Πώς ξέρεις ότι έχεις «πετύχει» στη ζωή σου;

 Αν είσαι ικανοποιημένος με ό,τι έχεις/είσαι/κάνεις στην παρούσα φάση/στιγμή σου, ανεξάρτητα από το τι άλλο επιθυμείς ή τι δεν έχεις. Αυτή η βαθιά αίσθηση γείωσης, ικανοποίησης, σιγουριάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν υπάρουν ενοχές, μετανοήσεις ή το αίσθημα της αδικίας για οτιδήποτε έχει συμβεί, αν και έχεις αναθεωρήσει πολλά.

Έχεις στιγμές που τα χάνεις όλα… ΚΑΙ οπτική, ΚΑΙ σκοπό, ΚΑΙ νόημα, καθώς η θλίψη όλων όσων αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, στον κόσμο τον δυαδικό, σε καταβροχθίζει, ολοκληρωτικά! Αναγκαστικά, γιατί δεν υπάρχουν πια κρυμμένα… Και πάλι όμως αισθάνεσαι στο χαμό σου απόλυτα γειωμένος, αν και αιωρούμενος. Δεν θα επέλεγες την ψευδαίσθηση της άγνοιας. Πονάς και ανοίγουν τα’ αποθέματα της ψυχής σου μέσα από τον πόνο. Αυτό είσαι… Έχεις «πετύχει»!

Όλες οι άλλες «μετρήσεις» είναι άκυρες. Όλες οι λέξεις είναι πλανεύτρες. Όμως, έχεις πετύχει, μη έχοντας τίποτα, μη κρατώντας τίποτα. Αδειάζοντας και ταυτόχρονα γεμίζοντας από τα πάντα. Γιατί, δεν υπάρχουν πια οι διακρίσεις ενός εγώ που φυλάγεται, αμύνεται, στήνεται και προσποιείται. Έχεις αγκαλιάσει τα πάντα και δεν αισθάνεσαι την ανάγκη πια να διαφοροποιηθείς από τίποτα. Ο πόνος δεν σε απειλεί, ο φόβος – ο πιστός σύμμαχος στο ξύπνημά σου – δεν προσπαθεί να σε απαλλάξει, να σε προφυλάξει. Δεν χρειάζεσαι προστασία. Είσαι τα πάντα.

Ο θάνατος σε πλησιάζει συχνά, δεν αποφεύγεις τη ματιά του πια. Ξέρεις ότι δεν αντιτίθεται με τη ζωή, όπως έμαθες να πιστεύεις στο φυσικό πεδίο. Έχεις ταξιδέψει πάρα πολύ ανάμεσα σε γεννήσεις και θανάτους, για να γνωρίζεις ότι η ζωή συνεχίζεται με διαφορετικές οπτικές, διαφορετικά, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μα έξω από τον γραμμικό χρόνο της περιοριστικής θέασης της αυτό-απομόνωσης.

Τι άλλο αναμένεις λοιπόν; Τίποτα και τα πάντα. Κάθε στιγμή είναι αιώνια σημαντική μα και ασήμαντη. Είσαι τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Όλοι και κανένας, την ίδια στιγμή. Άλλοτε εδώ άλλοτε εκεί, κάποτε γνωρίζοντας κάποτε μαθαίνοντας… είσαι ρευστός σαν νερό που κυλάει ανεμπόδιστα και ακλόνητος σαν ατάραχο βουνό την ίδια στιγμή. Συνυπάρχουν όλα… κάποτε προσπαθούσες να τα διαχωρίσεις για να καταλάβεις. Τώρα, η κατανόηση έρχεται μόνη της, αβίαστα, όσο αφήνεσαι και αγκαλιάζεις.

Έχεις «πετύχει» κι ας βλέπει ο κόσμος έναν μπατίρη, άσημο και ασήμαντο, που δεν έχει καταφέρει τίποτα σημαντικό στη ζωή του. Εσύ όμως περικλείεις όλο τον κόσμο μέσα σου, χωρίς το βάρος της κρίσης, της προηγούμενης εποχής.

Κάθε καινούργια μέρα μαζεύεις ξανά όλη την ενέργειά σου για να ξυπνήσεις, να σηκωθείς και να συνεχίσεις να ζεις όσο καλύτερα μπορείς, σε έναν κόσμο που συνεχώς αυτό-αποκαλύπτεται. Κάθε βράδυ, παραδίνεσαι απόλυτα στον ύπνο, με την πιθανότητα να μην επιστρέψεις σε αυτά που ήξερες. Όλο και περισσότερο παιδί, που ανοίγει για πρώτη φορά τα μάτια του, στο άγνωστο, γίνεσαι.

Έχεις «πετύχει»;