Πόσο σημαντικός είναι ο εσωτερικός κόσμος του καθενός από εμάς, η πληρότητα ή το κενό που νιώθουμε και μας κάνει γενναιόδωρους ή φειδωλούς στα λόγια και τις αντιδράσεις μας αντίστοιχα!
Διανύω μια πολύ ευαίσθητη περίοδο για την ζωή μιας γυναίκας. Παρόλο που δεν είναι η πρώτη μου φορά, δεν παύει σαν περίοδος να έχει ιδιαιτερότητες σε επίπεδο ψυχολογικό και όχι μόνο.
Σαφώς δεν έχω την απαίτηση από τους γύρω μου να αντιληφθούν απαραίτητα την κατάσταση αυτή, άσχετα αν κάποιες γυναίκες την έχουν περάσει και ενδεχομένως παραπάνω από μια φορά στη ζωή τους. Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το πώς καταλήγω να είμαι τελικά 'πτυσσόμενη' στα μάτια τους, όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος σε μια πολυαγαπημένη μου ελληνική ταινία! Παρατηρώ με μεγάλη έκπληξη (όχι πάντα ευχάριστη!) πως η εικόνα μου αλλάζει ανάλογα με τα μάτια που με κοιτούν κάθε φορά.
Σίγουρα θα έλεγε κανείς πως πάνω από όλα λόγω επαγγελματικής ιδιότητας θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα από τον καθένα να αντιλαμβάνομαι την εικόνα μου και να γνωρίζω τα επιτρεπτά για την υγεία μου επίπεδα. Σαφώς και γνωρίζω, και σαφώς και παρακολουθώ το συγκεκριμένο θέμα γιατί είναι κάτι το οποίο με απασχολούσε πάντα, όχι πρωταρχικά για το αισθητικό κομμάτι, αλλά κυρίως για το κομμάτι της υγείας που σε αυτή την περίπτωση αφορά και ένα μωρό για το οποίο έχω την πλήρη ευθύνη.
Δεν παύει όμως να με σοκάρει η αντιμετώπιση των ανθρώπων που είναι πάντα έτοιμοι να κριτικάρουν με τον χειρότερο τρόπο μια γυναίκα στην φάση της αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη. Από την άλλη, με ευχαριστούν και τα θετικά σχόλια που είτε ο απέναντι τα πιστεύει πραγματικά, είτε τα λέει γιατί αντιλαμβάνεται πως η προτεραιότητα σε μια τέτοια φάση σαφώς δεν είναι να μετρήσουμε τους πόντους ή να κάνουμε αξιολόγηση του καλού κορμιού!
Συνήθως όμως ο ανθρώπινος νους (τουλάχιστον ο δικός μου) έχει ένα τρόπο να καταχωνιάζει τα θετικά σχόλια ή στην καλύτερη περίπτωση να χαίρεται προς στιγμήν και μετά να τα ξεχνά! Τα αρνητικά σχόλια όμως το μυαλό συνήθως τα μεγεθύνει, τα σκεφτόμαστε, τα ξανασκεφτόμαστε, μας επηρεάζουν και μας επιβαρύνουν ψυχολογικά, μας κάνουν να ξεχνάμε και να ακυρώνουμε οτιδήποτε θετικό έχουμε καταφέρει σε οποιοδήποτε επίπεδο και απλά με ένα τρόπο εστιάζουμε εκεί και τα επαναφέρουμε συνέχεια.
Πως είναι όμως δυνατόν να ακούμε τόσο διαφορετικά σχόλια από ανθρώπους ενώ μιλάνε όλοι για το ίδιο άτομο; Πώς γίνεται κάποιος στον τρίτο μήνα της κύησης να σου λέει ''πω, πω μαμάδεψες'' (μην με ρωτήσετε τι σημαίνει, ούτε εγώ ξέρω!), ενώ στον μήνα σου πριν γεννήσεις κάποιος άλλος να λέει "μπράβο, μακάρι και εγώ να τα καταφέρω να είμαι σαν και εσένα όταν θα είμαι με το καλό έγκυος''! Είναι απλά δύο παραδείγματα (ενώ έχω αμέτρητα) τόσο εκ διαμέτρου αντίθετων σχολίων που μπορεί να έχω ακούσει στην διαδρομή αυτή των τελευταίων μηνών.
Έχω την κατάρτιση να ξέρω αν έχω πάρει φυσιολογικά κιλά για τον μήνα μου ή όχι. Γνωρίζω αν ο απέναντι έχει δίκιο, είτε λέει κάτι θετικό είτε κάτι αρνητικό. Δεν μπορώ να μην αναλογιστώ όμως το ψυχολογικό κόστος που μπορεί να έχουν τα σχόλια αυτά ιδιαίτερα όταν οι απόψεις διίστανται σε μια κοπέλα που μπορεί να μην είχε ποτέ αυτοπεποίθηση, σε μια κοπέλα που ίσως της φέρθηκαν άσχημα σε μια σχέση ή δεν βρίσκεται σε σχέση αυτό τον καιρό και τα αρνητικά σχόλια απλά της επιβεβαιώνουν πως το σώμα της φταίει για ότι "δεν μπορεί" ή μάλλον ότι "δεν έχει τύχει να έχει" σε επίπεδο σχέσης με το άλλο φύλλο στη φάση ζωής της αυτή.
Σε μια κοπέλα η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην βάλει επιπρόσθετο βάρος στην εγκυμοσύνη της γιατί συντρέχουν σοβαρότατοι λόγοι υγείας για τους οποίους δεν θα έπρεπε να αυξήσει υπερβολικά το βάρος της όπως π.χ. το σάκχαρο κύησης.
Σε μια κοπέλα η οποία μετά από πολλές ατυχείς προσπάθειες κατάφερε με εξωσωματική γονιμοποίηση να κυοφορεί ένα ή περισσότερα παιδάκια που πάντα ήθελε με μεγάλη λαχτάρα και η καταπόνηση της συγκεκριμένης διαδικασίας μπορεί να είναι και εμφανής στο σώμα της σε επίπεδο κατακρατήσεων ή κιλών.
Θέλω να καταλήξω τελικά στο ότι τα σχόλια των ανθρώπων είναι σαν την φασαρία που πρέπει να αγνοήσει το παιδί που διαβάζει. Είναι σαν τις δικαιολογίες που μπορεί να παρουσιάσουμε για να μην πάμε γυμναστήριο ενώ έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα το κάνουμε.
Είναι σαν τις μυρωδιές του φούρνου το πρωί από τις φρεσκοψημμένες τυρόπιτες όταν εμείς έχουμε φάει το ισορροπημένο μας πρωινό πριν φύγουμε από το σπίτι. Είναι πράγματα τα οποία υπάρχουν γύρω μας αλλά απλά πρέπει να μάθουμε να τα αγνοούμε.
Τα σχόλια των ανθρώπων γύρω μας για την εικόνα μας, τελικά είναι ο καθρέπτης της δικής τους ψυχής και των δικών τους βιωμάτων. Ξεκινάνε από δικά τους προβλήματα με το δικό τους σώμα ή με τον δικό τους εσωτερικό κόσμο.
Μπορεί να είναι εξαιρετικά σκληρά, άδικα ακόμα και να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Απαραίτητη είναι η δική μας σωστή εικόνα σώματος, όχι υποκειμενικά, αλλά αντικειμενικά. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης και θωράκισης μας από όλα αυτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου