Είμαστε Ένα με αυτή την Ουσία. Αντιλαμβανόμενοι εμείς, αντιλαμβάνεται η Ουσία, όχι όμως ως εμείς. Εμείς, έχουμε «λιώσει» (με την έννοια ότι έχουν εξαφανιστεί όλα όσα θεωρούσαμε ότι είμαστε μέσα), σε αυτή την Ουσία, και μόνο η Ουσία Υπάρχει τελικά παντού, και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό ακριβώς, και κάθε φορά που ολοκληρώνεται η όποια ανταπόκριση μας (μέσω της Επίγνωσης), από κάποια αφορμή, σε αυτήν ακριβώς την ίδια Ουσία είναι που επιστρέφουμε, ως την επόμενη αφορμή…
Η Πραγματική Ζωή, είναι η ταύτιση με την Ουσία. Όπως, και η συνεχής επαγρύπνηση μας ώστε να υπάρχουμε ως Αυτή, μέχρι, να καλύψει όλες μας τις εκφράσεις, όλες μας τις συνήθειες, όλα τα λεπτά της ημέρας μας στη ζωή... Τίποτα πια να μην υπάρχει, παρά μόνο η Ουσία…
Γιατί όλα είναι εκφράσεις της ή παράγωγα της έτσι κι αλλιώς, οπότε και η δική μας έκφραση ως ατομικές υλικές ενσαρκωμένες Υπάρξεις.
Στα πάντα και παντού, υπάρχει μόνο η Ουσία των πάντων. Που αυτή η Ουσία είμαστε όλοι μας. Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να είμαστε διαχωρισμένοι από το οτιδήποτε. Γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα σε όλα. Που τελικά, αυτά τα όλα, δεν Υπάρχουν. Υπάρχει, ΜΟΝΟ αυτή η Ουσία.
Και δεν υπάρχουν, όχι με την φλατ έννοια που γνωρίζουμε. Δεν υπάρχουν, με την έννοια πως όλα τα υπόλοιπα (εκτός της ίδιας της Ουσίας) είναι μεταβολές, που έρχονται και παρέρχονται, γεννιούνται και πεθαίνουν, και υπόκεινται φυσικά στον Χώρο και στον Χρόνο. Πίσω απ’ όλα όμως, είναι αυτή η Ουσία, και σ’ αυτήν (από την οποία αποτελούνται τα μύχια της Ύπαρξης μας), είναι που τα πάντα (και εμείς ως ότι κι να παρουσιαστούμε ποτέ), επιστρέφουν.
Όταν λοιπόν το βαθύτερο Είναι μας είναι η Μία Ουσία, (και το έχουμε βιώσει πλήρως), και όλα από αυτήν προκύπτουν, και σε αυτήν καταλήγουν, υπάρχει κάποιος λόγος (φαινομενικού) διαχωρισμού μας από οτιδήποτε; Τα πάντα γύρω μας είναι παροδικά, και «παιχνίδια», αυτής της ουσίας. Οι έννοιες ταυτότητας, χωριστικότητας, διαφορών, βρίσκονται μόνο στο μυαλό μας, το οποίο και αυτό είναι που εμποδίζει, την ταύτιση μας μαζί της, ώστε να ζήσουμε, όπως αρμόζει στην Πραγματική καταγωγή μας.
Μένει, να το νιώσουμε, και να ταυτιστούμε με αυτό. Εξάλλου, είναι η μόνη ταύτιση που αξίζει να έχουμε στη ζωή μας, και η μόνη αναλλοίωτη ταύτιση και Πραγματικά Αληθινή. Όλα τα άλλα, είναι φευγαλέα σύννεφα στον Ουρανό της Ουσίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου