Χρόνος. Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.Κοιτάς πίσω και νοιώθεις πως πέταξε.Κοιτάς μπροστά και νοιώθεις ότι δε θα περάσει ποτέ.
Κι όμως αυτός είναι πάντα εκεί, στη θέση του.
Εμείς είμαστε που περνάμε μέσα απ’ αυτόν
και τον αφήνουμε να κυμαίνεται κατά τις διαθέσεις μας.
Τόσο σχετικός ο χρόνος, όσο η ματιά που τον ορίζει.
Μήπως αν βιώναμε τον άχρονο χρόνο,
εκείνον που δεν περνά και δε χάνεται …
Εκείνον που δεν περιορίζεται,
ανέγγιχτος από τη φθορά της προσωρινότητας,
που μένει όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί,
που δεν πλήττεται από τις καταιγίδες της ζωής
ούτε κι από τις απώλειες…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου