ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗ

Ο θάνατος έχει σχέση με τη θέωση…διότι
και οι δύο λέξεις ξεκινούν με το γράμμα Θ(ήτα).

Η ζωή και ο θάνατος είναι μια διαρκής αναγέννηση, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις καταλάβουν ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν…..δεν θέλουν καν να σκέφτονται ότι τελικά κάποια μέρα θα πεθάνουν, ενώ κάποιοι άλλοι αρκούνται σε μια πιο απλοϊκή αντίληψη για τη μεταθανάτια ζωή, πιστεύοντας λόγω επηρεασμού θρησκείας ότι υπάρχει «παράδεισος» και «κόλαση».

Αυτό το δύσκολο και ανεξερεύνητο ζήτημα του θανάτου….όσοι αποτολμούν να το
μελετήσουν χρησιμοποιούν διάφορες αθώες ή αποτρόπαιες λέξεις και φράσεις για να μας ανακοινώνουν τα συμπεράσματά τους.

Ακούμε μα μας λένε: «Αγκαλιασμένοι από Φως», «Ταξίδι εις το Χρόνο», «Κοντά εις το Φως»…που έχουν γίνει ακόμη και τίτλοι βιβλίων που κυκλοφορούν και πραγματεύονται το θέμα του θανάτου.

Είναι ο Θάνατος όμως το τελικό στάδιο ανάπτυξης;

Τελικά με ποιον τρόπο πεθαίνουμε;

Ερωτήματα που είναι δύσκολα να απαντηθούνε…διότι μόλις πεθαίνεις….δεν καταλαβαίνεις ή αν θέλετε δεν έχουμε την δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω…εκτός εξαιρέσεων….οι οποίοι αφηγούνται διάφορα παράδοξα….που ένιωσαν.

Κακά τα ψέματα γύρω από το θέμα του θανάτου υπάρχει ένας φόβος και μια αποστροφή….την οποία μας την δημιούργησαν διάφοροι παράγοντες…είτε θρησκευτικοί, είτε κοινωνικοί, είτε ψυχολογικοί, είτε παράγοντες εμπειρικοί.

Ο Επίκτητος μας γράφει: «Δεν τους ταράζουν τα ίδια τα πράγματα (τους ανθρώπους), αλλά οι ιδέες που έχουν για τα πράγματα»…..και ακόμη: «O θάνατος δεν είναι κάτι το φοβερό, επειδή τότε θα ήταν και για τον Σωκράτη. Αυτό που φοβίζει, είναι η ιδέα ότι είναι φοβερός.»

Κάτι παρόμοιο μας το λέγει και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος: «Ας μιλήσουμε τώρα για το θάνατο, διότι ο θάνατος φοβίζει τους περισσότερους με την ιδέα ότι είναι πολύ μεγάλο κακό, επειδή αγνοούν την αλήθεια.»

Τελικά μήπως ο θάνατος μας τρομάζει ακριβώς επειδή σχετίζεται με το άγνωστο…..!!! ή τελικά μας είναι πιο βολικό να δεχτούμε την ιδέα του παραδείσου ή ακόμη και αυτής της κόλασης;

Η παρατήρηση εις τη Φύση γενικότερα μας διδάσκει ότι η ίδια η Φύση μας δείχνει φανερά και ξάστερα ότι το καθετί…..βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση και αλλαγή….και πολλές φορές μάλιστα βιώνουμε έντονα αυτήν την (βίαιη) αλλαγή.

Έχουμε μια μεταβολή της ουσίας της ζωής μας…διότι σε κίνηση όλα κυλούν και τίποτε δεν μένει σταθερό…..μας το είπε και ο Ηράκλειτος….αλλά και ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα μας λέγει ότι : «ο Σωκράτης μας λέγει…ότι παντού στη φύση μπορεί να παρατηρήσει κανείς το παιχνίδι των αντιθέσεων: μέρα και νύχτα, ύπνος και εγρήγορση, ζωή και θάνατος.»

Παρατηρούμε ότι όλα τα ζεύγη των αντιθέτων έχουν μια παροδική και μια μεταβαλλόμενη μορφή….όπως το καλό και το κακό όπου μπορούν να μεταβληθούν σε καλύτερο και χειρότερο αντίστοιχα π.χ. η νύχτα προβάλλει από τη μέρα….μέσω του λυκόφωτος και η μέρα από τη νύχτα μέσω του λυκαυγούς.

Παντού μέσα εις το Σύμπαν διακρίνουμε το παιχνίδι του γιν και του γιανγκ.

Οι Πρόγονοι μας Έλληνες έβλεπαν έναν Κύκλο Ζωής και Θανάτου: Γέννηση, βίος, θάνατος, μεταθανάτια κατάσταση και επαναγέννηση.

Κι επειδή πυκνά συχνά μπαίνει το θέμα της μετενσάρκωσης ή όχι, οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας Έλληνες προχωρούσαν λίγο πιο πέρα, δηλαδή…εις το ξεπέρασμα του Κύκλου αυτού μέσω αναγνώρισης της ίδιας της Φύσης και του ίδιου του Θανάτου.

Ο Σωκράτης έλεγε και βεβαίωνε το εξής: «Δεν υπάρχει θάνατος…ούτε για τους
ζωντανούς…ούτε για εκείνους που έχουν φύγει»….υπονοώντας φυσικά ότι είναι μόνο ένα γεγονός εις την Συνείδηση μας.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαινόταν και έλεγε: «Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στο κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ»….και κατά κάποιον τρόπο για να μας διαλύσει την κάθε πιθανή παρανόηση, διευκρίνισε ότι: «Τίποτε από όσα υπάρχουν εις τον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ».

Ο Ευριπίδης πάλι γίνεται πιο ανθρώπινος και αναρωτιέται: «Ποιος ξέρει αν είναι
ζωή αυτό που λέμε θάνατος κι αν ο θάνατος είναι η ζωή;»

Ο Πίνδαρος πάλι έρχεται να μας δώσει μια θριαμβική απάντηση λέγοντας: «O ήλιος λάμπει για τους νεκρούς, ενώ οι ζώντες περιβάλλονται από τη σκιά της νύχτας.»

Οι Έλληνες σοφοί μιλάνε για γέννηση, για θάνατο και για επαναγέννηση….όπου θα μπορούσαν πράγματι να συμβούν κάποια στιγμή εις τη ζωή του Μύστη, όχι πραγματικά, αλλά μέσα εις την Συνείδησή του. O Κύκλος αυτός έπρεπε να βιωθεί όμως συνειδησιακά.

Σίγουρα διαβάζοντας κάποιος αυτό το κείμενο να περιμένει από εμένα μια απάντηση…αλλά είμαστε όμως τόσο υπερβολικά προσκολλημένοι εις το σώμα μας και εις τα γήινα πράγματα….που δεν επιτρέπουν την αντίληψή μας….να κατανοήσουμε το θέμα αυτό Πνευματικά.

Άρα ο φιλοσοφικός θάνατος ευρίσκεται μπροστά μας…..και το είδος θανάτου μας υπονοεί ο Δημόκριτος άριστα με την παράδοξη φράση: «Οι περισσότεροι άνθρωποι βαδίζουν ολοταχώς προς τον τάφο, επειδή φοβούνται το θάνατο.» Ο φιλοσοφικός θάνατος μας γράφει ο Θεμίστιος…:
«Κρυμμένη κρατούν τη ζωή οι θεοί από τους ανθρώπους», εννοώντας φυσικά την αληθινή ζωή, πέραν του καθημερινού βίου, της παύσης του βιολογικού Κύκλου και της επαναγέννησης.

Άρα αφού είναι ένα μυστικό που μας αποκαλύπτεται μόνον κατά τη Μύηση, αυτά που διασώθηκαν και έφτασαν έως εδώ σ’ εμάς τέλος πάντων…..είναι απλοί φιλοσοφικοί γρίφοι.

Έναν τέτοιον γρίφο μας τον διασώζει και ο νεοπλατωνικός Πορφύριος λέγοντας:
«O θάνατος έχει διπλή μορφή, τη μια όψη του την ξέρουν οι άνθρωποι, όταν δηλαδή….το σώμα αποδεσμεύεται από την Ψυχή, ενώ την άλλη, όταν η Ψυχή αποδεσμεύεται από το σώμα, τη γνωρίζουν μόνο οι Φιλόσοφοι.» Δηλαδή….εις τη μία περίπτωση ο Άνθρωπος γίνεται «πρόσγειο πνεύμα» κατά κάποιον τρόπο δηλαδή…μια φασματική παρουσία….όχι μόνο μετά το θάνατό του….αλλά και ενόσω ζει, ενώ εις την άλλη περίπτωση η αιώνια Ψυχή ενώνεται με το Πνεύμα κατά τη διάρκεια της ζωής και συνεχίζει το ίδιο και μετά το θάνατο του σώματος.

Ο Μύστης της αρχαιότητας Φιλιτάς μας γράφει: «Πέρασα από το μονοπάτι του Άδη, από αυτό απ’ όπου δεν γύρισε με αντίστροφη διαδρομή κανένας ταξιδιώτης.»

Μάλλον φαίνεται ότι αυτό θα είναι άλλωστε και το νόημα της καθόδου εις τον Άδη του Ορφέα, του Ηρακλή, αλλά τελικά και όσων κατέβηκαν εις τον Κάτω Κόσμο και γύρισαν πίσω ζωντανοί…..!

Οι Πρόγονοί μας Έλληνες στοχαστές έβλεπαν το θάνατο σαν ένα γεγονός που συμβαίνει εις τη Συνείδηση και αφού η Συνείδηση και η Ψυχή ζουν και μετά το Θάνατο, η αποχώρηση από το Σώμα ήταν γι’ αυτούς ένα απλό συμβάν. Απλό και εύκολο να επιτευχθεί, πολύ σημαντικό όμως για τον μυημένο.

Ο Ηράκλειτος…έγραψε: «Πραγματικός θάνατος είναι όλα όσα βλέπουμε ξύπνιοι». Όσο για τον άλλο θάνατο, εκείνον της Μύησης έγραψε: «Όταν τα μάτια του σβήνουν, (ο Μύστης) ανάβει ένα Φως…εις τον Εαυτό του μέσα εις τη Νύχτα».

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ…..!