Το έθιμο του σπασίματος του αυγού στις αρχαίες παραδόσεις

 Σύμφωνα με την διδασκαλία των Oρφικών, ο Έρως εγεννήθη από ένα λαμπρό ασημένιο ωόν (αυγό) του Κρόνου/Χρόνου και της Αφροδίτης/Αστάρτης, στους κόλπους του Χάους, το οποίο συστρεφόταν εντός του Ερέβους.

 

Ο Ωογενής Έρως ήταν αυτός ο οποίος έφερε την τάξη. Ο Έρως εγεννήθη πρώτος (γι' αυτό και ελέγετο και Πρώτος/Πρωτόγονος) και μετά εγεννήθησαν οι (άλλοι) θεοί! Εφάνη πρώτος κι ονομάσθηκε και Φάνης / Φάνος. (Αναφέρεται και με άλλα ονόματα, όπως Μήτις ή Πολυμήτις, Γενέτωρ, Αβρός, κ.ά.). 
.

Και ο διφυής / δίφυλος (ανδρόγυνος) Έρως ως δημιουργική αιτία, εν συνεχεία, ανάμειξε τα πάντα. Αυτός εγέννησε το Φάος / Φως και την Ημέρα. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη (αγία) Τριάδα: Φάνης, Αιθήρ, Χάος. 

Κατ' άλλην παράδοσή μας, εν αρχή υπήρχε το Χάος, η Νυξ, το Έρεβος και ο Τάρταρος. 
 

Από ένα αυγό της μελανόπτερης Νυκτός - θεά, την οποία ακόμα και ο Ζευς σεβόταν - και του Ερέβους (ή του Ανέμου, ο οποίος την ξελόγιασε) εγεννήθη ένα ασημένιο αυγό, απ΄όπου βγήκε ο χρυσόπτερος και τετρακέφαλος Έρως. Αυτός έβαλε σε κίνηση το Σύμπαν! Αυτός έδωσε «το πρώτο κινούν» (κάποιοι το λένε σήμερα «θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως ή του Bing Bang»). Άρα «από το αυγό δημιουργήθηκε ο κόσμος!». Η Νύχτα συζούσε μαζί του σε ένα σπήλαιο. Η Νύχτα ήταν τρισυπόστατη (άλλη Τριάδα: Νύχτα, Τάξη, Δικαιοσύνη). Και ο Έρως  εδημιούργησε την Γη, τον Ουρανό, τον Ήλιο και την Σελήνη... 

Η λατρεία της μελανόπτερης Νυκτός πέρασε στην... μαύρη κότα. Τα αυγά που κάνουν οι μαυρόκοτες την Μεγάλη Πέμπτη, λέει ο λαός μας, έχουν θαυμαστές ιδιότητες: Μπορούν να διώξουν κάθε κακό! Τα μεγαλοπεφτιάτικα αυγά της μαυρόκοτας είναι ιαματικά (γιατρεύουν τον πονόλαιμο), εντομοκτόνα (διώχνουν μακριά τα σκαθάρια), και προφυλακτικά (φυλάγουν τ' αμπέλι απ' το χαλάζι)...

 

Το αρχαίο ελληνικό κοσμικό αυγό αυτό, είναι χωρισμένο στα δυο: 

 

Το κάτω τμήμα του είναι η Γη και το επάνω, το σκέπασμά της, ο Ουρανός. Από τον Έρωτα και το Χάος εγεννήθη το γένος των Ορνίθων, έπειτα ο Ουρανός, η Γη και το γένος των αθανάτων. 
.

Απ' αυτήν την παράδοση βαστάει το φαινομενικά παιδικό κι απλοϊκό ερώτημα του λαού μας εάν «η κότα (όρνιθα) έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα»... Τα δε ορνίθια έγιναν σε πολλές κατοπινές θρησκείες, τα πετεινά τ' ουρανού... 
.

Έτσι, το αυγό γίνεται σύμβολον του μυστηρίου της ζωής, της δημιουργίας, της αναστάσεως!

Το ωόν συμβολίζει, λοιπόν, την αρχή της εν τάξει ζωής από τον κόσμο του Χάους, τον σπόρο κάθε δημιουργίας, το Όλον, το αυγό περικλείει τα πάντα! Περιβάλλεται από έναν όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του (ουροβόρος όφις).

Τα κόκκινα αυγά έλκουν την καταγωγή τους από τα Ελευσίνια μυστήρια. Όπως αναφέρει ο Θ. Ι. Λεφάκης σε έργο του που είχε εκδοθεί το 1896 με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων υπό τον τίτλο: 

«Μελέτη επί των Ελευσίνιων Μυστηρίων και των Μαντείων», αναφερόμενος εις τα Μείζονα Μυστήρια, δεδομένου ότι υπήρχαν και τα Ελάσσονα Μυστήρια, γράφει σε  μία υποσημείωσίν του τα εξής:

«Τα εν τη κίστη περικλειόμενα χρυσά μήλα ήσαν: Το μήλον της πεύκης (σύμβολον της γονιμότητος, της γενέσεως) ο σπειροειδής όφις (σύμβολον της παγκοσμίου εξελίξεως της ψυχής: της εν τη όλη δηλ. πτώσεως αυτής και της δια του πνεύματος απολυτρώσεως), το ωόν (υπενθυμίζον την σφαίραν ή την θείαν τελειότητα, ήτις είναι ο σκοπός του ανθρώπου.)

Κατά μια άλλη, λιγότερο γνωστή ελληνική παράδοση, η θεά Πάνδημος Αφροδίτη ξεπρόβαλλε μέσα από ένα τεράστιο αυγό, το οποίο έπεσε στον ποταμό Ευκράτη/Ευφράτη...

 

Τα ψάρια μετέφεραν το αυγό στην όχθη του ποταμού. Κάποια περιστέρια εκάθησαν επάνω του και αφ' ότου εκείνο ζεστάθηκε, βγήκε από μέσα του η θεά Αφροδίτη, από την οποία αργότερα ονομάσθηκε η θεά της Συρίας, Αστάρτη. Δεδομένου ότι η θεά διακρίνονταν από ακεραιότητα και αίσθημα δικαιοσύνης, αγαθά που της έδωσε ο Ζευς, ιεροποίησε τα ψάρια και τα έθεσε ανάμεσα στ' αστέρια, δημιουργώντας τον Αστερισμό των Ιχθύων. Γι' αυτόν τον λόγο, οι Σύριοι θεωρούν τα ψάρια και τα περιστέρια θεούς και δεν τα τρώνε...

 

Άλλες αρχαίες μυθολογίες - κυρίως των λαών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, κ.ά. - διδάσκουν πως το Πουλί του θεού Ηλίου έχει εκκολαφθεί από το Αυγό της Γης. 
.

Σε Σουμερικούς τάφους στις πόλεις Ουρ και Νιπούρ ανακαλύφθηκαν χρυσά αυγά. 

Οι δε Πέρσες μνημόνευαν τα κόκκινα αυγά στις προσευχές τους. 

 Στην περίοδο των Αχαιμενιδών το Περσικό ημερολόγιο ήταν επηρεασμένο από τον ζωροαστρισμό και την εαρινή ισημερία, η πρώτη ημέρα του ημερολογιακού τους έτους, ήταν εορτή, οπως βλέπουμε και σε ανάγλυφο από την Περσέπολη (500 π.Χ.), όπου ευγενείς παριστάνονται να κρατούν στα χέρια αυγά.

Η εαρινή ισημερία εορτάζεται, μάλιστα, ακόμη και σήμερα στην Περσία με το βάψιμο αυγών και την κατανάλωσή τους. Τέλος, οι Ωάννες έβγαιναν με «σκάφανδρα» από τα βάθη της θάλασσας, μέσα από ένα μεγάλο αυγό! 

 

Παραστατικότερη παρομοίωση για την γέννηση της ζωής μέσα από τον κόλπο και το αμνιακό υγρό δεν υπάρχει. Είτα, ήλθαν οι παιδευτικοί μύθοι, οι οποίοι εδίδαξαν πως πρέπει να προφυλάσσονται τα αυγά, ως δημιοιυργοί ζωής (μύθος Αλκυόνης).

 

Και στην λακωνική μυθολογία θα βρούμε θεογεννήσεις μέσα από αυγό: Οι Διόσκουροι («Διός κούροι»), οι δίδυμοι Λακεδαιμόνιοι παίδες του Διός-κύκνου, καταδιωκομένου υπό αετού, με την βοήθεια της Αφροδίτης, λ.χ. εγεννήθησαν μέσα από ένα χρυσό αυγό στον Ταΰγετο, με φορέα την ωραιοτάτη Λήδα, σύζυγο του βασιλέα Τυνδάρεω. (Κατά παραλλαγήν, υποδοχέας του θεϊκού σπέρματος ήταν η Νέμεσις, ή η Περσεφόνη. Όποια και να ήταν, εγκατέλειψε το αυγό, το οποίο μετά το βρήκε η αιτωλικής καταγωγής Λήδα, και το επώασε. Από το αυγό αυτό, που η Λήδα ετοποθέτησε επί βωμού, βγήκε η Ελένη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Διοσκούρων, της Λήδας και του Τυνδάρεω - βλ. σχ. και ερυθρόμορφο κρατήρα, του 420 π.Χ. ο οποίος εκτίθεται στο Ακαδημαϊκό Μουσείο Τέχνης Βόννης). 

Έτσι «μαγικά» προέκυψαν οι «Τυνδαρίδαι»: Ο αθάνατος Πολυδεύκης, ο θνητός Κάστωρ και η αδελφή τους, (Ωραία) Ελένη. 

Έτσι συμπληρώνεται η ιερή Τριάδα των Λακώνων. 
.

Οι Διόσκουροι ήσαν επίσης θεότητες του φωτός (ως ο Φάνης των ορφικών) και από την Λακωνία και την Μεσσηνία, η λατρεία τους διεδόθη σε όλον τον ελληνισμό...

 

Το ιερό αυτό αυγό οι Λάκωνες το φυλούσαν στο ιερόν της Ιλάειρας και της Φοίβης. 

Το είχαν κρεμασμένο από την οροφή του ναού και τυλιγμένο σε μεταξωτά πανιά! Αργότερα, στα Εκαταία (ή Οξυθύμια ή Περισκυλακισμός, εορτές υπέρ της θεάς Εκάτης), που τελούνταν την τελευταία ημέρα εκάστου μηνός, «καθάριζαν» τα σπίτια τους - κάτι σαν την σημερινή Καθαρά Δευτέρα - και έβαζαν αυγά, μέλι, τυρί και ψάρια στα τρίστρατα, για να τα βρουν και να τα φάνε οι επαίτες (παρακαθήμενοι στο Εκάτης δείπνον).

 

Όσοι όμως έτρωγαν τα εκατήσια των πτωχών, στιγματίζονταν ως «ακάθαρτοι».

 

Ενώ η Ιστορία Κόρακος και Τεισία, καταλήγει με την φράση «εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν», απόδειξις πως οι αρχαίοι εγνώριζαν την γενετική κληρονομικότητα, φορέας της οποίας είναι το ωόν (ωάριον). Έτσι το αυγό επέρασε στην λατρευτική συνείδηση του Έλληνος ως ιερόν... Και είθισται, οι Έλληνες τις ημέρες εορτής της Αναστάσεως, στα Αδώνια, ή στα νεκρόδειπνα-μνημόσυνα υπέρ των νεκρών, να έσπαγαν αυγά πάνω από τους τάφους, έτσι ώστε απ' αυτά να ξαναγεννηθεί ζωή...

 

Το ίδιο κάνουν και σήμερα - χωρίς να τα ξεύρουν όλα αυτά - όταν τσουγκρίζουν (σπάνε) βαμμένα αυγά, μετά την Ανάσταση, όταν τρώνε την αυγοκομμένη μαγειρίτσα...

Μην το σκέφτεσαι – ζήσε

 Αν προσπαθείς να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό, το πολύ φαγητό, τον καφέ, τη ζάχαρη ή απλώς το δάγκωμα των νυχιών σου, πρέπει να ξέρεις ότι αυτά είναι συνήθειες που δύσκολα κόβονται! Η συνήθεια όμως που είναι δυσκολότερο να κοπεί και η οποία βλάπτει περισσότερο τη συναισθηματική σου κατάσταση είναι ίσως η συνήθεια που περνάει πιο απαρατήρητη από όλες: η συνήθεια της αρνητικής σκέψης.

Μπορείς να δέσεις τα χέρια σου πίσω από την πλάτη για να σταματήσεις να δαγκώνεις τα νύχια σου, μπορείς να αποφύγεις το αλκοόλ και τα τσιγάρα έτσι ώστε να μην είναι πια στη διάθεσή σου, μπορείς να υπομείνεις μερικές μέρες πονοκεφάλων και κούρασης για να κόψεις τον καφέ, αλλά ποτέ δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι!

Όπως ήδη κατάλαβες, η σκέψη είναι κάτι τόσο φυσικό για σένα, που είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις ότι την κάνεις. Όταν συνειδητοποιήσεις την ενεργητική διαδικασία της σκέψης σου, θα σοκαριστείς από το πόσο συχνά το περιεχόμενο των σκέψεών σου είναι αρνητικό. Ξέρω από πελάτες μου ότι από τότε που άρχισαν να προσέχουν τις σκέψεις τους, ανακάλυψαν ότι πάνω από το 90% ήταν αρνητικές.

Ποιο είδος σκέψης είναι αρνητικό; Αυτή η ερώτηση είναι πολύ σημαντική, γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει να κάνουν αρνητικές σκέψεις, που δεν καταλαβαίνουν καν ότι είναι αρνητικές. Υποθέτουν, αντίθετα, ότι είναι φυσιολογικές. Είναι γεγονός ωστόσο ότι μπορεί να θεωρηθεί αρνητική οποιαδήποτε σκέψη σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ικανοποιημένος από ό,τι ένιωθες πριν την κάνεις. Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται, αλλά σε καμιά περίπτωση αποκλειστικά, σκέψεις που έχουν σχέση με το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και πόσα προβλήματα παραμένουν άλυτα. Προσπαθείς να βρεις γιατί τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά ή γιατί κάποιος εκανε κάτι που σε πλήγωσε ή που δεν εγκρίνεις, αναλύεις αρνητικές σκέψεις και πάει λέγοντας.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε εφημερίδες και να βλέπουμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Με τη σκέψη μας τείνουμε να μιμούμαστε αυτές τις ειδησεογραφικές πληροφορίες. Το μυαλό μας επανεξετάζει τα προβλήματα του παρελθόντος και του μέλλοντος, τις ανησυχίες και τους φόβους μας, και σκεφτόμαστε συνεχώς πόσο τραγική είναι η κατάσταση. Προφανώς κάποιος προγραμματισμός και κάποιος απολογισμός είναι απαραίτητοι για μια αποδοτική ζωή. Αν συνειδητοποιείς ότι κάνεις τέτοιες σκέψεις και ξέρεις τις πιθανές συνέπειες μιας τέτοιας πνευματικής δραστηριότητας, προστατεύεσαι σε μεγάλο βαθμό από τα αρνητικά αποτελέσματά της.

Αν όμως κάνεις τέτοιες σκέψεις χωρίς να συνειδητοποιείς τι κάνεις στον εαυτό σου, θα βρεθείς στο έλεος των ίδιων σου των σκέψεων. Επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης είναι αρνητικός, το ηθικό σου θα συνεχίσει να πέφτει ή να παραμένει σε χαμηλό επίπεδο. Όταν θα κατανοήσεις και θα μπορέσεις να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας αυτής της ενεργούς διαδικασίας, θα μπορείς μετά να επιλέγεις ποιες σκέψεις να ακολουθείς και ποιες να απορρίπτεις. Θα σου γίνει συνήθεια να σκέφτεσαι μόνο τα πράγματα που είναι πραγματικά ενδιαφέροντα και θα μάθεις να αγνοείς τα υπόλοιπα.

Αυτό το είδος επιλεκτικής σκέψης δε σημαίνει άρνηση ούτε απάθεια. Η άρνηση συνεπάγεται προσποίηση, και εσύ δεν προσποιείσαι τίποτα. Αναγνωρίζεις τα προβλήματα στον κόσμο και στην ίδια σου τη ζωή. Απλώς επιλέγει να μην προσκολλάσαι στις αρνητικές σκέψεις για τη ζωή σου επειδή ξέρεις τι θα συμβεί αν το κάνεις. Η εμπειρία της ζωής σου σχετίζεται άμεσα με το πού επιλέγεις να εστιάσεις την προσοχή σου. Αν την εστιάσεις στα προβλήματά σου, αυτό που θα βιώνεις θα είναι κατά κύριο λόγο προβλήματα. Καθώς μαθαίνεις να μην προσέχεις τόσο πολύ τα προβλήματα και τα άσχημα του κόσμου, θα ανακαλύψεις ότι παρατηρείς περισσότερο την ομορφιά και την καλοσύνη που υπάρχει γύρω σου. Αυτό ακριβώς κάνουν συστηματικά τα μικρά παιδιά. Ζουν στον ίδιο κόσμο με τους ενήλικες, αλλά βλέπουν διαφορετικές όψεις της ζωής. Βλέπουν γέλιο, αγάπη και ευκαιρίες.

Μπορείς να επιλέξεις την αγάπη αντί για το φόβο: Αγάπη αντί για το Φόβο: Κάθε φορά που εισβάλλουν στο μυαλό σου σκέψεις αρνητικές, απαισιόδοξες ή επιφυλακτικές, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα νέο σημείο επιλογής της ζωής σου. Μπορείς να επιλέξεις να ακολουθήσεις τις αρνητικές σκέψεις σου, όπως έχεις κάνει και στο παρελθόν. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούν πολλοί άνθρωποι τις περισσότερες φορές. Φαίνεται πάντα λογικό να τον ακολουθούν επειδή είναι πιο εύκολος και επειδή τους φαίνεται πιο οικείος.

Στην πραγματικότητα, όπως έχεις ήδη διαπιστώσει, σπάνια καταλαβαίνεις ότι μέσα σου γίνεται ένας διάλογος με τον εαυτό σου. Πάρε το εξής παράδειγμα: σκέφτεσαι συνεχώς πόσο θα θυμώσουν οι γονείς σου (ή το αφεντικό σου, τα παιδιά σου, ο σύζυγός σου) με κάτι που έκανες. Κάνεις πρόβολες στο μυαλό σου και θυμώνεις και ο ίδιος. Φαντάζεσαι πώς δικαιολογείς τη στάση σου στους γονείς σου (ή σε οποιονδήποτε) και δημιουργεί σενάρια πολέμου. Στο μεταξύ νιώθεις, όπως είναι φυσικό, τα αρνητικα αποτελέσματα της σκέψης σου χωρίς καν να ξέρεις ότι η σκέψη σου είναι που σου δημιουργεί το πρόβλημα. Η συνηθισμένη αντίδραση σε αυτό τον αυτοεπιβαλλόμενο πόνο είναι να κατηγορείς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν για τη δυσαρέσκεια που νιώθεις

Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος. Το σημείο της επιλογής σου είναι εκείνη η στιγμή από την οποία ξεκίνησε ο εσωτερικός σου διάλογος, τότε που έπρεπε να αποφασίσεις αν θα επέλεγες το δρόμο της αρνητικότητας ή της αγάπης. Τι σημαίνει «να επιλέγει την αγάπη»: Σημαίνει ότι αποφασίζεις οτι η γαλήνη και η ευτυγία είναι σημαντικότερες για σένα από το να έγεις «δίκιο».

Σημαίνει άμεση επίλυση.παρά συνεχή αγώνα – ευτυχία παρά απογοήτευση. Η επιλογή του δρόμου της αγάπης σημαίνει ότι καταλαβαίνεις πως σου αρκεί το απλό, γαλήνιο αίσθημα της υγιούς λειτουργίας σου, ότι αυτό αντιπροσωπεύει ουσιαστικά ό,τι θέλεις από τη ζωή σου. Η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την απλή εμπειρία της δικής σου ψυχικής υγείας. Ο μόνος λόγος για να επιλέξεις έναν αρνητικό τρόπο σκέψης θα ήταν κάποια δική σου λανθασμένη προσδοκία ότι αυτό θα σου χάριζε κάποια ικανοποίηση. Ξέχνα το!

Η ικανοποίηση που αναζητάς είναι στη διάθεσή σου μόνο όταν αποφασίζεις συνειδητά ότι εκείνη τη στιγμή προτιμάς την ψυχική σου ηρεμία από τις σκέψεις που σε απομακρύνουν από αυτήν. Το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να ανακαλύψεις την υγιή λειτουργία σου είναι να παρατήσεις τη σκέψη που σου στέκεται εμπόδιο.

Η επιλογή της αγάπης δεν είναι άρνηση. Τι άλλο αρνείσαι εκτός από την πηγή του πόνου σου; Τίποτα. Αποφασίζεις συνειδητά να μη τροφοδοτείς τον πόνο σου με τη μοναδική καύσιμη ύλη του: την αρνητική σκέψη σου’ όταν το κάνεις, ο συναισθηματικός πόνος σου εξαφανίζεται και ένα καινούριο αίσθημα υγείας και αγάπης εμφανίζεται στο προσκήνιο. Όταν επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο, σταματάς να πολεμάς την ίδια σου τη σκέψη και αρχίζεις να νιώθεις πάλι καλά. Μερικές φορές φαίνεται ευκολότερο να ακολουθείς τα κακά συναισθήματά σου παρά τα καλά. Μπορείς, παρ’ όλα αυτά, να αναζητάς συνειδητά τα βαθύτερα και θετικότερα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου και να είσαι σταθερός σε αυτά.

Αυτή η συνειδητή επιλογή είναι πολύ σωστή, αλλά δεν είναι πάντα εύκολη. Δε συμβαίνει από μόνη της – πρέπει εσύ να την κάνεις να λειτουργήσει. Πρέπει να επιθυμείς να λειτουργήσει περισσότερο από εκείνες τις δελεαστικές σκέψεις που σου είναι τόσο οικείες. Το θετικό είναι ότι αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να κάνεις! Από τη στιγμή που παίρνεις αυτή την απόφαση και της δίνεις προτεραιότητα στη ζωή σου, όλα τα υπόλοιπα τακτοποιούνται.

Αυτό είναι ένα από τα ωραία υποπροϊόντα της συνειδητής επιλογής της αγάπης αντί του φόβου: τα προβλήματα που σε απασχολούσαν αρχίζουν να λύνονται από μόνα τους. Κάθε φορά που έχεις την ευκαιρία να επιλέγεις την αγάπη αντί για το φόβο και το κάνεις, τροφοδοτείς ένα νέο είδος ενέργειας στη ζωή σου, γεμάτο θετικότητα και αγάπη.

Αν ακολουθείς όλες τις αρνητικές σκέψεις που έρχονται στο μυαλό σου, δεν έχεις ξεφύγει ακόμη από την «παλιά» αρνητική ενέργεια που θέλεις να αντικαταστήσεις• αυτή είναι υπεύθυνη για τη μακροχρόνια στασιμότητά σου. Πώς είναι δυνατόν να αποφύγεις καβγάδες με τους γονείς, το σύζυγο, το παιδί, ή το αφεντικό σου, αν το μυαλό σου είναι γεμάτο αρνητικότητα;

Αυτό είναι αδύνατον. Θα καταλήξεις να επαναλαμβάνεις τα προβλήματα και τους καβγάδες μες στο μυαλό σου και μετά θα τα βλέπεις να εκδηλώνονται στη ζωή σου. Αν είσαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους, θα νιώθεις απογοήτευση επειδή σου συμβαίνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα. Είναι ανάγκη να σπάσεις αυτόν το φαύλο κύκλο. Για να γίνει αυτό πρέπει να αναγνωρίσεις τα σημεία επιλογής της ζωής σου και μετά να ακολουθήσεις το δρόμο προς την υγιή λειτουργία σου.

Εισήγαγα την Τζέινυ στην έννοια των σημείων επιλογής από την πρώτη φορά που με επισκέφθηκε στο γραφείο μου. Ο άνδρας της ήταν ένα άτομο εθισμένο στην εργασία και αφιέρωνε ελάχιστο χρόνο ή ενέργεια σε αυτήν. Η Τζέινυ ένιωθε θυμό και απογοήτευση και θεωρούσε ότι δικαίως ένιωθε έτσι. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ήταν: »Οποιοσδήποτε στη θέση μου θα ενοχλούνταν».

Προτού έρθει να με δει, η Τζέινυ σκεφτόταν ότι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματά της είναι να μιλήσει σε κάποιον γι’ αυτά. Σχεδόν κάθε μεσημέρι έβγαινε για φαγητό με ένα φίλο για να μιλήσει για τα προβλήματά της. Και ακριβώς μετά από κάθε γεύμα ένιωθε αγανάκτηση.

Η Τζέινυ ανακάλυψε κάτι που την εξέπληξε. Οι μοναδικές φορές κατά τις οποίες ήταν πραγματικά θυμωμένη με το σύζυγό της ήταν όταν σκεφτόταν υπερβολικά τις υπερωρίες του. Υπέθετε ότι ήταν πάντα θυμωμένη γιατί κάθε φορά που τις θυμόταν θύμωνε. Ωστόσο τις περισσότερες φορές ήταν υπερβολικά απασχολημένη με τη δική της ζωή για να ασχολείται με το πρόγραμμα του συζύγου της. Είχε μια δική της καριέρα. Της άρεσε επίσης να γυμνάζεται σε ένα κέντρο υγείας και να συμμετέχει εθελοντικά σε μια τοπική οργάνωση. Τον περισσότερο καιρό ήταν πολύ ικανοποιημένη από τις καθημερινές της ασχολίες.

Η Τζέινυ κατάλαβε πως όταν άρχισε να σκέφτεται τις υπερωρίες του συζύγου της, βρισκόταν σε ένα πολύ σημαντικό σημείο επιλογής. Οταν σκεφτόταν τις υπερωρίες του και την προτεραιότητα που έδινε στη δουλειά, αμέσως ένιωθε αγανάκτηση’ όσο αυτή μεγάλωνε, τόσο περισσότερο ανέλυε τον τρόπο με τον οποίο το πρόγραμμά του επηρέαζε τη ζωή της, πράγμα που την έριχνε σε μια μαύρη τρύπα απογοήτευσης. Τα ζεστά συναισθήματα αγάπης, από την άλλη, την οδηγούσαν απευθείας στην ευγνωμοσύνη. Για να νιώσει έτσι έπρεπε να παραδεχτεί ότι άρχιζε να σκέφτεται αρνητικά για το σύζυγό της, να ξέρει τι θα συνέβαινε αν συνέχιζε, και να επιλέξει να εγκαταλείψει τις σκέψεις της επί του θέματος. Έμαθε γρήγορα ότι τα ζεστά αισθήματα απέναντι του βελτίωναν σημαντικά την ποιότητα της ζωής της, ακόμα και κατά την απουσία του.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον ότι η Τζέινυ ήταν σε θέση να εφαρμόζει αυτό που καταλάβαινε όχι μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά και όταν ήταν με το σύζυγό της. Ανακάλυψε ότι εκτιμούσε το χρόνο που περνούσε μαζί του πολύ περισσότερο από ό,τι συνήθιζε. Ο άνδρας της ανταποκρίθηκε θετικά στα ζεστά συναισθήματά της, και οι δυο τους μοιράζονται σήμερα πολύ περισσότερο χρόνο από ποτέ. Κάθε μέρα βρίσκεσαι μπροστά σε εκατοντάδες σημεία επιλογής. Στην πραγματικότητα βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τέτοιο σημείο ακριβώς τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτή την πρόταση.

Ακολουθείς τις επιφυλακτικές σου σκέψεις, όπως: ‘Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα’, ή κάνεις την επιλογή προς όφελος σου, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της αλλαγής προς την ευτυχία; Με την ανάλογη προσοχή μπορείς να ανιχνεύσεις τις αμφιβολίες σου την ώρα που σχηματίζονται, και απλώς να τις παρατήσεις επιστρέφοντας προς την υγιή λειτουργία σου. Αυτή η στιγμή μπορεί να είναι για σένα μια καινούρια αρχή. Ακολούθησε το δρόμο της αγάπης, αντί για το δρόμο του φόβου και η ζωή σου θα αρχίσει να αλλάζει από τώρα!

Πως μπορείς να μου πεις πόσες από τις σκέψεις μου είναι αρνητικές; Για αρχή κάθισε σε μια καρέκλα και κλείσε τα μάτια σου. Καθάρισε το μυαλό σου όσο μπορείς περισσότερο. Κάθισε ήρεμος για μερικά λεπτά και απλώς παρατήρησε τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό σου. Άρχισε να προσέχεις τις σκέψεις που κάνεις σε διάφορες ώρες της ημέρας – αυτή τη στιγμή, όταν ξυπνάς, όταν τρως, όταν βουρτσίζεις τα δόντια σου, ετοιμάζεσαι να βγεις, κάθεσαι μόνος σου, οδηγείς ή είσαι στο λεωφορείο, περπατάς κτλ.

Αναμφισβήτητα θα εκπλαγείς από το πόσο συχνά μπαίνει στο μυαλό σου κάποια αρνητική σκέψη. Ισως να σκέφτεσαι προβλήματα, ανησυχίες, πράγματα που πρέπει να γίνουν, που όμως ουσιαστικά δε θέλεις να τα κάνεις, πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν, άλλα που δε θα μπορούσαν να συμβούν, πράγματα που δε θα έπρεπε να συμβούν, άλλα που συνέβησαν τα οποία όμως ευχόσουν να μην είχαν συμβεί, πράγματα που θα έπρεπε να είχες πει, που ήθελες να πεις, που δεν ήθελες να πεις, πράγματα που είπαν ή που έκαναν άλλοι άνθρωποι και που σε ενόχλησαν, άνθρωποι που δεν ενήργησαν όπως νόμιζες ότι θα έπρεπε να είχαν ενεργήσει… Ο κατάλογος συνεχίζεται επ’ άπειρον!

Καθώς αρχίζεις να παρατηρείς τι σκέφτεσαι κάθε στιγμή της μέρας, σε παρακαλώ να είσαι ανεκτικός με τον εαυτό σου. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι, όπως είπαμε, συνήθεια. Σαν όλες τις συνήθειες, δεν είναι κάτι που διαμορφώθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάστηκε χρόνια για να αναπτυχθεί και μπορεί να αργήσει κάπως να αλλάξει.

Δεν υπονοώ ότι είναι πάντα λάθος να σκέφτεσαι αρνητικά, να παραπονιέσαι ή να κλαψουρίζεις. Ασφαλώς αυτό είναι ένα από τα δικαιώματά σου και δεν είναι κάτι που σε μικρή ποσότητα μπορεί να σε σκοτώσει. Αυτό που δηλώνω είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι -ίσως συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σου- ξοδεύουν εξωφρενικά πολύ χρόνο παρασυρόμενοι σε αρνητικές σκέψεις χωρίς ούτε καν να το διανοούνται. Ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού διαλόγου σου δε σου κάνει καμία αίσθηση επειδή τον έχεις συνηθίσει τόσο πολύ – και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι τόσο δύσκολο να τον σταματήσεις.

Επιπλέον, η επιθυμία να βελτιώνεις τη ζωή σου είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Όσο η ζωή σου δεν είναι τέλεια, ο αναλυτικός νους σου και το Εγώ σου πάντα θα αναζητούν τρόπους βελτίωσης. Ο σκεπτόμενος νους σου θα σου υπενθυμίζει αδιάκοπα ότι δεν είσαι σε αρκετά καλή κατάσταση. Άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθείς, το Εγώ σου ποτέ δε θα είναι ικανοποιημένο με αυτά που έχεις καταφέρει.

Προφανώς οι περιστάσεις της ζωής σου δε θα είναι ποτέ τέλειες. Αν λοιπόν πιστεύεις ότι είναι καλό να σκέφτεσαι τρόπους για να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα αναλωθείς έτσι στο υπόλοιπο της ζωής σου. Πολλοί άνθρωποι ακολουθούν αυτόν το δρόμο. Κάνουν ατελείωτες συζητήσεις μέσα στα κεφάλια τους προσπαθώντας επιφανειακά να επιλύσουν διάφορα ζητήματα, ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν αλλάζει.

Αν μπορείς να αποκτήσεις συνείδηση αυτού του αρνητικού εσωτερικού διαλόγου, αν τον αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή που τον κάνεις και αν ξέρεις ότι βλάπτεις τον εαυτό σου, θα είσαι προστατευμένος. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μυστικό στην πορεία σου προς την ευτυχία. Κατά καιρούς είχα πελάτες πολλούς ευτυχισμένους ανθρώπους. Καθένας από αυτούς συμφωνεί ότι η συνειδητοποίηση και η διακοπή του εσωτερικού διαλόγου τους ήταν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που τους βοήθησε να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Μην επιτρέπεις στον εσωτερικό σου διάλογο να διευθύνει (και να καταστρέφει) τη ζωή σου. Σταμάτησέ τον ή, τουλάχιστον, κατεύθυνέ τον προς μια θετικότερη πορεία. Υπενθύμιζε συχνά στov εαυτό σου να εγκαταλείπει την αρνητική του σκέψη. Οταν το μυαλό σου κατακλύζεται από αρνητικές σκέψεις, άφηνέ τες να φεύγουν γνωρίζοντας ότι δεν είναι σημαντικές. Να μην εστιάζεις την προσοχή σου σε αυτές, αλλά να σκέφτεσαι «δεν αξίζει τον κόπο». Να είσαι σίγουρος ότι ο εσωτερικός διάλογος δε βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από σένα τον ίδιο.

Οταν καταλαβαίνεις από πού προέρχονται τα αρνητικά συναισθήματά σου και τι τα συγκρατεί και αφού δεσμευτείς να «συλλαμβάνεις» τον εαυτό σου την ώρα που κάνει τέτοιες σκέψεις, όλα τα προβλήματά σου θα αρχίσουν να λύνονται. Θα μάθεις να αντλείς δύναμη από την εσωτερική σου θετικότητα που σε βοηθά να ζεις πιο αρμονικά. Καθώς το μυαλό σου θα ηρεμεί, ο πανικός και η βιασύνη θα σβήνουν. Οι απαντήσεις που πάντα ζητούσες θα είναι τόσο συχνές όσο ήταν και οι ερωτήσεις.

Για να αποδεσμεύσεις τον εαυτό σου από τη δυστυχία, πρέπει να κατανοήσεις ότι η αρνητική σου σκέψη, και τίποτε άλλο, είναι η αιτία των αρνητικών συναισθημάτων σου. Χωρίς τις αρνητικές σκέψεις, δεν υπάρχει τιποτα που θα μπορούσε να σε κάνει να νιώθεις άσχημα.

Τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, σταμάτα να διαβάζεις και παρατήρησε πώς νιώθεις! Απλώς κάνε ένα μικρό διάλειμμα και νιώσε τα συναισθήματα σου. Αν το μυαλό σου είναι πιο ήσυχο από ό,τι συνήθως, νιώσε τη σιωπή. Παρατήρησε πόσο όμορφα νιώθεις. Τώρα μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις.

Παρατήρησες κάποια διαφορά στο πώς ένιωσες; Ήταν το μυαλό σου λίγο πιο ήσυχο από ό,τι συνήθως; Αν η απάντηση είναι θετική, η δύναμη που άντλησες προερχόταν από την υγιή λειτουργία σου. Ή μήπως, καθώς διάβαζες την τελευταία πρόταση σκέφτηκες κάτι σαν ((τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά»; Αν πράγματι αυτό έκανες, θυμήσου ότι αυτό που σε έκανε να νιώσεις χειρότερα ήταν εκείνη η σκέψη και τίποτε άλλο. Αν δεν είχες κάνει εκείνη τη σκέψη, θα ένιωθες καλύτερα τώρα. Αν καταλαβαίνεις τα λόγια αυτού του βιβλίου, θα είσαι σε θέση να συνειδητοποιείς πότε η σκέψη σου σε οδηγεί στη δυστυχία ή στην κατάθλιψη.

Όταν, για πρώτη φορά, θα παρατηρήσεις τις σκέψεις που θα σε απομακρύνουν από την υγιή λειτουργία σου και, αντί να δώσεις βάση σε αυτές, τις διώξεις, θα νιώσεις ένα αίσθημα ηρεμίας μέσα σου. Θα είσαι στο δρόμο προς μια ζωή χωρίς κατάθλιψη. Θα δεις πόσο πολύ μπορείς να επιδράς στα αισθήματά σου. Θα νιώσεις τη δύναμη της δικής σου υγιούς λειτουργίας.

Μερικές από τις νοητικές διαδικασίες που σε κρατούσαν δέσμιο μέχρι σήμερα μπορούν να περιγραφούν ως παγιωμένα νοητικά σφάλματα. Αν πάψεις να δεσμεύεσαι σε αυτές τις διαδικασίες, μπορείς να ανοίξεις το δρόμο προς μια νέα αίσθηση ικανοποίησης. Αυτή η νέα αίσθηση είναι αυτό που έψαχνες και το οποίο ευχόσουν να βρεις. Μπορείς να αποκτήσεις πρόσβαση σε αυτή την αίσθηση εγκαταλείποντας τις σκέψεις που παρεμβάλλονται στην υγιή λειτουργία σου ή που την καλύπτουν.

Ωστόσο, ακόμα κι αν κατανοείς αυτά που διαβάζεις εδώ και συμφωνείς μαζί τους, εξακολουθείς να δυσκολεύεσαι να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης. Κι αυτό γιατί έχεις τόσο πολύ συνηθίσει να σκέφτεσαι με συγκεκριμένους τρόπους, που ούτε καν αντιλαμβάνεσαι ότι σκέφτεσαι αρνητικά. Η σκέψη σου έχει αυτοματοποιηθεί τόσο πολύ, που χρειάζεσαι αρκετό καιρό για να πάψεις να σκέφτεσαι αρνητικά.

Ο παράγοντας «Συσσώρευση» Αν δεν αναγνωρίζεις ότι οι σκέψεις σου είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα συναισθήματά σου, είναι εύκολο να αφήσεις τον εαυτό σου να αποθαρρυνθεί ή να γίνει επιφυλακτικός. Αν, για παράδειγμα, σκέφτεσαι «Είμαι ευτυχισμένος» αμέσως μετά λες στον εαυτό σου: «Να, μόλις έκανα μια θετική σκέψη. Τώρα γιατί δε νιώθω ευτυχισμένος;»

Η συνήθεια της σκέψης, αγάπη, αυτογνωσία, Σκέψη, συνήθεια, φόβος, Ψυχολογία Δύο παράγοντες εξηγούν το λόγο που δε νιώθεις πάντα μια άμεση θετική συναισθηματική αντίδραση σε κάθε θετική σκέψη. Πρώτον, πρέπει να εξετάσεις τη σκέψη που ακολούθησε τη θετική σκέψη: είναι μια σκέψη αμφιβολίας και σκεπτικισμού. Εδώ η συνήθειά σου αναλαμβάνει τον έλεγχο. Προσφέρεις πολύ χρόνο στην αρνητικότητα κάθε μέρα, όταν όμως κάνεις μια θετική σκέψη, την υπονομεύεις με μια αρνητική. Είναι επικίνδυνο επειδή συμβαίνει τόσο γρήγορα. Έχει σημασία να αντιληφθείς ότι αν δεν έκανες την αρνητική σκέψη μετά τη θετική, θα ένιωθες καλά.

Ο δεύτερος παράγοντας που δε σε αφήνει να νιώσεις καλά αμέσως μετά τη θετική σκέψη είναι, εξίσου σημαντικός. Το ονομάζω «συσσώρευση». Σύμφωνα με αυτό τον παράγοντα, η αρνητικότητα συσσωρεύεται στο μυαλό σου κατά τη διάρκεια της μέρας και κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Εξαιτίας της τεράστιας αρνητικότητας που έχει συσσωρευτεί στο μυαλό σου, τελικά ‘το ποτήρι ξεχειλίζει’ με κάποια τυχαία αρνητική σκέψη. Δεν είναι αυτή η τυχαία σκέψη που μπορεί να σε καταβάλει, αλλά η συσσώρευση αρνητικότητας μες στο πέρασμα του χρόνου.

Αν μπορούσες να εξαφανίσεις το 90-95% των άχρηστων συσσωρευμένων αρνητικών σκέψεων από το μυαλό σου, αυτές οι αρνητικές σκέψεις που τώρα σε ρίχνουν στον πάτο του πηγαδιού δε θα σου έκαναν σχεδόν καμία εντύπωση. Σχεδόν καμία μεμονωμένη αρνητική σκέψη δεν έχει από μόνη της εξουσία πάνω σου, όταν όμως συσσωρευτούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες τέτοιες στο μυαλό σου, θα έρθει κάποτε η στιγμή που δε θα μπορείς πια να τις αντιμετωπίσεις και θα γίνεις δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός. Θέσε στόχο να εξαλείψεις σταδιακά το 100% της αρνητιτικότητας σου. Όσο πλησιάζεις το στόχο σου, τόσο μικρότερη συναισθηματική απήχηση θα έχουν πάνω σου οι μεμονωμένες αρνητικές σκέψεις.

Μερικές φορές, και ειδικά στην αρχή, βοηθάει να κρατάς ένα ημερολόγιο με την πρόοδό σου. Ασφαλώς ποτέ δε θα μπορέσεις να συνειδητοποιείς κάθε αρνητική σκέψη που κάνεις, επειδή, όπως είδες, το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της αρνητικότητάς σου περνάει απαρατήρητο. Ένα ημερολόγιο, ωστόσο, θα σε βοηθήσει να παραμένεις εστιασμένος στο στόχο σου- δεν είναι ανάγκη να γράφεις όλες τις λεπτομέρειες – για παράδειγμα, αρκούν κάποιες γενικότητες τρεις φορές την ημέρα: «Σήμερα το πρωί κατάφερα να απαλλαγώ εντελώς από την αρνητικότητά μου», «Προσοχή, μετά το μεσημεριανό παραλίγο να παρασυρθώ» και ούτω καθεξής. Ένα ημερολόγιο μπορεί συνεχώς να σου υπενθυμίζει το στόγο σου. και να διατηρεί τη «συσσώρευσή» σου στο ελάχιστο.

Πως να κόψω τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης Γνωρίζω δύο τρόπους με τους οποίους μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι μπορείς να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης. Ο πρώτος είναι να αναθέσεις σε ένα φίλο ή, ακόμα, και σε κάποιον σύμβουλο, που θα πληρώσεις, να παρακολουθεί αυτά που θα λες για δύο τουλάχιστον μέρες. Ζήτησέ του να σε ελέγχει και να σε σταματά κάθε φορά που επιστρέφεις στην παλιά σου συνήθεια, να μη σε αφήνει να λες τίποτε αρνητικό ή απαισιόδοξο.

Τέρμα τα «Έχω δικαίωμα να θυμώνω», τα «Δε φαντάζεσαι τι μου συνέβη σήμερα» (αν πρόκειται για κάτι αρνητικό), τα «Δεν έπρεπε με τίποτα να είχα κάνει κάτι τέτοιο», και όλα τα ατελείωτα αρνητικά. Ειδικά στην αρχή δεν πρέπει να φερθείς με επιείκεια στον εαυτό σου. Ο καλύτερος τρόπος για να εξαλείψεις την αρνητικότητα από τη ζωή σου είναι να επιδιώκεις την πλήρη εξάλειψή της. Αυτό μπορείς να το καταφέρεις αντικαθιστώντας την παλιά συνήθεια της αρνητικής σκέψης με μια καινούρια συνήθεια: να αγνοείς την αρνητική σκέψη.

Ίσως εκπλαγείς δυσάρεστα με το πόσο συχνά αποτυγχάνεις. Μην το παίρνεις προσωπικά και προσπάθησε να διατηρήσεις την αίσθηση του χιούμορ σου. Ο φίλος σου ή ο σύμβουλος είναι κοντά σου για να σε βοηθήσουν. Από τη στιγμή που θα έχεις κόψει τη συνήθεια μπορείς να επιστρέψεις στη φυσιολογική ζωή σου και τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Θα εξακολουθείς κάπου κάπου να απασχολείς το μυαλό σου με αρνητικές σκέψεις, αλλά θα τις βιώνεις εντελώς διαφορετικά. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, θα σου φαίνονται χειρότερες. Σωστά διάβασες, χειρότερες.

Στην πραγματικότητα όμως θα είσαι πιο κοντά στην αποθεραπεία σου, γιατί θα έχεις μεταμορφώσει μια συνήθεια. Κάτι που ανέκαθεν θεωρούσες απόλυτα φυσιολογικό, απαραίτητο και υγιές, τώρα θα το βιώνεις σαν ένα κοπάδι βουβαλιών που τρέχει στο μυαλό σου. Θα νιώσεις τη διαφορά. Καθώς ο αρνητικός τρόπος σκέψης σου θα αρχίσει να σου φαίνεται θορυβώδης και απεχθής, θα θέλεις όλο και πιο πολύ να τον εξαφανίσεις. Όπως είπα και προηγουμένως, αυτό δεν είναι άρνηση, είναι ευφυΐα! Δεν αρνείσαι το γεγονός ότι κάνεις τις σκέψεις, απλώς εκπαιδεύεις το μυαλό σου να αγνοεί αυτά που δε θέλει. Καθώς ξοδεύεις όλο και λιγότερη ενέργεια σε αρνητικές σκέψεις, θα ανακαλύψεις ότι όλο και λιγότερες απαιτούν την προσοχή σου.

Ο δεύτερος τρόπος για να απαλλαγείς από τη συνήθεια της αρνητικής σκέψης είναι ίσως ακόμα πιο απλός, αλλά χρειάζεται περισσότερη αυτοπειθαρχία. Θα πρέπει να τον εφαρμόσεις μόνος σου: θα χρειαστείς ένα χαρτόνι για να γράψεις με μεγάλα, χοντρά γράμματα «Τι σκέφτομαι τώρα;» Θα το κουβαλάς μαζί σου, όπου κι αν πηγαίνεις, για ένα μήνα τουλάχιστον, και θα το βλέπεις όσο πιο συχνά γίνεται, κάθε λίγα λεπτά, αν μπορείς.

Ξέρω ότι ακούγεται βαρετό, ακόμα και απλοϊκό -κατά κάποιο τρόπο είναι- αλλά έχει αποτέλεσμα! Θα αρχίσεις να παρατηρείς πόσο συχνά υπονομεύεις τον εαυτό σου με αρνητικότητα και θα μπορείς να διακόπτεις τη διαδικασία. Πίσω και από τις δύο αυτές ασκήσεις υπάρχει μια κοινή λογική: προσπαθείς να κόψεις μια παλιά συνήθεια που δε φαίνεται σαν συνήθεια. Ο αρνητικός τρόπος σκέψης μπορεί να φαίνεται φυσιολογικός στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά όχι αναγκαστικά και σ’ εσένα.

Πως αλλιώς να σκέφτομαι; Πολλοί άνθρωποί, φοβούνται να σταματήσουν να σκέφτονται αρνητικά, επειδή το έχουν συνηθίσει. Πώς αλλιώς πρέπει να σκέφτεσαι; Η απάντηση είναι πολύ απλή, αν και δεν είναι εύκολη: δεν έχει σημασία. Καθώς συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κάνει αρνητικές σκέψεις και ξεκινάς συνειδητά να τις σταματήσεις, θα ανακαλύψεις ότι το μυαλό σου είναι πιο καθαρό και ελεύθερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.

Οι παλιές σκέψεις θα αρχίσουν να αντικαθίστανται από άλλες πιο δημιουργικές με τρόπο φυσικό. Θα γίνεις ένα πολύ πιο δυναμικό άτομο. Θα φαίνεσαι φρέσκος κορέος, με ανανεωμένη έμπνευση και ακμαίο ηθικό. Το τελευταίο πραγμα στον κόσμο που θα σε απασχολεί θα είναι μήπως δεν έχεις αρκετά πράγματα να σκέφτεσαι!

Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που θα νιώθεις αν σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά είναι υπέροχα. Η απουσία της αρνητικότητας θα σε ανανεώσει ως άνθρωπο. Η υγιής λειτουργία σου θα αναλάβει τον έλεγχο της ζωής σου. Όλα θα αλλάξουν: οι σκέψεις σου, η στάση σου στη ζωή και προπάντων τα συναισθήματά σου. Θα νιώθεις πάλι καλά. Απλώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να νιώσεις άσχημα, αν δεν κάνεις άσχημες σκέψεις και αν διατηρείς τον έλεγχο των σκέψεών σου.

Πριν να συνεχίσεις να διαβάζεις, κάνε την εξής άσκηση. Άφησε τις σκέψεις σου να ρέουν. Αν οτιδήποτε αρνητικό μπει στο μυαλό σον, αδιαφόρησε γι’ αυτό’ άφησε το να περάσει και να φύγει. Επικέντρωσε την προσοχή σον στην υγιή λειτουργία σου. Πώς νιώθεις τώρα;

Η απάντηση εξαρτάται απόλυτα από το τι σκέφτεσαι. Αν οι σκέψεις σου είναι γεμάτες ελπίδα και θετικότητα, έτσι θα είναι και τα συναισθήματά σου. Αν είναι αρνητικές και απαισιόδοξες, το ίδιο και αυτά. Η κεντρική ιδέα είναι η εξής: γίνεσαι ό,τι σκέφτεσαι όλη μέρα. Θέλεις να σκέφτεσαι για δυστυχία, πόνο και προβλήματα, ή για αγάπη, καλοσύνη, ελπίδα και δυνατότητες; Η απάντησή σου θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα συναισθήματά σου. Δοκίμασέ το. Μπορεί να έχει αποτέλεσμα και σ’ εσένα. Μπορείς να νιώσεις πάλι καλά!

Ο Κενός Χώρος και οι Κβαντικές Ιδιότητες του

κενός χώρος, οι κβαντικές ιδιότητες του, το πεδίο Higgs και η ενοποίηση όλων των δυνάμεων: 

Σύμφωνα με τις τρέχουσες απόψεις, η κατάσταση του κενού δεν είναι απόλυτη, δεν είναι το «τέλειο τίποτα». Είναι μια θάλασσα από τα λεγόμενα δυνητικά σωματίδια και αντισωματίδια, τα οποία δεν εμφανίζονται ως πραγματικά σωματίδια.

Το κενό, επομένως, είναι ο τόπος όπου, για σύντομο χρονικό διάστημα,  δημιουργούνται διαρκώς ζεύγη από δυνητικά σωματίδια και αντισωματίδια, τα οποία εξαφανίζονται αμέσως.

Δεν μπορούν να μετασχηματισθούν σε πραγματικά σωματίδια, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε τη δημιουργία πραγματικής ενέργειας από το κενό. H γνωστή σχέση της απροσδιοριστίας στην κβαντική φυσική επιτρέπει στα σωματίδια αυτά να εμφανίζονται για μια φευγαλέα στιγμή. Σύμφωνα με τη σχέση αυτή, το γινόμενο του χρόνου ζωής ενός ζεύγους σωματιδίων επί την ενέργεια τους είναι της τάξης της σταθεράς του Πλανκ. Τα πραγματικά σωματίδια μπορούν πάντα να απομακρυνθούν από μια περιοχή, ενώ τα δυνητικά σωματίδια δεν μπορούν -πρωτίστως- να απομακρυνθούν.

Οι ιδιότητες του κενού είναι οι ακόλουθες. Αν κάποιο ισχυρό πεδίο εφαρμοσθεί στο κενό, τότε ενδέχεται ορισμένα δυνητικά σωματίδια να «κλέψουν» επαρκή ενέργεια και να γίνουν πραγματικά. Πα το σκοπό αυτό, αποσπούν ενέργεια από το εξωτερικό πεδίο. Με αυτόν το μηχανισμό, λοιπόν, δημιουργούνται πραγματικά σωματίδια από το κενό, σπαταλώντας την ενέργεια του ισχυρού πεδίου.

Για παράδειγμα, φορτισμένα σωματίδια, όπως ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια, έχουν παρατηρηθεί όντως να δημιουργούνται στο κενό μέσα σε ισχυρά ηλεκτρικά πεδία.

Έτσι, επειδή δυνητικά σωματίδια δημιουργούνται και καταστρέφονται σταθερά στο εσωτερικό του κενού χώρου, γι αυτό και το θεωρούμε μια ιδιαίτερα περίπλοκη κατάσταση «βρασμού» κάθε είδους δυνητικών σωματιδίων.

Μια από τις περίεργες ιδιότητες της κατάστασης αυτής του “βρασμού” (του κενού), εξαρτώνται από τη «συνταγή» της προπαρασκευής του – γεγονός που συνεπάγεται ότι είναι δυνατό να υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη κενού!  Στη συνέχεια, θα δούμε παραδείγματα από διάφορα είδη κενού.

Τώρα, όμως, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα αν η δραστηριότητα του κενού (ο «βρασμός» του) μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πυκνότητας ενέργειας που να οφείλεται στην αλληλεπίδραση των δυνητικών σωματιδίων.

Πυκνότητα ενέργειας μπορεί πράγματι να εμφανιστεί εκεί μέσα. O Ρώσος θεωρητικός Ζέλντοβιτς τόνισε το γεγονός αυτό από τη δεκαετία του 1960. Κάθε ενέργεια αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ποσότητα μάζας. Επομένως, μαζί με την πυκνότητα ενέργειας του κενού θα εμφανιστεί και μια πυκνότητα μάζας. Στο σημείο αυτό, ίσως αναρωτηθείτε μήπως αυτό σημαίνει ότι έχουμε διαμορφώσει την αντίληψη κάποιου είδους παγκόσμιου μέσου, ενός νέου «αιθέρα».

Αν αυτό αληθεύει, ένα τέτοιο μέσο μπορεί να αποκαταστήσει τις έννοιες της απόλυτης ηρεμίας και της απόλυτης κίνησης. Στην πραγματικότητα, η κίνηση ως προς το μέσο αυτό, θα ήταν μια κίνηση ως προς το κενό, με άλλα λόγια, ως προς τον απόλυτο χώρο.

Μάλιστα, αν κινούμαστε ως προς αυτόν τον «αιθέρα» πρέπει να αισθανθούμε το ρεύμα, τον «άνεμο του αιθέρα» να μας κτυπά στο πρόσωπο. Αυτό είχε δήθεν προσπαθήσει να ανιχνεύσει ο Μάικελσον στα τέλη του 19ου αιώνα, προσπαθώντας να μετρήσει την κίνηση της Γης μέσα στον αιθέρα, με τα περίφημα ομώνυμα πειράματα, και τα οποία έδωσαν – εσκεμένα- αρνητικά αποτελέσματα.

Αν ο νέος «αιθέρας» έμοιαζε με ένα σύνηθες μέσο, ο «άνεμος» του θα μπορούσε πράγματι να είναι ανιχνεύσιμος. Ωστόσο, το κενό είναι ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο μέσο. Εκτός από την πυκνότητα ενέργειας, υπάρχει σε αυτό και τάση, όπως οι τάσεις σε ένα στερεό σώμα στο οποίο δρουν δυνάμεις εφελκυσμού. H τάση αυτή είναι ισοδύναμη με αρνητική πίεση. Με απλά λόγια, παράγεται αρνητική πίεση.

Τα συνήθη μέσα, οφείλουν στην πίεση και την τάση μόνο ένα μικρό κλάσμα από τη συνολική πυκνότητα ενέργειας (η οποία συμπεριλαμβάνει τη μάζα ηρεμίας). Στο κενό η αρνητική πίεση είναι τεράστια και ίση σε μέγεθος με την πυκνότητα ενέργειας. Αυτή η ασυνήθης ιδιότητα σηματοδοτεί τη σπουδαία διαφορά ανάμεσα στο κενό και τα συνήθη μέσα.

Όταν ένας παρατηρητής αρχίσει να κινείται στο μέσο αυτό, θα συναντήσει ροή ενέργειας και ίσως φαίνεται ότι θα ήταν δυνατό να μετρηθεί η ροή αυτή (δηλαδή ο «άνεμος») Ωστόσο, θα υπάρχει και μια άλλη ροή ενέργειας, λόγω της αρνητικής πίεσης, η οποία έχει αρνητικό πρόσημο και, καθώς το μέγεθος της ισούται με εκείνο της προηγούμενης ροής, οι δύο ροές αλληλοαναιρούνται. Έτσι παράγεται «άνεμος».

Οποιαδήποτε κι αν είναι η κίνηση του παρατηρητή λόγω της αδράνειας, αυτός μετρά πάντα την ίδια πυκνότητα ενέργειας του κενού (εφόσον αυτή δεν είναι μηδενική) και την ίδια αρνητική πίεση και, έτσι, δεν παράγεται «άνεμος» από την κίνηση. Το κενό είναι το ίδιο για όλους τους παρατηρητές που κινούνται εξαιτίας της αδράνειας ο ένας ως προς τον άλλο.

Ας στραφούμε τώρα στα στοιχειώδη σωματίδια. Όπως γνωρίζουμε η ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια είναι αποτέλεσμα της ανταλλαγής φωτονίων. H ασθενής αλληλεπίδραση οφείλεται επίσης σε ειδικά φορτία. H ουσιώδης διαφορά της ηλεκτρομαγνητικής με την ασθενή αλληλεπίδραση είναι ότι η τελευταία εκδηλώνεται μόνο σε πολύ μικρές αποστάσεις. Γνωρίζουμε ότι η ασθενής αλληλεπίδραση οφείλεται στα ενδιάμεσα μποζόνια (φορείς της ασθενούς αλληλεπίδρασης).

Τα αλληλεπιδρώντα σωματίδια «δανείζονται» ενέργεια για την παραγωγή και τη μεταφορά των μποζονίων, αλλά για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Επομένως, μπορούν να αλληλεπιδράσουν με αυτόν τον τρόπο μόνον αν το ένα βρίσκεται πολύ κοντά στο άλλο. Τι θα συνέβαινε αν οι μάζες όλων των ενδιάμεσων σωματιδίων, φωτονίων και μποζονίων ήταν μηδενικές; Ή ακόμα: τι θα συνέβαινε σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, στις οποίες τα μποζόνια δημιουργούνται το ίδιο εύκολα με τα φωτόνια;

Πράγματι, στις υψηλές θερμοκρασίες όλα τα σωματίδια διαθέτουν μεγάλη ενέργεια, έτσι δεν υπάρχει ανάγκη να την «δανειστούν» για τη δημιουργία μποζονίων μεγάλης μάζας, καθώς αυτά έχουν ήδη την ενέργεια αυτή. Επομένως, η ανταλλαγή των μποζονίων θα ήταν το ίδιο αποτελεσματική με την ανταλλαγή των φωτονίων και θα εμφανιζόταν απόλυτη συμμετρία ανάμεσα στην ασθενή και την ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση. Έχει βρεθεί ότι στις συνθήκες αυτές (δηλαδή, σε πολύ υψηλές ενέργειες), οι δύο αλληλεπιδράσεις εκδηλώνουν την εγγενή ενότητα τους και συγχωνεύονται σε μία ενοποιημένη ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση.

Επομένως, στις αρκετά υψηλές ενέργειες, η αλληλεπίδραση των σωματιδίων είναι η ενοποιημένη ηλεκτρασθενής αλληλεπίδραση (σύμφωνα με υπολογισμούς, η ενοποίηση αυτή συμβαίνει σε θερμοκρασία ενός εκατομμυρίου δισεκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν). O αριθμός των μηδενικής μάζας φορέων της -μποζονίων και φωτονίων – είναι μεγάλος. Παρ’ όλα αυτά, έχει βρεθεί ότι η μάζα είναι μηδενική όχι μόνο για τους φορείς της αλληλεπίδρασης, αλλά και για όλα τα σωματίδια που αναφέρθηκαν προηγουμένως: κουάρκ, ηλεκτρόνια κ.λπ! Με την έννοια αυτή, όλα τα σωματίδια γίνονται όμοια με φωτόνια. Όμως, τι συμβαίνει άραγε όταν η θερμοκρασία ελαττωθεί;

Στην περίπτωση αυτή, η σαφής συμμετρία της ηλεκτρομαγνητικής με την ασθενή αλληλεπίδραση παραβιάζεται και εξαφανίζεται. Γιατί συμβαίνει αυτό;

H ουσία είναι ότι εμφανίζονται στο προσκήνιο νέα πεδία μαζί με τα κβάντα τους: σωματίδια για τα οποία ακόμη δεν γνωρίζουμε τίποτα – τα λεγόμενα σωματίδια Χιγκς (Higgs), από το όνομα του ανθρώπου που τα επινόησε.  Τα σωματίδια αυτά καταστρέφουν τη συμμετρία. Αν δεν υπήρχαν, όλα τα υπόλοιπα σωματίδια δεν θα είχαν μάζα και έτσι, η συμμετρία ηλεκτρομαγνητικής και ασθενούς αλληλεπίδρασης θα εξακολουθούσε να διατηρείται. Πριν, όμως, εξετάσουμε τα πεδία Χιγκς και το σπάσιμό της συμμετρίας των δύο αλληλεπιδράσεων, να υπενθυμίσουμε ένα απλό πείραμα.

Φαντασθείτε μια μπάλα που μπορεί να κυλά στο εσωτερικό μιας σφαιρικής κοιλότητας. Κάθε φορά που τοποθετούμε την μπάλα στην κοιλότητα, αυτή κυλά προς τα κάτω και, μετά από κάποιες ταλαντώσεις γύρω από το κατώτατο σημείο, ακινητοποιείται στον πυθμένα. Ίσως θυμάστε ότι όσο ψηλότερα βρίσκεται ένα σώμα από το κατώτερο δυνατό σημείο, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυναμική ενέργεια του στο βαρυτικό πεδίο (για την ακρίβεια, είναι ανάλογη του ύψους).

Επομένως, όταν μια μπάλα βρίσκεται σε κάποιο σημείο των τοιχωμάτων της κοιλότητας, όσο περισσότερο απέχει από τον άξονα συμμετρίας της κοιλότητας, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυναμική ενέργεια της. Βέβαια, στο κατώτατο σημείο η ενέργεια της μπάλας είναι ελάχιστη. Στο επιστημονικό ιδιόλεκτο λέμε ότι η μπάλα βρίσκεται στον πυθμένα του φρέατος δυναμικού.

Ως εδώ όλα είναι αρκετά απλά. Ας αναρωτηθούμε τώρα αν, σε μια συμμετρική κοιλότητα, η μπάλα θα καταλήγει πάντοτε στον άξονα συμμετρίας. H απάντηση είναι αρνητική. Φαντασθείτε έναν λοφίσκο, ένα μικρό εξόγκωμα στο κέντρο της κοιλότητας. Οπουδήποτε κι αν τοποθετήσουμε την μπάλα μας, δεν θα σταματήσει στο κεντρικό σημείο της συμμετρίας, αλλά στα κατώτατα σημεία της βάσης των πλευρών του εξογκώματος. H θέση ηρεμίας της μπάλας θα είναι αρκετά μη συμμετρική, παρά την τέλεια συμμετρία της κοιλότητας με το εξόγκωμα.

Βέβαια, αν τοποθετήσουμε την μπάλα ακριβώς στην κορυφή του κεντρικού εξογκώματος, θα παραμείνει σ’ αυτήν τη συμμετρική θέση. Αυτό, όμως, δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια, αφού αυτή η θέση ισορροπίας είναι ασταθής και η μπάλα θα κυλήσει προς τα κάτω με την παραμικρή διαταραχή.

Το παράδειγμα αυτό δείχνει πώς προκύπτει μία προφανώς ασύμμετρη κατάσταση ισορροπίας σε ένα απολύτως συμμετρικό σύστημα με μια συμμετρική αρχική θέση (στην κορυφή του εξογκώματος). H στιγμή σπασίματος της συμμετρικής κατάστασης και το σημείο κατάληξης της μπάλας είναι τυχαία και λέμε ότι συμβαίνουν αυθόρμητα.

Ας επιστρέψουμε, ωστόσο, στα σωματίδια και τα πεδία. Δυναμική ενέργεια μπορεί να προκύψει και κατά την αλληλεπίδραση τους. H ποσότητα δυναμικής ενέργειας μπορεί να περιγραφεί σε αναλογία με τη θέση της μπάλας στην κοιλότητα -το φρέαρ δυναμικού. Ανάλογα με την κατάσταση, το φρέαρ μπορεί να διαθέτει ή να μην διαθέτει ένα εξόγκωμα. Βέβαια, ίσως σας είναι δύσκολο να συνδέσετε ένα πεδίο με μια μπάλα σε μια κοιλότητα. Στην επιστήμη, ωστόσο, η χρήση αφηρημένων ακόνων είναι ευρέως διαδεδομένη. Στην ειδική περίπτωση μας, το ύψος της μπάλας από τον πυθμένα της κοιλότητας περιγράφει τη δυναμική ενέργεια του πεδίου.

Ας δούμε από κοντά τα πεδία Χιγκς. Τα πεδία αυτά μπορούν να υπάρχουν σε δύο καταστάσεις. Σε θερμοκρασία μεγαλύτερη από ένα εκατομμύριο δισεκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν, τα πεδία υπάρχουν ως μεμονωμένα στοιχειώδη σωματίδια. Καθώς η θερμοκρασία ελαττώνεται σ’ αυτή την οριακή τιμή, τα πεδία υφίστανται ό,τι οι φυσικοί αποκαλούν μετάβαση φάσης. Τα πεδία «συμπυκνώνονται», όπως συμβαίνει με το νερό όταν ψύχονται υπέρθερμοι ατμοί. Έτσι, παράγεται ένα «συμπύκνωμα» από πεδία Χιγκς, το οποίο είναι ανεξάρτητο από τη θέση στο χώρο ή το χρόνο. Το συμπύκνωμα δεν μπορεί με κανένα τρόπο να καταστραφεί στις νέες συνθήκες. Με άλλα λόγια, έχουμε ένα κενό ή, όπως λένε οι φυσικοί, έχει δημιουργηθεί το «νέο αιθερικό κενό».

H θέση της μπάλας στην κορυφή του κεντρικού εξογκώματος αντιστοιχεί στο «παλαιό κενό». Σε υψηλότερες θερμοκρασίες, το σχήμα του φρέατος είναι διαφορετικό: η κλίση των πλευρών του αυξάνεται απότομα από το κέντρο, οπότε το σημείο αυτό είναι ένα σημείο ευσταθούς ισορροπίας της μπάλας. Ορισμένες φορές, το «παλαιό κενό» ονομάζεται «ψευδοκενό» ή «κατάσταση όμοια με κενό» (θα χρησιμοποιήσουμε συχνά τον τελευταίο όρο). Καθώς η θερμοκρασία ελαττώνεται, το φρέαρ μετατρέπεται σε κάτι που στο κέντρο του έχει εξόγκωμα.

O σχηματισμός του νέου κενού ισοδυναμεί με το κύλισμα της μπάλας προς το κατώτατο σημείο, δηλαδή, προς τη θέση της ελάχιστης ενέργειας στην «κοιλάδα» γύρω από το «λοφίσκο»- εξόγκωμα. H θέση αυτή σαφώς δεν είναι συμμετρική και η κατάσταση.που δημιουργείται είναι «ασύμμετρη».

Έτσι, τα πεδία Higs διαχωρίζονται σε ανόμοιες συνιστώσες. Μία συνιστώσα αντιστοιχεί σε ένα κβάντο, ένα σωματίδιο μεγάλης μάζας και μηδενικού σπιν (ιδιοστροφορμής), το οποίο απορροφάται από τα σωματίδια-φορείς, έτσι ώστε τα διανυσματικά μποζόνια να αποκτήσουν μάζα (δεν θα προσπαθήσω να εξηγήσω εδώ γιατί συμβαίνει αυτό). Την ίδια στιγμή, τα σωματίδια της ύλης, κουάρκ, ηλεκτρόνια κ.λπ., αποκτούν επίσης μάζα, επειδή αλληλεπιδρούν με το μη συμμετρικό συμπύκνωμα των πεδίων Χιγκς που έχει σχηματίσει το νέο (μη συμμετρικό) κενό. Το πώς και γιατί  συμβαίνει αυτό είναι πολύ περίπλοκο και δεν αφορά το άρθρο αυτό.

Ας σημειωθεί ότι το φωτόνιο, ως φορέας μόνο των ηλεκτρομαγνητικών αλληλεπιδράσεων, εξακολουθεί να μην έχει μάζα. Αυτές οι πολυσχιδείς συνέπειες οφείλονται στο «κύλισμα» των πεδίων Χιγκς σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, προς τη μη συμμετρική κατάσταση του νέου κενού.

Οι λεπτομέρειες για τις συμμετρικές και τις μη συμμετρικές θέσεις της μπάλας και για τα πεδία που «κατηφορίζουν» λόφους ενέργειας, ίσως ακούγονται πολύ αφηρημένες και «πέραν του κόσμου τούτου». Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Πρέπει να επιστρατεύσετε την προσοχή και τη φαντασία σας ακόμη και για την πιο απλουστευμένη εξήγηση.

Μετά το «κύλισμα προς τα κάτω», οι φορείς της ασθενούς αλληλεπίδρασης αποκτούν μάζα. Έτσι, η αλληλεπίδραση αυτή δρα σε πολύ μικρές αποστάσεις, ενώ το μηδενικής μάζας φωτόνιο συνεχίζει να εξασφαλίζει ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση μεγάλης εμβέλειας. H προηγούμενη συμμετρία δεν είναι τώρα αναγνωρίσιμη. Αν και τόσο εμφανής στις υψηλές θερμοκρασίες, η συμμετρία έχει πια παραβιαστεί και είναι κρυμμένη.

Έτσι εξηγείται γιατί η αναγνώριση του γεγονότος αυτού από τους φυσικούς υπήρξε τόσο δύσκολη στις συνθήκες του σημερινού Σύμπαντος. Πάντως τα κατάφεραν! Το 1979, ο Stephen Weinberg, ο Sheldon Glashow και ο Αμπντούς Σαλάμ βραβεύτηκαν με Νόμπελ φυσικής για τη δημιουργία της ενοποιημένης θεωρίας της ηλεκτρασθενούς αλληλεπίδρασης.

Οι λεπτομέρειες της εικόνας που σκιαγραφήθηκε παραπάνω δεν έχουν επιβεβαιωθεί όλες στον ίδιο βαθμό. Πα παράδειγμα, η αναζήτηση των μεγάλης μάζας σωματιδίων Χιγκς δεν υπήρξε μέχρι σήμερα επιτυχής. Τουλάχιστον ένα είδος από αυτά τα βαρέα σωματίδια πρέπει να επιζεί, σύμφωνα με την εξέλιξη που προτείνει η θεωρία, και πρέπει επομένως να υπάρχει στο σημερινό Σύμπαν. H πειραματική ανίχνευση του Higgs θα είναι εξαιρετικά δύσκολη, αλλά οι φυσικοί πιστεύουν πως τελικά θα στεφθεί με επιτυχία.

Ας στρέψουμε τώρα την προσοχή μας στις ισχυρές αλληλεπιδράσεις. Σωματίδια που υφίστανται την ισχυρή αλληλεπίδραση – τα κουάρκ – αλλά και εκείνα που δεν την αντιλαμβάνονται – για παράδειγμα, τα ηλεκτρόνια – εμφανίζουν τελείως διαφορετική συμπεριφορά στην αλληλεπίδραση αυτή και, κατά συνέπεια, ο αμοιβαίος μετασχηματισμός τους μοιάζει αδύνατος.

Έχουμε ήδη αναφέρει ότι η ενοποιημένη ηλεκτρασθενής αλληλεπίδραση εκδηλώνεται σε θερμοκρασίες πάνω από ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια βαθμούς Κέλβιν. Στις χαμηλότερες θερμοκρασίες, η αλληλεπίδραση διαχωρίζεται σε ηλεκτρομαγνητική και ασθενή. H ισχυρή αλληλεπίδραση (ή αλληλεπίδραση χρώματος) διάφερα αρκετά από αυτές τις δύο, ακόμη και στις υψηλές θερμοκρασίες, και δεν μοιάζει καθόλου με την ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση. Στις ηλεκτρασθενείς αλληλεπιδράσεις μετέχουν όλα τα σωματίδια, ενώ στην ισχυρή μόνο τα κουάρκ.

Καμιά από τις διαδικασίες που έχουμε εξετάσει μέχρι τώρα δεν μπορεί να οδηγήσει στο μετασχηματισμό, π.χ., ενός κουάρκ σε ηλεκτρόνιο ή ενός κουάρκ σε αντι-κουάρκ. Βέβαια, οι συγκρούσεις επαρκώς ενεργειακών ηλεκτρονίων ενδέχεται να δημιουργήσουν και κουάρκ αλλά μόνο σε ζεύγη με αντι-κουάρκ, έτσι ώστε ο συνολικός αριθμός των κουάρκ να είναι ίσος με το συνολικό αριθμό των αντι-κουάρκ. Παρόμοια, μια σύγκρουση ενός κουάρκ με ένα αντι-κουάρκ έχει σαν αποτέλεσμα την εξαΰλωση και το μετασχηματισμό τους σε άλλα σωματίδια. Όμως, σε κάθε περίπτωση, εξαϋλώνονται σε ζεύγη κουάρκ – αντικουάρκ και ποτέ μεμονωμένα.

Επομένως, στη φύση διατηρείται η διαφορά του αριθμού των κουάρκ και των αντι-κουάρκ. H διαφορά αυτή (για την ακρίβεια, η διαφορά διαιρούμενη διά 3) είναι γνωστή ως βαρυονικό φορτίο. Ως τώρα, το βαρυονικό φορτίο διαφυλασσόταν σε όλα τα πειράματα φυσικής. Όμως, είναι άραγε δυνατόν σε πολύ υψηλές ενέργειες, μεγαλύτερες από εκείνες, τις πραγματικά πολύ υψηλές, που έχουμε μέχρι τώρα εξετάσει, να πραγματοποιηθούν αντιδράσεις στις οποίες το βαρυονικό φορτίο να μην διατηρείται, με άλλα λόγια, αντιδράσεις αδύνατες σε χαμηλότερες ενέργειες; (τις οποίες, επομένως, οι φυσικοί δεν θα μπορούν να ανακαλύψουν)

Σύμφωνα με τη θεωρία, τέτοιες διαδικασίες είναι δυνατές αλλά μόνο σε αφάνταστα υψηλές ενέργειες.

Εξετάσαμε ενέργειες σωματιδίων σε θερμοκρασία ενός εκατομμυρίου δισεκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν. Τώρα, πρέπει να προχωρήσουμε σε θερμοκρασίες και ενέργειες ακόμη μεγαλύτερες κατά έναν παράγοντα χιλίων δισεκατομμυρίων.

Τι συμβαίνει σε τόσο υψηλές ενέργειες; Πρώτα απ’ όλα, σημειώστε ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ενέργεια, τόσο μικρότερη είναι η απόσταση στην οποία ένα σωματίδιο μπορεί να πλησιάσει ένα άλλο κατά τη σύγκρουση τους.

Έχει δειχθεί ότι στις απειροελάχιστες αποστάσεις, που είναι κατά ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια φορές μικρότερες από το μέγεθος του ατομικού πυρήνα (δηλαδή σε ενέργειες που αντιστοιχούν σε θερμοκρασία ενός δισεκατομμυρίου δισεκατομμυρίων δισεκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν), τα τρία είδη αλληλεπίδρασης -η ηλεκτρομαγνητική, η ασθενής και η ισχυρή- πρέπει να είναι εξίσου ενεργά και να χάνουν την ιδιαιτερότητα τους.

Σε ενέργειες μεγαλύτερες αυτής της τιμής (ενός δισεκατομμυρίου δισεκατομμυρίων δισεκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν), πρέπει να ισχύει η Μεγάλη (παγκόσμια) Αλληλεπίδραση.

Σε ενέργειες τόσο υψηλές, δημιουργούνται μεγάλες ποσότητες από νέα σωματίδια: σωματίδια φορείς της παγκόσμιας αλληλεπίδρασης. Οι μάζες τους είναι κατά χίλια δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερες από εκείνες των ενδιάμεσων μποζονίων που εξετάσαμε σε σχέση με την ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση. Σωματίδια τόσο βαριά μπορούν να δημιουργηθούν μόνο σε ακόμη υψηλότερες ενέργειες. Δεν έχουμε αναφέρει τα σωματίδια αυτά προηγουμένως, επειδή βρισκόμασταν στο βασίλειο των χαμηλότερων ενεργειών.

Οι ιδιότητες των φορέων της παγκόσμιας αλληλεπίδρασης είναι πραγματικά εκπληκτικές, μπορούν να μετασχηματίζουν κουάρκ σε άλλα σωματίδια και αντίστροφα, καθώς και κουάρκ σε αντι-κουάρκ. Τώρα πια, οι διαφορές των κουάρκ και των σωματιδίων, όπως τα ηλεκτρόνια και τα νετρίνα, που είναι τόσο έντονες στις χαμηλές θερμοκρασίες, αμβλύνονται και όλα τα σωματίδια εμφανίζονται ως διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου «υπερ-σωματιδίου». H εξαφάνιση των διαφορών σηματοδοτεί την άφιξη μιας νέας συμμετρίας ανώτερης τάξης: της συμμετρίας της Μεγάλης Ενοποίησης.

Εκτός από τα σωματίδια που συναντήσαμε προηγουμένως, στις υψηλές θερμοκρασίες που έχουμε αναφέρει, υπάρχει ένα άλλο σύνολο σωματιδίων Χιγκς (σωματίδια που δεν είναι ταυτόσημα με εκείνα που μελετήσαμε νωρίτερα). Καθώς η θερμοκρασία ελαττώνεται κάτω από το κατώφλι της Μεγάλης Ενοποίησης, ενεργοποιείται ο ήδη γνωστός μηχανισμός Χιγκς που σπάει τη συμμετρία – αυτή τη φορά, τη συμμετρία της Μεγάλης Ενοποίησης. H διαφορά είναι ότι τώρα αυτό συμβαίνει στα νέα σωματίδια Χιγκς.

Σε θερμοκρασίες υψηλότερες από το σημείο της Μεγάλης Ενοποίησης, τα σωματίδια Χιγκς είναι ελεύθερα. Καθώς η θερμοκρασία ελαττώνεται, σχηματίζεται ένα νέο συμπύκνωμα του πεδίου Χιγκς. Πρόκειται για τη νέα κατάσταση ελάχιστης ενέργειας του συστήματος, με άλλα λόγια, για ένα άλλο είδος κενού -το τρίτο κατά σειρά.

Διαφορετικά είδη κενού ή, μάλλον, διαφορετικές «καταστάσεις όμοιες με κενό»  διαθέτουν διαφορετικές πυκνότητες ενέργειας. Το αποτέλεσμα του σχηματισμού του συμπυκνώματος Xiγκς είναι ότι οι φορείς της παγκόσμιας αλληλεπίδρασης αποκτούν μάζα, γίνονται υπερ-βαρείς, και είναι αδύνατο να δημιουργηθούν σε χαμηλότερες θερμοκρασίες. H ενοποιημένη αλληλεπίδραση διαχωρίζεται τώρα στην ισχυρή και την ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση.

Είδαμε, λοιπόν, ότι καθώς η ενέργεια (και η θερμοκρασία) αυξάνεται, διαφορετικά είδη αλληλεπίδρασης, εντελώς ανόμοια στις συνήθεις συνθήκες, αποκτούν παρόμοια χαρακτηριστικά και έπειτα συγχωνεύονται σε μια ενοποιημένη αλληλεπίδραση.

Άρα, στην εποχή μας, πραγματοποιείται το όνειρο της ενοποίησης όλων των δυνάμεων στο Σύμπαν. Στις ενέργειες της Μεγάλης Ενοποίησης τρεις δυνάμεις, η ηλεκτρομαγνητική, η ασθενής και η ισχυρή, συντήκονται σε μία. H μόνη δύναμη που έχει ως τώρα μείνει έξω από την ενοποίηση, είναι η βαρυτική δύναμη, η οποία δρα σε όλες τις μορφές ύλης. Το μόνο που απομένει ακόμη είναι η ενοποίηση – σε κάποιες απίστευτα υπερ-υψηλές ενέργειες – της βαρυτικής δύναμης με τη μία δύναμη της Μεγάλης Ενοποίησης. Δυστυχώς, έχει αποδειχθεί ότι αυτό το τελευταίο βήμα είναι το πιο δύσκολο για τη θεωρία.

Επειδή οι προσπάθειες των θεωρητικών να ενοποιήσουν τη βαρυτική δύναμη με τις άλλες δυνάμεις στο Σύμπαν είναι χρονοβόρες και πολύπλοκες, υπενθυμίζουμε μερικά απλά πράγματα: ο χαρακτήρας του βαρυτικού πεδίου είναι στην ουσία γεωμετρικός: πρόκειται για την καμπυλότητα του χωροχρόνου. Είναι αναγκαίο να προσθέσουμε ότι σε κατάλληλες συνθήκες το βαρυτικό πεδίο μπορεί, όπως και το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, να εκδηλώσει κβαντικές ιδιότητες.

Θυμόμαστε ότι τα κβάντα του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου είναι τα φωτόνια. Τα κβάντα του βαρυτικού πεδίου είναι τα γκραβιτόνια – υποθετικά σωματίδια που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί – τα οποία δρουν ως φορείς της βαρυτικής αλληλεπίδρασης. Όπως τα φωτόνια, τα γκραβιτόνια διαθέτουν μηδενική μάζα ηρεμίας και κινούνται πάντοτε με την ταχύτητα του φωτός.

«Το Ποτάμι του Χρόνου»  Igor Novikov

Το 1887 οι φυσικοί Albert Michelson-Edward W. Morley, θέλοντας να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη του Αιθέρα, πραγματοποίησαν ένα πείραμα που απέδειξε ωστόσο πως αυτό το στοιχείο ήταν ανύπαρκτο!  Σ’ αυτό το πείραμα «απέδειξαν» πως η ταχύτητα μιας δέσμης φωτός δεν μεταβάλλεται σε όποια κατεύθυνση ή απόσταση κι αν κινείται στην πειραματική διάταξη. Εφόσον λοιπόν δεν βρέθηκαν μεταβολές, αλλά «μηδενικό αποτέλεσμα», ο Αιθέρας κατά την δική τους λογική, δεν υπήρχε.

Αυτό είναι το κομβικό σημείο που άρχισε ο κατήφορος της επιστήμης και των ανθρώπων εδώ η επιστήμη μεταλλάχτηκε σε επιστημον-ισμό. Από τότε η θεωρία του Αιθέρα θεωρούνταν προβληματική και αμφιλεγόμενη. Τη χαριστική βολή όμως την έδωσε το 1905 ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη Θεωρία της Σχετικότητας (Ε=mc²), που έδειξε πως δεν υπήρχε αιθέρας, για να στηρίζει τη διάδοση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στο κενό. Τα κύματα διαδίδονται από μόνα τους. Διακηρύσσοντας πως τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αποτελούν αυτούσιες οντότητες, που έχουν την ιδιότητα να ταξιδεύουν στο κενό διάστημα.

• Ο κρετίνος Αϊνστάιν καθοδηγούμενος από Εβραϊκή ομάδα η οποία δούλευε μέσω του Index, μάζεψε την Γεωμετρία του Georg Friendrich Riemann και τους μετασχηματισμούς του Hendrik Antoon Lorentz, 1853-1928 (αυτοί οι επιστήμονες δεν είχαν τότε επαφή μεταξύ τους) έτσι δημιούργησαν το τερατούργημα της Θεωρίας Της Σχετικότητας, για «να εξελίξουν» την Θεωρητική Φυσική, στο σημερινό της αδιέξοδο, ρίχνοντας στα Τάρταρα, τις διακόσες εξισώσεις του Maxwell μέσω του οργάνου τους Oliver Heaviside και φυσικά τον Tesla.  Έτσι καταντήσαμε να καίμε απολιθωμένα καύσιμα, σερνόμενοι στα μαύρα φίδια της ασφάλτου, αντί να έχουμε συσκευές παραγωγής Ελεύθερης Ενέργειας από το Ενεργό Κενό και ταξίδια με stargates, όπως όλες οι φυλές του Γαλαξία.

Πλέον ο Αιθέρας θεωρούνταν «επιστημονικά νεκρός». Όποιος ασχολούνταν μαζί του θεωρούνταν αιθεροβάμων και αιρετικός. Η ενασχόληση με τον Αιθέρα θεωρούνταν «ψευδοεπιστήμη» και στιγμάτιζε την «καλή φήμη» των επιστημόνων. Με τα χρόνια η λέξη Αιθέρας απέκτησε υποτιμητική σημασία. Ακόμη και σήμερα το επίθετο «αιθέριος» (Ethereal) σημαίνει τον «φευγάτο», αυτόν που βρίσκεται «στον κόσμο του».

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης από τις εκκλησίες: Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν και στατιστικές, είμαστε (η Κύπρος) από τις πιο αμόρφωτες χώρες της Ευρώπης, με ελλειπή επιστημονική γνώση, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα, όπως άτομα που δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η βιολογική εξέλιξη, η Μεγάλη Έκρηξη. Πολύ βασικές γνώσεις δηλαδή που πρέπει να έχει μια κοινωνία για να μπορεί να λειτουργεί ορθολογιστικά, γνώσεις τις οποίες παρέχουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες σε άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να φτάσουν και σε μας σε καμιά ακρούλα της τελευταίας σελίδας κάποιου κουτσομπολίστικου περιοδικού.

Το παράδοξο ερώτημα είναι όμως πως κατάφερε η θρησκεία και η Ορθοδοξία να έχει λέγειν σε όλα αυτά, όταν το βασικό της δόγμα στηρίζεται σε ένα πανάρχαιο βιβλίο που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή επιστημονική γνώση. Έτσι λοιπόν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες του εξωτερικού αναγκάζονται να γράφουν βιβλία αποκλειστικά για να αποφεύγουν αυτήν την αυθαίρετη ανάμειξη του «μεταφυσικού» και στην ίδια την θρησκεία η οποία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της να παραμείνει ζωντανή έχει καταντήσει να «ντύνεται» επιστήμη και να αλλοιώνει το δόγμα της για να μπορέσει να παραμείνει ζωντανή εν όψει της αλλαγής και των νέων επιστημονικών δεδομένων.

Η επιστήμη έχει φτάσει σε σημείο να μπορεί να εξηγεί τον φυσικό κόσμο χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια της θρησκείας, ενός μέσου που απλά βοηθούσε κάποτε τους προγόνους μας, όταν έπρεπε να να δίνουν εξηγήσεις σε εχθρικά και απειλητικά περιβάλλοντα, μέσω της ανθρωπομορφοποίησης και της προβολής του ψυχικού τους κόσμου στα φυσικά φαινόμενα. Η γνώση που υπάρχει σήμερα είναι αρκετή για να ρίξει οποιοδήποτε παιδιαρίστικο θρησκευτικό δόγμα στον κάλαθο.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι και οι θεολόγοι κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, άρα βλέπουμε ότι η θρησκεία έχει γίνει το κακομαθημένο σκυλάκι της επιστήμης, και κινείται σαν μια σκακιέρα παράλληλα με τις κινήσεις της, και προσπαθεί να βρει κι αυτή ένα κενό για να χωθεί κάπου αφού πρώτα και έξυπνα να έχει θέσει «υπερφυσικά κριτήρια», με μια αλαζονεία, αναίδεια, αφέλεια και ματαιοδοξία προβάλλοντας μια εγωκεντρική σιγουριά σε σημείο που να αυτοχρίζονται «εκλεκτοί και μοναδικοί» ή γίνεται με πιο ύπουλους δόκτορες και θεολόγους που προσπαθούν αφελέστατα να βρουν τρυπάκι να περάσουν υπέρμετρους ισχυρισμούς καμουφλαρισμένους ως επιστήμη, μέσω μιας ασαφούς ξύλινης αληθοφανούς γλώσσας, ακόμη μια προσπάθεια για να επιβιώσουν οι ιδεολογίες και οι ιδεοληψίες τους στην πάλη των πρωτόγονων ιδεών τους με τον ορθολογισμό και τον πραγματισμό της σημερινής επιστημονικής σκέψης.

Ίσως οι κύριοι θεολόγοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα μεγαλύτερα ονόματα στην επιστήμη, συγκεκριμένα το 93% των επιστημόνων του «National Academy of Sciences» έχουν δηλώσει καθαρά ότι η θρησκεία όχι μόνο δεν χρειάζεται πλέον σαν μέσο εξήγησης του φυσικού κόσμου, αλλά πλέον είναι επιβλαβές για την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό, όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και πιο σημαντικό, σε κοινωνικό επίπεδο. Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.

Αυτή η ανάμειξη θεολογίας επιστήμης όχι μόνο είναι αχρείαστη αλλά επικίνδυνη για την επιστημονική σκέψη και το πιο σημαντικό, η παραπληροφόρηση του κοινού. Είναι αδιανόητο σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα να προωθείται περισσότερο η κάθε θεοκρατία και ψευδοεπιστήμη, και ο κόσμος να παραμένει αδαής σε βασικές γνώσεις Βιολογίας ή της εξελικτικής θεωρίας, πως λειτουργεί η φυσικής επιλογή, πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κ.λπ.

Δυστυχώς όμως για κάποιους, αν ενταχθούν σε μεγάλο βαθμό αυτές οι γνώσεις από μικρή ηλικία και το ενδιαφέρον για την επιστήμη, αντί κατηχητικών, ή πλασάροντας εβραϊκούς μύθους ως πραγματικότητα, δεισιδαιμονίες, και άλλα παρόμοια μεσαιωνικά μέσα, τότε οι νέοι μας θα δουν ότι απλά θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν όσο κι αν κόβουν και να ράβουν και να τραβούν το σχοινί, αφού θα είναι «εμβολιασμένοι» με κριτική σκέψη, λογική και ορθολογισμό, έτσι ούτως ώστε να είναι σε θέση να απορρίπτουν την τυφλή πίστη και τις αυθαίρετες εικασίες που τους βομβαρδίζουν καθημερινά οι παρανοϊκοί και σχιζοφρενείς, αυτόχριστοι, αυτοαποκαλούμενοι μεσσίες με τα καρναβαλίστικα τους ρούχα.

Γιατί απορρίπτουμε τον Χριστιανισμό

«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων»
Απόδοση: «Εμελέτησα, εγνώρισα, απέρριψα» Αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Μέγας

Ο μέγας Γερμανός διανοητής και φιλόσοφος, θαυμαστής του Ελληνικού Πολι­τισμού ο ελληνίζων Friedrich Nietzsche, στο «Werke in drei Βänden» (hg. von Κ. Schlechta, I I, 1914, Seite1234), γράφει:

«Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά. Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο, που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν εδίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. –Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας.»

Αυτά τα συμπεράσματα τού Nietzsche περί Χριστιανισμού που αλλού τον κατονομά­ζει φοβερό­τερη ασθένεια και παρά φύση πειθαρχία, τα έχουν διατυ­πώσει ίδια ή πιο εμφα­τικά πολλοί και διάφοροι ανεξάρτητοι ερευνητές σε διάφορους τόπους και χρό­νους!

Φιλοσοφικές Αντιρρήσεις: Μια φορά στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονος του χωριού Καταπόλων της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, της νήσου Αμοργού, ένα καλοκαιρινό μεση­μέρι του 1982, παρακολουθούσα την λο­γομαχία του φίλου μου ΚΚ, με τον γνωστό του ΓΑ, ο οποίος ήταν της προσκολ­λή­σεως στην παρέα του φίλου μου. Ο ΚΚ ήταν (και είναι) δεινός φιλόσοφος παγκο­σ­μί­ου ακ­τινοβολίας, άπιστος, άθ­ρησκος, άθεος. Ο ΓΑ ήταν δι­κηγόρος και Χριστιανός του «πί­στευε και μη ερεύνα», ως συνήθως, δη­λα­δή δεν είχε διαβάσει ουσιαστικά τί­ποτα από χριστια­νι­κή θρη­σ­κεία ή περί αυτής· ήταν πλή­ρως αν­εξέταστος και βασιζόταν μόνο σε ό,τι έτυχε να ακού­σει από άλλους Χριστια­νούς, στις εκκλησίες, στις οποίες όμως πή­γαινε σπα­νί­ως, και στην κα­τευ­θυ­νο­μένη γνώση του δη­μοτικού σχο­λεί­ου και του τότε εξα­ταξίου γυμ­νασίου. Η λο­γομαχία επι­κεντρώθηκε στη θρη­σκευτική πίστη γενικώς και ει­δι­κώς στην πί­στη στον Χρισ­τια­νι­σ­μό.

Ο ΚΚ ξόδεψε πολύ χρόνο να επιχειρηματολογεί εναντίον της θρη­σκευτικής πίστεως γενικώς και να ρωτά τον ΓΑ διάφορες ερωτήσεις, άλ­λες γενικές και άλλες ει­δικές, για να του δώσει να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πίστευε γενι­κώς και στην συγκεκριμένη θρησκεία του Χριστιανισμού ιδιαιτέρως. Περιττό να προσθέ­σω ότι κάθε απάντηση του ΓΑ συνοδευόταν από κάποια αντίρρηση ή αν­τε­πι­χείρημα του ΚΚ. Σε μια στιγμή όμως ο ΓΑ ρωτά τον ΚΚ: «Εγώ τόση ώρα σου εξηγώ και σου απαντώ γιατί πιστεύω. Τώρα εξήγησέ μου, εσύ γιατί δεν πιστεύεις;».

Θα περίμενε κανείς μια μακροσκελή απάντηση· αλλά ήταν πολύ σύντομη και απλή: «Διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις όλων αυτών που εσύ δια­τείνεσαι για να τα πισ­τέ­ψω». Όπως ακριβώς μια άλλη φορά ένας άλλος γνωστός μου, ο ΑΑ, μου εδικαιλό­γησε την απιστία του προς τον Χρι­στι­α­νισμό με το εξής και μόνο: «Ήλθε κάποιος στη γη και μας είπε (ή άλλοι μας το σερβίρανε) ότι αυτός είναι ο Θεός (εννοώντας τον Χριστό) και ‘μεις πρέπει να το χάψο­με;» Τόσο απλό, τόσο λίγο! Αυτό αρκούσε για να μην πιστεύει και ο ΑΑ, και ο ΚΚ, όπως ακριβώς κάνει κάθε σκεπτικιστής. Έχω συναντήσει πολλούς οι οποί­οι κλείνουν τόσο σύντομα και τόσο ικανοποιητικά γι’ αυ­τούς το όλο ζήτημα

Βέβαια, ο φιλόσοφος ΚΚ ήξερε ότι κυριολεκτικά η απάντησή του είχε κάποιο λογικό σφάλμα στη διατύπωση. Όταν έχεις επαρκείς αποδεί­ξεις για κάτι, τότε οι απ­ο­δείξεις αυτές θέ­τουν αυτό το κάτι εντός του πε­δίου της γνώσεως και όχι της πί­σ­τεως και προπαντός της θρησ­κευτικής. Στην θρησκευ­τική πίστη ουσιαστικά ισχύει το πίσ­τευε και μη ερεύνα, χω­ρίς να ζητάς αποδείξεις. Μόλις αποκτήσεις δεκτές απο­δεί­ξεις ή εμπειρία, τότε έχεις γνώση και η πίστη είναι πε­ριττή ως παραπανίσια. Ο σκεπ­τι­κι­στής λοιπόν ενδιαφέρεται για τη γνώση του «κάτι» και όχι για την πίστη σε «κάτι».

Έτσι ο ΚΚ, ως δεινός γνώστης της αναλυτικής φιλοσοφίας, διευ­κρίνισε ευθύς αμέσως ότι με αυτή την απάντηση εννοούσε ακρι­βώς πως αυτόν τον ενδιέφερε η γνώ­ση και όχι η πίστη. Θέλω να γνωρίζω και όχι να πιστεύω! Αλλιώς με το να πιστεύω, μπορώ να πι­σ­τεύω ως αλήθεια και πραγματικότητα ό,τι θέλω και ό,τι μου αρέσει, ακόμα και τα παραμύθια της Χα­λιμάς! Δεν υπάρχει κανένας εμπειρικός ή επιστη­μο­νι­κός τρόπος για να διαψευσθεί η πίστη μου οπότε είμαι ασφαλής.

Αλλά αν αυτό που πιστεύω ισχύει στην πραγ­μα­τικότητα ή όχι είναι άλλο θέμα! Το να πιστεύω ότι κάτι είναι «έτσι και έτσι» δεν σημαίνει κα­λά και σώνει ότι στην πραγματικότητα έτσι εί­ναι. Αν δεν ξέρω κάτι, τότε το καλλίτερο που έχω να κά­νω είναι να αποδεχθώ την άγ­νοιά μου και να επαναπαυτώ με αυτήν. Οπότε όταν δεν ξέρω κάτι, ομολογώ την άγ­νοιά μου ευθαρσώς και παρα­μένω μ’ αυτήν μέχρις ότου και αν ποτέ γνωρίσω, και δεν μου χρει­άζεται να κάνω το υπερβατικό άλμα σύμφωνα με το οποίο λέγω: «επειδή δεν το ξέρω το Α, τότε εγώ θα πιστεύω ότι εκείνο ή το άλλο ισχύει όσον αφορά το Α». Το «δεν ξέ­ρω», «δεν γνωρίζω», «αγνοώ την απάν­τηση» είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι μό­νες ει­λικρινείς και θεμιτές απαντήσεις που μπορούμε να δώσομε σε θεμιτές ερω­τή­σεις, των οποίων οι απαντήσεις παραμένουν άγνωστες.

Αυτή ήταν ουσιαστικά και η ιδέα της επιχειρηματολογίας του με­γάλου Άγ­γ­λου διανοητή και φιλοσόφου Bertrand Russell προδρόμου της αναλυτικής φιλοσο­φί­ας, όταν σε μια ομιλία του, στις 6 Μαρτίου 1927 στο Battersea Town Hall του Λον­δί­νου, εκλήθη να εξηγήσει στο ακρο­α­τήριο γιατί δεν ήταν Χριστιανός (Αυτή η ομιλία έχει εκδοθεί στο βιβλίο με τίτλο: “Why I am not a Christian”, που έχει με­τα­φραστεί και εκδοθεί στα Ελληνικά με τίτλο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» εν­τός του συλλογι­κού βιβλίου «Τι Πι­σ­τεύω» Εκδόσεις Αρσενίδη.)

Πέραν όμως αυ­­τής της γενικής φιλοσο­φι­κής ιδέας και στάσεως έναντι της θρησκευτικής πί­στεως, η οποία εφαρμόζεται το ίδιο για κάθε θρησκεία και όχι μόνο για τον Χριστι­α­νι­σμό, ο Russell καταρρίπτει λογικώς και φιλο­σοφικώς και ένα προς ένα τα επιχειρή­ματα-σο­φίσ­μα­τα περί υπάρξεως θεού δημιουργού, τα οποία είχαν προ­ταθεί κυρίως από τον Ιε­ρό Αυγουστίνο, τον Θω­μά Ακυϊ­νά­τη, την Καθολι­κή Εκκλη­σία, τον Γερμανό μετα­φυ­σικό φι­λόσοφο Ιμμάνουελ Καντ, τον αρχιεπίσκοπο Anselm της Canterbury, κ. ά. Αυ­τά τα ψευδο­επι­χειρήματα μάς τα σερβίρουν συ­χνά-πυκνά όλοι ανεξαιρέτως οι επιτή­δειοι όλων των θρησκειών και αιρέσεων που βασίζονται σε θεό δημιουργό. Πρόκει­ται για βλακωδέσ­τατες σοφι­στείες.

Όλα αυτά τα δήθεν αποδεικτικά επιχειρήματα, ─ της πρώτης αιτίας, του τελεί­ου σχεδίου, της οντολογίας, της τελεολογίας, της δικαιοσύ­νης, της ηθικής, της συ­νει­δήσεως, κλπ. ─ έχουν εμφανή λογι­κά και υπερβατικά άλματα και επιδέχονται και άλ­λες δικαι­ολογήσεις πέραν της αυθαιρέτου δικαιολογίας ότι κάποιος θεός θέλησε και τα κανό­νι­σε έτσι. Μερικά έχουν και εσφαλμένες ή μη ελέγξιμες αυθαίρετες προϋπο­θέσεις. Συνε­πώς δεν αποδει­κ­νύουν τίποτα και όλοι οι αντι­κειμε­νικοί φιλό­σοφοι και οι ειδικοί της Μαθηματικής Λογικής τα έχουν εξαρθρώσει. (Εκτός από το βιβ­λίο του Russell, Why I am not a Christian, βλέπε π.χ. και το εξαιρετικό βιβλίο του Michael Martin (editor) The Cambridge Companion to Atheism, Cambridge University Press, 2007, κεφάλαια 5 και 9-12, κ. ά.).

Πολλοί έχουν μά­θει από την κοι­νωνία να τα πα­ρα­δέ­χονται ως εύλο­γα και τους αρέσει απλούστατα να τα δικαιολο­γούν ως δεδομένα εκ θεού. Έτσι μ’ αυτή την εύκολη και απλοϊκή απάντηση δεν βα­σανίζουν καθόλου το κεφάλι τους και έληξε το ζήτημα! Είναι μια απλοϊκή απάντηση που ο καθένας μπορεί να προφέρει χωρίς καμία σκέψη και που «απαντά τα πάντα» αμέσως, χωρίς βάσανα και χωρίς ελεγξιμότητα! Έτσι σ’ αυ­τήν την πε­ρίπτωση έχομε να κάνομε με αυθαίρε­τες μη ελέγξιμες παραδο­χές και τί­ποτα παραπά­νω. Όμως η έρευνα και η πραγματικό­τητα χρειά­ζονται βάσανα και κούραση και είναι ελέγξιμες· δεν είναι απλά πράγματα για τον σύντομο βίο και πεπερασ­μένο νου του ανθρώπου, κλπ!

Αλλά και σαν αξιώματα να τα δούμε και να τα πα­ρα­δεχθούμε, οδηγούν το πο­λύ-πολύ στον Θεϊσμό και όχι στον Χριστιανισμό ή τον Μου­σουλμανι­σ­μό ή τον Εβρα­ϊ­σ­μό, κλπ. Πέ­ραν του Θεϊ­σ­μού δεν έπεται απολύτως καμιά απ’ αυτές τις θρησκείες βά­σει αυτών των αξιωμάτων. Άλλο το να λες ότι πιστεύω σ’ έναν ακα­θόριστο Θεό ως ανω­τέρα δύ­ναμη που έφτιαξε τα πάντα όσο καλλίτερα μπο­ρούσε κλπ., και άλλο το να λες ότι ο Θεός στον οποί­ον πι­στεύω είναι καλά και σώνει ο Γιαχβέχ, η Αγία Τριάς, ο Αλλάχ, κλπ.

Πλην όμως οι ανειλικρινείς και πο­νη­ροί οπα­δοί αυτών των θρησκειών χρησι­μο­ποιούν αυτά τα ψευ­δοεπιχειρήματα για να εδραι­ώ­σουν και να δι­καιολογή­σουν την δι­κή τους θρησκεία και πίστη, κάνοντας έτσι άλλο ένα παράλογο άλμα που θα το απο­καλούσαμε «άλμα αλμάτων» Ο Χριστιανός π.χ. δεν λέγει απλώς: «Πισ­τεύω εις έναν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα» αλλά λέγει ότι αυ­τός ο ένας Θε­ός Πατέ­ρας Παν­τοκράτορας, στον οποίον πιστεύει, είναι οπωσδή­ποτε και εδώ κά­νει το «άλ­μα αλμά­των» η Αγία Τριάς -Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύ­μα- εκ πηγών Ισ­ρα­ήλ και επο­μένως ο Γιαχβέχ του Αβραάμ και του Μωυσέως. (Πάλι κα­λά που δεν βγή­κε Αγία Τε­τράς αφού 2×2=4)

Ο Μουσουλμάνος πάλι θα ισχυριστεί ότι ο Θεός αυτός είναι οπωσδήποτε ο Αλλάχ που στην ουσία είναι ο Εβραϊκός Γιαχβέχ κ. ο. κ.

O Russell όμως δεν σταμάτησε μέχρι εκεί. Θέλησε να υποδείξει και μερικά σημεία παρμένα από τον Χριστιανισμό τον ίδιο, τα οποία αντι­βαίνανε προς κάθε έν­νοια πί­στεως περί θείου ή λογικής. Παρέκαμψε τε­λείως το ζήτημα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού και μίλησε για τον Ιησού Χριστό έτσι όπως τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέ­λια, ανεξαρ­τή­τως του αν δεν υπήρχε ή όχι. Μας λέγει λόγου χάρη ότι έχει βρει μερικά σοφά λόγια και ηθικές αρχές στον Ιησού, αλλά δεν τον θεωρεί πιο σοφό ή πιο ηθικό από έναν Σωκράτη, Βού­δα, Κομφούκιο και άλλους.

Πολλά από τα σοφά και ηθικά λό­για στα οποία αναφέρεται τα είχε ήδη βρει και σε πολ­λούς άλλους σοφούς πριν τον Ιησού. Όμως, πολλές άλλες ηθικές παραινέσεις του Ιησού ήταν ανεφάρ­μο­σ­τες διότι ήταν ή παράλο­γες, ή αφύσικες, ή εξωπραγματικές υπερβολές και επομένως δεν ήταν σο­φές. Ακόμα προ­σ­έ­θεσε ότι είχε βρει και πολλές ανοησίες τόσο στα λόγια όσο και στα έρ­γα του Ιησού. Λόγου χάρη: Δεν κατάβαλε ποτέ του τί νόημα είχε το να ξε­ρά­νει μια συ­κιά επειδή δεν βρή­κε σύκα να φάει, ενώ δεν ήταν ακόμα και­ρός των σύκων. Δεν μπό­ρεσε να κα­ταλάβει γιατί έβαλε τα δαιμόνια μέσα σε χοίρους οι οποίοι τρό­μα­ξαν και πνίγηκαν, ενώ κάλ­λι­στα θα μπορούσε να τα διώξει μακριά σαν παν­το­δύναμος θε­ός που υποτί­θε­ται πως ήταν κλπ. κλπ.

Ο Russell δεν επεξετάθη σε πολλά τέτοια σημεία έργων και λόγων του Ιησού, μόνο σε ολίγα. Όσα ανάφερε του άρκεσαν για να μεταδώσει αυτό που ήθελε. Αυτού του εί­δους τα σημεία λαθών, ανοησιών, βλακειών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αν­τι­φά­σεων, ανηθικο­τή­των, υπερβο­λών, κλπ στην Βίβλο ανέρχον­ται σε κά­που (7000) επ­τά χιλιά­δες και έχουν κατα­γρα­φεί σε κα­ταλό­γους της διεθ­νούς βιβλιογραφίας. Παρ’ όλα ταύ­τα οι Χριστιανοί έχουν θέσει ως δόγμα τους ότι: «Η Βίβλος είναι βιβλίο θεό­π­νευστο και εκ τούτου αλάν­θα­στο!» Χωρίς αυτό το δόγμα ο Χριστιανισμός κρημνί­ζε­ται σαν χάρ­τι­νος πύργος «Πολύ πε­ρίεργο!»

Στο παρόν κείμενο λοιπόν θα ασχοληθούμε με το διατί ιδιαιτέ­ρως απορρίπτο­με τον Χριστιανισμό πέραν της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και επιχειρήματος του απί­στου, αγνωστικιστή και αθέου που περιγράψαμε παραπάνω. Επειδή θέλομε το παρόν άρθρο να είναι μικρού μεγέθους και να μην επεκταθεί, θα υποδείξομε επιγραμματικά όλα τα σημεία εκείνα που πρέπει να λάβει υπ’ όψη και να ερευνήσει ο κάθε λογικά και ελεύ­θε­ρα σκε­πτόμενος, ακόμα και ο πιστός που δεν έχει ακόμα υποστεί καθολι­κή αγκύλωση σκέ­ψεως και εγκεφαλικών διεργασιών, και θρησκευτικό παραλή­ρημα από την χριστιανική πίστη και τους Χριστιανούς.

Έτσι δεν θα αναφέρομε τις αναφορές από την Βίβλο (Αγία Γραφή) Ιερά Παράδοση και Ιστορία. Όλες υπάρχουν στην διε­θ­νή βιβλιογραφία, σε καταλόγους, σε περιοδικά, σε άρθρα, κλπ. Είναι εύκολο και προ­σιτό για τον καθένα να ελέγξει αυτά που αναφέρομε εδώ, αρκεί να ξοδέψει λίγο χρό­νο και να αγοράσει και μερικά βιβλία.

Επειδή πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν τελικά τίποτα άλλο να προβάλουν παρά το επιχείρημα των θαυ­μάτων και των ιδιαιτέρων όπως λένε ατομικών εμπειριών και βιωμάτων, έχομε να τους πούμε τα εξής: (α) Αυτό το επιχείρημα το προ­βά­λουν εξ ίσου όλες οι θρησκείες και όχι μόνον ο Χριστιανισμός. Αν ίσχυε ούτως, τότε όλες οι θρησκείες θα ήταν εξ ίσου σωστές, πράγμα αντιδιαμετρικώς αδύνατο.

(β) Πολλά πα­ράξενα, ιδιάζοντα και απ­ροσδόκητα φαινό­μενα συμβαίνουν παν­τού και πάντοτε. Πέ­ραν των συμπτώσεων, τις πιο πολλές φορές κανείς δεν ασχολείται μαζί τους για τους δώσει εξήγηση ή ακόμα μπορεί η εξήγηση να είναι εξαιρετικά δύσκολη για να βρεθεί. Μετά όμως διάφορες θρη­σ­κευτικές κλίκες ιδιοποιούνται όλα αυτά τα φαινό­μενα και τα παρουσιάζουν ως θαύ­ματα για να αποδεικνύουν την δήθεν ορθότη­τά τους πλανεύ­οντας έτσι τους αδα­είς, τους ολίγον ευφυείς και απερισκέ­πτους.

(γ) Κύριοι, δεν μπο­ρούμε να πι­στεύομε ότι 2+3=12 επει­δή αυ­τός που το ισχυρίζεται μπο­ρεί να περπα­τά επάνω στα νερά, είτε μπορεί και περπατά επάνω στα νερά είτε όχι το 2+3 ισούται με 5 και όχι με 12. Αλλιώς να πα­ρα­δε­χθείτε ότι δεν δέχεστε την λογική και τό­τε, αν εί­στε ειλικρινείς και συνεπείς, να ζήσετε χωρίς αυτήν και να απολαύσετε τις συνέπειες αυτής της επιλογής σας.

Χριστιανισμός, η άλλη όψη του ζητήματος: Μερικές θρησκείες ανεξαρτήτως του αν ήταν επιστημονικά αλη­θείς ή όχι επέ­φε­ραν αρκετά θε­­τικά απο­τε­λέσματα στην ανθρώπινη ζωή, κοινωνία και πο­λιτισμό. Πολλές τέτοιες θρησκείες συμπεριφέρονταν ως κοσμοθεάσεις μάλλον παρά ως αξιω­ματικές θρησκείες δογματικών και αυθαιρέτων «αληθειών» Διά τούτο, αν εξαιρέ­σο­με την «πλάνη» τους, συνετέλεσαν στη παρα­γωγή θετικού έργου διά μέσου της ανθ­ρώπινης ψυχολογί­ας.

Πολλές τέτοιες «θρησκείες» σε διάφορα μέρη του κόσμου, με­ταξύ των οποίων και πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάς, επέτρεπαν να ανα­πτυχθούν η φιλο­σοφία, η ιατρι­κή, η αστρονομία, η ιστορία, και πάσα επι­στήμη και τέχνη. Πέραν ολί­γων γε­νι­κών συμπαντικών αρχών οι οποίες και αυτές είχαν την δυνατότητα να εξε­λίσσονται κάτω από τις συνεχείς προόδους του πνεύματος και της γνώσεως, διαφω­νί­ες και αιρέσεις εθεω­ρούντο αυτο­νόητες και δεν προκαλούσαν κανέναν δισ­ταγμό ή φόβο, πολλώ μάλλον διωγμό.

Αλλά ο Χρι­στι­α­νι­σμός ως τέτοια θρησκεία τί έκανε; Κατά την ιστορική δια­δ­ρομή του, αν τα βάλομε όλα κάτω, έδρασε θετικά ή αρνητικά πάνω στην ζωή του αν­θ­ρώ­που και στον ανθρώπινο πο­λιτι­σμό; Ο Χρι­στια­νι­σμός τι απο­τελέ­σμα­τα είχε επά­νω στις ανθρώπινες δραστηριότητες; Πώς καθοδήγησε και πώς διαπαιδαγώγησε τον κόσμο; Ποιο είναι το καθαρό χρεόγραφο της ιστορίας του; Η απάντηση που τεκμη­ρι­ώνεται από τα ει­δι­κά σημεία κατά του Χριστια­νισμού τα οποία εκτίθενται ευθύς αμέ­σως, εί­ναι πέ­ρα για πέρα οικ­τ­ρή και φρικτή.

Κάποιος που δεν ξέρει περισσότερα μπορεί να φέ­ρει ως αντίρρηση έναν κα­τά­λογο ορισμένων ηθικών αρχών, για τις οποίες συνεχώς δια­τεί­νονται οι αδαείς Χρισ­τι­ανοί, όπως π.χ. να κάνεις ελε­ημοσύνη, να συγ­χω­ρείς, να αγα­πάς τους πλησίον σου, ο χρυσούς κανών, κ. ά. Ο Χριστιανισμός όμως δεν φτιάχτηκε για να μας πει αυτά. Αυ­τές οι ηθι­κές αρχές ήταν ήδη γνωστές προτού εμφανισθεί ο Χριστιανι­σμός ο οποί­ος απλώς τις επανέλαβε ή μάλλον τις αντέγραψε χωρίς να ανα­φέρει τις αρχαιότερες πη­γές. Ήδη αναφέραμε παραπάνω ότι ο Bertrand Russell έχει καταγγείλει το γεγονός αυτό στην ομιλία του. Αλλά κατά την ιστο­ρι­κή διαδρομή του, προ­κειμένου να επι­τύ­χει την εδραίωση και το συμφέ­ρον του, ο Χριστιανισμός παρέβη κατά συρροή ακό­μα και αυτές τις ηθικές αρχές όπως και κάθε άλλη ηθική αρχή.

Τα ειδικά σημεία του χριστιανισμού:

Α) Θεολογία: Το μήνυμα του Χριστιανισμού, η θεολογική καταξίωσή του, είναι ένα ανό­ητο παραμύθι για να φο­βε­ρίζει τα μωρά παιδιά και να καταντά μωρά τους με­γάλους. Αυτό εί­ναι: «Η σωτηρία από την διαρκή οργή του Πανα­γά­θου και Παν­τοδυνάμου Θεού Γιαχβέχ, ο οποίος καταράστηκε και καταδίκασε όλη την δημι­ουρ­γία του και εις πάντας τους αιώ­νας, ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος που δι­έ­πρα­ξαν οι μυθικοί πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα κάπου 6500 χρόνια πριν  κλπ» (Παύλος: Πρός Ρωμαίους 5: 14, 6: 23, Α΄ Πρός Κορινθίους 15: 22, 45, Β΄ Πρός Κορινθίους 11: 3, Α Πρός Τιμόθεον 2: 13-14, όλες οι επεξη­γήσεις των Πατέρων κλπ.)

Αν κα­νείς αμφι­βάλει ότι αυτό είναι παραμύθι, δεν έχει παρά να σκεφ­τεί και να κρί­νει λιγάκι αυτή την θεολογική δικαιολογία, να μελετήσει τα πο­ρίσματα των επιστημών διά την ηλικία της γης και της εξελί­ξεως τού αν­θρώ­που επ’ αυ­τής, να μελετήσει τα πέντε πρώτα κεφά­λαια της Γε­νέσεως για να δι­απιστώσει την τρο­μα­κτικότατη ασυ­ναρτη­σία που υπάρ­χει εκεί μέσα, και ακό­μα να μελετήσει τα Ασ­συ­ριακά, Βα­βυλω­νι­ακά, Ινδικά, Αιγυπτι­ακά, Ελ­λη­νικά και Ερμητικά έπη και μυθολογίες.

Όσον αφορά την δημιουργία του κόσ­μου, ο Θεός Γιαχβέχ εδημιούργησε το σύμπαν και τον άνθρωπο, πριν 6500 χρό­νια περίπου, έτσι χάρη γούστου. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να είναι μό­νος του και αποφάσισε να δημι­ουργήσει την παρέα του για να ασχο­λείται μαζί της και να της μεταδώσει την ευ­τυχία του! (αλλά και να σφάξει όσους διαφωνούν) Από τότε όχι μόνο δεν είναι πια μόνος του, αλλά πριν 2000 χρόνια περίπου έγινε και τρι­αδικός. Επειδή όμως η Εύα και ο Αδάμ έφαγαν από τον καρπό του δένδρου της γνώ­σε­ως του καλού και του κακού, ο πανάγαθος Θεός που είναι όλος αγάπη, ορ­γίστηκε σε τέτοιο βαθμό, που κατα­ράστηκε όλη την δημι­ουργία του απ’ άκρη σ’ άκρη και από τότε πάει και η ευτυ­χία …

Βασίζεται στην υφαρπαγή, παρεξήγηση, διαστροφή και επί τούτου κακοποί­η­ση των Εβ­ραϊκών Γραφών, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και κατά μέγα μέρος αποτελούν οικ­τρή συρραφή μωριών, βαρβαρο­τήτων, θηριωδι­ών, αντιφάσε­ων, αντιεπιστημονισμού και όλο το κακό συνα­πάντημα.   

Βασίζεται στον Ιησού Χριστό ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ιστορι­κώς αποδειχ­θεί ότι υπήρξε ποτέ, έστω ως κάποιος απλός ή ασήμαντος άνθρωπος, αλλά επιστη­μο­νι­κώς και ιστορικώς αποδεικνύεται πλήρως ότι ο Ιησούς Χριστός των Ευ­αγγε­λίων είναι μύθος, δηλαδή κατασκευασμένο ψέμα! Δηλαδή μιλάμε, θεολο­γού­με και επι­χειρηματολογούμε στο κενό.   

Η αρχική θεολογία του Χριστιανισμού (για δύο αιώνες περίπου) ήταν άμεσα εσχατολογική. Δεν ησχoλεί­το δηλαδή με τη θεoλoγι­κή θε­ώ­ρη­ση των εσχά­των, αλ­λά με τo άμεσο τέ­λoς τoυ κό­σ­μoυ το οποίο βρι­σκό­ταν πρo των θυ­ρών και θα συνέβαινε εντός ολίγου. Συνεπώς δεν χρειαζόταν καμία κοινωνική πρόνοια και αντιμετώπιση του αύριο. Η κυριαρχία του κόσμου ανήκε στον σατανά, στους διαβόλους του και στην αμαρτία. Έτσι ο άρχων της δικαιοσύνης θα εμ­φανιζόταν λίαν συντόμως για να αποκαταστήσει τα κακώς κείμενα. Η αποτυ­χία της αμέσου αυτής εσχατολογίας, ανάγκασε τους χριστιανούς να την ανα­βάλουν στο άγνωστο απώτερο μέλλον.   

Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε, (για να εί­μα­σ­τε πιο ακριβείς, αντέγραψε) η θεολογία του εί­ναι, πλα­σ­τή, τεχνητή, αντι­φατική, ανόητη και λανθασμένη. Παίζει με την ψυ­χολογία και πατά και τοκίζει επί των αδυναμιών και των φόβων των ανθ­ρώ­πων και όχι επί της εξ αντι­κειμένου αλήθειας. Διά ταύτα, η θεολογία και δογ­μα­τική του Χρισ­τιανισμού είναι διαρκώς εκφοβιστικές και καθίστανται άκρως επικίνδυνες και καταστρο­φικές τόσο για το άτομο ως μονά­δα όσο και για την κοινωνία ως σύ­­νολο!

Πολλές ηθικές εν­το­λές και προτρο­πές της χριστιανικής θεολογίας και ηθικής είναι γε­νικολο­γίες και υπερ­βολές οι οποίες χωρίς τρο­πο­ποιήσεις κατά περίπτωση κα­ταντούν ανόητες ή αποβαίνουν επικίνδυνες. Αυ­τές ούτε η Βίβλος, ούτε οι Χρι­στιανοί τις ετήρη­σαν ποτέ !   

Η χριστιανική θεολογία έρχεται σε αγεφύρωτη αντίθεση προς κάθε αρχή, ση­μείο, επι­τυχία, έκφανση, δραστηριότητα, επιστήμη, φιλοσοφία, τέχνη και επί­τευγμα του Ελληνικού και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.   

Πρόκειται για θεολογία και δογματισμό: Ανοησίας, αντιφάσεως, τρέλας, σχιζο­φ­ρένιας, ακατα­σ­τασίας, λά­θους, ψεύδους, στρεψοδικίας, αοριστίας, υπεκφυ­γής, γενικολο­γί­ας, συγκαλύ­ψε­ως, παραλο­γι­σμού, θη­ριω­δί­ας, φό­βου, εκφο­βισ­μού, κατα­ναγ­κα­σμού, πολ­λών κα­κών, απα­ξίας της εδώ ζω­ής και του κό­σμου, καταστροφής, εσχατολο­γίας, αποκαλύ­ψεως, θαυμα­το­ποι­ίας, αι­ωνίου τι­μωρίας ή αν­ταμοι­βής, μισαλλο­δοξίας, αντιγ­νώσεως, αντιεπισ­τήμης, αντισο­φί­ας, αντι­φιλο­σοφίας, πέν­­θους, εναντίον κάθε χαράς της εδώ ζωής. Αλλού άλ­λα είναι θέσεις και αλ­λού τα ίδια αντιθέσεις! Αλ­λού άλ­λα επι­τ­ρέ­πονται και αλλού τα ίδια απαγορεύ­ονται! Άκρη δεν βρίσκεις! Παν­τού αλ­λο­π­ρό­σ­αλλη, στρεψόδικη, κλπ.   

Αποτέλεσμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης, καταστροφικής, αν­τιφατικής, ακατάστατης, μισαλλοδόξου, εσχατολογικής, κλπ, θεο­λογίας ήταν ο κατακερ­ματισμός του Χριστιανι­σμού, από τον πρώτον αι­ώ­να μέχρι και σήμερα, σε χι­λι­ά­δες αιρέσεις οι οποίες στο παρ­ελθόν αλληλοσπα­ράχτηκαν χειρότε­ρα από τα άγρια θηρία με τρο­μακτικές δια­χ­ρονικές συνέπειες για ολό­κληρη την ανθ­ρωπότητα και τον πολιτισμό.

Σήμερα, ενώ η κάθε χριστιανική αίρεση επιμένει ότι αυτή και μό­νον πρεσβεύει την ορ­θή και αληθι­νή χριστιανική πίστη και όλες οι άλλες είναι εσφαλμένες, όλες τους τε­λούν εν ειρήνηι λυκοφιλίας λό­γω αλλοτρίων αι­τί­ων, συμφερόντων και επιβιώσεως! Επί­σης η άκρατη και συ­νε­χής μισαλ­λο­δο­ξία οδήγη­σε τους Χριστιανούς να κατασπαράξουν ή να εξαφα­νίσουν πλεί­στους όσους λαούς και πολιτισμούς οι οποίοι δεν επείθοντο από το χρισ­τιανικό κή­ρυγμα αλλά ηρκούν­το σε μια ήσυ­χη συνύπαρξη.

Β) Γραμματεία: Βίβλος, Δευτεροκανονικά Βιβλία, Ιερά Παράδοσις, Σύνοδοι, Δογματικές, Κατηχήσεις, Νομοκάνονα, Πηδάλια, Βίοι Αγίων, κλπ. δεν περιέχουν τίποτα το βα­ρύγδουπο ή έστω σημαντικό, αντίθετα περι­έχουν ένα τεράστιο πλή­θος από:

    Πρωτότυπες Ανοησίες
    Απίθανες Βλακείες
    Αμέτρητες Κραυγαλέες Αντιφάσεις
    Εσφαλμένα Επιχειρήματα
    Τρελές Ασυναρτησίες
    Σχιζοειδείς και Ανήκουστους Παραλογισμούς
    Αδιανόητες Θηριωδίες
    Τρομακτικές Κακίες
    Τετριμμένες Κοινοτυπίες Κοινοτοπίες
    Καταστροφικές ή Ανήθικες Παραινέσεις
    Επιστημονικά Λάθη – Μαθηματικά Λάθη
    Ασύστολα Ψεύδη
    Σκόπιμες Στρεψοδικίες
    Ακατάσχετες Αοριστίες
    Επικίνδυνες Γενικολογίες
    Βλακώδη Παραμύθια

Γ) Ιστορία: Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός και εδραιώθηκε σύμφωνα με τις βασικές αρχές του (βιβλικές, πατερικές, των συνόδων, κλπ.) και αποφάσεις του συνέβησαν:   

Καταστροφές πάντων των τοπικών ή οικουμενικών πολιτισμικών στοιχείων. Ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα κατά της γνώσεως, της ιστορίας, και του πο­λιτισμού του ανθρώπου! Έχομε ολοκληρωτική εξάλειψη πλήθους πολιτι­σμών όπως: Ελληνικός, Ελληνο-Αλε­ξαν­δρινός, Ελληνο-Ρωμαϊκός, των Σαξόνων, των Σκανδιναβών, των Μάγια, του Μεξικού, του Περού, κλπ.   

Καταστροφές πολλών κοινωφελών έργων και ιδρυμάτων: νοσο­κομείων, ασ­κ­ληπιείων, βιβλιοθηκών, γυμναστηρίων, λουτρών, ναών, στα­δί­ων, των βιβ­λί­ων, πασών αρχιτεκτονημάτων και κτηρίων, των έργων τέχνης, κλπ.   

Εξάλειψη τοπικών ηθών και εθίμων, γραμμάτων, τεχνών, αθ­λη­τι­σμού, αγώ­νων, κλπ, (Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, Αφρικής, Αμερικής, Ειρη­νι­κού Ωκεα­νού, κλπ.).   

Οι αιρέσεις ήταν ο φόβος και τρόμος διά τον Χριστιανισμό. Διά τούτο, εκτός από τα αναθέματα και τους αφορισμούς, οι ορθόδοξοι εξαπέλυσαν τρομακ­τι­κούς αιματηρούς και καταστροφικούς διωγμούς εναντίον τους. Κάθε διαφω­νία ή ελαφρά παρέκκλιση εθεωρείτο αίρεση και εδιώκετο πάση θυσία.   

Κατάργηση και αναθεματισμός, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατ­ρικής, των επι­στημών, των γραμ­μάτων, του θεάτρου, των τεχνών, της φιλο­σο­φίας, κλπ.   

Η χριστιανική θεολογία και δογματική είχε σαν αποτελέσματα και τα εξής: Γενοκτονίες, θρησκευτικοί και μη θρη­σκευ­τι­κοί πόλε­μοι, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, πρωτοφανείς εξοντωτικοί νόμοι, εξολόθρευση των αιρετικών, αφάνταστα βασανιστήρια, εκα­τομ­μύρια αθώ­ων θυμάτων, όλο το κακό συν­α­πάντημα, αμορφωσιά, συμφορά, βία, με­σαίωνας, κλπ, με τρομακτικές διαχρο­νικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότη­τα.

Δ) Κοινωνικότητα και Ψυχολογία

Στα μέρη όπου επι­κρά­τη­σε ο Χριστιανι­σμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Τα πράγματα έγι­ναν τρισ­χειρότερα από ότι ήταν πριν! Από την χριστιανική θεο­λο­γία, γραμματεία και δογματική κατά εποχές και κατά τόπους προέκυψαν:

Άνευ Προηγουμένου Δεισι­δαι­μο­νία
Σατανολογία
Δαιμονολογία
Διαβολικά τάγματα
Προστάτες άγγελοι
Αγγελικά τάγματα
Εξορκισμοί
Αγιασμοί
Εσχατολογία
Φό­βος
Τρόμος
Αναχωρη­τι­σμός
Ερημιτισμός
Στηλιτισμός
Μοναχισμός
Ενίοτε Ευ­νου­χι­σμός
Αντισεξουαλισμός
Αντιερωτι­σμός
Παρθενία
Μισογυ­νι­σμός
Αγαμία
Ανωμαλία
Παιδεραστία
Μυστικά Όργια
Ομοφυλοφιλία
Εμμονή αμαρτίας
Μυστικοκοπάθεια
Νεύ­ρωση
Καχυπο­ψία
Ενοχή
Απομονωτισμός
Αντικοινωνικότης
Συμπλεγματισμός
Πόνος
Θλί­ψη
Φό­νος
Καταστροφή
Αθλιό­τητα
Απαξία
Βασανιστήρια
Βία
Θάνατος
Εξοντωτικοί Νόμοι
Αγραμ­μα­το­σύ­νη
Αντιεπιστημονικότης
Κατάπτωση των Τεχνών
Απόρριψη της Φιλοσοφίας
Οπισθοδρόμηση
Καταρράκωση της Προσωπικότητας
Νηστεία
Βρωμιά
Απλυσιά
Αρρώστια
Ευχέλαια
Παραλήρημα
Μισαλλοδοξία
Κατήφεια
Δυστυχία
Εκ­με­τάλ­λευ­ση
Αιρέσεις, Διχοστασίες και Σχίσματα
Σφαγές
Εξοστρακισμός
Απόλυτος ρατσισμός
Αφορισμός
Ανάθεμα
Καταναγκασμός
Άγνοια
Εκφοβισμός
Παραλογισμός
    κλπ. κλπ. κλπ

Αυτά τα ειδικά σημεία λοιπόν ας τα προσέξουν όλοι όσοι ενδια­φέρονται. Εδώ τα ανακοινώσαμε απλώς και γενικώς ως συμπεράσματα. Λόγω της εδώ συντομίας θα αποφύ­γο­με την οιαν­δήποτε καταγραφή αναφορών, θεολογικών και ιστορικών στοι­χείων και παρα­δειγμά­των που τα πιστοποιούν ενταύθα. Πάρα πολλά απ’ αυτά τα πα­ρουσιάζομε στις ερ­γασί­ες μας που έπονται ευθύς αμέσως. Η κα­τα­γραφή όλων των υπαρκτών στοιχείων που πιστοποιούν πέραν πάσας αμφιβολίας τα συμπεράσματά μας εί­ναι έργο υπέρ­ογκο εκα­τοντά­δων τόμων.

Για να δώσουν απαντήσεις στις απορίες που πιθανόν έχουν και για να πιστοποι­ήσουν την αλήθεια όλων των στοιχείων που προβάλομε εδώ τους προ­τεί­νομε να ερευ­νή­σουν: Την Βίβλο, την Ιερά Πα­ράδοσιν, τα Απόκρυφα, τα Ψευ­δεπί­γρα­φα, τις Συ­νό­δους, τις Δογματικές, τις Κατηχή­σεις, τα Νο­μο­κάνονα, τα Πη­δά­λια, τους Βίους Αγί­ων, τους Συναξαριστές, την αντικειμενική Ιστορία, την διεθνή Βι­βλι­ο­γραφία και διάφορα άρθρα πάνω στα θέματα αυτά.

Κυ­κλοφορούν και διάφοροι κατά­λογοι δημο­σιευμένοι ως βιβλία ή ευρίσκονται στο διαδίκτυο οι οποίοι περιέχουν τε­ράστιους αρι­θμούς παρα­δειγμά­των και αναφορών. Σε όλες αυτές τις πηγές οι ενδια­φε­ρό­με­νοι θα εντοπίσουν όλα τα θεολογικά, αν­τι­κει­με­νικά, ιστο­ρι­κά, και επιστη­μο­νι­κά στοι­χεία, ζητήματα, αναφορές και απαντήσεις που θα υπεραρ­κέ­σουν για να καλύ­ψουν τα κενά και τις απορίες τους.

Εν κατακλείδι περιληπτικώς: Αν κανείς τότε απορεί πως επεκράτησε ο Χριστιανισμός, η Εβραιο­χριστιανική ή και Γνωστικοχριστιανική μάστιγα δηλαδή, έστω στα μέρη όπου επεκράτησε, η απάν­τη­ση είναι απλή. Τους τρεις πρώτους αιώνες ήταν ολιγάριθμος και του περιθω­ρίου και έτσι οι υπόλοιποι δεν του έδιναν μεγάλη σημασία. Τον πρώτον αιώνα και στις αρχές του δευτέρου αιώνα ήταν καθαρά Ιουδαϊκή υπόθεση, και τίποτα παραπά­νω. Μόνο μερικοί μορφωμένοι Εβραίοι και λί­γο αργότερα μερικοί Εθνικοί έφερναν στην επι­φάνεια ιστορικά δεδομέ­να και ακαδη­μαϊκά ή φιλοσοφικά επιχειρή­ματα εναν­τίον του.

Αποτελεί πραγματική ειρωνεία το γεγονός ότι χωρίς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατο­ρία αυτή η παράξενη και αλλοπρόσαλλη δοξασία δεν θα είχε την τύχη να εξαπλωθεί. Κάτω από την Ρωμαϊκή Ειρήνη (Pax Romana) και γνωρίζοντας κάπως την Ελληνική ή την Λατινική γλώσσα μπορούσε κανείς να έλθει σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος λαών. Η διά ξηράς και διά θαλάσσης συγκοινωνία ήταν αρκετά ασφαλής και εύκολη για την μεταβίβαση από τ’ ένα μέρος στ’ άλλο.

Έτσι λοιπόν αυτή η Ιουδαϊκή αιρετική υπό­θε­ση, όταν αυτή το θέλησε, εύκολα μεταπήδησε εκτός του Παλαιστινιακού χώρου και των συναγωγών της διασποράς. Η ελευθερία λόγου που υπήρχε τότε δεν την εμ­πό­δι­σε να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτή λοι­πόν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την ασφά­λεια που παρείχε, αυτήν βρήκαν να κατηγορούν και να καταδικάζουν οι Χριστιανοί ένεκα δή­θεν διωγμών

Ουδείς διωγμός κατά των πεποι­θή­σε­ων υπήρξε στη Ρωμαϊκή αυτο­κρατορία όπου επικρατούσε τέτοια θρη­σκευτική ελευθερία που ο σημερινός κόσμος είναι αδύ­νατο να τη φανταστεί. Έχει μείνει παροιμιώδες ότι: «Εις την Ρώμη συναν­τού­σες ευ­κολότερα έναν θεό παρά έναν άν­θρω­πο!» Οι λεγόμενοι «διωγμοί» ήταν τοπικές αντι­δράσεις του κράτους κατά των συνεχών κρουσμάτων απειθείας και των συ­ν­ω­μο­τικών ανατρε­πτικών ενεργειών των χριστιανών. Αν­ε­ζητούντο οι ένοχοι των εγκληματικών πράξε­ων και ου­δείς εθίγετο λόγω των πεποιθήσεών του! Ουδείς συ­στηματικός διωγ­μός υπήρξε! Αντι­θέτως ο Χριστιανι­σμός όταν κατέλαβε την εξουσία εγκαινίασε και εξ­απέ­λυσε τον πραγματι­κό, ανελέητο, ολοκλη­ρωτικό και ιδεολογικό διωγμό!

Οι δήθεν διωγμοί επί Νέρωνος (+64) και Δομιτιανού (+94 – 96) αναφέ­ρονται διά πρώτην φορά το +170 από τον επίσκοπο των Σάρδεων Μελίτωνα τον ευ­νούχο. Αυτά που γράφει είναι καθαρές υπερβολές. Την εποχή του Νέρωνος οι χριστι­ανοί (αν υπ­ήρχαν) στη Ρώμη ήταν ελάχιστοι και όχι μυριάδες! Άλλες έρευνες, βασι­σμέ­νες σε ισ­τορικά στοιχεία και σε παραδόσεις των ιδίων των χριστιανών έχουν απ­αλ­λάξει τον Αυτοκράτορα Δομιτιανό (+81 – 96 Κ. Ε.) από την χριστιανική φήμη ότι εξαπέλυσε δι­ωγμό κατά των χριστιανών και αι­ματοκύλι­σε την αυτοκρατορία. (Π. χ. βλέ­πε: Κυρ­τά­ταs Ι. Δημήτρης, Απόκρυφες Ιστορίες, Μύθοι και Θρύλοι από τον Κόσ­μο των Πρώτων Χριστιανών, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2003-2004, σελίδες 64-65, και Ευ­σεβίου, Εκκλη­σιαστική ιστορία 10: 20 που βασίζεται στον Εβραιοχριστιανό ιστορικό του 2ου αιώνα Ηγήσιππο, ειδικά για το επεισόδιο των δύο εγγονών του Ιούδα, του μικ­ρού αδελφού του Ιησού, στον οποίον και έχει αποδοθεί η ομώνυμος Επιστολή εν­τός της Καινής Δι­αθήκης.).

Εκείνο που ο Δομιτιανός έκανε ήταν ότι, ανέκρινε μερι­κούς χριστι­α­νούς τα­ρα­ξίες τους οποίους και τιμωρούσε εάν ευρίσκονταν ένοχοι εγκληματι­κών πράξεων. Άλλους φτωχούς, κακομοί­ρηδες και αθώους τους ρωτούσε να του εξη­γήσουν τί πίσ­τευαν και τί έκαναν και μετά τους άφη­νε ελευ­θέρους, αισθανό­μενος κά­ποια περιφρό­νηση για την κα­τάντια και την βλα­κεία τους. Αυτό ακριβώς γράφουν ότι συνέβη με τους δύο εγγονούς του Ιούδα, του μικρού αδελφού του Ιησού, πράγμα που είτε είναι αληθές είτε παραμύθι φανερώνει ότι η Ρωμαϊκή εξουσία δεν εδί­ωκε ανθρώ­πους έτσι χά­ρη γούστου ή για τα πιστεύω τους ή την συγγένειά τους.

Ο Μέγας Δέκιος δεν πρόφθασε να δώσει λύση στο καινοφανές χρι­σ­τιανικό πρόβλημα διότι εφο­νεύ­θει σε μάχη κατά των Γότθων σε ελώδη περιοχή πα­ρά το δέλ­τα του Δουνάβεως το 251 Κ. Ε. προτού καν κλείσει δύο έτη ως αυτοκρά­τωρ. Ο λεγό­μενος διωγμός του Διο­κλητιανού (+302 – 303 Κ. Ε.) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η μό­νη γενικότερη προσπάθεια ελέγχου των χριστιανών (όχι όμως της ιδεολογί­ας των), οι οποί­οι είχαν πλέον αποθρασυνθεί πέραν κάθε ανοχής και επυρ­πό­λησαν το αυτοκρα­τορικό ανάκτορο στην Βι­θυ­νία της Μικράς Ασίας.

Το αίτιο του διωγμού ήταν το γε­γονός ότι κατά την κα­τοχή της Αλε­ξανδρείας υπό της Παλμύρας (+269 – 274) οι χρισ­τια­νοί της πό­λεως ταχ­θέντες υπέρ της Ζηνοβίας (+240 – ;;; , κυ­βερνήτου της Παλ­μύ­ρας) και του εγ­καθέτου της χριστιανού επισκό­που Παύ­λου του Σα­μο­σα­τέως, άρχι­σαν να αποσφάτ­τουν συσ­τηματικώς όσους Έλλη­νες, Ρωμαίους και Εβραίους ηδύναντο!

Πέραν των καρπών της Ρωμαϊκής ειρήνης και ανεξιθρησκίας που ο Χριστιανι­σμός έδρεψε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, στις αρχές του τε­τάρτου αιώνα τού έτυ­χε και το πρώτο λαχείο! Αυτό ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Ο Χριστιανισμός λοι­πόν, ή η Εβ­ραι­ογνωστικοχριστι­α­νι­κή μάστιγα, αυτή η φτιαχτή και κα­ταστ­ροφική θρησκεία, επ­εκράτησε επει­δή μονομε­ρώς και καπ­ριτσιόζικα το θέ­λησε έτσι ο «Άγιος και Μέ­γας» δια­τα­ραγ­μένος και ανι­σόρ­ρο­πος αυτο­κ­ρά­τωρ Κωνσταντί­νος.

Επ­ρόκειτο για δια­τα­ραγμένη, πονηρή, εγ­κλημα­τική και βίαια φυσιογνω­μία με πολλά ει­δε­χθή εγ­κλήματα στο εν­εργητικό της! Αυτός εξόντωσε είτε διά πολέμων είτε διά δό­λου κάθε άλλον υψηλά ιστάμενο πολιτικό της αυτοκρατο­ρίας (όχι αντίπαλό του όπως συνηθίζουν ψευδώς να λένε) που δεν του έφταιξε σε τίποτα και ούτε του έδωσε οποι­αδήποτε αφ­ορμή για να τον φονεύσει ή να τον δολοφονήσει. Μετά χρησι­μοποι­ών­τας κάθε παρα­νο­μία και αυθαι­ρε­σία και με την επιρροή και τις μηχανορραφίες της μάνας του Ελέ­νης, έστριψε απ­λώς έναν διακό­πτη για να παρα­δώσει εν λευ­κώ όλη την Ρω­μαϊ­κή Αυ­τοκρατο­ρία στους ολιγάριθμους Χρισ­τιανούς συν­ωμότες ενώ ταυτοχρό­νως απέκ­λεισε την συντριπτική πλει­ονότητα των υπολοίπων από το κά­θε τι.

Έχει καθιερωθεί ως γεγονός ότι το 313 Κ. Ε. εξεδόθη το κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κό διά­ταγμα των Με­διο­λά­νων από τον Κων­στα­ν­τί­νο με τον επ’ αδελφή γαμπρό του Λι­κι­νί­ο. Με το διά­ταγμα αυτό νο­μο­θε­τή­θη­κε η ανε­ξι­θρησ­κία και ως εκ τού­του ο Χρι­στια­νισ­μός έ­γι­­νε ισό­τι­μη θρη­σκεία με κά­θε άλ­λη. Τού­το ήταν το δεύ­τε­ρο διά­ταγ­μα ανε­ξι­θρη­σκί­ας, εφ­ό­σον το πρώ­το εί­χε εκ­δο­θεί ενά­μι­ση χρό­νο πρω­τύ­τε­ρα από τον σο­βα­ρά ασ­θε­νού­ντα καίσαρα Γαλέριο.

Αυ­τή η αν­ε­ξι­θρησκία ως εκ θαύ­μα­τος κρά­τη­σε πο­λύ μικ­ρό χρο­νι­κό διάστη­μα, δι­ό­τι αυτός ο κε­νό­δο­ξος, μαται­ό­δο­ξος και εγκλη­μα­τί­ας Κων­σ­τα­ντί­νος σχεδόν αμέ­σως έδω­σε στους Χριστια­νούς μα­ζί με την «α­νε­ξι­θρη­σκί­α» και το «σιδη­ρούν πά­νω χέ­ρι», ή ακριβέστε­ρα ολόκληρη την αυ­τοκρατορία εν λευκώ! Τό­τε οι Χρι­στια­νοί ξέ­χα­σαν τι θα πει ανε­ξι­θρη­σκί­α, ει­ρή­νη, συγγνώμη, συγχώρεση, άφεση αμαρ­τιών, αγά­πη προς τον πλη­σί­ον, δι­καί­ω­μα σε άλ­λη γνώ­μη, άλ­λη αντί­λη­ψη, κλπ. Ένεκα όλων των συμβάντων και της λύσσας των άρτι νομιμοποιηθέντων Χρισ­τι­ανών που επακολούθησαν, πολλοί ερευνη­τές έφτασαν στο σημείο να αμφιβάλλουν πάρα πολύ εέν έναν τέτοιο διά­ταγμα ανε­ξι­θρησκί­ας εξεδόθη ποτέ από τον Κων­σταν­τίνον.

Εν πά­ση περιπτώσει, το αναμφι­σβή­τητο γε­­γονός που ισχύει και παραμένει εί­ναι το εξής: «Αν το διάταγ­μα της ανε­ξιθρησκίας πράγματι εξεδόθη, ου­δέποτε εφ­αρμόστηκε, εκτός ίσως (και πάλι ίσως) για έξη μόνο με­ταβατικά χρόνια μετά την έκδοσή του!». Από το +320 Κ. Ε. πε­ρί­που και εφε­ξής, πέ­ραν των πολλών ιδιο­τελών, πολι­τι­κών και συγγενικών φόνων που διέπραξε ο Κων­σ­ταντίνος, έγι­ναν οι με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στροφές, διώ­ξεις και εξοντώσεις που γνώ­ρι­σε πο­τέ η ανθ­ρώ­πι­­νη ιστο­ρία από τους Χριστια­νούς, ενα­ντί­ον όχι μό­νο όλων των άλ­λων θρη­σκει­ών αλ­λά και με­τα­ξύ των χρι­στιανι­κών αι­ρέ­σε­ων και σχι­σμά­των. Η εκκ­λη­σία έκα­νε τον Κωνσταντίνον Άγιο και Ισαπόστολο και τον ονόμασε «Μέ­γα» για τις υπη­ρε­σίες του, παρά το δυσθε­όρα­το πλήθος και την βαρβα­ρότητα των εγκλημάτων του!

Μόλις ο ορθόδοξος καθολικός Χριστια­νι­σμός με την λεγομένη πρώτη οικου­μενική σύνο­δο της Νικαίας, το +325, κατέλαβε πλήρως την εξουσία, ταυτοχρόνως εγ­καινίασε και εξα­πέ­λυσε τον πραγματικό, ανελέητο, εξοντωτικό, ολοκλη­ρω­τικό και ιδεο­λογικό διωγμό! Στους επό­με­νους δυό­μι­σι αιώ­νες, σχη­μα­τί­σθη­κε εκτε­νής νο­μο­θε­σία για την εξά­λει­ψη και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του αρ­χαί­ου κό­σμου και ει­δι­κό­τε­ρα του Ελλη­νι­κού και Ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κού Πολι­τι­σμού και όλων των χριστιανικών αιρέσεων, που απλώς ζη­τού­σαν συ­νύπαρξη.

Η νο­μο­θε­σία αυτή υπάρχει στους κώ­δικες του Θεο­δοσίου (του «Με­γά­λου») και του Ιουσ­τι­νια­νού, κ. α. Οι κα­τα­στρο­φές βι­βλιο­θη­κών, σχο­λών, έρ­γων κοι­νής ωφε­λεί­ας, έρ­γων τέχ­νης, βι­βλί­ων, διωγ­μοί κα­θη­γη­τών και κά­θε επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψε­ως και με­λέ­της μα­ζί με όλα τα ανα­πά­ντε­χα κα­κά, συ­να­πε­τέ­λε­σαν την με­γα­λύ­τε­ρη μη­χα­νή κα­τα­στρο­φής πο­λι­τι­σμού που γνώ­ρι­σε η ιστο­ρία ολό­κλη­ρης της ανθ­ρωπότητας.

Εκτός της εξαφανίσεως του τεραστίου όγκου των στοιχείων που δεν άρε­σαν στον Κωνσταντίνο, στον Ευσέ­βιο και στην παρέα τους, η αρχαιολογία έχει διαπιστώ­σει τόσο ελάχισ­τα πράγματα ώστε να αδυνα­τεί να δώσει μια κάποια εικόνα του αρχέ­γονου μη Ιουδαϊ­κού Χριστιανισμού από το +135 Κ. Ε. μέχρι τον Κωνσταντίνο. Οι κατακόμβες της Ρώμης και τα νεκρο­ταφεία που περιέχουν δεν είναι χριστιανικό ζήτη­μα, όπως ψευδώς οι χριστιανοί έχουν διαδώ­σει. Οι κατακόμβες δεν ήταν χριστιανικές, παρ’ όλον ότι άρεσε σε χριστιανούς να συ­χνά­ζουν εκεί κάτω!

Εντός αυτών βλέπει κα­νείς βέβαια χριστιανι­κές και μη χριστιανι­κές τοιχογραφίες, αρκε­τά ενδεικτικές για τα ολίγα πράγματα που συν­έβαιναν εκεί μέσα τότε και για τις λοι­δορίες μεταξύ χριστια­νών και μη χριστιανών. Έχουν διασωθεί επίσης ολίγα αιρετικά, ψευδε­πίγραφα, απόκ­ρυφα, Γνωστικοχρι­στια­νικά βιβλία, μερικά των οποίων ευρέθη­σαν το 1945 στην περι­οχή Ναγκ Χαμ­μάντι της Άνω Αι­γύπτου και μερικά κομμάτια παπύρων. Γνωρίζομε και την ύπαρξη μιας πληθώρας Εβραιογνωστικοχριστιανικών και μη ορθοδόξων χρι­στιανι­κών κειμέ­νων τα οποία εξαφάνισαν οι πατέρες του τε­τάρτου αιώνος.

Πέραν τούτων όμως, το μόνο προκωνσ­ταντίνιο ανα­σκαφέν αρχαιολο­γικό χριστιανικό εύρη­μα είναι ένα μικρό και ενδε­ές χριστι­α­νικό σπί­τι στην πόλη Δού­ρα Ευρω­πό που βρίσ­κεται στην ανατολι­κή όχ­θη του ποταμού Ευφράτη στην βόρεια Μεσο­πο­ταμία εντός της σημε­ρι­νής Συρί­ας. Η Ελληνι­στική και μετά Ελ­ληνορωμαϊκή αυτή πόλη (300 Π. Κ. Ε. – 256 Κ. Ε.) ήταν με­γάλος εμπορι­κός κόμ­βος και διέθετε πλούσια Ιου­δαϊκή συ­ναγωγή και πλούσιο Μιθ­ραίο. Τα εν­τός των κτισμά­των αυτών ευρήματα φυ­λάσσον­ται στο μου­σείο της Δαμα­σ­­κού και οποιοσδήποτε μπορεί να πάει να τα δει σήμερα.

Επί αυτοκράτορος Δεκίου, το +250 στην Σμύρνη κατά τις εορτές της αυτοκ­ρα­το­ρίας, εμφανίσθηκαν μερικοί τα­ρα­χοποιοί μπροστά στον έπαρχο οι οποίοι είχαν αλυσοδέσει τους εαυτούς των και απαιτούσαν να μαρτυρή­σουν (να αποθάνουν δηλα­δή διά μαρ­τυρίου) διότι όπως εφω­νασκούσαν ήταν Χριστιανοί. Ο έπαρχος έκπληκ­τος ανεφώνησε τότε: «Μου φαίνε­ται ότι τρελαθήκαμε όλοι» και συ­νέχισε: «Αν αυτοί θέ­λουν να αποθάνουν τότε να πάνε να πηδήξουν από τον κρημνόν εδώ πλησίον».

Αυτή είναι η πρώτη ιστορικώς αποδεδειγμένη μη χριστιανική μαρτυρία περί δημοσίας εμ­φανίσεως των χριστιανών. Κά­θε άλλη μαρτυρία περί χριστιανών προ του +250, προ­έρχεται από εσω­τερικές χριστιανικές πηγές ενώ κάθε εξωχριστιανική μαρτυρία φαίνε­ται να είναι απ­λώς με­τα­γε­νε­σ­τέρα παραχάραξη. Όθεν, άπαντα τα προ του +250 συμ­βάντα που αφο­ρούν τον Χριστιανισμό παρα­μένουν σκο­τεινά! Προ του +250 έχομε μόνο μια σταθε­ρά χρονολογία. Βασιζόμενοι στα έργα του Ειρη­ναί­ου Λυώνος γνωρί­ζομεν ότι τα Ευ­αγγέλια εκυκλοφόρησαν κατά τα έτη +180-185, αλλά υπό κά­ποια μορ­φή κατά μάλλον ή ήττον άγνωστη σε ‘μας!

Επομένως οι γνώσεις μας περί Χριστιανισμού από το +135 μέχρι τον Κωνσ­ταν­τί­νο είναι εξαιρετικά περιορισμένες και προέρχονται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν από εσω­τερικές ή ψευδεπίγραφες ή ανώνυμες, κλπ. πηγές. Δεν υπάρχουν επιβεβαιωτικές, ανεξάρτητες και αμερόληπτες διασ­ταυρώσεις. Δεν γνωρίζομε πόσα καθαρά Εβραϊκά, πόσα Εβιωνιτικά, πόσα γνωστικιστικά, πόσα νεοπλα­τω­νικά, πόσα αρχαία φιλοσο­φι­κά, πόσα παγανιστι­κά, πόσα Περσικά–Ζωροστρικά  κλπ. στοιχεία περιέλαβε.

Δεν γνωρίζομε όλες τις δοξασίες, τις αιρέσεις και αποχ­ρώσεις (μόνο μερικές) που εδημι­ούργησε και τί ακ­ριβώς η κάθε μία ομολογούσε. Οι Χριστια­νισμοί των εποχών εκεί­νων βρίσκονται εν­τός μίας πυκνής ομίχλης και από τα ολίγα εσωτερικά (των χριστια­νικών ομάδων δη­λαδή) στοιχεία που επέζησαν μέχρις ημών και αυτά που δια­κρίνομε μέσα σ’ αυτή την ομίχλη προσπα­θούμε να σχη­ματίσο­με κά­ποια ιδέα ή εικό­να. Οι Χριστιανισμοί αυτοί παραμένουν ου­σιαστι­κά άγ­νωστοι, ο δε αλλο­πρόσαλλος Χριστι­α­νισμός που προ­έκυ­ψε μετά ταύτα είναι δημιούργημα τού Κωνσ­ταντίνου και των επι­τελείων του.

Επίσης, η ορθόδοξη μετακωνσταντίνια εκκλησία δεν εφρόντισε να ξεχωρίσει και μας δώ­σει τον κα­τά­λο­γο των μη αιρε­τι­κών και θεοπνεύστων Πατε­ρι­κών κειμένων από τον απέραντο κυκε­ώνα των ανοήτων έρ­γων των Πατέρων της. Έτσι άλ­λα είναι εντελώς αιρετικά, άλ­λα ολί­γον αιρε­τι­κά, άλλα εί­ναι εντάξει ως προς τα μέτρα της, κ. ο. κ., με όλες τις δια­βα­θ­μίσεις αιρετικότητας, χωρίς να βρί­σκει κανείς άκρη ή συν­εν­νόηση. Αυ­τό συμ­βαίνει πολλές φορές και με τα κείμενα ενός και του αυ­τού Πα­τρός. Όπως μας λένε μερικοί θεολόγοι το ίδιο ισχύει και για ορισμένα κεί­με­να της Αγίας Γραφής, (αν είναι δυ­να­τόν!)

Επειδή το θέ­μα αυ­τό είναι βεβαί­ως πάρα πολύ μακ­ροσ­κελές δεν θα επε­κ­τα­θούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Αναφέρομε μόνον ότι η ορ­θόδοξη με­τακωνσταντίνια εκκλησία κατέστρεψε τα περισσότερα γραπτά των τριών πρώτων αιώνων. Πολλά γραπτά, όπως π. χ. αρκετά του Ωριγένη, του Τατι­ανού κ. ά. τα απ­εκήρυξε ως αιρετικά. Ένεκα των ευλόγων λόγων των νέων καιρών έθεσε εκτός των κανόνων της τον ευνουχι­σ­μό, την επίτηδες πρόκληση μαρτυρίου, την παντελή αποχή από την ερωτική πράξη μεταξύ νομίμων συζύγων και άλλες τακτικές και συνή­θειες για τις οποίες οι χριστι­α­νοί των προηγουμένων αι­ώνων όχι μόνο εφήρμοζαν πολύ συχνά αλλά και υπεραίρονταν δι’ αυτές.

Επομένως ο μετακωνσταν­τί­νιος Χρι­στιανισμός δεν εί­ναι συνέχεια τού προ­κωνσταντι­νίου, αλλά μια ριζοσπαστική αίρεσή του προσαρμοσμένη στους σκο­πούς του Κωνσταντίνου και του κράτους που αυτός διαμόρφωσε, στις κατασ­τάσεις και απ­αιτήσεις των νέων καιρών και των χριστιανικών ομάδων που επεκράτησαν, κλπ. Επί­σης έχει πάρει τα μαθήματά της από την πρώ­ην αποτυχημένη εσχατολογία, την άρνη­ση των Ιουδαίων να γίνουν χριστιανοί και την πολεμική Ιουδαίων και Εθνικών. Αλ­λά και πάλι η αποτυχία αυτής της νέας αιρέ­σεως ήταν ολοκλη­ρωτική και παταγώ­δης.

Η εναπομείνασα μη χριστιανική πλειο­ψηφία που προαναφέραμε δεν ήταν ομοι­ογενής. Υπήρχαν πολλές ομά­δες και τά­σεις. Ποτέ όμως μια ομάδα δεν επεδίωκε επικράτηση εις βάρος των υπολοίπων. Όλες τελούσαν σε μια αφα­νά­τιστη ει­ρηνική συνύπαρξη, ίσως και κάπως αδρανή. Αυτή η αδράνεια, η αβου­λία, η απροσεξία, αλ­λά και η κούραση εκ των μα­κ­ροχρονίων πολέ­μων και οικο­νο­μι­κών δυσχερειών, έδωσε το πράσινο φως στους ολι­γάριθμους, φανα­τι­κούς, νεοφω­τί­σ­τους Χριστιανούς. Με την απόλυτη συνδρομή του Κωνσταντίνου, τις μηχανορραφίες της μάνας του Ελένης και την συμπαράσταση των κρατι­κών μηχανισμών του Κωνσταντίνου αυ­τοί άρπαξαν την ευ­και­ρία και αναρριχή­θηκαν στην εξουσία σαν θηρία ανήμερα.

Μην απορείτε με το ότι μια μικρή μειοψηφία κατάφερε να καπελώσει την συντριπτική πλειοψη­φία. Έχει συμβεί πολλές φορές. Μπορούμε να παραθέσομε αρ­κετά παραδείγματα μερικά των οποίων τα γνωρίζετε. Εκτός του Χριστιανισμού, ένα εξ αυτών είναι και η πιο πρόσ­φατη περίπ­τω­ση του Μουσουλμανισμού. Στην αρχή ο Μωάμεθ (γύρω στο +622-623) κατάφερε να πείσει μια φούχτα αν­θρώπων στην Με­δί­να και Μέκκα. Εε… αυτό ήταν. Μετά αυτοί οι ολίγοι κατάφεραν με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα να επικρατήσουν στην Αραβία και στην συνέχεια να εξαπλωθούν.

Σή­μερα δε είναι παρόντες σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Αυτό δε το γεγονός, ότι δηλαδή ο αμόρφωτος προφήτης τους και ολί­γοι αμόρφωτοι οπαδοί του κατάφεραν αυτό το κατόρθωμα, το χρη­σι­μο­ποιούν οι Μου­σουλμάνοι για να αποδείξουν την εκ θεού προέλευση και αλήθεια της θρησκείας των και ότι η εξάπλωσή της ήταν το θέ­λημα του θεού τους, Αλλάχ. Ακό­μα δε σκοπό και κα­θήκον έχουν την καθολική επικ­ρά­τη­σή τους. Τέτοια ανάλογα επι­χει­ρή­ματα έχομε και με τους χριστιανούς. Καυχών­ται για την αγραμματοσύνη των «αλι­έ­ων» και την «εξ αγί­ου πνεύματος» βάλε Κωνσ­ταντί­νου «με­τέ­πει­τα καταπληκτική επιτυχία των» … και πολλά τοιαύτα.

Έτσι ο Κων­σ­ταντίνος κατάφερε και επέβαλε έναν Χριστιανισμό που διαμόρ­φω­σαν ο ίδιος με τον Ευσέ­βιο και τα επιτελεία τους, με ανυπολόγιστες καταστροφι­κές συν­έπειες για την αυτοκρατορία, τους λαούς της, την ιστορική πορεία της υδρο­γείου και τον πο­λι­τι­σμό! Ο Μέγας Ιουλιανός ως αυτοκράτωρ  προειδοποίησε τους μη χριστι­α­νούς, πολ­λές φορές έκρουσε κώδωνα κινδύνου, αλλά αυτοί δεν έδειξαν το απαι­τού­μενο σθένος. Φαίνε­ται, δεν φαντάζονταν τι επρόκει­το να επακολου­θήσει και τι τύχη θα είχαν οι ίδιοι στα νύχια των χριστιανών.

Μετά την δολοφονία του Ιουλια­νού (το + 363) τα πράγ­ματα είχαν πλέον πάρει εξαιρετικά άσχημη τροπή. Όταν πλέον οι μη χρι­στιανοί κατάλα­βαν τι τους πε­ριμένει στα σιδερέ­νια νύχια των χριστιανικών θηρίων ήταν πλέον αργά. Η επ­ανα­φο­ρά ή έσ­τω μια υπο­τυπώδης δικαιοσύνη και συνύπαρξη, παρά μερικές ύστατες και απελπισμένες εκκλήσεις και προσπάθειες, ήταν πλέον φευ­γα­λέα! Αυτές οι προσπάθειες και οι διαμαρτυρίες ήταν ολίγες καθυστερημένες και ασθενικές ώστε εύκολα να αγνοηθούν πλήρως από την εκκλησια­στική και πολιτική εξου­σία.

Τί να κάνομε; Η ιστο­ρία έχει ατυχήματα και δυστυ­χή­μα­τα. Αυτό ήταν το με­γα­λύ­τε­ρο δυστύ­χη­μα που έφερε στο προσκήνιο τον Χριστιανισ­μό, την μεγα­λύτερη κα­ταστροφι­κή μηχανή της ιστορίας…

Το δυστύχημα αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε κανένα χάσμα που δημιουργή­θηκε κατά τους καιρούς εκείνους ούτε σε καμία αναγκαιότητα η οποία επεβάλλετο από τις τότε επικρατού­σες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Οι επιδ­ρο­μές και επιθέσεις των διαφόρων γειτόνων λαών κατά της αυτοκρατορίας ανήκουν σε άλλο φαινόμενο και είναι άλλο κεφάλαιο. Ο μετά ταύτα αναρριχηθείς Χριστιανισ­μός ούτε τις σταμάτησε ούτε τις κατέστειλε, και αντιθέτως όλα τα πράγματα και προ­βλήματα χειροτέ­ρε­­ψαν. Το κράτος διαλύθηκε σε 150 χρόνια μέσα.

Αυτή την δι­καιολογία πολύ ατυχώς την ισ­χυρίζονται πολλοί και διάφοροι, με­τα­ξύ των οποίων και σοβαροί επιστήμο­νες. Αυτό το κάνουν επει­δή είτε είναι παιδιό­θεν θύματα της καθιερωμένης προπαγάνδας είτε πι­σ­τεύουν ότι τα πάν­τα βαδί­ζουν βά­σει κάποιας νομοτελείας και η ιστορία δεν μπορεί να έχει τρελές μετα­πτώσεις. Κα­νέ­νας τους όμως δεν μας αποδεικνύει ποια είναι επι­τέλους αυ­τή η νομο­τέλεια που επι­καλούνται, αλλά μας ξεφεύγει ή δεν την γνωρίζομε, ούτε το διατί η ιστο­ρία του ανθ­ρώπου δεν μπο­ρεί να έχει τρελές μεταπτώσεις.

Το ίδιο ισχύει και διά την ίδρυση της νέας πρω­τεύουσας, Κωνσ­ταν­τινου­πό­λε­ως! Δεν υπήρχε απολύτως καμία ανάγκη ούτε για καλλίτερη πρωτεύουσα ούτε για άμυνα όπως λένε. Η Ρώμη ήταν μια χαρά πρωτεύουσα και στη Βιθυνία, δίπλα στο αρ­χαίο Βυζάντιο, υπήρχε πλήρης στρατιωτικός σταθμός με πολύ στρατό και αυτοκρατο­ρικό ανάκτορο. Η ενέργεια αυτή μαζί με την παράδοση των πάντων στους φανατι­κούς χριστια­νούς και δη τους επισκόπους και τους καλογήρους, απετέλεσαν δύο μοι­ραία συμ­βάντα για την πορεία του κράτους.

Με τις ζημιογόνες ενέργειες μερικές των οποίων ήταν: οι άσκοπες σπατάλες, η νέα πρωτεύουσα, η καταστρο­φή των υπαρχόν­των κτισ­μάτων, τα υπέρογ­κα έξοδα και άχρηστα κτίσματα των χρισ­τιανικών εκκλησι­ών και μοναστηρίων, η έλλειψη νέων ανδρών και ικανού στρατού, η βα­ριά φορολο­γία, κλπ., το κρά­τος κατέρ­ρευσε οικο­νο­μικώς. Μετ’ ολίγον διχοτο­μήθηκε και η Ρώμη έμεινε έκ­θετη σε κάθε εισ­βολέα και κακοποιό. Το +476 κατελύθη πλή­ρως από τους Γότθους! Μετά ταύτα προέκυψε ο υπερχιλιε­τής Μεσαίων, μια σκοτεινή και βάρβαρη εποχή οπισθοδ­ρομήσεως και βίας για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό.

Ατυχώς και εσφαλ­μέ­νως ο αντιχριστιανός (τι ει­ρωνεία) ισ­τορικός Edward Gibbon (1737-1794) έγ­ραψε ότι η μεταφορά της πρω­τεύουσας ήταν μια μεγαλοφυής εν­έργεια εκ μέρους του Κων­σ­ταντίνου και μετά ταύ­τα αυτή η εσφαλμένη άποψη παρ­έμεινε ούτως! Βάσει όλων των στοιχείων και δεδομένων που έχομε στην δι­ά­θεσή μας σήμερα, οι απόψεις αυτές έχουν ανατρα­πεί από τους νεωτέρους ιστορικούς και ερευ­νητές (βλέπε π. χ. Σιμό­που­λος Κυριάκος, Ο Μύθος των «Μεγάλων» της Ιστορίας, Τρίτη Έκ­δοση, Εκδό­σεις Στά­χυ, 2000, και Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισ­μός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003, Φωνή Εξυπνισμού εν τώ Αιώνι τής Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.).

Οι Χριστι­ανοί συ­νεχίζουν να προπαγανδί­ζουν τα ψευδοεπιχει­ρήματα αυτά ακρι­βώς επειδή τους συμφέ­ρουν, παρ’ όλον ότι πολλοί μορ­φωμέ­νοι απ’ αυτούς, γνω­ρίζουν πολύ καλά ότι δεν εί­ναι αλήθεια!

Βεβαίως ο ενσυνείδητος και υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει αφ’ εαυτού να επα­γρυπνά και να μην αφήνει τις τύχες του σε έναν ανώμαλο Κωνσταντίνο και μερικούς ψεύτες και απατεώνες επιτελείς του. Αυτό το οφείλει για να μην περιέλθει ο ίδιος και ολόκληρος ο πολιτισμός στην αθλιότητα. Μπορεί να διαλέξει να αδρανεί, αλλά τότε θα βρεθεί προ απροόπτων και θλιβερών κατα­στάσεων και θα πληρώσει πολύ ακ­ριβά την αδράνεια αυ­τή. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού αυτό συνέβη πέραν κά­θε προσδοκιών!

Σκέψου να έχεις στο κεφάλι σου έναν αρχηγό δικτάτορα σαν τον Κων­σταν­τίνο! Θα ευτυχήσεις με τέτοιον αρχηγό; Πόσοι όμως μέσα σε μια κοινωνία είναι ενσυνεί­δητοι και υπεύθυ­νοι; Μόνον ολίγοι! Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβηκε τότε και η αδ­ρα­νής και απρόσεκτη πλειοψηφία έπεσε στην παγίδα των ολίγων. Τα επακο­λουθή­σαν­τα αποτελέσματα ήταν θλιβερά, καταστροφικά και μοιραία.

Όπως δείχνει η Ιστορία, η Ρώμη κατά τον 3ον αιώνα, παρ’ όλο που είχε μερι­κούς καλούς αυτοκράτορες, έχασε τους μηχανισμούς των ασφαλιστικών δικλείδων του πολιτεύματος πέρα για πέρα. Το πείραμα της τετραρχίας του Διοκλητιανού δεν απέδωσε και ανετράπει πολύ σύντομα από τον Κωνσταντίνο μετά τον θάνατο τού πρώτου. Έτσι όσο οι αυτοκράτορες ήταν καλοί τα πράγματα πήγαιναν κα­λά. Αλλά οι άνομοι αυτοκράτορες με τον μισθοφορικό στρατό τους που τώρα πλέον είχε καταντή­σει περισσότερο όργανο παρά συνειδητός θεσμός, μπορούσαν και έφερ­ναν τα πά­νω κάτω, χωρίς να υπάρχει κάποια νομική πρόβλεψη και εκτελεστική πράξη εναν­τίον τους! Μοιραίο σφάλμα!

Πιθανόν σ’ αυτό να ευθύνεται και η δεισιδαιμονία διότι επίσ­τευαν ότι οι θε­οί της Ρώμης εφώτιζαν τους αυτοκράτορες και θα έσωζαν την αυτοκ­ρα­τορία. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε ! π.χ. αρκετά χρόνια πριν τον Κων­σταντίνο, η δια­δο­χή του λαμπρού αυτοκράτορα και αληθινά Μεγάλου Μάρκου Αυρηλίου [9] από τον ανώμαλο γιο του Κόμμο­δον, την 17η Μαρτίου του +180, ήταν ένα μοιραίο γεγονός, χωρίς να το εμπο­δίσει κα­νένας μη­χανισμός! Πολλοί ιστορικοί, με­τα­ξύ των οποίων ο Γίββων και ο Ερ­νέστος Ρενάν, θε­ω­ρούν το γεγονός αυτό ως την απ­αρχή της πτώσεως του Ρωμαϊ­κού κράτους.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρομε και ένα προηγούμενο μοιραίο γεγο­νός. Δεν υπάρχει αμφι­βο­λία ότι ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν σπουδαία προσω­πικό­τητα, ικανός στρατιωτικός και κυ­βερνήτης, και πεφωτισμένος αυτοκράτωρ. Ακόμα ήταν μέγας θαυμαστής του Ελληνικού Πολιτισμού και θεράπων των Ελληνικών Γραμμάτων. Έκανε όμως ένα μοι­ραίο σφάλμα διά την ιστορία και την ανθρωπότητα. Διά νό­μου απαγόρεψε την αθεΐα. Χα­ρακτηριστικά την εποχή του η αθεΐα είχε μεγάλη άνοδο.

Είναι παροιμιώδης η φράση των αθέων της εποχής αυτής στην Ρωμαϊκή Αυτο­κρατορία: «Εάν οι θεοί αδικούνται, ας φροντίσουν μόνοι τους να διορθώσουν τις αδι­κίες που διαπράττονται εις βάρος τους!»

Άραγε, το έκανε αυτό επειδή ο ίδιος ήταν προϊόν της επο­χής του και δεν μπο­ρούσε να δει πιο πέρα, λόγω ειλικρινούς θρησκευτικότητας, λόγω θρησ­κολη­ψίας, λόγω πο­λιτικών λόγων, επει­δή του άρεσε να τιμάται ως υιός θεού (divi figlius) ή επει­δή έτσι κα­τά­φερνε να διοικεί το πλήθος; Άγνωσ­τον! Όπως και να ‘χει το πράγμα όμως, κάθε θρη­σκεία και άποψη επιτρεπόταν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενόσω οι οπαδοί της απέ­διδαν τις νομοθε­τημένες τιμές στην αυτοκρατορία και στον αυτοκρά­τορα, εκτός από την ουδέτερη στάση της αθεΐας.

Έτ­σι φτάσαμε κατά τον τρίτο αιώνα και τις αρχές του τετάρ­του να έχομε έναν τε­ρά­σ­τιο και ανεπανάληπτο συγκρητισμό θρησκειών απ’ Ανατο­λή και Δύση. Πραγματοποιήθηκε και μια αλλεπάλ­ληλη εισαγω­γή Ηλιακών, Περσι­κών, Αι­γυπτιακών θεοτήτων, της Ίσιδος, κ. ά., στη Ρώμη. Κάθε ψίθυρος και θρόισμα ήταν ομιλία θεού ή κάποιου πνεύ­ματος. Τα πάντα ψιθύριζαν και μιλούσαν. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ήταν πολύ εύκολο για τον Κωνσταντίνο, τη μά­να του την Ελένη, τον Αθανάσιο, τον Ευσέβιο και όλους αυτούς να εισαγάγουν και αυτοί τις δικές τους θρησ­κοληψίες και δολιότητες. Αυτές ήταν ένας παρά­ξενος και δόλιος συγκρητισμός του Χριστιανισμού με πολλά στοιχεία των υπολοίπων θρησ­κει­ών. Γιατί όχι, αφού τόσοι άλλοι είχαν κάνει το ίδιο πριν απ’ αυ­τούς! Μετά ταύτα, τα πάντα πήραν την κακίστη τροπή καταστ­ροφής, μεσαίωνος και σημερινής καταστάσε­ως που γνωρίζομε.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα δεισιδαιμονίας, επόμενο ήταν ένας πονη­ρός αυτο­κ­ράτωρ, όπως ο Κωνσταντίνος, με ένα συνωμοτικό επιτελείο, όπως του Ευ­σεβί­ου και των άλλων, εύ­κολα να μπορεί να κάνει ότι θέλει. Εφ’ όσον, φέρ’ ειπείν, ο οκνηρός και ανίκανος αυτοκράτορας Ελαγάβαλος – Ηλιογάβαλος (+218-222) μπόρε­σε να εισαγά­γει με την βοήθεια της γιαγιάς του Ιουλίας, την Συρια­κή ηλιακή θεότητα, τότε γιατί δη­λαδή και ο δαι­μόνιος Κωνσταντίνος να μην επιβάλει την θρησκεία που άρεσε σ’ αυ­­τόν και στη μάνα του την Ελένη έναν αιώνα αργότερα;

Όταν οι πολίτες δεν έχουν σώ­ας «τάς φρένας» με ικα­νό­τη­τα να κρίνουν και να λαμ­βάνουν αποφάσεις και αντί να στέκονται στα πό­δια τους στέ­κονται σε δεκανίκια θρη­σκοληψίας και περιμένουν τα πάντα από άλλους, τότε τα πάντα μπο­ρεί να κατα­φέρει ακό­μα και ένας ανί­κανος, πόσον μάλ­λον ο πανούργος και ικανός Κωνσταν­τί­νος. Αυ­τό το κλίμα του τρίτου αιώνος οπωσδή­πο­τε συνέ­βα­λε στην απά­θεια και στην αδια­φορία του πλή­θους του τε­τάρτου αι­ώνος, του οποίου μια μεγάλη μερίδα και ο στρατός πήγαιναν όπου φυσού­σε ο άνεμος.

Το ίδιο κλίμα πρέπει να βοήθησε και την διά πυ­ρός και σι­δή­ρου μετέ­πειτα επι­κ­ράτη­ση του Χριστιανι­κού τύ­που που εισή­γαγε ο Κων­σταν­τί­νος με την αρωγή του Ευσε­βί­ου. Επει­δή έτσι το θέ­λη­σε αυτός για τους λό­γους του, χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση και απο­λογία σε κα­νένα εύκολα έστ­ριψε έναν διακόπτη και προκάλεσε το με­γαλύτερο δυ­στύ­χημα της ισ­τορίας. Όταν οι άλλοι κατάλαβαν τι τους περιμένει ήταν πλέον αρ­γά. Ούτε βρέθηκε κανένας θεός να σώσει τους ίδιους, την Ρώμη και την αυ­τοκρατο­ρία!

(Βλέπετε: «Έτσι να μάθετε πως οι Θεοί εκδικούνται αυ­τούς που περιφρονούν τη χάρη τους και τους αποστρέ­φον­ται!», αναφωνεί η παγανίστ­ρια Ortrud, στο κλείσιμο της πανέμορφης όπερας «Lohengrin» του Richard Wagner.).

Αυτή όμως η υπάρχουσα δεισιδαιμονία δεν σημαίνει ότι δημιούργησε μια αναγκαι­ό­τητα για να την αντικαταστήσει μια νέα πολύ χειρότερη! Ο κόσμος θα μπο­ρούσε να συνεχίσει στον ίδιο τρόπο ζωής και θρησκευτικότητας με κάποια εξελικτική πορεία. Αλλά της νέας δεισιδαιμονίας της έτυχε το πρώτο λαχείο και επικράτησε εις βάρος της πα­λαιάς. Βεβαίως δεν ισχυριζόμαστε ότι, εκτός από τις επιδρομές και επι­θέσεις των γει­τό­νων λαών κα­τά τον 3ον και 4ον αιώνα, δεν υπήρχαν τότε άλλα σοβαρά κοι­νωνικά προβ­λήματα και ότι όλα ήταν ρόδι­να και ωραία!

Υπήρχαν πολλά κοινωνι­κά και οικονο­μι­κά προβλήματα, που είχαν δημιουργηθεί από τους μακροχρόνιους πο­λέ­­μους και εισβολές, την αυτοκρατορική αναρχία, τις σπατάλες, την υψηλή φορολο­γία, το από πολλές απόψεις ζημιογόνο δουλοκτητικό σύστημα, την στασιμότητα και μη μεταρρύ­θμιση της παραγωγής, τις φυγόκεντρες τάσεις, κλπ. Αυ­τά όλα ήταν ακόμα επι­λύσι­μα, αλλ’ όχι διά της λύσεως του Κωνσταντίνου. Η λύση του, αν την νόμισε ως τέτοια, απέτυχε παταγωδώς. Τα πράγματα έγιναν τρισχειρότερα.

Όλες οι πα­ρά­νο­μες και αυθαίρε­τες εν­­έρ­γειες του Κωνσταντίνου, όλα όσα επακο­λού­θησαν με­τά απ’ αυ­τόν και το γε­γονός ότι κάθε κοινωνική και οι­κονομι­κή δραστη­ριό­τητα εξα­θ­­λι­ώθη­κε σε βαθμό που χρειά­σ­τη­καν τουλάχιστον χίλια χρό­νια για να επ­αν­έλθει το βι­ο­τικό επί­πεδο στο ίδιο ση­μείο, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό που εμείς ισχυ­ριζό­μαστε εδώ: «Δεν υπήρχε απο­λύ­τως καμία αναγκαιότης για την επικράτηση του Χριστιανισμού. Η επικράτησή του ήταν δυσ­τύχημα!» Εκτός και ταυ­τολογι­κά δεχθούμε ότι το χάσμα ήταν η απ­ροσεξία και η αδράνεια της πλειο­ψη­φίας, η δε αναγκαιότης ήταν ο ίδιος ο Κωνσ­ταν­τίνος και η καπριτσιοσύνη του, καθ’ όσον δεν υπήρχε μηχανι­σ­μός για να τον βάλει στην θέση του! Μετά δε ταύτα, ο νεοσύστατος υπερφανατικός Χρισ­τια­νισμός, παρ’ ελπίδα, έβα­λε τους πάντες στη φάκα! Μόνο έτσι!

Ο Χριστιανισ­μός όχι μόνο δεν απεσόβησε τις έξωθεν επιθέσεις αλλά μέσα σε 150 χρόνια απωλέσ­θηκαν τα δύο τρίτα της αυτοκρατορίας κατόπι ανυπολογίστων κα­ταστροφών. Ο Χρι­στιανισμός δεν έλυσε κανένα από τα κοινωνικά προβλήματα των οποίων την λύση έστω και υπο­τυπωδώς επαγγέλθηκε. Τα πάντα έγιναν πολύ χειρότε­ρα από πριν. Οι μη πιστεύσαντες ή οι αιρετικοί εθανατώθηκαν. Η προηγούμενη δεισι­δαιμονία αντικατεστάθη με μια άλλη πολύ χειρότερη, φανατική και εκδικητική.

Η δι­καστική εξουσία εδόθη στα χέρια των χριστιανών και δη των επισκόπων. Το δημόσιο χρήμα, όσο είχε απομείνει μετά τις αλόγιστες σπατάλες του Κωνσταντίνου, εδόθη στους χριστιανούς και ειδικά στους επισκόπους. Αυτοί το εξανέμισαν με το να χτί­ζουν εκκλησίες και μοναστήρια και στα δικά τους ενδιαφέροντα. Ακόμα οι ηλικιω­μέ­νοι, οι χή­ρες και τα ορ­φανά, που σε με­ρι­κές περιπτώσεις μπόρεσαν να περιθάλψουν, ζού­σαν κά­τω από τη σκληρή καταπίεση της χριστιανικής τους δικτατορίας, π.χ. δεν επέ­τ­ρε­παν στις νέες χήρες να ξαναπαντρευτούν και όλη η περιου­σία τους όπως και των θανόν­των ανδρών τους περιήρχετο στα χριστιανικά ιδ­ρύματα αυτοδι­καίως (όπως π. χ. στην Βασι­λειάδα του Αγίου Βασιλείου κ.ο.κ.) (Για δεύτερη παντρειά, χήρες και ζων­τοχήρες διαβάσετε να χαρείτε: Ματθαίος 19: 9-10, Μάρκος 10: 11-12, Λουκάς 16: 18, Α΄ Πρός Κοριν­θίους 7: 8-9, Α΄ Πρός Τιμόθε­ον 5: 5-16, κλπ.).

Τελι­κά ού­τε η χριστι­α­νι­κή οι­κου­μένη έγι­νε μία ποίμ­νη με έναν ποι­μένα, αλλ’ αντιθέτως πολλές φανατικά αν­τιμα­χόμενες μερί­δες και αι­ρέσεις. Ούτε η αγάπη επε­κ­ράτησε ως οδηγός του κοινωνι­κού βί­ου, αλλ’ αν­τιθέτως η βία, η εκδίκηση και η κατα­­στροφή. Ο Ελλη­νορω­μαϊκός πολιτισμός ισοπε­δώθηκε. Όλα τα επιτεύγ­ματα ενός πολι­τισμού πολλών λαών και άνω των χιλί­ων ετών διεγράφησαν και κατεδαφίστηκαν με μια μο­νοκον­δυ­λιά.

Η εμφάνιση χιλιάδων αλληλομισουμένων και αλληλοσκοτωμένων αιρέσεων από την απαρ­χή του Χριστιανισ­μού μέχρι σήμερα και η συνεχής προσπά­θεια για να βρεθεί η σωσ­τή ερμηνεία των Εβραιογνωστικοχριστιανικών Αγίων Γρα­φών και Παραδόσεων απο­τελεί την καλλίτερη απόδειξη του ότι ο Χριστιανισμός (Εβ­ραιογνωστικοχριστιανισ­μός) είναι μια ψεύτικη, φτιαχτή και καταστροφική θρησκεία και όχι η εξ αποκαλύψεως μόνη και αληθινή.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήλθε στην γη για να μας αποκαλύψει τις αλή­θειές του και να τις επικυρώσει διά της σταυρικής θυσίας και αναστάσεώς του αλλά εμείς ακόμα σκοτωνόμαστε για να βρούμε ποια εί­ναι η σωστή ερμηνεία των αποκα­λυφθεισών θεϊκών αληθειών και ποια η ορθόδοξη αίρεση! Σ’ αυτή την ακατάσ­χετη τραγέλαφο και απόδειξη προστίθεται και ο ολοκλη­ρωτικά βίαιος τρόπος επι­βο­λής και διαδόσεως της Χριστιανικής αλήθειας !

Αν προς στιγμήν δεχθούμε την εκδοχή πως ο Κωνσταν­τίνος νόμισε ή πίστεψε ότι κα­τά την εποχή του ο Χρι­σ­τιανισμός ήταν η καλ­λίτερη ενοποιητική δύναμη και ότι σ’ αυτόν η αυτοκρατορία θα έβρι­σ­κε τις λύ­σεις των προβλημάτων της, υπόθεση που έχει προταθεί από πολλούς και την προπαγανδί­ζουν οι χριστιανοί, τότε όπως ανα­λύσαμε παραπάνω απατήθηκε οικτρά. Δεν έζησε άλλα 250 χρόνια ακόμα για να δει τα χάλια της επιλογής του σε όλο της το μεγαλείο! Πολλοί έχουν απορρί­ψει την άπο­ψη αυτή, πολλοί την θεωρούν πολύ απίθανη και για μας δεν είναι καθό­λου δεδομένη.

Όπως φαίνεται τον Χριστιανισμό τον επέβαλε διά ψυχολογικούς και προσωπικούς λό­γους του ιδίου και της μάνας του της Ελένης, και τίποτα παραπάνω. Για τους ίδι­ους λόγους οικοδόμησε και τη νέα πρωτεύουσα. Προς το τέλος της ζω­ής του μάλλον και ο ίδιος εί­χε καταλάβει το σφάλμα του και γι’ αυτό πα­ρακαθόταν εδώ και ‘κει στη νέα πρω­τεύουσά του σαν αχαμνός και άβουλος βρίσκοντας ευχαρί­σ­τηση μόνο στις υπερ­βολι­κές κολακείες των χαμερπών αυλοκολά­κων και χριστιανών σω­τηριολό­γων του και υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των επισ­κόπων, όσο παράλογες και αν ήταν.

Τόσο είχε υποστεί το σύνδρομο παραιτήσεως που δεν έκανε ούτε την κί­νηση για την σωστή και ομαλή διαδοχή του. Πέθανε το +337 και παράτησε την αυ­τοκρα­το­ρία σύξυλη στους τρεις γιους και δύο ανη­ψιούς του. Αυτοί αλλησ­κοτώθηκαν μέχρις ότου επεκ­ρά­τησε ο γιος του Κων­στάν­τιος 2ος, αφού οι άλλοι τέσσερις εφονεύθησαν!

Οπότε λοιπόν, ποιά ήταν αυτή η εκ των πραγμάτων αναγκαι­ό­της ή το χάσμα που έφε­ραν τον Χρισ­τια­νι­σ­μό στο προσκήνιο με σκοπό να την ή να το καλύψει και να δώσει τις αναγκαίες λύσεις στα υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα; Απο­λύτως καμία και κανένα! Απ­λώς ήταν κακή τύχη μέσω του Κωνσταντίνου της μάνας του και της πα­ρέας του. Στον Χριστια­νι­σ­μό λοιπόν έπεσε το πρώτο λαχείο καθαρά από τύχη, απρο­σεξία αν θέ­λετε, και όχι από αναγ­καιότητα! Για την τε­λι­κή επικράτησή του όμως εκ­τός από την κακή τύχη των ετών εκείνων ευθύνονται επίσης η αδράνεια, η κούραση, η δει­σι­δαι­μονία, ή μιζέρια, κλπ. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι κανείς δεν πρόσεξε διό­τι κανείς δεν περίμενε ή δεν φανταζόταν την χριστιανική συμπεριφορά και συμφορά που επη­κο­λού­θησε. Τα λόγια, οι εκκλήσεις και οι προειδοποιήσεις του Ιου­λια­νού, όπως διαβάζομε ακόμα και σήμερα στα έργα του, καθώς και η περιφρόνησή τους από τον κοσμάκη φανερώνουν ακριβώς αυτά τα συμπε­ράσματα.

Μετά τον Κωνσταντίνο τα μέσα διαδόσεως και επικρατήσεως του Χρι­σ­τι­α­νι­σ­μού ήταν τα εξής: Βία, κα­τα­σ­τροφή, ψεύ­δος, δόλος, απάτη, άγνοια, αγραμματο­σύνη, καταρράκωση της λογι­κής, προσηλυτισμός ηγεμόνων (πολλές φορές μετ’ αντιτίμων) εις βάρος των λαών τους, καταστρο­φή της επιστήμης, απεμπόληση της φιλοσοφίας, απόρριψη της ιατρικής, εκφο­βι­σμός, κα­τα­ναγκα­σμός, καταπίεση, εξον­τω­τι­κοί νόμοι, σφα­γές, πό­­λεμοι, ιε­ροί πόλεμοι, ιερές εξε­τάσεις, αρπακτικότητα, μαζί με όλα τα βι­αία, ψυχολογι­κά, συμ­π­λεγματικά και κατα­ναγκαστικά μέ­σα.

Ό,τι χειρότερο δηλαδή, πέραν κάθε λογικής, πειθούς και θεμιτής αναγκαιό­τητος! Αν υπήρχε έστω μια κάποια αναγκαιότης, ο Χρι­στιανισμός δεν θα χρειαζόταν στα επόμενα 1600 χρόνια τέτοια μέ­σα καταστρο­φής και νομοθετημένης βίας για να διαδοθεί και να επικρατήσει! Σε μερικά σχετικά άρθρα παρακάτω θα μι­λήσομε εκ­τενέστερα περί αυτών. Αλλέως πως, διά τον Χρισ­τι­ανισμό τα πράγματα θα έβαιναν ομαλά και ωραία, παρέχοντας και κα­λή λύση σ’ αυτή την απροσπέλασ­τη αναγκαιότη­τα, χωρίς να έχει καμίαν ανάγκη κα­ταστροφικότητας και νομοθε­τημένης βίας! Τόσο απλό!

Η διά της πει­θούς και κατά τόπους επι­τυχία της μά­στιγας αυτής έχει υπολογι­στεί με με­γά­λη ακρί­βεια. Τους τρεις πρώτους αιώνες κυμαίνεται με­ταξύ 1 και 10 %. (Η διακύμανση αυτή εξηρτάτο από την χρονολογία, την περιοχή και τον υπό εξέταση πλη­θυσ­μό.). Τίποτα παραπάνω! Ο διά της πει­θούς προσηλυτι­σ­μός της ήταν κυ­ρί­ως επιτυ­χής μετα­ξύ των περιθωριακών και περι­έρ­γων στοι­χεί­ων της κοι­νω­νίας και ατό­μων που αντιμετώπι­ζαν διάφορα σοβαρά προ­β­λή­μα­τα (κοινωνι­κά, ψυχολογι­κά, οικο­νομικά, προβλήματα υγείας, κ. ά.) και τα οποία επί­στεψαν ότι θα βρουν τη λύ­ση των προ­βλη­μά­των τους στον Χριστιανισμό.

Ήταν άτομα που η τότε κοινωνία περιφρο­νούσε και απέρριπτε και συνήθως ήταν συγκεντρωμένα σε γκέτος μεγαλουπόλεων. Π.χ. βλέπε Α΄ Πρός Κορινθίους 4: 12-13, 5: 1-5, Β΄ Πρός Κοριν­θίους 12: 21, Πρός Εφεσίους 4: 28, Α΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 2, κλπ. Ήταν δηλαδή με­τα­ξύ αμορφώτων ατό­μων της κοι­νω­νίας που δεν ήταν σε θέση να έχουν αντικειμενική γνώση, απε­ρί­σ­πα­στη κρί­ση, κα­θαρή ευ­θυ­κ­ρισία και φιλοσοφική σκέψη.

Συνεπώς, ακόμα και αυτή η μικρή επι­τυχία του Χρι­στιανισμού δεν ήταν προϊόν καθαρής σκέ­ψεως και γνώσεως αλλά μιας θολής κατα­σ­τάσεως, μια καταναγκαστικής εξαθλιώσε­ως και αγραμματο­σύνης, ενός ψυχολογικού πα­ραλη­ρήμα­τος και ενός υστεροβούλου μεταφυσικού και εσ­χατολογι­κού συμφέροντος. Σπανιότατα οι Χρισ­τιανοί εκέρδι­ζαν «υπό κα­νο­νι­κάς συν­θή­κας» αξιόλογα άτο­μα εκτός των κατη­γοριών αυ­τών [άραγε την πορφυρο­πώλιδα Λυδία (;), Πράξεις 16: 14.].

Υπάρχουν πολλοί που θα αντιτείνουν ότι όλα όσα καταμαρτυρούμε εδώ δεν γί­νονται σήμερα ή έχουν παύσει να γίνονται εδώ και πολλά χρόνια. Με αυτό το άσ­το­χο επιχείρημα προσπαθούν τεχνηέντως να αθωώσουν τον Χριστιανισμό. Μας συστή­νουν δηλαδή να λησμονήσομε μια καταστροφική ιστορία 1700 ετών! Αλλά διατί να την λησμονή­σομε; Δεν είμαστε προϊόντα αυτής της φρικτής ιστορίας; Ακόμα αποσιω­πούν το γε­γο­νός ότι την αλλαγή αυτή δεν την επέφερε ο Χριστιανισμός επειδή άλλα­ξε, μετανόησε και ζήτησε συγγνώμη αλλά την επέφεραν άλλοι λόγοι τους οποίους θα αναφέρομε αμέσως περιληπτικά παρακάτω και σε άλλα κεφάλαια.

Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν ότι στις χριστιανικές χώρες έχομε την μεγίστη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι και αυτό ένα στερεότυπο επιχεί­ρημα των προπαγανδιστών του Χριστιανισμού που είχε τεθεί και στον μέγα διανοητή Bertrand Russell. Η απάν­τηση είναι αυτή που έδωσε ο Russell και είναι πολύ απλή. Αυτό το γεγονός οφεί­λε­ται εντελώς σε άλλα αίτια και όχι στον Χριστιανισμό. Δεν θα καταγράψομε εδώ τα αίτια αυτά. Είναι πολύ απλά και γνωστά.

Απλώς ας ενθυμηθού­με τους πολυαί­μα­κτους αγώνες, επα­ναστάσεις, εκδόσεις νόμων και συνταγμάτων, και ένα σωρό άλλα επεισό­δια, που λάμ­βαναν χώρα για πολλούς αιώνες στις χριστιανικές χώρες μέχρι ότου φτάσαμε στο σημερινό ση­μείο σχετικής ελευθερίας και προό­δου. Ας μνημονεύομε πότε–πότε τα πολυάριθμα θύμα­τα που έπε­σαν λόγω της χριστιανι­κής μανίας και παραληρήματος στον βωμό της γνώ­σε­ως και της προόδου, κλπ.

Μετά μιλάμε για «σήμερα». Σκέφθηκε ποτέ κανείς απ’ αυ­τούς πό­σο θα είχε προοδεύσει η γνώση, η φιλοσοφία, η επιστήμη και η τεχνολογία εάν ο Χρι­στι­α­νι­σμός βρισκόταν στο περιθώριο για τα 1700 χρόνια κατά τα οποία ασκούσε τη στυ­γνή και καταδυνασ­τευτική εξουσία του στα μέ­ρη εκείνα όπου είχε επικρατήσει;

Παρά τα ολίγα χωρία που περιέχουν την λέξη «επιστήμη», τις περισσότερες φορές απλώς ασαφώς επιγραμματικώς και αορίστως, και τα οποία σημειώστε, εκτός από ένα στον Ησαΐα 3: 15, αναφέρονται μόνο σε ύστερα και ψευδεπίγραφα βιβλία της Παλαιάς Δι­α­θή­κης (το ύστερο δευτεροκανονικό Σοφία Σειράχ 1: 24, 10: 30, 16: 24, 19: 22, 21: 15, 38: 3, 6, 39: 7, στο κλεμμένο βιβλίο του Ιώβ 12: 12, 28: 15, 28 και στο ψευδεπίγ­ραφο Σοφία Σολομώντος 7: 16-17, η λέξη «επιστήμη» δεν υπάρχει στην Καινή Διαθή­κη)

Ο Χρισ­τιανισμός παν­τού και πάν­τοτε ήταν κατά της γνώσεως, της επιστήμης, των τεχνών και της προ­ό­δου, πράγμα που θεμε­λιώ­νε­ται μέσα σε πολλά χωρία της Καινής Διαθή­κης, το απο­φθεγματικό «πίστευε και μη ερεύ­να» και όπως το αποδεικνύει πλή­ρως ολό­κλη­ρη η παράδοση και ισ­τορία του. Μόνο το κάψιμο όλων των βι­βλι­ο­θηκών και των επι­στημόνων μέ­χρι την Αναγέν­νηση φτάνει. Αν σήμερα έχομε πα­τήσει στην Σελήνη, χω­ρίς αυτή την κατασ­τ­ροφική λαίλα­πα θα είχαμε πατήσει τον εξώ­τα­το πλα­νήτη Πλού­τωνα!

Ο επίσημος Χριστιανισμός ουδέποτε ομολόγησε τα λάθη του, τα εγ­κλήματά του, τις κα­ταστροφές που διέπραξε, κλπ. Ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και συγχώρεση για τα απειράριθμα κακά που επέφερε. Ουδέποτε υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάνει τα ίδια. Ου­δέ­ποτε άλλαξε τα καταστατικά του και τα δόγμα­τά του. Ουδέποτε εγκα­τέ­λει­ψε οτιδήποτε επισήμως. Παραμένει στα ίδια και καιροφυ­λακτεί! Πώς να ομολο­γή­σει όλα αυτά άλλωστε; Τί να πει; Ότι ο Θεός έκανε λάθη, από τον Αδάμ μέχρι σήμερα, δηλαδή για 6000 χρόνια; Τί σόι θεός θα ήταν αυτός.

Ακόμη όπως εξηγεί ο Max Weber στο βιβλίο του, Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά Μ. Γ. Κυπραίου, Εκδό­σεις Gutenberg, Αθήνα 2002, και ο R. H. Tawney στο βιβλίο του, Religion and the Rise of Capitalism, Transaction Publishers, 1926-1998, με μια διαστροφική δια­δι­κα­σία και εξέλιξη πραγμάτων, ψυχολογία, προτεσταντική εμμονή περί εργασίας, κλπ., προέκυψε το καταστροφικό σύστημα του κα­πιταλισμού μέσω του Προτεσταντισμού.

Τί να κάνομε τώρα; Μπορούμε να προτείνομε πάρα πολλά. Δεν θα κάνομε όμως εδώ ανάλυση της σημερινής καταστάσεως. Είναι αρκετά γνωστή στους ενδια­φερομένους. Συνοπτικά προ­τείνομε: Μελέτη, κρί­ση, λογική, έρευνα, γνώση, επα­γρύ­πνηση, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη, κα­λώς νοουμένην ελευθερία, υπευθυ­νό­τητα και υπεύθυνη απόφαση με στάση. Όμως, ουαί και αλί­μο­νο στην ανθρωπότητα αν επέλ­θει δεύτερος Μεσαί­ων. Ξέφυγε ανάπηρη και ανήμπορη, κα­κήν κακού, από τον πρώτον, αλλά από τον πι­θανόν δεύτερο; Θα δυνηθεί ποτέ άραγε να τον ξεπε­ράσει;

Αλήθεια τί χάσμα υπάρχει ανάμεσα στην εκτίμηση του Γερμανού ελληνίζον­τος F. Nietzsche για τον Ελληνικό πολιτισμό και λαό και σ’ αυτήν της Εβραιογνωστι­κοχρισ­τιανικής μάστιγας! Ελπίζομε αυτά τα συνοπτικά στοιχεία και αυτές οι συνοπτι­κές σκέψεις να δώ­σουν το έναυσμα σε πολλούς για να ερευνήσουν μόνοι τους και με­τά να επαναλάβουν την μεγάλη ιστορική φράση του Μεγάλου Ιουλιανού:

«Ανέγνων, έγνων, κατέγνων»
«Εμελέτησα, εγνώρισα, απέρριψα». Ιουλιανός ο Μέγας

Διά την ενημέρωση του αναγνώστη παραθέτομε εννέα ειδεχθή εγκλήματα τού «Μεγάλου» Αγίου Ισαποστόλου Κων­σταντί­νου που αφορούν τον άμεσο πολιτι­κό και συγγενι­κό περί­γυ­ρό του. Όλα τα εγκλή­ματά του είναι πάρα πολλά για να τε­θούν σε καταλόγους. Η βαρβαρότητά των ήταν μάλλον πρωτο­φανής και άκρως ανατ­ριχιαστι­κή. Για ατιμίες, πολέμους, φόνους, δολοφονίες, φρικαλεό­τητές, αυθαιρεσίες, απάτες, κλπ., του ιδίου και της μάνας του Ελένης ανα­φερθείτε τουλάχισ­τον στα σχε­τικά κε­φάλαια των εξής πέντε βιβλίων:

    Σιμόπουλος Κυριάκος, Ο Μύθος των «Μεγάλων» της Ιστορίας, Τρίτη Έκ­δοση, Εκδό­σεις Στάχυ, 2000.

    Joseph Wheless, Forgery in Christianity, Kessinger Publishing.

    Robert Taylor, Rev., The Diegesis, Kessinger Publishing, or Health Research.

    Christopher Bush Coleman, Ph. D., Constantine the Great and Christianity, Columbia University Press 1914.

    Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετά­φραση Ρουμπίνη Ζαρκάδη, Δέσποινας Βλασσοπούλου, Μ. Αργυροηλιοπού­λου, Τ. Φατσέα, Ξ. Αλμυρού από τ αΓερμανι­κά, με τίτλ οπρωτοτύπου: Kri­mina l­geschi­chte des Christentums. 10 Τόμοι, Εκδόσεις Κάκτος, 2004-2006.

Στην βιβλιογραφία που έπε­ται έχομε συμπεριλάβει περισσότερα βιβλία τα οποία μπο­ρείτε να εξετάσετε.

Έχομε και λέμε περιληπτικώς:

    Μαξιμιανός. Πενθερός του και Πενθερός του Πατέρα του. Πατέρας της δεύ­τε­ρης γυναίκας του, Φαύστας. Αυτοκράτωρ. Τον συνέλαβε στην Μασσαλία διά δόλου και τον εκρέμασε. +309-310.

    Μαξέντιος. Κουνιάδος του. Γιος του προηγουμένου. Αυτοκράτωρ. Τον εσκό­τωσε διά πολέμου που εκήρυξε ο ίδιος χωρίς λόγο, στην Μιλβία Γέφυρα του ποταμού Τίβερη. +312.

    Ρέμος. Γιος του Μαξεντίου και της Γαλερίας. Βρέφος στην κούνια. Έβαλε δι­κούς του ανθρώπους να το στραγγαλίσουν με κορδόνια την ώρα που κοιμόταν δίπλα στη μάνα του. +312.

    Βασσιανός. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Αναστασίας. Καίσαρ. Τον δολοφόνησε. +314-315.

    Φαύστα. Δεύτερη γυναίκα του. Κόρη του Μαξιμιανού. Την εζεμάτιξε μέσα σε καζάνι με καυτό νερό. +320. (Για τον θάνατο της ενέχεται και η μάνα του, Αγία Ελένη!).

    Σώπατρος. Διδάσκαλος, σύμβουλος και στενός φίλος του. Φιλόσοφος. Τον εφόνευσε αφού επενόησε και προφασίστηκε ψευδείς κατηγορίες. +321.

    Λικίνιος. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Κωνσταντίνας. Συναυτοκρά­τωρ. Κατόπι πολέμου τον εκρέμασε, +325-326.

    Λικινιανός. Ανιψιός του. Γιος της αδελφής του Κωνσταντίνας. Δεκατετράχ­ρονο αγόρι που δεν έφταιξε σε τίποτα. Το σκότωσε μπροστά στα μάτια, τα πα­ρακάλια και τους απαρηγόρητους σπαραγμούς της μάνας του, και αδελφής του απτοήτου «Μεγάλου». +326.

    Κρίσπος. Πρώτος του γιος από την πρώτη του γυναίκα, Μινερβίνα. Ναύ­αρ­χος και Καίσαρ. Τον αποκεφάλισε ή τον δηλητηρίασε. +326.

Για λεπτομέρειες, αίτια, αφορμές, τοποθεσίες, τρόπους εκτελέσεων, κλπ., εκ­τός της δικής μας βιβλιογραφίας, μπορείτε να αναφερθείτε και σε μεγάλες έγκυρες δι­εθνείς εγκυκ­λοπαίδειες.

Πρέπει να πούμε ότι οι διάδοχοί αυτοκράτορες και πολιτικοί του Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου αρχίζοντας από τους γιους και ανιψιούς του, με μόνη εξ­αίρεση τον Μεγάλο Ιουλιανόν που ήταν αυτοκράτωρ μόνο 20 μήνες, +362-363, τον μιμή­θη­καν και τον συναγωνίστηκαν πολύ κοντά στο έγκλη­μα, την δολοφο­νία, την μηχανορραφία και την κα­ταστροφή.

Μπορεί να λένε ότι οι ιδρυτές του Χριστιανισμού ήταν ο μυθικός Ιησούς, οι μυθικοί απόστολοι και ο ημιμυθικός Παύλος, αλλά οι δημιουργοί του επισήμου, κα­θολικού και ορ­θοδόξου Χριστιανισμού ως έχει από τον τέταρτο αιώνα μέχρι σήμερα, ήταν: ο Μέγας Άγιος Ισαπόστολος Κωνσταντί­νος, η μάνα του Αγία Ελένη (για τους οποίους αναφέραμε ήδη και θα αναφέρομε και άλλα στοιχεία), οι απατεώνες και γλοι­ώδεις αυλο­κόλακες που τους περιστοίχι­ζαν, τύπου: Ευσεβίου Και­σα­ρείας, Λακταντί­ου, Ευσεβί­ου Νικομηδείας, και αγριανθρώπων τύπου Αθανασίου Αλεξανδ­ρείας, κλπ. Λόγω αυτών υπάρχει ως έχει και επιβιώνει! Ο Παύλος έπεισε ελαχίστους! Το πυρ και ο σίδηρος από τον Κωνσταντίνο και εφεξής έπεισε όσους έπεισε και τους υπολοίπους τους εθανάτωσε! Έτσι φτάσαμε μέχρι και σήμερα!

Το μόνο ζεύγος «ανδρός – γυναι­κός» Αγίων που έχει να παρουσι­άσει ο Χρισ­τιανισμός είναι: «υιός και μήτηρ», Κωνσ­ταντίνος και Ελένη. Τους συνεορ­τάζει την 21η Μαΐου κάθε έτους. Έκτός από κάτι απόκρυφα ονόματα τύπου «Ζηνοβίου και Ζη­νοβίας», κλπ., που κανείς δεν ξέρει τίπο­τα έξω από τις απόκρυφες χριστιανικές μικ­ροαφηγήσεις και συναξαριστές, δεν έχει να παρου­σιάζει κα­νένα γνωστό και διάσημο κανονικό ζεύγος «ανδρός – γυναικός» συζύγων.

Χριστιανοί σκεφτείτε και αποφασίσετε !