Μη φοβάσαι να κάνεις λάθη, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθεις να ζείς!

«Πώς μαθαίνεις να κολυμπάς; Κάνεις λάθη, έτσι δεν είναι; Και τι συμβαίνει;Κάνεις κι  άλλα λάθη, κι έχεις κάνει όλα τα λάθη που θα μπορούσες να κάνεις χωρίς να πνιγείς-και κάποια από αυτά τα λάθη, τα έχεις επαναλάβει πολλές φορές-και τι διαπιστώνεις; Ότι μπορείς να κολυμπήσεις; Η ζωή είναι το ίδιο όπως όταν μαθαίνεις να κολυμπάς! Μη φοβάσαι να κάνεις λάθη, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μάθεις να ζείς!» 
 ‘Αλφρεντ Άντλερ....

Υπάρχουν ίσως φορές που σκέφτεσαι το παρελθόν σου και εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις γεγονότα ή εμπειρίες σου.
Ίσως διασχίζει το μυαλό σου η σκέψη, πώς εάν μπορούσες  να γυρίσεις πίσω και να κάνεις κάποια πράγματα διαφορετικά,
π.χ να χειριστείς διαφορετικά μία σχέση σου, να προσπαθήσεις περισσότερο στη δουλειά σου ή να μην πάρεις κάποιες «λάθος» αποφάσεις ,
τότε πιθανόν το παρόν σου να ήταν καλύτερο. Εάν σκέφτεσαι διαρκώς τα λάθη του παρελθόντος με τρόπο επικριτικό, εάν βιώνεις συναισθήματα απογοήτευσης και νοσταλγίας γι ‘αυτό που «θα μπορούσε να είχε συμβεί» και μετανιώνεις για πράγματα που έκανες ή δεν έκανες, κινδυνεύεις να χάσεις  όχι μόνο το παρόν αλλά και την όρεξη που απαιτείται για να «δουλέψεις»  για ένα καλύτερο μέλλον.
Βέβαια, σ’ένα μεγάλο βαθμό, η μετάνοια για το παρελθόν μπορεί να μας βοηθήσει...
να κατανοήσουμε τα πράγματα που μας συνέβησαν,
 να αποκτήσουμε αυτεπίγνωση και να καταλάβουμε τα κίνητρα και τις αντιδράσεις μας και
 ν’ανακαλύψουμε νέους δρόμους προς την προσωπική μας βελτίωση.
Το να αισθανόμαστε λοιπόν «μετανιωμένοι» έχει σημαντική λειτουργικότητα  στη ζωή μας.
Η μετάνοια όμως και η έντονη αποδοκιμασία των παρελθοντικών πράξεων μας,
εάν βιώνονται σε υπερβολικό βαθμό μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια διαδρομή πολύ διαφορετική από την προσωπική βελτίωση.
Συχνά ,μπορεί να φέρουν συναισθήματα θλίψης, αναξιότητας και να προκαλέσουν στατικότητα αντί δημιουργική δράση..
Η αλήθεια είναι, ότι ακόμα κι αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές,
ποτέ δεν θα ξέραμε εάν τα πράγματα θα ήταν όντως καλύτερα.
Κάθε απόφαση, συνεπάγεται ένα «ναι» κι ένα «όχι»
γι’αυτό και θα ήταν καλό να είμαστε προετοιμασμένοι ν’αποδεχτούμε το γεγονός,
ότι όταν αποφασίζουμε για κάτι, διαλέγουμε ένα πράγμα κι αφήνουμε ένα άλλο πίσω μας.....
Όλοι ανεξαιρέτως κάνουμε λάθη, λάθος πράξεις, λάθος επιλογές....
Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, γιατί είναι ένας,
από τους καλύτερους και μοναδικούς..τρόπους για να μάθουμε.....

Μαρία Ιωσηφίδου

Είναι η καρδιά μας...

Είναι αυτό που μας κρατά στη ζωή και
με κάθε της χτύπο δηλώνει ποιο
συναίσθημα βιώνουμε.
είναι αυτό που δίνουμε απλόχερα ως δώρο ζωής.
είναι αυτό που πληγώνουν οι άλλοι μα περισσότερο
καμιά φορά εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
είναι η έκφραση της σκέψης και η μεταβίβαση συναισθημάτων.
είναι αυτό με το οποίο βαφτίζουμε αυτόν που θέλουμε να
ζεστάνουμε με τα λόγια.
είναι αυτό που ακουμπάμε για να νιώσουμε τον εαυτό μας.
είναι ο φίλος που μιλάμε σαν να τον έχουμε απέναντι σε
 δύσκολες στιγμές.
είναι αυτή που έχει απεριόριστο χώρο αγάπης και άλλων
συναισθημάτων.
είναι αυτή που ανθίζει και μπορεί να μείνει έτσι
όσο ζούμε.
είναι αυτή που την κερνάμε πάθη.
είναι αυτή που ενίοτε ξεχειλίζει.
είναι αυτή που διασπά και διασπάται.
είναι αυτή που γεννά και αναγεννάται.
είναι αυτή που κρύβεται καλά.

Μαρία Ιωσηφίδου

Δύσκολη απόφαση...

Tι θα με βοηθήσει να αποφασίσω;
Να αγοράσω αυτό το πουκάμισο ή το άλλο, να μείνω στο σπίτι αυτό ή να φύγω,
η κατάλληλη φίλη ή φίλος για μένα...ο κατάλληλος συνεργάτης......η κατάλληλη ζωή......αυτή που κάνω......
Καθημερινά καλούμαστε να αποφασίσουμε για τα πιο απλά ως τα πιο σημαντικά ζητήματα της ζωής μας και η διαδικασία της απόφασης δεν είναι πάντα εύκολη και γρήγορη. Πολλές φορές η λήψη αποφάσεων γίνεται τόσο βασανιστική που ευχόμαστε να υπήρχε κάτι να μας σπρώξει προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Στην αρχαιότητα υπήρχαν οι μάντεις, η Πυθία, οι Θεοί στους οποίους απευθύνονταν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούσαν ή δεν τολμούσαν να αποφασίσουν μόνοι τους. Παρόλη τη σοφία, την δύναμη, την διορατικότητα τους όμως (ή μήπως εξαιτίας όλων αυτών;) ούτε αυτοί δεν έδιναν έτοιμες λύσεις, δεν απήλασσαν τους ανθρώπους από την ευθύνη και το ρίσκο της τελικής τους απόφασης.
Στη σημερινή εποχή τα πράγματα έχουν αλλάξει (κάπως).
Για να προχωρήσουμε στη ζωή μας, να προσεγγίσουμε τους στόχους μας και να πάρουμε λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές αποφάσεις επιστρατεύουμε τη λογική και τις γνώσεις μας, προσπαθούμε να συλλέξουμε όσο περισσότερες πληροφορίες γίνεται,
να εξετάσουμε όλες τις εναλλακτικές λύσεις.
Αντιμετωπίζουμε κάθε δίλημμα, κάθε επικείμενη απόφαση σαν μία διαδικασία κατά την οποία,
αν ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά, το κόστος και το όφελος, θα καταλήξουμε στη σωστή επιλογή.
Πράγματι, μερικές φορές έτσι συμβαίνει. Πάρα πολλές φορές όμως αυτή η τόσο εκλογικευμένη διαδικασία δεν μας οδηγεί πουθενά. Ακόμα και σε περιπτώσεις που γνωρίζουμε τι είναι «αντικειμενικά» καλό και τι όχι,
τι θα μας ωφελούσε περισσότερο και τι θα μας ζημίωνε, διστάζουμε ή αισθανόμαστε εντελώς ανίκανοι να πάρουμε μια απόφαση.
Και φτάνουμε κι εμείς να καταφεύγουμε, όχι στο μαντείο των Δελφών αλλά στις (λιγότερο σοφές μάλλον)
αφού πρώτα έχουμε ταλαιπωρήσει φίλους και γνωστούς ζητώντας τους ξανά και ξανά συμβουλές και γνώμες.
Τι είναι αυτό που ψάχνουμε; Κάποιον να προβλέψει με βεβαιότητα τις συνέπειες των αποφάσεων μας; Μάλλον όχι, γιατί κατά βάθος εμείς ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα τι κερδίζουμε και τι χάνουμε με κάθε μας απόφαση, όπως ξέρουμε βαθιά μέσα μας και ότι κάθε βήμα που κάνουμε στη ζωή μακροπρόθεσμα έχει αναπόφευκτα και θετικές και αρνητικές συνέπειες. Αυτό που –φαινομενικά τουλάχιστον- χρειαζόμαστε είναι μια «κλωτσιά» που να μας κάνει να ξεκολλήσουμε ή δυο τρία λόγια που να κάνουν τη ζυγαριά να γείρει λιγάκι παραπάνω. Φυσικό και κατανοητό άλλωστε αφού πολύ λίγοι είναι μάλλον αυτοί οι αποφασιστικοί, τολμηροί, ορμητικοί τύποι που προχωρούν χωρίς να διστάζουν, ακολουθούν χωρίς ενδοιασμούς αυτό που θέλουν και οι όποιοι φόβοι τους δεν τους εμποδίζουν να κυνηγούν τους στόχους τους. Οι πιο πολλοί από μας όμως έχουμε μικρές ή μεγάλες στιγμές στη ζωή μας που αισθανόμαστε εντελώς ανίκανοι να αποφασίσουμε, σαν να μην ξέρουμε τι θέλουμε και τι προσδοκάμε. Τις στιγμές αυτές αισθανόμαστε αδύναμοι, ανεπαρκείς, άβουλοι, άχρηστοι. Σε μια εποχή που καλούμαστε συνεχώς να μην επαναπαυόμαστε, να είμαστε ευέλικτοι και κινητικοί και να είμαστε διαρκώς έτοιμοι να αδράξουμε ευκαιρίες, η αδυναμία να αποφασίσει κανείς θεωρείται σχεδόν αναπηρία. Πώς είναι δυνατόν να μην ξέρω τι θέλω, γιατί δεν τολμώ, γιατί παραμένω στα ίδια, είναι κάποια απ’ τα βασανιστικά ερωτήματα που μας κάνουν να νιώθουμε περιφρόνηση και απαξία για τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν μια ψυχοθεραπεία επειδή αισθάνονται «κολλημένοι» κι ανίκανοι να αποφασίσουν για τη ζωή τους, άλλοι αναπτύσσουν ψυχικές ή ψυχοσωματικές διαταραχές, άγχη, φοβίες, κατάθλιψη, διαφόρων ειδών πόνους και ενοχλήσεις. Τι είναι όμως αυτή αδυναμία στη λήψη αποφάσεων; Τι κρύβεται πίσω από μια απλή ή δύσκολη απόφαση που προκαλεί τόση ανησυχία, ακόμη και πανικό; Καμία πραγματιστική, «αντικειμενική» απάντηση δεν δικαιολογεί τόσο έντονα συναισθήματα.
Κάθε απόφαση δεν είναι απλά ένα καινούργιο βήμα αλλά περιλαμβάνει δυο ακόμη παράλληλες διαδικασίες. Όταν παίρνουμε μία απόφαση, καλούμαστε να διαλέξουμε κάτι και να απορρίψουμε κάτι άλλο, να αφήσουμε πίσω μας πράγματα τα οποία, μπορεί να μην ξαναβρούμε ποτέ. Κάθε απόφαση είναι συνυφασμένη με μία απώλεια και όσο πιο σημαντικό ή χρήσιμο έχει υπάρξει για μας –κάποτε, έστω- αυτό που χάνουμε, τόσο πιο δύσκολα το αποχωριζόμαστε. Αυτή είναι η μία δύσκολη πλευρά της απόφασης. Η άλλη είναι η ίδια η πράξη της απόφασης που είναι πάντα μία πράξη μοναχική. Όσο πιο σημαντική είναι μια απόφαση για τη ζωή μας τόσο πιο πολύ μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να αποφασίσει για μας, κανείς δεν μπορεί να μας απαλλάξει απ’ την ευθύνη της ζωής μας. Η άρνηση να αποφασίσουμε συγγενεύει στενά με την άρνηση της μοναξιάς και κρύβει μέσα της την βαθιά επιθυμία κι ανάγκη να υπήρχε κάποιος που να αποφάσιζε για μας
ή έστω να έπαιρνε από πάνω μας ένα μέρος του βάρους αυτού.
Όσο πιο πολλή μοναξιά αισθανόμαστε,
τόσο πιο βαριές και δύσκολες φαίνονται οι αποφάσεις και αντίστροφα,
όσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να πάρουμε αποφάσεις τόσο πιο μόνοι νιώθουμε.
Φαίνεται λοιπόν πως η λήψη αποφάσεων είναι πολύ περισσότερο από το ζύγισμα δεδομένων και την επιλογή του πιο «σωστού». Μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας όταν αισθανόμαστε αναποφάσιστοι και ακινητοποιημένοι; Μπορούμε, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Μπορούμε τουλάχιστον να συμμαχήσουμε μαζί του σ’ αυτή τη δύσκολη διαδικασία. -Ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αρνείται να αποφασίσει. Όσο κι αν όλοι γύρω παριστάνουν πώς το να αγοράσεις σπίτι, να αλλάξεις δουλειά, να βρεις σύντροφο, να αλλάξεις ζωή είναι το πιο αυτονόητο και πιο εύκολο πράγμα που υπάρχει, στην πραγματικότητα δεν είναι. Έχουμε κάθε δικαίωμα να φοβόμαστε, να διστάζουμε, να μην προχωράμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ρυθμό και πολλές φορές παίρνει χρόνια να βρούμε τι φοβόμαστε και να καταφέρουμε να το αντιμετωπίσουμε. Όταν έρθει αυτή η στιγμή, δεν εξαφανίζονται δια μιας οι φόβοι αλλά αισθανόμαστε μ’ ένα παράξενο τρόπο ότι «τα σημάδια είναι ευνοικά».
-Ας ελαφραίνουμε το βάρος των αποφάσεων «τεμαχίζοντας» τους στόχους μας. «Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου» είναι ένας στόχος ισοπεδωτικός, καταδικασμένος τις περισσότερες φορές να καταρρεύσει στα πρώτα κιόλας βήματα. Μικροί πραγματοποιήσιμοι στόχοι αντίθετα είναι ικανοί να μας κινητοποιήσουν και να μας δώσουν μια πρώτη γεύση επιτυχίας και διάθεση για περισσότερο.
-Ας μοιραζόμαστε το βάρος των αποφάσεων όσο γίνεται. Δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει για τη δική μας ζωή, η αίσθηση όμως ότι υπάρχουν κι άλλοι που νοιάζονται, που συμμετέχουν στη ζωή μας και συνεισφέρουν στις αποφάσεις μας μπορεί να είναι πολύ ανακουφιστική και να μας σπρώξει παρακάτω έστω κι αν δεν ακολουθήσουμε τις συμβουλές τους.
-Ας αποφασίζουμε θετικά: Είναι πιο εύκολο να πραγματοποιήσουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε από αυτό που δεν θέλουμε. Είναι δηλαδή πιο δύσκολο να ακολουθήσουμε το «δεν θέλω πια …
περισσότεροι φοβόμαστε τις αποφάσεις ή τουλάχιστον αυτές που συνειδητοποιούμε σαν τέτοιες,
παρόλο που στην πραγματικότητα η ζωή μας είναι μία διαρκής, ατελείωτη σειρά από αποφάσεις ......
και κάθε βήμα που κάνουμε (αλλά και κάθε ένα που δεν κάνουμε) είναι μία μικρή
–αλλά καθόλου ασήμαντη- απόφαση.............

Μαρία Ιωσηφίδου

Μπίρα χρώματος… μπλε

Ούτε ξανθιά, ούτε μαύρη, αλλά μπλε.
 

 Φτιαγμένη από λιωμένο παγόβουνο από τη θάλασσα του Okhotsk, τοπικά λουλούδια και μπλε φύκια, η γιαπωνέζικη μπίρα Abashiri Brewery’s Okhotsk Blue Draft είναι πλέον διαθέσιμη online και για τους Αμερικανούς λάτρεις της μπίρας και φαίνεται πως σταδιακά η κατανάλωσή της εξαπλώνεται.

 

Έχει χαρακτηριστεί ως η πιο μπλε μπίρα του κόσμου και περιέχει και κινέζικη γλυκοπατάτα η οποία δημιουργεί αφρό που μοιάζει με πάγο που επιπλέει.

Είμαστε όπως σκεφτόμαστε & σκεφτόμαστε όπως μιλάμε

Όταν μιλάμε για τον Ζακ Λακάν, συνδέουμε αναπόφευκτα το όνομά του με την διατύπωση, «επιστροφή στον Φρόυντ». Όταν ο ίδιος ο Λακάν ερωτήθηκε τί σημαίνει αυτό, απάντησε το εξής: «Ακριβώς αυτό που ειπώθηκε. Η ψυχανάλυση είναι ο Φρόυντ. Εάν θέλουμε να ασχοληθούμε με την ψυχανάλυση, πρέπει να επιστρέψουμε στον Φρόυντ, στους όρους του και στους ορισμούς του, διαβασμένους και ερμηνευμένους στην κυριολεξία τους. Το να επιστρέψουμε στον Φρόυντ σημαίνει απλά να απαλλάξουμε το έδαφος από τις αποκλίσεις και τα διφορούμενα της υπαρξιακής φαινομενολογίας, όπως επίσης και από τον θεσμικό φορμαλισμό των ψυχαναλυτικών εταιρειών, ξαναπιάνοντας την ανάγνωση της διδασκαλίας του Φρόυντ σύμφωνα με τις αρχές που ορίστηκαν και απαριθμήθηκαν με βάση το έργο του. Το να διαβάσουμε εκ νέου τον Φρόυντ σημαίνει απλά να τον διαβάσουμε εκ νέου. Στην ψυχανάλυση, όποιος δεν το κάνει, χρησιμοποιεί μια καταχρηστική διατύπωση».
Ο Ζακ Λακάν λοιπόν, επικαλούμενος τον αρχικό Φρόυντ, υποστηρίζει ότι ο αληθινός εαυτός μας ταυτίζεται με τον κόσμο του ασυνείδητου. Και για να τον ερμηνεύσει στρέφεται στη γλωσσολογία.
Αρχικά υιοθετεί τη βασική ιδέα ότι η γλώσσα ως ένα συμβολικό σύστημα μαζί με τα άλλα κοινωνικο-πολιτιστικά συστήματα και τις δομές τους προϋπάρχουν της γέννησης ενός ανθρώπου και υπέρ-κεινται αυτού. Κατά συνέπεια, το παιδί με την κατάκτηση της γλώσσας εγγράφεται σε αυτή τη συμβολική τάξη, η οποία επειδή ακριβώς υπέρ-κειται θα το πλάσει ανάλογα με τις δομές της. Με άλλα λόγια, το άτομο αναδύεται ως υποκείμενο μέσα από την εγγραφή του στη συμβολική τάξη της γλώσσας ή, όπως λέει ο Αλτουσέρ, η κατάκτηση της γλώσσας είναι αυτή που με την εισαγωγή στη συμβολική τάξη θα σημαδέψει το πέρασμα από τον άνθρωπο-θηλαστικό στον άνθρωπο-παιδί-άνδρα ή γυναίκα.
Για τον Λακάν λοιπόν, «το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν μια γλώσσα». Δηλαδή μια δομή που όπως και η γλώσσα αποτελείται από στοιχεία που βρίσκονται σε σχέση, και εξομοιώνοντας τους μηχανισμούς του ασυνειδήτου με τους γλωσσικούς μηχανισμούς της μεταφοράς και της μετωνυμίας. Το ασυνείδητο δεν είναι ένα πρωτόγονο ή αρχετυπικό μέρος του μυαλού χωριστά από το συνειδητό, μία γλωσσική εγώ. Αλλά μάλλον αποτελεί έναν σχηματισμό τόσο περίπλοκο και δομικά περίπλοκο όσο και η ίδια η συνείδηση. Μία από τις συνέπειες του ασυνείδητου είναι ότι όντας δομημένο σαν γλώσσα είναι ό,τι ο εαυτός μας αρνήθηκε σε οποιαδήποτε σημείο αναφοράς στο οποίο να «αποκατασταθεί» μετά από τραύμα ή μια κρίση ταυτότητας.
Το ασυνείδητο λοιπόν όντας δομημένο όπως η γλώσσα, κινείται γύρω από προαιώνια συμβολικά και μεταφορικά νοήματα, τα οποία κρύβονται μέσα στα συντακτικά σχήματα, και γενικά, στη δομή του λόγου, της γλώσσας που μαθαίνουμε να μιλάμε από παιδιά. Ως εκ τούτου «Είμαστε όπως σκεφτόμαστε, και σκεφτόμαστε όπως μιλάμε», έλεγε ο Λακάν. Ερμηνεύοντας την γλώσσα, η ψυχανάλυση μας αποκαλύπτει τον αληθινό εαυτό μας, ο οποίος κρύβεται στο ασυνείδητο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα «το ασυνείδητο να είναι μια σημαίνουσα αλυσίδα η οποία εμμένει». Το μυστικό λοιπόν του λακανικού αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο «το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν μια γλώσσα», κρύβεται στον πρωτότυπο ορισμό αυτών των δύο δομών. Αποτελούν επίσης τη διαπλαστική μήτρα τόσο των σχηματισμών του ασυνειδήτου (π.χ. σύμπτωμα, όνειρο κτλ.) όσο και του υποκειμένου, ως εν ελλείψει είναι (manque-à-être).

Πως οι Μυκήνες έγιναν πανελλήνια δύναμη

Οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν ενδημικό φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα, σε όλες τις ιστορικές της φάσεις. Πριν ο βασιλικός οίκος των Μυκηνών κυριαρχήσει στην Ελλάδα χρειάστηκε να δώσει σκληρούς αγώνες κατά των άλλων αχαϊκών βασιλείων, της Πελοποννήσου αρχικά, και της υπόλοιπης Ελλάδας αργότερα. Οι μύθοι του Ηρακλή, εθνικού ήρωα των Μυκηναίων, γεννημένο στη Θήβα και προπάτορα των Δωριέων (των Ηρακλειδών), είναι σε αυτό το σημείο διαφωτιστικοί.

Ο μύθος για τον καθαρισμό των στάβλων του βασιλιά της Ηλείας Αυγεία, έχει σχέση με τον πόλεμο των Μυκηναίων κατά των Ηλείων, ο οποίος τελείωσε με νίκη των πρώτων.
Η βασιλική δυναστεία της περιοχής εκθρονίστηκε και η χώρα πέρασε στην «κηδεμονία» των Μυκηνών.
Σε ανάμνηση μάλιστα της νίκης του, ο θρύλος αναφέρει ότι, ο Ηρακλής καθιέρωσε τότε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Έχοντας εξασφαλίσει τον έλεγχο της βόρειας Πελοποννήσου, οι Μυκηναίοι στράφηκαν κατά των Μεσσήνιων. Οι Μεσσήνιοι ηττήθηκαν και ο βασιλιάς τους Νηλέας σκοτώθηκε. Στη θέση του ανέβηκε στον θρόνο ο νεώτερος γιος του, ο Νέστωρ.
Απέμενε μόνο η κατάκτηση της Λακωνίας.
Αυτή επετεύχθη με τη συνδρομή των Αρκάδων. Και εδώ ο παλαιός δυναστικός οίκος του Ιπποκόοντα καταλύθηκε και βασιλιάς ανέλαβε ο Τυνδάρεως, στενός φίλος του Ηρακλή. Η υποταγή ολόκληρης της Πελοποννήσου υπό το σκήπτρο του βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα ήταν πλέον γεγονός. Ουσιαστικά η εξέλιξη αυτή υπολογίζεται ότι επετεύχθη στις αρχές του 13ου αιώνα π.Χ.
Τόσο ο Απολλόδωρος ο Ρόδιος, όσο και ο Παυσανίας, κάνουν εκτενείς αναφορές για τα γεγονότα αυτά θεωρώντας ως πέρα για πέρα αληθινά. Άσχετα αν η μυθολογικές περιγραφές τους ήταν ακριβείς, σημασία έχει ότι περιγράφουν πολέμους που πράγματι έγιναν και που οδήγησαν στην αναγόρευση των Μυκηνών σε πρώτη πελοποννησιακή δύναμη. Από εκεί και πέρα όμως άρχισε ο ανταγωνισμός με την άλλη αρχαία και ισχυρή πόλη, τη Θήβα.
Η Θήβα τον 13ο αιώνα π.Χ. ήταν ισχυρότατη πόλη, επικεφαλής ή μέλος ενός συνασπισμού πόλεων της κεντρικής Ελλάδας. Την πόλη μάλλον κυβερνούσε βασιλιάς του οίκου των Μινυών. Οι Μινύες ήταν κατά πάσα πιθανότητα φύλο ιωνικό, ήταν δηλαδή συγγενείς φυλετικά με τους Μυκηναίους και συνδέονται με τους πρώτους νεολιθικούς πολιτισμούς του Σέσκλου και του Διμηνίου.
Ο επικεφαλής της Αργοναυτικής Εκστρατείας Ιάσων ήταν Μινύας στην καταγωγή, αλλά οι περισσότεροι αργοναύτες τους ήταν Μυκηναίοι. Τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος κάνουν λόγο για τον οίκο των Μινυών.
Μινύες ήταν, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, και οι κάτοικοι της Λήμνου. Από το 2.000 π.Χ. ο οίκος των Μινυών ήλεγχε την Βοιωτία, τμήμα της Μαγνησίας, της Φθιώτιδας και της Φωκίδας με κέντρο τον βοιωτικό Ορχομενό. Ως τον 13ο αιώνα π.Χ. το κράτος αυτό ήταν αρκετά ισχυρό για να αψηφά την παντοδυναμία των Μυκηνών.
Οι δύο συνασπισμοί δρούσαν και λειτουργούσαν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και έτσι η σύγκρουση δεν άργησε να ξεσπάσει. Ο πόλεμος αυτός πρέπει να θεωρείτε ο πρώτος καταγεγραμμένος ιστορικά που έλαβε χώρα στην Ελλάδα. Ο Όμηρος μας δίνει στα έπη του πολλά στοιχεία για αυτόν. Οι λόγοι που οδήγησαν στην ανάφλεξη ήταν δυναστικοί και φυσικά οικονομικοί.
Η παράδοση αναφέρει ότι η αφορμή δόθηκε όταν ο Άδραστος, βασιλιάς του Άργους, βοήθησε τον γαμβρό του Πολυνείκη κατά του αδερφού του Ετεοκλή, γιων του Οιδίποδα. Στο μεταξύ, την ίδια περίπου περίοδο συνέβαιναν εξίσου σημαντικά γεγονότα και στην Πελοπόννησο.
Μετά τον θάνατο του Ηρακλή, ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας έδιωξε τους απογόνους του ήρωα από την Πελοπόννησο. Αυτοί , με επικεφαλής τον Ύλλο κατέφυγαν στην Αθήνα. Όταν ο Ευρυσθέας εκστράτευσε κατά των Αθηνών ηττήθηκε από τον ενωμένο στρατό των Ηρακλειδών και των Αθηναίων, κοντά στα Μέγαρα και σκοτώθηκε.
Έτσι έλειψε η δυναστεία του Περσέα από τις Μυκήνες, στον θρόνο των οποίων ανέβηκε τώρα ο Ατρέας (περί το 1280 π.Χ. όπως αποδεικνύουν ενδείξεις καταστροφών στις Μυκήνες). Οι Ηρακλειδείς κατέφυγαν τελικά στη Θήβα. Από τότε σε τακτά χρονικά διαστήματα θα επιχειρούσαν να επιστρέψουν στην πατρογονική γη. Την πρώτη φορά που το επιχείρησαν ηττήθηκαν και ο Ύλλος σκοτώθηκε.
Για να αποτραπεί νέα κάθοδος τους ο Ατρέας οχύρωσε τον Ισθμό (περίπου το 1.250 π.Χ.), όπως αποδεικνύεται από τα ερείπια κυκλώπειων οχυρώσεων που εντοπίσθηκαν στην περιοχή. Όταν λοιπόν ο Πολυνείκης διεκδίκησε τον θρόνο των Θηβών, οι Πελοποννήσιοι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία που ζητούσαν και επιτέθηκαν κατά της Θήβας.
Επικεφαλής της επιχείρησης τέθηκε ο Αργείος Άδραστος. Στην επιχείρηση συμμετείχαν επίσης αρκαδικά και αιτωλικά στρατεύματα. Οι Πελοποννήσιοι έφτασαν μπροστά στη Θήβα και ζήτησαν από τους Θηβαίους να ικανοποιήσουν τα αιτήματα τους. Η πρόταση τους όμως δεν έγινε δεκτή και ο πόλεμος άρχισε. Οι πελοποννησιακές δυνάμεις επιτέθηκαν αλλά αποκρούστηκαν.
Τότε οι Θηβαίοι, με τη βοήθεια των συμμάχων τους Φωκέων και Ορχομενίων, αντεπιτέθηκαν. Στη μάχη όμως που δόθηκε στον Ισμήνιο λόφο, κοντά στην πόλη, οι Θηβαίοι και οι συν αυτούς υπέστησαν συντριπτική ήττα και οι δυνάμεις τους αποσύρθηκαν εντός των τειχών. Στη συνέχεια οι Πελοποννήσιοι επιτέθηκαν ξανά κατά της πόλης αλλά αποκρούστηκαν και πάλι και δύο από τους ηγέτες του στρατού, ο Καπανεύς και ο Αμφιάραος, σκοτώθηκαν. Ακολούθησε η μονομαχία μεταξύ των δύο αδελφών, Ετεοκλή και Πολυνίκη, στην οποία όμως σκοτώθηκαν και οι δύο και η σύγκρουση παρέμεινε άκριτη.
Οι Πελοποννήσιοι εξακολούθησαν τις άκαρπες και αιματηρές επιθέσεις μέχρι που σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι αρχηγού, εκτός του Αδράστου.
Ο τελευταίος εγκατέλειψε την πολιορκία και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, αφού πρώτα ζήτησε από τον βασιλιά της Αθήνας Θησέα, να απαιτήσει την ταφή των Πελοποννησίων νεκρών, που ο νέος βασιλιάς της Θήβας Κρέων, είχε διατάξει να μείνουν άταφοι. Πράγματι ο Θησέας πίεσε τους Θηβαίους και παρέλαβε και έθαψε τους νεκρούς Πελοποννησίους. Έτσι έληξε η εκστρατεία των «Επτά επί Θήβας», με ήττα των Πελοποννησίων, όχι όμως τόσο συντριπτική ώστε να δοθεί το δικαίωμα στους Θηβαίους να επιχειρήσουν εισβολή στην Πελοπόννησο.
Οι Πελοποννήσιοι όμως επέμειναν και μερικά χρόνια αργότερα επανέλαβαν την επίθεση κατά της Θήβας. Αυτή τη φορά επικεφαλής της επιχείρησης τάχθηκαν οι απόγονοι των νεκρών αρχηγών της πρώτης επιχείρησης, συμμετάσχοντες όλοι αργότερα στην κατά της Τροίας εκστρατεία. Η «Εκστρατεία των Επιγόνων», όπως ονομάστηκε έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ενωμένοι στρατοί των Μεσσηνίων, των Κορινθίων, των Μεγαρέων, των Αρκάδων και των Αργείων νίκησαν τους Θηβαίους στη μάχη της Γλίσαντας και κυρίευσαν την πόλη.
Μετά την τελική επικράτηση των Μυκηνών και σε αυτό τον σκληρό και μακροχρόνιο πόλεμο, ο διάδοχος του Ατρέα, Αγαμέμνων, απέμεινε απόλυτος κυρίαρχος σε όλη την νότια, κεντρική και δυτική Ελλάδα. Ένα επίσης σημαντικό αποτέλεσμα της θηβαϊκής ήττας ήταν και η φυγή των Ηρακλειδών βορειότερα. Αργότερα όταν μετά τον μακροχρόνιο Ιλιαδιακό (Τρωικό) Πόλεμο η δύναμη των Μυκηνών εξασθένησε, οι Ηρακλειδείς θα επανέλθουν στην πατρώα γη, συντελώντας, ακούσια, στη δημιουργία του μυθεύματος περί της «καθόδου των Δωριέων».

Φρέσκος πάγος φωτογραφήθηκε στον καυτό Ερμή

Εντυπωσιακά ευρήματα από την αποστολή Messenger που μελετά τον πλανήτη


Αριστερά, ο κρατήρας Καντίνσκι σε εικόνες ορατού φωτός. Η ρύθμιση της αντίθεσης και της φωτεινότητας στη δεξιά εικόνα αποκαλύπτει αποθέσεις πάγου. Credit: (NASA/Johns Hopkins University/Carnegie Institution of Washington)
Βαλτιμόρη
Η επιφάνεια του Ερμή, του πλησιέστερου στον Ήλιο πλανήτη, είναι αρκετά ζεστή για να λιώσει μολύβι. Κι όμως, στους πόλους αυτού του καυτού κόσμου υπάρχουν περιοχές βυθισμένες στο αιώνιο σκοτάδι, περιοχές που έκρυβαν έναν άσπρο θησαυρό: πάγο νερού, που φαίνεται μάλιστα να περιέχει οργανικές ουσίες.

Οι πρώτες ενδείξεις για τον πάγο του Ερμή ήρθαν από επίγεια διαπλανητικά ραντάρ που σάρωσαν τον πλανήτη πριν από περίπου 20 χρόνια. Μέχρι σήμερα, όμως, όλες οι ενδείξεις ήταν έμμεσες. Τώρα, οι υπεύθυνοι της αποστολής Messenger της NASA, της πρώτης που τίθεται σε τροχιά γύρω από τον μικρό Ερμή, παρουσιάζουν τις πρώτες πραγματικές φωτογραφίες του πάγου -εικόνες στο φάσμα του ορατού φωτός.

Ο πάγος βρίσκει... τρόπο
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς το νερό παραμένει παγωμένο σε έναν κόσμο όπου η επιφανειακή θερμοκρασία φτάνει τους 430 βαθμούς τη διάρκεια της ημέρας (λόγω της έλλειψης ατμόσφαιρας το θερμόμετρο πέφτει στους -170 τη νύχτα).

Στους πόλους, όμως, υπάρχουν κρατήρες των οποίων ο πυθμένας δεν δέχεται ποτέ τη λιακάδα (χάρη στο γεγονός ότι ο άξονας περιστροφής του πλανήτη είναι σχεδόν κάθετος στο επίπεδο της τροχιάς του, περιορίζοντας έτσι το φως που φτάνει στους πόλους). Πάγος έχει ανακαλυφθεί εξάλλου και σε αιώνια σκοτεινούς κρατήρες στους πόλους της Σελήνης.

Το 2012, το Messenger επιβεβαίωσε τις υποψίες για την παρουσία πάγου με φασματοσκοπικές παρατηρήσεις που αποκάλυψαν την παρουσία υδρογόνου, συστατικού του νερού. Τώρα, όμως, οι ερευνητές της αποστολής παρουσιάζουν εικόνες ορατού φωτός από την ευρυγώνια κάμερα του σκάφους. «Οι εικόνες δείχνουν εκτεταμένες περιοχές με χαρακτηριστικές ανακλαστικές ιδιότητες» εξηγεί η Νάνσι Σάμποτ, μέλος της ομάδας οργάνων του Messenger στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και πρώτη συγγραφέας της νέας δημοσίευσης στην επιθεώρηση «Geology».

Τα χαρακτηριστικά

Επιπλέον, οι αποθέσεις πάγου δείχνουν να είναι σχετικά νέες, αφού καλύπτουν υποκείμενους κρατήρες και άρα πρέπει να είναι νεότερες από αυτούς. Επιπλέον, σε αρκετές περιοχές ο πάγος περιέχει σκούρες αποθέσεις, πιθανότατα από παγωμένα οργανικά υλικά. Το περίγραμμα των αποθέσεων είναι καθαρό και όχι θολωμένο όπως θα περίμενε κανείς αν οι αποθέσεις είχαν αναμειχθεί με τον γύρο πάγο από τη διάβρωση ή προσκρούσεις αστεροειδών.

Στη Σελήνη, ο πάγος νερού που έχει ανακαλυφθεί στους πόλους έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, πιθανώς επειδή είναι πολύ αρχαιότερος. Η μελέτη του πάγου στον Ερμή θα μπορούσε τώρα να προσφέρει νέα στοιχεία για την κατανομή το νερού, ίσως και των οργανικών υλικών στα οποία βασίζεται η ζωή, σε ολόκληρο το Ηλιακό Σύστημα. Παραμένει ωστόσο άγνωστος πώς ο καυτός Ερμής απέκτησε νερό -αυτό είναι ένα ερώτημα που μένει τώρα να απαντηθεί.

Παγκόσμια αφύπνιση της ανθρωπότητας

Ο ομιλητής και συγγραφέας Ντέιβιντ Άικ, εξηγεί πώς η πανικόβλητη ελίτ προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκαλύψει την παγκόσμια αφύπνιση που καθυστερεί την ατζέντα της για την παγκόσμια κυριαρχία.

Ο Άικ εξηγεί πώς τα φάρμακα/ναρκωτικά, τα τοξικά τρόφιμα και η ηλεκτρομαγνητική ρύπανση, εντείνονται ως ύστατη προσπάθεια να αποκοιμίσουν την ανθρωπότητα, βάζοντάς την σε προβατοποιημένη νοητική κατάσταση, ώστε να ελέγχεται εύκολα.

Δείτε τα 5 αποκαλυπτικά βίντεο-"άλλη μία συνωμοσία ή μήπως η απόλυτη αλήθεια";

 

Ουρανοξύστες κατασκευασμένοι από ξύλο;

Ένα από τα αρχαιότερα δομικά υλικά θα μπορούσε να ξεκινήσει νέα καριέρα στην κατασκευή των ουρανοξυστών του μέλλοντος: Νέες μορφές επεξεργασμένου ξύλου αντικαθιστούν το ατσάλι και το μπετόν σε ολοένα και ψηλότερα κτήρια.

Το ξύλο υπάρχει σε αφθονία, παράγεται χωρίς μεγάλη κατανάλωση ενέργειας δεν αφήνει πολλά παραπροϊόντα, και θεωρείται πιο φιλικό στο περιβάλλον από το μπετόν και το ατσάλι, τουλάχιστον όταν τα δέντρα καλλιεργούνται με βιώσιμο τρόπο.

Εκεί που το ξύλο υστερεί είναι η αντοχή του, καθώς στη φυσική του μορφή δεν μπορεί να υποστηρίξει το βάρος ψηλών κτιρίων. Υπάρχουν όμως περιθώρια βελτίωσης, Ένα σχετικά νέο υλικό είναι η λεγόμενη «πλακώδης ξυλεία», λεπτά φύλλα ξύλου στερεωμένα με κόλλα το ένα πάνω στο άλλο. Το υλικό που προκύπτει είναι εξίσου ελαφρύ με το φυσικό ξύλο, προσφέρει όμως πολύ υψηλότερη αντοχή.

Μια ειδική μορφή πλακώδους ξυλείας, η οποία ονομάζεται CLT και αποτελείται από διαδοχικά στρώματα φύλλου, έτσι ώστε οι ίνες του ενός στρώματος να είναι κάθετες στις ίνες του επόμενου, προσφέρει άριστη αντοχή και θα μπορούσε να στηρίξει πραγματικά ψηλά κτήρια.

Όπως αναφέρει το περιοδικό New Scientist, το ρεκόρ του υψηλότερου κτηρίου με ξύλινο σκελετό ανήκει στο Forte, μια δεκαώροφη πολυκατοικία που ολοκληρώθηκε το 2012 στη Μελβούρνη.

Σύντομα όμως θα ξεπεραστεί από το Treet («δέντρο») μια πολυκατοικία 14 ορόφων, ύψους 49 μέτρων, που θα ολοκληρωθεί στα τέλη του 2015 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας.

Υπάρχουν όμως προοπτικές και για πολύ ψηλότερες κατασκευές. Το αρχιτεκτονικό γραφείο Skidmore, Owings & Merill υπολόγισε πέρυσι ότι είναι εφικτή η κατασκευή ουρανοξυστών των 125 μέτρων με το ξύλο ως το κύριο δομικό υλικό και το οπλισμένο μπετόν να περιορίζεται στους δομικούς συνδέσμους. Εκτίμησε μάλιστα ότι το περιβαλλοντικό αποτύπωμα αυτών των κτηρίων, όσον αφορά τουλάχιστον τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, θα ήταν 60 με 75 τοις εκατό μικρότερο σε σχέση με το ατσάλι και το τσιμέντο.

Φέτος το Μάρτιο, το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας ανακοίνωσε ότι λανσάρει διαγωνισμό, με έπαθλο 2 εκατομμύρια δολάρια, προκειμένου να αποδειχθεί ότι οι ξύλινοι ουρανοξύστες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Υπάρχουν εξάλλου περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης των υλικών από ξύλο.

Το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα Leverhulme χρηματοδοτεί το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ με 1,75 εκατομμύρια λίρες για να εξετάσει τη μοριακή και ατομική δομή της λιγνίνης και άλλων συστατικών του ξύλου. Χάρη στις γνώσεις αυτές, η γενετική μηχανική θα μπορούσε να επιτρέψει στο μέλλον το σχεδιασμό δέντρων ειδικά για χρήση στη δόμηση.

Έρως και .. Αντέρως

O Έρωτας είναι ο θεός της αγάπης. Η προσωπικότητά του, πολυποίκιλη, άλλαξε πολύ από την αρχαϊκή περίοδο ως την αλεξανδρινή και ρωμαϊκή εποχή. Στις πιο παλιές Θεογονίες ο Έρωτας θεωρείται ως ένας θεός που γεννήθηκε την ίδια εποχή με τη Γη βγαίνοντας απευθείας από το αρχικό Χάος.

Έτσι στις Θεσπιές λατρευόταν με τη μορφή μιας ακατέργαστης πέτρας. Ή ακόμη ο Έρωτας γεννιέται από το αρχέγονο Αυγό, αυτό το Αυγό που γέννησε η Νύκτα και του οποίου τα δύο μισά χωρισμένα σχηματίζουν τη Γη και το κάλυμμά της, τον Ουρανό.

Ο Έρωτας θα παραμείνει πάντοτε, ακόμη και στην εποχή των «αλεξανδρινών» ωραιοποιήσεων του μύθου του, μία κυρίαρχη δύναμη του Κόσμου. Αυτός διασφαλίζει όχι μόνο τη συνέχεια των ειδών, αλλά και την εσωτερική συνοχή του Κόσμου. Το θέμα αυτό το εκμεταλλεύτηκαν συγγραφείς των Κοσμογονιών, φιλόσοφοι και ποιητές. Αντίθετη με την τάση να θεωρείται ο Έρωτας ως ένας από τους μεγάλους θεούς διατυπώνεται η θεωρία που παρουσιάζεται με τη μορφή ενός μύθου από τον Πλάτωνα στο Συμπόσιο, μύθο που τον βάζει στο στόμα μιας ιέρειας από τη Μαντίνεια, της Διοτίμας, αυτής που μύησε, λένε, τον Σωκράτη. Σύμφωνα με τη Διοτίμα, ο Έρωτας είναι ένας «δαίμονας», μεσολαβητής ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους.

Γεννήθηκε από την ένωση του Πόρου και της Πενίας, μέσα στον κήπο των θεών, έπειτα από ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο είχαν προσκληθεί όλες οι θεότητες. Σ' αυτή του την καταγωγή οφείλει μερικά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά: στην αναζήτηση πάντοτε του αντικειμένου του ως Πενία ξέρει πάντοτε να επινοεί έναν τρόπο, για να φτάσει στο σκοπό του ως Πόρος. Χωρίς να είναι όμως καθόλου ένας παντοδύναμος θεός, ο Έρωτας είναι μια δύναμη διαρκώς ανικανοποίητη και ανήσυχη.
.
Επινοήθηκαν και άλλοι μύθοι, που του έδιναν διαφορετικές γενεαλογίες· κάποτε τον θέλουν γιο της Ειλείθυιας ή της Ίριδας ή του Ερμή και της χθόνιας Άρτεμης ή, και αυτή είναι η γενικά αποδεκτή παράδοση, του Ηρακλή και της Αφροδίτης. Αλλά και στο σημείο αυτό ακόμη η εκμετάλλευση των μυθογράφων καθόρισε διακρίσεις. Όπως διακρίνουν διάφορες Αφροδίτες, έτσι διακρίνουν και περισσότερους Έρωτες· ένας Έρωτας, λένε, ήταν γιος του Ερμή και της Ουρανίας Αφροδίτης· ένας άλλος Έρωτας, που ονομάστηκε Αντέρως (Αντίθετος Έρως ή Αμοιβαίος), είχε γεννηθεί από τον Άρη και την Αφροδίτη, την κόρη του Δία και της Διώνης· ένα τρίτος Έρωτας ήταν ο γιος του Ερμή και της Άρτεμης, κόρης του Δία και της Περσεφόνης, και αυτός είναι ειδικά ο φτερωτός θεός, ο οικείος των ποιητών και των γλυπτών.
.
Ο Κικέρωνας, που έχει συσσωρεύσει στο τέλος της πραγματείας του Περὶ τῆς φύσεως τῶν θεῶν (De natura deorum) αυτές τις λεπτές διακρίσεις των μυθογράφων, δεν έχει καμιά δυσκολία να δείξει τον τεχνητό χαρακτήρα όλων αυτών των μύθων που επινοήθηκαν αργότερα, για να λύσουν τις δυσκολίες ή τις αντιφάσεις που περιείχαν οι αρχικές παραδόσεις.

Λίγο λίγο κάτω από την επίδραση των ποιητών ο θεός Έρωτας πήρε την παραδοσιακή του φυσιογνωμία. Τον παρουσιάζουν σαν ένα παιδί συχνά φτερωτό, αλλά και χωρίς φτερά, που του αρέσει να φέρνει την ταραχή στις καρδιές. Ή τις πυρπολεί με το δαυλό του ή τις πληγώνει με τα βέλη του. Οι επεμβάσεις του είναι αναρίθμητες. Επιτίθεται εναντίον του Ηρακλή, του Απόλλωνα, που τον είχε κοροϊδέψει ως τοξότη, εναντίον του ίδιου του Δία, της μητέρας του και φυσικά στους ανθρώπους. 

 

Οι αλεξανδρινοί ποιητές αγαπούν να τον παρουσιάζουν να παίζει με καρύδια (που αντιστοιχούν με τις σημερινές μπίλιες) με τα παιδιά των θεών, ιδίως με τον Γανυμήδη ή με τον αδελφό του Αντέρωτα, και να μαλώνει μαζί τους. Φαντάζονται ακόμη παιδικές σκηνές ανάλογα με το θεϊκό χαρακτήρα του· ο Έρωτας τιμωρημένος, που τον βάζει η μητέρα σου σε τιμωρία, ο Έρωτας πληγωμένος, γιατί μάζεψε τριαντάφυλλα, χωρίς να φυλαχθεί από τα αγκάθια κτλ. 

.
Οι τοιχογραφίες της Πομπηίας εκλαΐκευσαν αυτόν τον τύπο . Αλλά πάντοτε —και αυτό ακριβώς είναι ένα αγαπημένο θέμα των ποιητών— κάτω από το φαινομενικά αθώο παιδί μαντεύουμε τον ισχυρό θεό, που μπορεί ανάλογα με τη φαντασία του, να προξενήσει φριχτές πληγές. Η μητέρα του ιδίως τον μεταχειρίζεται με κάποιο σεβασμό και πάντοτε τον φοβάται λίγο.
.
Ένας από τους διασημότερους μύθους, στους οποίους ο Έρωτας παίζει ένα ρόλο, είναι η μυθιστορηματική περιπέτεια της Ψυχής, που την παραδίνουν ως μύθο· οι αρχές της θεωρίας αυτής πρέπει να αναζητηθούν πιθανότατα στους «Μιλησίους» μύθους .

Αντέρως

Κατά την Ελληνική Μυθολογία ο Αντέρως, (Αντέρωτας), φέρεται να ήταν αδελφός του Έρωτα, γιος της θεάς Αφροδίτης και του Άρη ως ιδιαίτερη προσωποποίηση της αμοιβαιότητας που εκδηλώνεται στον έρωτα ειδικά μεταξύ ομοφύλων εφήβων. 

 

O Kλαύδιος Αιλιανός στο έργο του"De Natura Animalium" αναφέρει ότι προέκυψε μετά από τον αμοιβαίο έρωτα μεταξύ του θεού Ποσειδώνα και του νεαρού Νηρίτη. Μορφολογικά ο Αντέρως μοιάζει με τον αδερφό του, μόνο που έχει πιο μακρυά μαλλιά και πιο πλούσια φτερά, σαν της πεταλούδας. Σε άλλες περιγραφές αναφέρεται ότι και αυτός, όπως και ο αδερφός του κρατούσε ένα χρυσό ρόπαλο ή βέλη.

Κατ΄ άλλη όμως εκδοχή ο πτερωτός Αντέρως εκπροσωπούσε τον ατυχή έρωτα από την απεικόνισή του με σκουρόχρωμα μαλλιά και με συνεπτυγμένες πτέρυγες σε αντίθεση με τον Έρωτα που φέρονταν ξανθός με ευρείς πτέρυγες έτοιμος να πετάξει. Επίσης στη μυθολογία φέρεται και ως δευτερεύουσα θεότητα τιμωρός της σκληρότητας και της μη ανταπόδοσης ερωτικού καλέσματος καθώς και της έλλειψης πίστης στον έρωτα, αποκαλούμενος εξ αυτού ως "Αντέρως Αλάστωρ" (= Αντέρωτας Αλητήριος ή ολέθριος), που είχε καταστεί περίφημη σχετική αρχαία έκφραση.

Κατ΄ άλλους όμως, όπως υποστηρίζει π.χ. και ο Γκομλέν στον Αντέρωτα οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν ιδιότητες εντελώς αντίθετες μ΄ εκείνες του Έρωτα με τον οποίον ετυμολογικά φέρεται αντίπαλος. Αντιπροσώπευε δηλαδή την απέχθεια, την αποστροφή και την απομάκρυνση που χαρακτηρίζει μεταξύ τους τα διάφορα ζώα. Και επειδή πίστευαν οι αρχαίοι πως τόσο ο Έρως όσο και ο Αντέρως επεξέτειναν την επιρροή τους επί πάντων των όντων πέρα από τα έμψυχα, δηλαδή και στα φυτά, λίμνες, ποταμούς, ως αναγκαία αρμονία και ισορροπία της φύσης ο Αντέρως τελικά ήταν ευεργετική δευτερεύουσα θεότητα που εμπόδιζε τις διάφορες έλξεις στη φύση που θα μπορούσαν να επαναφέρουν το χάος των κατακλυσμών, όπου τα πάντα ήταν συγκεχυμένα.

Παραστάσεις του Αντέρωτα υπάρχουν (διασώθηκαν) πολλές, σε σύμπλεγμα με τον Έρωτα όπως π.χ. σε παλαίστρα της Ίλιδας όπου ο Έρως κρατάει φοίνικα και ο Αντέρως προσπαθεί να του το αποσπάσει, περίπου ίδιο μαρμάρινο ανάγλυφο βρίσκεται στο Μουσείο της Νεάπολης όπου ο Αντέρως παρουσιάζεται με κυρτές πτέρυγες, καθώς και στο Παλάτσο Κολλόνα της Ρώμης, όπου δύο πτερωτοί δαίμονες συναγωνίζονται στο δρόμο σε λαμπαδηφορία. Στο Αμφιαράειο υπήρχε ζεύγος κυπέλλων που το ένα έφερε παράσταση του Αντέρωτα και το άλλο του Έρωτα. Βωμοί του Αντέρωτα υπήρχαν σε πολλά μέρη με κυρίαρχα εκείνα της Ίλιδας και στην Αθήνα που τιμόταν ως Αλάστωρ.

Bρες ποια είναι τα δυνατά σημεία του χαρακτήρα σου!

Συχνά επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στις αδυναμίες και τα αρνητικά μας, που ξεχνάμε να δούμε τα θετικά και δυνατά μας σημεία. Ίσως σκεφτόμαστε ότι για να πετύχουμε και να ευτυχήσουμε θα πρέπει να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας και να γίνουμε «καλύτεροι» εξαλείφοντας τις. Έτσι  παραλείπουμε μια άλλη εκδοχή: Το ότι η προσωπική μας βελτίωση μπορεί να έρθει όχι απαραίτητα «διορθώνοντας» το αρνητικό αλλά ενδυναμώνοντας το θετικό. Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος σε όλα, όλοι μας όμως έχουμε δυνατά σημεία, χαρίσματα και κλίσεις που μας ξεχωρίζουν. Το ερώτημα είναι, τα γνωρίζουμε;

Στον τομέα της ψυχικής υγείας, πριν από τον Martin Seligman και τον Christopher Peterson, οι οποίοι αφιέρωσαν μεγάλο μέρος των επιστημονικών ερευνών τους στο να αναγνωρίσουν και να ταξινομήσουν τα θετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, δεν υπήρχε καμμία επίσημη επιστημονική ταξινόμηση στον τομέα αυτό. Όπως το DSM,( Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) το οποίο είναι το βασικό εγχειρίδιο διάγνωσης ψυχιατρικών διαταραχών, χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση και την διευκόλυνση της έρευνας στις ψυχιατρικές διαταραχές, έτσι και το CSV ( Character Strengths and Virtues) είναι ένα αντίστοιχο θεωρητικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε για την διευκόλυνση πρακτικών εφαρμογών στον τομέα της Θετικής Ψυχολογίας.
Τα δυνατά αυτά σημεία που αναγνωρίστηκαν από την έρευνα, είναι συνολικά 24 και υπάγονται σε 6 κατηγορίες. Διαβάζοντας τα, ίσως αναγνωρίσεις ποιά μοιάζουν να σε χαρακτηρίζουν και να σε περιγράφουν περισσότερο.

1. Γνώση και Σοφία. Αφορούν κυρίως τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο απόκτησης της γνώσης.
Η δημιουργικότητα (η πρωτοτυπία, ο καινοτόμος τρόπος σκέψης): Το να σκεφτόμαστε δηλαδή καινούριους και αποτελεσματικούς τρόπους για να κατανοούμε τα πράγματα αλλά και να πράττουμε.
Η περιέργεια (το ενδιαφέρον, το να είμαστε «ανοιχτοί» σε εμπειρίες): Το να βρίσκουμε ενδιαφέρουσες καινούριες εμπειρίες, το να θέλουμε να εξερευνούμε και ν’ανακαλύπτουμε.
Η κριτική σκέψη: Το να εξετάζουμε τα πράγματα απ’όλες τις πλευρές, το να αλλάζουμε γνώμη εάν υπάρξουν νέες ενδείξεις, να ζυγίζουμε τις ενδείξεις δίκαια.
Η αγάπη για τη μάθηση: Το να μαθαίνουμε και να αναπτύσσουμε νέες δεξιότητες, θέματα, γνώσεις. Σχετίζεται με την περιέργεια αλλά ενέχει την τάση να  προσθέτουμε γνώσεις με πιο συστηματικό τρόπο.
Η προοπτική (σοφία) : Ο συνδυασμός της γνώσης με την εμπειρία. Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η «σοφία» δε σχετίζεται άμεσα με την ηλικία.

2. Το Ψυχικό Θάρρος- Η θέληση να πραγματοποιούμε στόχους παρά εξωτερικές ή εσωτερικές δυσκολίες.
Η γενναιότητα: Το να μην υποκύπτουμε σε απειλές, προκλήσεις, δυσκολίες ή πόνο. Το να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι δίκαιο ακόμα κι όταν υπάρχει αντίσταση.
Η επιμονή: Το να τελειώνουμε αυτό που αρχίσαμε, να συνεχίζουμε παρά τα εμπόδια.
Η τιμιότητα (αυθεντικότητα, ακεραιότητα): Το να είμαστε ειλικρινείς και γνήσιοι, το να δρούμε χωρίς προσποίηση.
Η ζωτικότητα (Ο ενθουσιασμός,η ενεργητικότητα): Το να βλέπουμε τη ζωή με ενθουσιασμό και ενεργητικότητα.

3. Ο Ανθρωπισμός – Δυνατά σημεία στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους.
Η αγάπη : Το να εκτιμάμε τις στενές σχέσεις με τους άλλους, ιδίως σε αυτούς με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία σχέση φροντίδας.
Η ευγένεια (γενναιοδωρία, συμπονετικότητα, αλτρουισμός): Το να κάνουμε καλές πράξεις για τους άλλους, να τους βοηθάμε και να τους φροντίζουμε.
Η κοινωνική νοημοσύνη: Το να έχουμε την επίγνωση των συναισθημάτων και των κινήτρων των άλλων ανθρώπων, το να ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε σε κοινωνικές καταστάσεις.

4. Η Δικαιοσύνη- Δυνατά σημεία στον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Η ομαδικότητα: Το να συνεργαζόμαστε καλά ως μέλη μιας ομάδας, το να είμαστε πιστοί σε μία ομάδα.
Η δικαιοσύνη: Το να φερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις.
Η ηγετικότητα: Το να έχουμε επιρροή σε μία ομάδα αλλά και καλές σχέσεις.

5. Η Εγκράτεια -Δυνατά σημεία που μας προστατεύουν απέναντι στην υπερβολή
Συγχωρητικότητα: Το να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν βλάψει,το να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες των άλλων, το να μην είμαστε εκδικητικοί.
Ταπεινότητα: Το να αφήνουμε τα επιτεύγματα μας να μιλούν από μόνα τους. Το να μην θεωρούμε τον εαυτό μας  καλύτερο από ότι είναι.
Σύνεση: Το να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας και να μην παίρνουμε αχρείαστα ρίσκα.
Αυτοέλεγχος: Το να ελέγχουμε τις πράξεις μας, να έχουμε πειθαρχία.

6. Η Υπερβατικότητα-Δυνατά σημεία που ενισχύουν σχέσεις μ’ενα μεγαλύτερο σύμπαν και δημιουργούν «νόημα».
Η εκτίμηση της Ομορφιάς ( Δέος, θαυμασμός): Το να παρατηρούμε και να εκτιμάμε την ομαρφιά και την υπεροχή σε όλους τους τομείς της ζωής από την φύση μέχρι την τέχνη ή την καθημερινή εμπειρία.
Η ευγνωμοσύνη: Το να είμασττε ευγνώμονες για τα καλά που μας συμβαίνουν, το να εκφράζουμε το «ευχαριστώ» μας.
Η ελπίδα (η αισοδοξία, η πίστη στο μέλλον): Το να περιμένουμε το καλύτερο στο μέλλον και να εργαζόμαστε για να το επιτύχουμε.
Το χιούμορ( η διάθεση για παιχνίδι): Το να μας αρέσει να γελάμε και να παίζουμε, το να φέρνουμε χαμόγελα στα πρόσωπα των άλλων.
Η πνευματικότητα(η πίστη, ο σκοπός): Το να έχουμε συμπαγείς πεποιθήσεις για τον απώτερο σκοπό του κόσμου και το νόημα της ζωής οι οποίες διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας και μας ανακουφίζουν.

Για ν’αναγνωρίσεις ποιά είναι τα δικά σου δυνατά σημεία αναλογίσου:
Ποιά από τα παραπάνω αισθάνεσαι ότι  σου ανήκει; Σε κάνει να σκέφτεσαι «αυτός είμαι πραγματικά»;
Για ποιά αισθάνεσαι ενθουσιασμό όταν τα επιδεικνύεις;
Για ποιά νομίζεις ότι διαρκώς μαθαίνεις όλο και περισσότερα πράγματα που τα ενδυναμώνουν;
Για ποιά σκέφτεσαι ότι είναι αναπόφευκτο να μην τα δείξεις ή να μην τα χρησιμοποιήσεις;
Για ποιά έχεις την έντονη επιθυμία να τα ενσωματώσεις στον τρόπο που πράττεις στη ζωή σου;
Ποιά από αυτά, όταν τα χρησιμοποιείς αισθάνεσαι ανανέωση και ενδυνάμωση παρά κούραση;
Καλή τύχη στην αναγνώριση των δυνατών σου σημείων! Όσο περισσότερο τα αναπτύσσεις, τόσο περισσότερη εκπλήρωση και χαρά θα αισθάνεσαι!

Tο κλασικό και παραδοσιακό Vought/LTV A-7 Corsair ΙΙ της Πολεμικής Αεροπορίας, Σήμερα θα κάνει την τελευταία πτήση του αφού ο τύπος αποσύρεται οριστικά.

Tο κλασικό και παραδοσιακό Vought/LTV A-7 Corsair ΙΙ της Πολεμικής Αεροπορίας, Σήμερα θα κάνει την τελευταία πτήση του αφού ο τύπος αποσύρεται οριστικά.
Πριν δύο εβδομάδες είχε πάρει μέρος σε επιδείξεις στο πλαίσιο του Royal International Air Tattoo και αυτή η παρουσία είναι και το διεθνές "κύκνειο άσμα" του.
Το αεροσκάφος συνεισέφερε πολλά στην υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα ήταν το βασικό αεροσκάφος κρούσης, η απειλητική - για τους εχθρούς της χώρας - "σιδερένια γροθιά" της ΠΑ.
Παραγγέλθηκε σε 60 μονάδες το 1972 από την στρατιωτική κυβέρνηση σε ακολουθία της αγοράς των F-4E Phantom.
Μοναδικό μελανό σημείο του Α-7Ε ο κινητήρας του που προκάλεσε και πολλά ατυχήματα στην ελληνική υπηρεσία του...
-Τα A-7 Corsair ήταν τα πρώτα αεροσκάφη της Π.Α. που διέθεταν HUD (Head Up Display) και σύστημα προβολής ψηφιακού χάρτη.
-Τον Οκτώβριο του 1980 τέσσερα A-7H της 345 Μ.Β. μεταστάθμευσαν για μερικές μέρες στη Α.Β. RAF Coltishall, στα πλαίσια του προγράμματος "Ανταλλαγής Μοιρών" του ΝΑΤΟ. Εκεί συνεκπαιδεύτηκαν με αεροσκάφη Jaguar GR1 της 54th SQ. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά μαχητικά πέταξαν έως τη Μεγάλη Βρετανία και που συνεκπαιδεύτηκαν με αεροσκάφη τύπου Jaguar.
-Τέσσερα Α-7Η και δύο ΤΑ-7Η της 345 Μ.Β. συμμετείχαν στην άσκηση "Dragon Hammer '92" μετασταθμεύοντας για το σκοπό αυτό στην Α.Β. Grosseto της Ιταλίας. Στην άσκηση συμμετείχαν επίσης ιταλικά F-104S, γερμανικά Tornado IDS, αλλά και τουρκικά F-4E. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά και τουρκικά μαχητικά συνασκούντο μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974.
-Tα Α-7Ε/ΤΑ-7C που εντάχθηκαν στις 335 και 336 Μ.Β. το 1993 ήταν τα πρώτα ελληνικά μαχητικά που διέθεταν εγκατεστημένο σύστημα εναέριου ανεφοδιασμού. Οι χειριστές τους δε, ήταν οι πρώτοι στις τάξεις της Π.Α. που εκπαιδεύτηκαν στις σχετικές διαδικασίες (βλέπε παραπάνω).
-Τέσσερα Α-7Η της 345 Μ.Β., συνοδευόμενα από δύο F-16C, έλαβαν μέρος στην άσκηση "Νικηφόρος - Τοξότης '94" και έτσι έγιναν τα πρώτα ελληνικά μαχητικά που πέταξαν πάνω από τη Κύπρο μετά το 1974.
Πρόκειται για ένα μαχητικό αεροσκάφος με σχεδόν αποκλειστικό ρόλο της αεροπορική βαθιά κρούση εξ ου και το "Α" στον κωδικό του. Ηταν το μοναδικο που μποροούσε να βομβαρδίσει μέχρι τα πέρατα της τουρκικής επικράτειας, χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό, πετώντας κάποια σκέλη της πτήσης σε ύψος 30 μέτρων από το έδαφος.
Αν και από πηγή σε πηγή οι αριθμοί ποικίλουν, σύμφωνα με τα πλέον αξιόπιστα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας η Π.Α. παρέλαβε συνολικά 133 A-7 Corsair.
Συγκεκριμένα αυτά ήταν 60 A-7H και 5 TA-7H που αποκτήθηκαν καινούρια, καθώς και 50 A-7E (συμπεριλαμβανομένων και 8 που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε υπηρεσία καθώς χρησιμοποιήθηκαν εξαρχής για τον προσπορισμό ανταλλακτικών) και 18 TA-7C από τα αποθέματα του Αμερικανικού Ναυτικού.
Τα τρία πρώτα ελληνικά Corsair (τα Α-7Η 159662, 159663 και 159664) αφίχθησαν στην χώρα μας ημέρα αργίας! Συγκεκριμένα την 15η Αυγούστου 1975. Μάλιστα δεν προσγειώθηκαν στην Α.Β. Σούδας (115 Π.Μ.) που θα αποτελούσε την έδρα τους, αλλά στην Α.Β. Αράξου (116 Π.Μ.) όπου και παρέμειναν για μερικές ημέρες έως ότου ολοκληρωθούν κάποιες εργασίες ανακατασκευής και επέκτασης του διαδρόμου της πρώτης.
Την περίοδο 1985-1986 τα Α-7Η κλήθηκαν πολλές φορές να αναγνωρίσουν αεροσκάφη του Αμερικανικού Ναυτικού που προσέγγιζαν τα όρια του Ε.Ε.Χ. επιχειρώντας από αεροπλανοφόρα που έπλεαν στο Λιβυκό Πέλαγος.
Σε μια περίπτωση κατα τη διάρκεια νυχτερινής αναγνώρισης ενός αμερικανικού A-6E Intruder το 1986, ο Έλληνας χειριστής ενός Α-7Η το προσέγγισε χωρίς να γίνει αντιληπτός και, ελλείψει προβολέα αναγνώρισης, κατέβασε το σύστημα προσγείωσης φωτίζοντας το Α-6 με τα φώτα προσγείωσης του ρινιαίου σκέλους αιφνιδιάζοντας πλήρως τον Αμερικανό συνάδελφό του.
Σε ένα άλλο συμβάν την 11η Φεβρουαρίου 1981 δύο Α-7Η απογειώθηκαν για να αναγνωρίσουν και εν τέλει να συνοδεύσουν ένα Λιβυκό MiG-23MS Flogger ο πιλότος του οποίου (που σημειωτέον είχε εκπαιδευτεί στη Σχολή Ικάρων) αυτομόλησε και ζήτησε να προσγειωθεί στην 115 Π.Μ.
Όμως κάτι τέτοιο δεν του επετράπη και τελικά, συνοδευόμενος από τα Corsair, οδηγήθηκε στο παλαιό αεροδρόμιο του Μάλεμε όπου και προσγειώθηκε με ασφάλεια.
Ο χειριστής αιτήθηκε και πήρε πολιτικό άσυλο, ενώ το αεροσκάφος αποσυναρμολογήθηκε και στάλθηκε στη Λιβυή τρεις ημέρες αργότερα με C-130 της Λιβυκής Αεροπορίας μετά από σχετικό αίτημα της Κυβέρνησης της αφρικανικής χώρας.
Την 8η Ιουλίου 1992 το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται με δύο A-7 να αναγνωρίζουν και να συνοδεύουν ένα άλλο Λιβυκό MiG-23MLD (MF κατ' άλλους). Αυτή τη φορά όμως το αεροσκάφος, κατά την προσγείωσή του στο Μάλεμε, βγήκε από τον διάδρομο και συνετρίβη τραυματίζοντας σχετικά ελαφρά τον πιλότο του.
Τα συντρίμια του αεροσκάφους μεταφέρθηκαν στο Μουσείο της Π.Α. στην Α.Β. Δεκέλειας αλλά σήμερα δεν βρίσκονται σε κάποιο προσβάσιμο χώρο.
Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγω και για ένα τρίτο περιστατικό αυτομόλησης Λίβυου πιλότου με μαχητικό (αυτή τη φορά Mirage F-1) στη Κρήτη το 1989. Και σε αυτή την περίπτωση τα A-7 της 115 Π.Μ. κλήθηκαν να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν το αεροσκάφος, ο πιλότος του οποίου φημολογείται ότι ζήτησε άσυλο.
Kι ένα εξαιρετικά περίεργο επεισόδιο συνέβη το 1977: ο πιλότος ενός Α-7Η της Π.Α. που πετούσε στα 17.000 πόδια πάνω από την θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Βόλου είδε αρκετά μακριά δεξιά από το ρύγχος του αεροσκάφους του ένα μικρό σημάδι.
Αρχικά πίστεψε ότι επρόκειτο για τουρκικό μαχητικό αλλά όσο το άγνωστο αντικείμενο πλησίαζε διαπίστωνε ότι επρόκειτο για ένα μυστηριώδες δισκοειδές σκάφος διαμέτρου περίπου 10 μέτρων.
Ο χειριστής της Π.Α. (26χρονος Ανθυποσμηναγός με πάνω από 700 ώρες πτήσης έως τότε) άρχισε να εκτελεί μια σειρά ελιγμών για να απεμπλακεί από το άγνωστο σκάφος που πλέον είχε πλησιάσει πολύ. Όμως αυτό τον ακολουθούσε επίμονα, μιμούμενο κάθε του ελιγμό!
Τελικά, λίγο αργότερα, αυτό το "αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο" στράφηκε νότια και χάθηκε αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα.
Ο τότε ΥΕΘΑ Ευ. Αβέρωφ μίλησε σε δημοσιογράφους για αυτό το περιστατικό και ανακοίνωσε πως θα διέταζε την διεξαγωγή κατεπείγουσας έρευνας. Εκτενές άρθρο για το συμβάν είχε δημοσιευθεί στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1978 του αμερικανικού περιοδικού Ideal's UFO Magazine. Εμείς φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερα για την αξιοπιστία των σχετικών πληροφοριών.
Σε ένα περίεργο ... μεταφυσικό περιστατικό εμπλέκεται ένα άλλο Α-7 της ΠΑ: Το A-7H με εριθμό 159666 "ξαναβαπτίστηκε" ώστε να μην παραπέμπει στον αριθμό του διαβόλου.
Έτσι το αεροσκάφος για ένα διάστημα εμφανιζόταν με τον κωδικό 159699. Τελικά όμως όντως το συγκεκριμένο αεροσκάφος δεν αποδείχτηκε τυχερό καθώς την 1η Νοεμβρίου του 2000 συνετρίβη στο ακρωτήριο Ταίναρο στη Κρήτη!
Κατά την κορύφωση της κρίσης στις βραχονησίδες Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, όλα τα αεροσκάφη της Π.Α. τέθηκαν σε ετοιμότητα. Τα Α-7 στις 115 και 116 Π.Μ. δεν θα μπορούσαν να αποτελεούν εξαίρεση.
Όλα τα διαθέσιμα αεροσκάφη των τεσσάρων Μοιρών που ήταν τότε εξοπλισμένες με Corsair τέθηκαν σε ετοιμότητες των 2, 5, 10 και 15 λεπτών ενώ επισπέυτηκαν και οι εργασίες επαναφοράς σε ενέργεια όσων αεροσκαφών συντηρούνταν εκείνη την περίοδο είτε στην Ε.Α.Β. είτε στις Μ.Σ.Β. των δύο Πτερύγων.
Την νύκτα κορύφωσης της κρίσης τα A-7 δεν συμμετείχαν σε κάποια πτητική δραστηριότητα καθώς αυτή από πλευράς ελληνικών μαχητικών, περιορίστηκε στα Mirage 2000EG και στα F-4E SRA (που εκτελούσαν αποστολές CAP) και στα RF-4E για τακτική αναγνώριση.
Ωστόσο στην Π.Α. υπήρχε διάχυτος ο φόβος μιας αιφνιδιαστικής προσβολής των Βάσεών της από την Τουρκική Αεροπορία που ήδη αξιοποιούσε τον συνδαυσμό F-16 Block-50/LANTIRN. Το μόνο ατίστοιχο που διέθετε η Π.Α. ήταν τα A-7E/LANA...
Επιστρέφοντας στα της προετοιμασίας των A-7 στο έδαφος, όπλα αέρος-εδάφους διαφόρων τύπων αποσφραγίστηκαν (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη κλίμακα μετά το 1974) και φορτώθηκαν στα αεροσκάφη στα οποία και ανατέθηκαν συγκεκριμένοι στόχοι.
Μάλιστα, υπήρχε αρχικά η σκέψη να βομβαρδιστεί από Corsair η βραχονησίδα στην οποία είχαν αποβιβαστεί οι Τούρκοι, αργότερα όμως ο σχεδιασμός άλλαξε και στα αεροσκάφη ανατέθηκε η προσβολή συγκεκριμένων στόχων στα Μικρασιατικά παράλια αλλα και στην τουρκική ενδοχώρα.
Η φήμη ότι την ώρα που επήλθε η κατάπτυστη συμφωνία "no ships-no troops-no flags" σχηματισμοί Corsair είχαν ήδη απογειωθεί για να πλήξουν τους στόχους τους, ελέγχεται...
Το 2000 πιστοποιήθηκε στα Corsair ο διανομέας υποπυρομαχικών AFDS. Μάλιστα οι σχετικές δοκιμές διεξηχθησαν ξεχωριστά στα A-7H και στα Α-7Ε, λόγω ορισμένων διαφορών στα υποσυστήματα των δύο εκδόσεων.
Για τα A-7H την εκτέλεση των δοκιμών ανέλβε το 159963 και για τα Α-7Ε το 159648 (ενώ έφερε ακόμα τον λανθασμένο κωδικό 160648). Τα αεροσκάφη πέταξαν με διάφορες διαμορφώσεις εξωτερικού φορτίου συμπεριλαμβανομένων και ενός ή δύο εκπαιδευτικών AFDS (εκδόσεις T1P και ETU) κάθε φορά.
Σε άλλον φορέα από εκείνον που είχε αναρτηθεί αυτό, αναρτόταν μία ειδική ρυθμιζόμενη βάση με δύο βιντεοκάμερες που κατέγραφαν την συμπεριφορά του AFDS καθ΄ όλη τη διάρκεια της πτήσης.
Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά αεροσκάφη έφεραν εξειδικευμένες συσκευές τέτοιου είδους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τις δοκιμές πιστοποίησης του AFDS στα F-4E AUP δεν χρησιμοποιήθηκε κάτι αντίστοιχο.
Το 2003 σε δύο αεροσκάφη A-7 τοποθετήθηκε ο εγχώριας ανάπτυξης παρεμβολέας Ε2-92. Το σύστημα υποβλήθηκε σε σειρά δοκιμών με αποκορύφωμα την διακλαδική άσκηση "Δούρειος Ίππος '05". Αν και απέδωσε ικανοποιητικά το όλο πρόγραμμα δεν προχώρησε.
Το 2006 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για αντικατάσταση των παλαιών συστημάτων INS τύπου AN/ASN-91 με νέα. Τ ο νέο σύστημα τοποθετήθηκε σε ένα Α-7Ε της 335 Μ.Β. αλλά κατά την απογείωση του για την εκτέλεση της πρώτης δοκιμαστικής πτήσης το αεροσκάφος παρουσίασε έντονες ταλαντώσεις με αποτέλεσμα ο πιλότος του να το εγκαταλείψει και αυτό να συντριβεί. Το συμβάν έλαβε χώρα την 20η Σεπτεμβρίου 2006 και το αεροσκάφος ήταν το 160867 που έκτοτε χρησιμοποιείται ως πηγή ανταλλακτικών. Φυσικά το πρόγραμμα τοποθέτησης νέου INS εγκαταλείφθηκε.

Στον τελευταίο διαγωνισμό επίδειξης που έλαβε μέρος βάφτηκε σε μαύρο χρώμα και κέρδισε τις εντυπώσεις, αλλά και το πρώτο βραβείο καλύτερης μεταμφίεσης για τις ανάγκες της παράστασης.
Άλλωστε το τελευταίο χειροκρότημα είναι πάντα αυτό που μένει...
Οι τεχνικές προδιαγραφές του

Αποστολή	αεροσκάφος κρούσης
Πλήρωμα	1 (μοντέλα A-7), 2 (μοντέλα TA-7)
Κατασκευαστής	Vought (αργότερα LTV)
Διαστάσεις
Μήκος	46 ft 2 in	14.06 m
Εκπέτασμα	38 ft 9 in	11.8 m
Ύψος	16 ft 1 in	4.9 m
Επιφάνεια πτέρυγας	375 ft²	34,83 m²
Βάρος
Άδειο	19,915 lb	8,676 kg
Πλήρες	29,040 lb	13,200 kg
Μέγιστο απογείωσης	42,000 lb	19,050 kg
Πηγή ισχύος
Κινητήρες	1 x Αllison TF41-A-400 turbofan δίχως μετάκαυση
Ώση	15.000 lbf	67 kN (Α-7Ε)
Επιδόσεις
Μέγιστη ταχύτητα	606 mph	1.123 km/h 300 m/s (Mach 0.94)
Αυτονομία	>2400 km
Μέγιστο ύψος	42.000 ft	12.800 m
Βαθμός ανόδου	15,000 ft/min
Οπλικό φορτίο
Πολυβόλα	1 πυροβόλο Μ61 Vulcan 20 mm
Βόμβες	GBU-10 Paveway, GBU-12 Paveway II, βόμβες Paveway καθοδηγούμενες με laser, 30x Mk 82 series, και πυρηνικές βόμβες όπως η B61, B28 και B57.
Πύραυλοι	Αέρος-αέρος 2x AIM-9 Sidewinder Aέρος-εδάφους 6x AGM-65 Maverick, 2x AGM-88 HARM, AGM-62 Walleye
Ρουκέτες	CRV-7

Δείτε ένα βίντεο αφιέρωμα για τα αεροσκάφη Α-7  με τίτλο «Μισός αιώνας προσφοράς στην ΠΑ» που πρόκειται να αποσυρθούν Σήμερα από την εκπομπή η «άλλη άποψη».

 

Ψυχολογία και Φυσιολογία της Επίγνωσης

Η αντίληψη που έχουμε για την ύπαρξη στον κόσμο, για μας, για τον κόσμο, είναι μια αυθαίρετη κατασκευή που χρησιμοποιεί όμως πραγματικά στοιχεία… ή αλλιώς, κατασκευάζουμε αυθαίρετα την εικόνα της πραγματικότητας χρησιμοποιώντας πραγματικά στοιχεία. Είναι το αποτέλεσμα, η σύνθεση, η τελική εικόνα της πραγματικότητας αυθαίρετη, όχι τα στοιχεία της πραγματικότητας που χρησιμοποιούμε.

 Ας το εξηγήσουμε αυτό. Η συνηθισμένη επίγνωση της ύπαρξής μας στον κόσμο και του περιβάλλοντος, της πραγματικότητας που συλλαμβάνουμε τελικά, είναι μια εκλεκτική διαδικασία, που επηρεάζεται, και διαφοροποιείται, από αντιλήψεις, πεποιθήσεις, συναισθήματα, τις ίδιες τις αισθήσεις.

 Η άμεση εμπειρία της ύπαρξης στον κόσμο, του κόσμου (σαν περιβάλλοντος), φαίνεται καταρχήν αληθινή. Είμαστε εδώ, βλέπουμε, ακούμε, αντιδρούμε στον κόσμο. Όλα φαίνονται τόσο αληθινά. Είναι όμως;

 Έχουμε συνεχώς επαφή με τον κόσμο. Αλλά όλα αυτά που συμβαίνουν δεν «εισέρχονται» όλα ανεξέλεγκτα μέσα μας. Και δεν θα ήταν δυνατόν, γιατί ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, θα αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν σε μια τέτοια δραστηριότητα. Από όλα αυτά που συμβαίνουν απομονώνουμε όσα μας «ενδιαφέρουν», ενώ όλα τα άλλα είναι πληροφοριακός θόρυβος. Αυτό το φιλτράρισμα των πληροφοριών μας προφυλάσσει βέβαια από τον κατακλυσμό των πληροφοριών, αλλά και μας «προσανατολίζει» μέσα στον κόσμο. Με την εκλεκτική πρόσληψη των πληροφοριών προσανατολιζόμαστε στην αντίληψη της πραγματικότητας. Ρυθμίζουμε την ζωή μας, και καθοδηγούμε τις εξωτερικές δραστηριότητές μας, τις πράξεις μας, για την επίτευξη των σκοπών που θέτουμε.

Όμως τι είναι αυτό που καθορίζει τα «ενδιαφέροντά» μας; Ανάγκες της ύπαρξης (να υπάρχουμε), της ζωής (να ζήσουμε, να ζούμε), κι εξωτερικές ανάγκες (να πραγματοποιούμε τους σκοπούς μας). Όλα αυτά όμως δεν είναι απλές εσωτερικές αισθήσεις που δημιουργούν δράσεις και πράξεις.

Αντιλαμβανόμαστε με ορισμένο τρόπο την ύπαρξή μας, έχουμε σχηματίσει πεποιθήσεις για την ζωή, τον τρόπο που πρέπει να ζούμε (ανάλογα με τα κοινωνικά πρότυπα που επικρατούν), κι έχουμε προσανατολίσει την δράση μας στον εξωτερικό κόσμο σύμφωνα με τους προσωπικούς στόχους μας… Διδαχθήκαμε, μάθαμε, να αντιλαμβανόμαστε με ένα ορισμένο τρόπο, ανάλογα με την οικογένεια, την κοινωνία, τον τόπο που βρεθήκαμε, τις εξωτερικές συνθήκες.
.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται φυσιολογικά για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν ταυτιστεί με το «περιεχόμενο της σκέψης» τους, τις πεποιθήσεις τους, τον τρόπο ζωής… και δρουν απλά σαν αυτόματα, στο επίπεδο της σκέψης, της ψυχολογικής αντίδρασης και της πρακτικής εξωτερικής ζωής. Εύλογα θα μπορούσαν να πουν «και πως πρέπει να ζούμε»; Δεν συνειδητοποιούν το μέγεθος της διαμόρφωσής τους, που δεν προέρχεται απλά από την ζωή, αλλά από την κοινωνία, από ισχυρές ομάδες που διευθύνουν τις τύχες των ανθρώπων και κατευθύνουν τους πληθυσμούς εκεί που θέλουν, σαν πρόβατα… Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι ζουν σε ένα «κατασκευασμένο κόσμο», όπου αντιλήψεις, εκπαίδευση, πληροφόρηση, ζωή, συνήθειες, τα πάντα «ελέγχονται». Είναι τόσο αφελείς που πιστεύουν ότι ζουν στην αλήθεια, στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στην δικαιοσύνη… ενώ δεν εφαρμόζεται πρακτικά τίποτα από αυτά.

Οι άνθρωποι είναι μισοξύπνιοι, μισοκοιμισμένοι, που αγνοούν ότι ζουν σε μια «κατασκευασμένη πραγματικότητα» κι ότι έχουν προγραμματιστεί να «συνεργάζονται» σε αυτή την «κατασκευή»… τελικά οι άνθρωποι κατασκευάζουν μόνοι τους τις αλυσίδες τους… Πάνω στο φόντο του «παγκόσμιου ονείρου» κατασκευάζουν συνεχώς το «προσωπικό όνειρό» τους.

Το ότι μπορεί πολλοί άνθρωποι να υιοθετούν παρόμοιες αντιλήψεις, πεποιθήσεις, δράσεις, πράξεις, δεν σημαίνει ότι όλα αυτά είναι αυτόματα αληθινά… Μήπως η πίστη των ανθρώπων ότι η γη είναι επίπεδη, έκανε πράγματι την γη επίπεδη;… Ή μήπως η πίστη των ανθρώπων ότι η «κατασκευασμένη πραγματικότητά» τους είναι η πραγματικότητα, την κάνει αληθινή;

Βέβαια, μπορεί αυτός ο τρόπος αντίληψης να μας προφυλάσσει από την σύγχυση των πληροφοριών, να μας βοηθά να προσανατολιζόμαστε και να επιβιώνουμε, φιλτράροντας την αντίληψη της πραγματικότητας, δεν παύει όμως να είναι μια αυθαίρετη κατασκευή που μας παραπλανά… δεν είναι η Πραγματικότητα, δεν μπορεί Ποτέ να Γίνει η Πραγματικότητα… Η ασφάλεια που προσφέρει η «κατασκευασμένη πραγματικότητα» είναι η ασφάλεια της φυλακής για κάποιον που δεν γνωρίζει πώς να ζήσει στην ελευθερία… Η Πραγματικότητα μπορεί να είναι Τελείως Διαφορετική από αυτό που φαντάζονται οι άνθρωποι.
.
Η Ορθή Αντίληψη της Πραγματικότητας Γίνεται σε Πραγματικό Χρόνο, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει, Παρατηρώντας με Πλήρη Προσοχή, «αυτά που συμβαίνουν»… όχι μέσα από το σύστημα σκέψης, αντιλήψεις, πεποιθήσεις, τρόπους ζωής… δηλαδή χωρίς να φιλτράρουμε «αυτά που συμβαίνουν», χωρίς να «παραποιούμε»… Αφήνοντας την Ζωή να μας Οδηγεί… Αυτός που Απλά Βλέπει, Παρατηρεί, με Προσοχή, «αυτά που συμβαίνουν», ανακαλύπτει μια Πραγματικότητα Τελείως Διαφορετική από αυτήν που εμφανίζει η φιλτραρισμένη αντίληψη του κόσμου.

Μια Τέτοια Αντίληψη της ύπαρξης, του κόσμου, «αυτού που συμβαίνει», είναι μια χωρίς όρους γνωστική διαδικασία, μια ελεύθερη δράση, μια διευρυμένη επίγνωση της Πραγματικότητας, που Αποκαλύπτει την Ουσιαστική Ενότητά της, αφού παύουν οι διαχωρισμοί υποκειμένου-αντικειμένου, εγώ-κόσμος, εγώ-άλλοι…

Αυτή η Διευρυμένη Αντίληψη (σαν γνωστική διαδικασία), αυτή η χωρίς όρους επίγνωση, είναι ακριβώς ο Στόχος όλων των Εσωτερικών Παραδόσεων… Είναι κάτι που έχει να κάνει με τον Άνθρωπο, την Συνειδητότητά του, την Επίγνωσή του, όχι με θεωρίες, διδασκαλίες, που είναι όλα κατασκευές της σκέψης, δηλαδή διανοητικά σκουπίδια, αφού η σκέψη εκλαμβάνει τις έννοιες-λέξεις σαν αληθινά πράγματα.

Η Καρδιά όλων των αληθινών θρησκειών, είναι ακριβώς Αυτή η Εμπειρία της Πραγματικότητας, που από το Κατώφλι της Διευρυμένης Επίγνωσης (που Συλλαμβάνει την Ενότητα της Ύπαρξης) Βαθαίνει μέχρι την Πλήρη Εμπειρία, Αυτού που Πραγματικά Υπάρχει, Αυτού που Στηρίζει τα Πάντα, της Άχρονης Πηγής των Πάντων.

Όταν λοιπόν στις Παραδόσεις λέμε να απαρνηθούμε τον «κόσμο τούτο», να ανυψωθούμε στην Πραγματικότητα, εννοούμε να βγούμε από το σύστημα σκέψης που φιλτράρει και παραποιεί την πραγματικότητα, να βγούμε από το «σπήλαιο της σκέψης», όπου αντικρύζουμε μόνο σκιές, να βγούμε Έξω, στο Φως της Πραγματικότητας, όπου ο Ήλιος της Αλήθειας Λάμπει και Φανερώνει τα «πράγματα όπως είναι»… Έτσι το περιέγραφε ο Πλάτωνας πριν 2500 χρόνια στον «μύθο του σπηλαίου».

Και το ερώτημα είναι, «Καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι είναι μέσα στο σπήλαιο της σκέψης και βλέπουν σκιές»; Καταλαβαίνουν ότι Εκεί Έξω από το σπήλαιο υπάρχει ένας Αληθινός Κόσμος, ένας Φωτεινός Κόσμος; Θέλουν να βγουν από το σπήλαιο; Η προτιμούν να φυτοζωούν μέσα στις αυταπάτες τους;

Η Γνώση Έχει Διατυπωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και δεν υπάρχουν σωτήρες για να σώσουν κανένα. Καθένας έχει την απόλυτη ευθύνη του εαυτού του. Και το μόνο ερώτημα που μπορεί να τεθεί (να θέσει ο καθένας στον εαυτό του) είναι αυτό: «Που θέλεις να ζεις; Στο Φως; Στην αυταπάτη»; Η επιλογή είναι δικαίωμά σου… όπως και οι συνέπειες κάθε επιλογής αναπόφευκτες… κι οφείλεις να τις αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια…
.
Το Τελικό Συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια Ευρύτερη Επίγνωση, κάτι τελείως διαφορετικό από την απλή επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου που είναι ένα φιλτράρισμα όσων συμβαίνουν, μια προσωπική κατασκευή της πραγματικότητας, μια παραποίηση, ένα όνειρο… όση ασφάλεια κι αν φαίνεται να έχει. Η επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου διαστρεβλώνεται από τις επιλογές, τον ωφελιμισμό, προσωπικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα, παγιωμένες δράσεις…

Αυτό που αντιλαμβάνεται ο συνηθισμένος άνθρωπος μέσα από το οποιοδήποτε σύστημα σκέψης του, δεν είναι ούτε πλήρης, ούτε επαρκής εικόνα της πραγματικότητας, είναι μια αυθαίρετη κατασκευή που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε Ελευθερία, ούτε Αλήθεια, ούτε Ευτυχία…

Ήταν τα παιδικά μας χρόνια τα καλύτερα;

 Δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που θα ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο με νοσταλγία. Τι πιο φυσιολογικό από το να αναπολήσουμε τα παιδικά μας χρόνια; Οι περισσότεροι από εμάς τα χαρακτηρίζουν ως τα καλύτερά τους χρόνια ή σαν μια ανεπανάληπτη περίοδο απόλυτης ξεγνοιασιάς. Ποσό πραγματική είναι άραγε αυτή η εντύπωση;
Το «παρελθόν» είναι ένα αλλοιωμένο είδωλο στον καθρέπτη της ανθρώπινης μνήμης. Προβάλλεται μέσα από τις αναμνήσεις μας και άθελά μας παραποιείται. Στις αναμνήσεις αυτές εξιδανικεύονται οι εμπειρίες μας και αφαιρείται η πλειοψηφία των αρνητικών στοιχείων που συμπεριλαμβάνουν. Η «λείανση» αυτή της ανακαλούμενης ανάμνησης συμβαίνει ενστικτωδώς και ασυνείδητα. Καμιά φορά, αν η ανάμνηση είναι πολύ δυσάρεστη, μπορεί να αφαιρεθεί και ολόκληρη.
Είναι ένας ανθρώπινος μηχανισμός επιβίωσης. Αν κάθε τι αρνητικό επέπλεε στην μνήμη μας με την ίδια ευκολία που έχουν οι ευχάριστες αναμνήσεις, τότε το πιο πιθανό είναι να καταλήγαμε με ψυχολογικά προβλήματα, με κατάθλιψη και με αυτοκαταστροφική διάθεση ως διέξοδο από τον αφόρητο πόνο. Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει, γιατί απλά μπορούμε και ξεχνάμε.
Με αυτή την φυσικά προικισμένη επιλεκτική μνήμη, σκεπτόμαστε ότι τα σχολικά μας χρόνια ήταν τα καλύτερα. Αν και αυτό μπορεί πράγματι να ισχύει, προφανώς η διαδικασία σκέψης που μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα είναι ελαττωματική. Έχει μεγάλη σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντίληψη μας τώρα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αντίληψη που είχαμε σαν παιδιά. Αυτό που τώρα κρίνουμε ως ευχάριστο, μπορεί όταν το βιώναμε σαν παιδιά να μην είχαμε καμία απολύτως συνείδηση της αξίας του. Είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο στην ζωή ενός ανθρώπου, ακόμα και όταν ενηλικιώνεται, να αδυνατεί να συνειδητοποιεί την αξία των «στιγμών». Ο Αμερικανός πιανίστας Oscar Levant (1906-1972) κυνικά το διατυπώνει ως εξής: «Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι». Μάλιστα, αυτό που χαρακτηρίζουμε τώρα σαν ευχάριστη ανάμνηση, όταν την βιώναμε μπορεί όχι απλά να μην το είχαμε συνειδητοποιήσει, αλλά να αισθανόμασταν ακόμα και άσχημα.

Επίσης, η σύγκριση μεταξύ του τώρα και του «τότε» αντιπαραθέτει δυο ανόμοια πράγματα. Μπορεί δηλαδή να συγκρίνουμε το ποσό πιεσμένοι αισθανόμαστε τώρα λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων μας με τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε σαν παιδιά και να μας φαίνονται γελοία. Αν κάνουμε όμως μια προσπάθεια να σκεφτούμε με το παιδικό μας μυαλό, θα θυμηθούμε για παράδειγμα ότι ένα διαγώνισμα μπορούσε να μας αγχώσει σε σημείο παράλυσης ή μια ερωτική απογοήτευση να μας γκρεμίσει στην απόλυτη κατάθλιψη για ένα μακρύ χρονικό διάστημα. Αυτά τα συμπτώματα, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, σπάνια τα αντιμετωπίζουμε τώρα.
Τέλος, δεν είναι σπάνιο το ότι συνήθως κάνουμε τέτοιες σκέψεις όταν περνάμε μια δύσκολη κατάσταση. Έτσι συγκρίνουμε μια δύσκολη στιγμή που βιώνουμε στο παρόν με μια χαρούμενη ανάμνηση και καταλήγουμε ότι «τότε» ήταν καλύτερα. Αν και είναι μια εντυπωσιακά άδικη σύγκριση -κανονικά θα έπρεπε να συγκρίνουμε δυο ευχάριστες εμπειρίες- ο ανθρώπινος νους εύκολα γλίστρα σε τέτοιου είδους αδιέξοδα μονοπάτια.
Η Ιρλανδή συγγραφέας Josephine Hart (1942-2011) συμπληρώνει το ανθρώπινο αυτό χαρακτηριστικό, υποστηρίζοντας ότι ο τρόπος με τον οποίο αξιολογούμε το παρελθόν μας συνδέεται με την ζωή που διανύουμε λέγοντας ότι «η μνήμη δεν είναι ποτέ ανόθευτη και η ανάμνηση χρωματίζεται πάντα από τη ζωή που ζήσαμε μετά». Ο Γάλλος συγγραφέας Paul Lefevre Geraldy (1885-1983) το απλοποιεί συμπυκνώνοντας το σε λίγες λέξεις: «Η μνήμη είναι ποιητής, δεν κάνει για ιστορικός».
Έτσι λοιπόν μπορούμε να αναπολούμε το παρελθόν όπως αφήνουμε και ένα ποίημα να μας παρασύρει στις λέξεις του, αλλά καλό είναι επίσης να κρατάμε την ρεαλιστική αποτύπωσή του κάπου εκεί στην άκρη, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να αφήνουμε στο παρόν το περιθώριο να γίνεται ευχάριστο και ελπιδοφόρο.

Η Αλχημιστική μέθοδος…των πολεμιστών!

Παραφύλαξη: η τέχνη του κυνηγού!
Μια Πράξη αναδιάταξης του εσωτερικού ενεργειακού πλέγματος!
Είναι μια διαδικασία εκπαίδευσης στην τέχνη του κυνηγού
ή αλλιώς ‘ελεγχόμενης τρέλας’
Μια λαθραία, επαναστατική συμπεριφορά, στην οποία ο κυνηγός μαθαίνει
να είναι ρευστός, ροικός,
πονηρός, ευπροσάρμοστος, επικοινωνιακός, παρατηρητικός, ‘γλυκά’ αδυσώπητος,
χωρίς να γίνεται ιδιοτελής και ξιπασμένος,
χρησιμοποιώντας την συμπεριφορά με καινούριους τρόπους.Βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή στην ανθρώπινη σκληρότητα και οι αβροί
και εκλεπτυσμένοι τρόποι του, έχουν σαν σκοπό να αμβλύνουν
και να καλύπτουν την αιχμή του δόρατος του.
Είναι μία τέχνη στην οποία Μαθαίνεις να κυνηγάς!Ξεκινάς με τον εαυτό σου και αφήνεις τα καημένα τα ζώα ήσυχα,
γιατί δεν έχουν μείνει και πολλά…
Αν και κάποτε ο άνθρωπος έδρασε και έτσι ,στούς σύγχρονους καιρούς,
είναι μια πράξη που στερείται νοήματος και υπάρχουν πιο ουσιαστικά
και βαθυστόχαστα πεδία να εξασκήσει κανείς το αρχέγονο και αρχετυπικό σπορ.
Κυνηγάς λοιπον τον εαυτό σου, τις συνήθειες σου,τον παραφυλάς σαν ένα άγριο ζώο,
άγρυπνα, ακούραστα, μελετάς τις πράξεις σου, τα κίνητρα τους τά βαθύτερα, τις προθέσεις, τα συναισθήματα σου, τα αισθήματα… όλα.
Μετά τα αλλάζεις, όλα, τα ανατρέπεις!Γιατί, δεν μπορείς να είσαι σαν ένα άγριο ζώο που θα το έπιανες,
αν μελετούσες την ζωή του.
Δεν συχνάζεις κάπου μόνιμα, δεν φοράς τα ίδια ρούχα, δεν έχεις το ίδιο στυλ
δεν μπορεί να σε βρει κανείς, εκτός αν το θελήσεις ο ίδιος.
Δεν έχεις προσωπικά δεδομένα, να υπερασπίσεις, ούτε συλλέγεις πιστωτικές κάρτες και δεν μπορεί να σε εντοπίσει κάποιος από αυτά και ούτε κρατάς συλλογές αναμνήσεων της σπουδαιότητας σου.
Σπας τις συνήθειες σου δεν εγκλωβίζεσαι ,δεν γυρίζεις από τον ίδιο δρόμο
κάθε μέρα στο σπίτι, δεν τρως την ίδια ώρα, δεν δεν δεν…
Καις το αναμνηστιστικό άλμπουμ με τις φωτογραφίες μαζί με την προσωπική σου ιστορία
την χαρίζεις στον άνεμο ένα καλοκαιρινό βράδυ με φεγγάρι ολόγιομο
και πετάς στην ανακύκλωση πολλές από τις παλιές σου πεποιθήσεις.
Ούτως η άλλως οι περισσότερες είναι βαρετές και ανούσιες, είναι …εμμονές και παγιωμένη θέση του σημείου της Αντίληψης.Τροφοδοτούν και μεγαλώνουν ένα υπερφίαλο ‘Εγώ’, και μία ψεύτικη Περσόνα.
Την κρίσιμη στιγμή, θα αποδειχτούν όλα αυτά άχρηστα και ανίκανα ,
να το υπερασπιστούν και να το σώσουν,
όταν θα γίνει σκόνη στον άνεμο και ριπή του αέρα.
Την τελική στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας, μόνο κάτι κρυσταλοποιημένο
μπορεί να περάσει από το μεγάλο καμίνι της Φωτιάς
ή ένα ψήγμα χρυσού αν… το έχεις δημιουργήσει.
Δεν εγκλωβίζεσαι σε κινητά και ακίνητα που θα γίνονται μια θηλιά στο λαιμό σου,
και είσαι αυτάρκης με αυτά που έχεις και αρκούν για να ζεις με αξιοπρέπεια.

Δεν έχεις προσκολλήσεις, εμμονές ,δογματικά πιστεύω.Είσαι ελεύθερος άπιαστος ρευστός άγρυπνος και αυτοσχεδιάζεις πάντα ,
γιατί στην ουσία δεν υπάρχουν κανόνες,
μη υπακούοντας σε κανόνες ρουτίνας.Καταγράφεις και χαρτογραφείς τα πάντα για τον εαυτό σου.
Μέσα στο ενεργειακό πλέγμα υπάρχει πάντα ένα δεδομένο είδος
και αριθμός ατόμων με την γέννηση σου ,
Σε αυτό δεν μπορείς να προσθέσεις τίποτε αλλά δεν μπορείς και να αφαιρέσεις.
Απέφυγε τα άσκοπα διλήμματα του προσδιορισμού και της ελεύθερης βούλησης.
Η μόνη ελευθερία που έχεις στην φυλακή και τους σκληρούς νόμους της ύλης,
είναι να αρπάξεις το κυβικό της τύχης σου, όπου το βρεις,
να το αδράξεις και την ευκαιρία να ξανά δημιουργήσεις τον εαυτό σου,
Να είσαι σε ετοιμότητα , όπου το βρεις, σε ένα βιβλίο σε ένα άνθρωπο σε μια συγκυρία,
σε ένα άρθρο ενός μπλοκ να μη το αφήσεις να σου ξεφύγει, δεν ξέρεις αν ξαναέχεις την …ευκαιρία.
Την μόνη ελεύθερη βούληση λοιπόν που μπορείς να έχεις είναι να ξαναφτιάξεις το πλέγμα
με τα ίδια άτομα και μόνο αλλά πιο συμμετρικό, πιο αρμονικό και κρυσταλλικό.
Με άλλα λόγια να το συγυρίσεις, πράγμα καθόλου εύκολο.
Το συγύρισμα αυτό περιλαμβάνει και επικίνδυνες καταδύσεις στην άβυσσο
του προσωπικού υποσυνείδητου, που όπως πριν από σένα πραγματοποίησαν με επιτυχία
ο Ηρακλής και Ο Οδυσσέας στον ¨Άδη.Αυτό θα είναι το Σημείο Αναφοράς σου για την καινούργια ζωή, το Όριο,που ξεπέρασες
για την αλλαγή της πρόσοψης του Εαυτού.
Μετά από εκεί, να θυμάσαι ότι ο Οδυσσέας θα μυηθεί από την Καλυψώ στα απόκρυφα και ο Ηρακλής θα τελειοποιήσει την Μάσκα του, συλλαμβάνοντας το αγριογούρουνο ώστε να μη είναι ούτε σφιχτή ούτε χαλαρή και να του ταιριάζει ακριβώς.
Επίσης άριστα μαθήματα κυνηγιού μπορείς να πάρεις από τον γιο του Δία
και να τον ρωτήσεις πως κατόρθωσε να πιάσει ένα τόσο σπάνιο και όμορφο Ελάφι.
Και ο Οδυσσέας δίνει ρεσιτάλ ελεγχόμενης τρέλας στον Κύκλωπα καιδραπετεύει.
Παρόλο που θεωρείται το κυνήγι αρσενικό σπορ, μη ξεγελιέσαι,
η μεγάλη θεά του Κυνηγιού, με το Τόξο και την φαρέτρα,
είναι η Άρτεμις και είναι …γυναίκα!
Η σύνδεση μαζί της θα αποδειχτεί πολύτιμη ροή ενέργειας.Η τρομερή θεά βρίσκεται εδρεύει στην περιοχή των αστραγάλων
και κυβερνά το κυκλοφορικό συνεργαζόμενη με τον Ηλιακό αδελφό της ,την καρδιά.Φρόντισε να τα έχεις καλά μαζί της.
Η εξάσκηση αυτής της τέχνης θα δώσει ένα γερό τράνταγμα στο σημείο της αντίληψης σου και θα σου ανοίξει νέες δυνατότητες κατανόησης.
Ο κυνηγός δεν είναι ένας άνθρωπος , που απλώς έχει 2-3 αντιλήψεις και θα περάσει γραπωμένος από αυτές όλη την ζωή εμμένοντας, αλλά,
έχει αναρίθμητες αντιληπτικές θέσεις του σημείου συναρμογής της Αντίληψης
και σφαιρική θέα του κόσμου.
Γι ‘αυτό μπορεί να είναι πολύ συνεργάσιμος, χωρίς να είναι υποχωρητικός.
Γίνεται ένα με τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Δεν παίζει απλώς ένα ρόλο.
Είναι ο ρόλος!
Και τον χαρίζει στον Μεγάλο Σκηνοθέτη και Σεναριογράφο αυτού του κόσμου , στο Πνεύμα.
Γι αυτό και γίνεται βοηθός του και συνεργάτης του, με την δυνατότητα να τροποποιήσει ακόμη και το σενάριο σε μερικά σημεία με τις οριζόντιες
και κάθετες μετακινήσεις του σημείου στην επιφάνεια του πλέγματος.
Βέβαια, την καλύτερη ερμηνεία του θα την αφήσει για το …τέλος.
Εκεί που θα χορέψει τον τελευταίο χορό μπροστά στον θάνατο του ,
ένα μακρύ ζεμπέκικο και ο θάνατος του θα καθίσει να τον θαυμάσει
και δεν θα τον πάρει μαζί του μέχρι να τελειώσει αυτό τον χορό και σβήσειτα ίχνη του.
Αφού ολοκληρώσεις την καταγραφή του Εαυτού και ένα διάστημα ταυτόχρονα
παρατήρησε προσεκτικά τον κόσμο, ανέλυσε τον και ξανασυνθεσε τον από την αρχή.
Μελέτησε προσεκτικά το Γνωστό , κατέγραψε το κάθε τι ακτινογράφησε τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις των συνανθρώπων σου με νηφαλιότητα αλλά,
μη λατρέψεις την καταγραφή, υπάρχουν
και άλλες καταγραφές, άλλων κόσμων, Αγνώστων.!
Οι περισσότερες από αυτές τις αντιδράσεις είναι αντακλάσεις σου και καθρέφτες
και μέσα από αυτές θα ξεδιπλώσεις τον εαυτό του… σαν βεντάλια.
Ο κυνηγός αγαπάει τον κόσμο!
Είναι χαρά και διασκέδαση για αυτόν, να είναι μέρος του.
Λατρεύει την χαρά, το γέλιο, την δημιουργία, την Ζωή
και κυλάει μαζί της, αβίαστα.
Θα ζήσει και θα πάρει μέρος σε όλα αλλά δεν θα μείνει, δεν θα εγκλωβιστεί πουθενά.
Θέλει να φύγει χορτάτος, βασιλιάς και όχι φτωχός, πεινασμένος, μίζερος, άτολμος και στερημένος σε κάτι.
Το επικουρικό στοιχείο χρειάζεται να εκτονωθεί ιδίως στην νεανική ηλικία και
να ξεκουραστεί αργότερα στην γαλήνη του ασκητικού στωικισμού,
τα μετέπειτα χρόνια, αποσυρόμενος από τέτοιου είδους… σκηνή.
Θα ζήσει τον έρωτα ,το πάθος, την παρέα, το καλό κρασί… την περιπέτεια.
Σιγα-σιγά θα εκτιμήσει και το μέτρο και θα αποχωρήσει, γιατί έχει και ένα άλλο στόχο.
Η μαεστρία του θα βρίσκεται πάντα στο να ισορροπει σε λεπτό σχονί και
δεν θα χρησιμοποιήσει την ικανότητα του αυτή, παρά μόνο για το καλό όλων
και την εξέλιξη της Συνείδησης, συνεργαζόμενος με όλους,
διδάσκων και διδασκόμενος από τα πάντα.
Ο κυνηγός στις προσωπικές του σχέσεις, δεν ξεκινάει από την στείρα επίκριση
και ούτε καταδέχεται να χτυπήσει κάποιον στο αδύνατο σημείο του, εκτός,
αν το προκαλέσει ό ίδιος με την συμπεριφορά του.
Δεν είναι ανταγωνιστικός και ανόητα επιδεικτικά επιθετικός,
αλλά θα υπερασπισθεί το Δίκαιο, όταν χρειαστεί.
Ο κυνηγός ποντάρει στην καλή πλευρά κάποιου, την συμληρώνει και την προωθεί!
Επενδύει στο Πνεύμα του Ανθρώπου ακόμη και αν είναι στα ‘σπάργανα’.
Με αυτόν τον τρόπο δεν δημιουργεί ανώφελα χρέη.

Σε τελική ανάλυση, η παραφύλαξη ισοδυναμεί
με πράξη πολέμου με την ιδέα του ‘εγώ’.
Προκαλείς την Δύναμη, την καλείς και εδώ διακυβεύονται πολλά.
Μόνο ένας άξιος στρατηγός μπορεί να αναλάβει να φέρει σε πέρας
μια τέτοια Πράξη.Μόνο ένας μεγαλοφυής στρατηγός, θα χειριστεί αυτόν τον πόλεμο
και θα σχεδιάσει όλες τις λεπτομέρειες της Μάχης με προσοχή,
με στρατηγική, οξυδέρκεια ,ευρύτητα πνεύματος, διαίσθηση, ανεπτυγμένη αντίληψη αποφάσεις, ετοιμότητα, πειθαρχία, νηφαλιότητα, θάρρος,
υπομονή και αυτοσχεδιασμό, άγρυπνα και σε ετοιμότητα.
Είναι ένας στην ουσία ανίκητος στρατηγός και θα αποδειχτεί ιδιαίτερααδυσώπητος
και με λόγους εξαιρετικά θανάσιμους για τον αντίπαλο του,
στην τελική έκβαση αυτού του πολέμου.Ένας στρατηγός, που περιμένει τα πάντα από αυτόν τον αντίπαλο
ακόμη και να τον προδώσει…
Όπως και θα τον… προδώσει!Ένας μέρος του εαυτού σου θα σε προδώσει, θα σε εγκαταλείψει σε αυτήτην προσπάθεια, θα θελήσεις να τα παρατήσεις κάποια στιγμή και να τρωςτην ‘Μπριζόλα σου’…ήσυχα.
Μη τα παρατήσεις τελείως όμως , σήκω και ξανασυνέχισε!Οι πόλεμοι δεν κερδίζονται μόνο με νίκες αλλα και με κουράγιο και ανασύνταξη.
Σημασία έχει πάντα στο τέλος οι νίκες να είναι περισσότερες από τις ήττες.
Ποιο παράσημο θα δώσεις στο Τέλος της μάχης,
σε αυτόν τον …Στρατηγό?
Ποιο?

Δεν ζούμε τρέχουμε

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων.
Δεν ζούμε, τρέχουμε.
Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.
Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.
Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.
«Τι κάνεις;»
«Τίποτα»
(αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση)
«Τι κάνεις;»
«Τρέχω»
(αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση)
Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές.
Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν αντικαταθλιπτικά.
Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου.
Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.
Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.
Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.
Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.
Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.
Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου.
Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου.
Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.
Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.
Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.
Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.
Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.
Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…
Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες.
Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.
Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ” όσο πίστευες τότε.
Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.
Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ” αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»
Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.
Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.
Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.
Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.
Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.
Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.
Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.
Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.
Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.
Μην τρέχεις πια. Στάσου!
Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.
Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.
Στάσου! Πάρε μια ανάσα.