Ένας εξωγήινος στη Βηθλεέμ

Μύθος είναι μια θρησκεία που κανείς πια δεν πιστεύει. James Feibleman

Καταρχάς κουνήστε το κεφάλι σας πέρα-δώθε. Μετά πάνω κάτω, όσο πιο γρήγορα μπορείτε, αρκετές φορές. Μετά πείτε δέκα φορές: «δεσοξυριβονουκλεϊνικό».
Ωραία! Ίσως να ξεκόλλησαν λίγο οι νευρώνες.
Τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι πολύ πιο δύσκολο: Σταματήστε να σκέφτεστε ως ένθεος ή άθεος, αποτινάξτε τη συναισθηματική φόρτιση, θετική ή αρνητική, της θρησκευτικής σας πεποίθησης (και ο αθεϊσμός πεποίθηση είναι, αγαπητέ μου).
Για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε στη Βηθλεέμ χωρίς προκαταλήψεις πρέπει να αδειάσουμε τις τσέπες του μυαλού μας από ερωτήματα του τύπου: «Ο Χριστός ήταν θεός ή άνθρωπος ή θεάνθρωπος; Ο Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο ή μήπως είναι επινόηση των Ευαγγελιστών –και του σπουδαιότερου διαφημιστή όλων των εποχών, του Απόστολου Παύλου;»
Για να γίνει πιο εύκολη –και βιωματική- η αδογμάτιστη προσέγγιση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ξανά τον αγαπητό μας εξωγήινο.
Ξέρετε, τον εξωγήινο Λεβιστρός, που φτάνει με το διαστημόπλοιο του στο τρίτο πλανήτη ενός συνηθισμένου ηλιακού συστήματος.
Πολύ γρήγορα ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ποιο ζώο είναι το κυρίαρχο του πλανήτη (μετά τα βακτήρια και τους ιούς, φυσικά).
Κάθε ανθρωπολόγος που θέλει να καταλάβει μια φυλή ξεκινάει να μελετάει τη μυθολογία του. Να αποδομεί τη μυθολογία του ουσιαστικά, αφού δεν τον ενδιαφέρουν τα καλολογικά στοιχεία ούτε τα ψήγματα αλήθειας που ενυπάρχουν σε κάθε μύθο, αλλά πως η μυθολογία αντικατοπτρίζει την κοινωνική οργάνωση του είδους και την ατομική ψυχοσύνθεση του ατόμου.
Ο Αλιενστρός είναι τυχερός, αφού το κυρίαρχο είδος έχει μια έμφυτη (;) τάση να μυθολογεί και να καταγράφει τις μυθολογίες του.
Η πρώτη μυθολογία που πέφτει στα χέρια του ονομάζεται: Καινή Διαθήκη.
Εκεί μέσα περιγράφεται η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου (ο Αλιενστρός δεν ασχολείται με την υποτιθέμενη θεϊκή υπόσταση του ήρωα).
Ο ήρωας του συγκεκριμένου μύθου γεννιέται πάμφτωχος και ταπεινός, αλλά από μικρός επιδεικνύει σπουδαίες πνευματικές αρετές.
Όταν μεγαλώνει έρχεται σε σύγκρουση με το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Όχι μόνο καταπατάει τους θρησκευτικούς νόμους, όπως την απαγόρευση εργασίας το Σάββατο, όχι μόνο αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση της θρησκείας, αλλά διακηρύσσει κάποιες αρχές οι οποίες σίγουρα ξενίζουν (ή και σκανδαλίζουν) τους συγκαιρινούς του.
Χωρίς να κρίνει την ορθότητα των θέσεων του ανθρώπου που αποκαλείται Χριστός στο κείμενο, ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ότι είναι παράδοξες σε σχέση με την κρατούσα ηθική.
Σε έναν κόσμο βίας και μισαλλοδοξίας ο Χριστός μιλάει και λέει: «Αγαπάτε αλλήλους» ή «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Σε έναν κόσμο οικονομικής ανισότητας λέει πως όποιος έχει δύο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα και ότι ο πλούσιος είναι σε χειρότερη θέση και από μια καμήλα.
Αυτός ο άνθρωπος συναναστρέφεται τους κατώτερους της φυλής του: Πόρνες, ψαράδες, αμόρφωτους, ακόμα και τους μιερούς φοροεισπράκτορες. Δέχεται να πιει νερό από μια γυναίκα που ανήκει σε άλλη φυλή, εχθρική.
Την ίδια στιγμή δεν ικανοποιεί τη δίψα των επαναστατών –υποστηρίζοντας τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία- κι έτσι χάνει μια πολύ σημαντική ευκαιρία να γίνει αρχηγός του απελευθερωτικού κινήματος.
Σύντομα καταδικάζεται, μετά το μένος της θρησκευτικής εξουσίας, την αδιαφορία της κοινωνικής εξουσίας και τη δημαγωγία της λαϊκής εξουσίας.
Εκτελείται με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο, ως ένας κοινός εγκληματίας.
Ακριβώς επειδή ο Αλιενστρός είναι από άλλον πλανήτη δεν είναι προκατειλημμένος αρνητικά ενάντια στους κατακτητές που διέταξαν και τους ντόπιους που συναίνεσαν στη δολοφονία του Χριστού.
Ειδικά αφού όταν διαβάζει κι άλλες μυθολογίες, όπως την Πλατωνική Διαλεκτική Μυθολογία, αντιλαμβάνεται ότι είναι κοινός τόπος σε αυτό το είδος να δολοφονούνται όσοι πρεσβεύουν καινόδοξες θεωρίες, όπως -για παράδειγμα- ο άνθρωπος που ονομαζόταν Σωκράτης.
Ο Αλιενστρός, ακριβώς επειδή είναι από άλλο πλανήτη, τόσο εξελιγμένο ηθικά ώστε να μην αυτοκαταστραφεί παρά την επιστημονική πρόοδο, καταλαβαίνει ότι οι ιδέες ανθρώπων όπως εκείνου που ονομαζόταν Χριστός κι εκείνου που ονομαζόταν Σωκράτης, θα ήταν ωφέλιμες για την εξέλιξη του είδους –και απαραίτητες για την επιβίωση του.
Κι όμως. Οι φορείς αυτών των ιδεών δολοφονήθηκαν, ενώ οι ίδιες οι ιδέες διαστρεβλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η καταστροφή.
Ο Αλιενστρός, χωρίς θλίψη καμία, γράφει στο τετράδιο του ότι το κυρίαρχο ζωικό είδος στον τρίτο πλανήτη είναι καταδικασμένο να αυτοκαταστραφεί.
Καταγράφει όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί κι αποχωρεί για τον επόμενο πλανήτη, στο επόμενο ηλιακό σύστημα, όπου –ίσως- συναντήσει έλλογα όντα.