Κατά το Μεσαίωνα και πιο συγκεκριμένα περίπου στα 1332, στη Ρόδο υπήρχε ο θρύλος και ο φόβος ενός μεγάλου δράκου, ενός πλάσματος ανίκητου και τεραστίων διαστάσεων. Ζούσε στο σημερινό λόφο του Μόντε Σμιθ που τότε ονομαζόταν “Mal Paso” και σημαίνει κακό πέρασμα.
Οι κάτοικοι του νησιού ένιωθαν τρόμο στην ιδέα ενός πλάσματος, που εξαφάνιζε παιδιά, βοσκούς από την περιοχή και πολλούς ιππότες που ξεκινούσαν για να το σκοτώσουν, αλλά ποτέ δεν επέστρεφαν πίσω. Στο λόφο επάνω, υπήρχε ένα εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου και αρκετοί κάτοικοι θεωρούσαν άκρως επικίνδυνο το πέρασμα από την περιοχή για να προσκυνήσουν. Ο φόβος είχε κατακλύσει όλο το νησί.
Έτσι ο τότε Μεγάλος Μάγιστρος Helion de Villeneuve, στο φόβο να μη χάσει και άλλους ιππότες από το θηρίο του λόφου, απαγόρευσε κάθε επίθεση προς αυτό. Το δέρμα του δράκου αποτελούνταν από φολίδες, αδιαπέραστες στα όπλα και στα βέλη, που τον έκαναν αθάνατο απέναντι στους ιππότες. Παρόλα αυτά ένας νεαρός ιππότης δε θέλησε να πειθαρχήσει στο διάταγμα του μεγάλου Μαγίστρου, κι άρχισε να σχεδιάζει τον τρόπο με τον οποίο θα σκότωνε το επικίνδυνο πλάσμα πάνω στο νησί.
Ο ιππότης με το όνομα Dieudonné de Gozon, ζήτησε την άδεια να λείψει για ένα χρόνο και να επισκεφθεί το κάστρο του πατέρα του στο Languedoc. Με τη βοήθεια του πατέρα του και των υπηρετών, σχεδίασαν ένα πρότυπο του δράκου και πάνω σε αυτό εκπαίδευσε το άλογο του, τα σκυλιά του και εξάσκησε την τεχνική που θα ακολουθούσε.
Μετά από αρκετό διάστημα εκπαίδευσης, ο ιππότης γύρισε πίσω στη Ρόδο και ανέβηκε στο λόφο όπου ζούσε ο δράκος. Άρχισε να επιτίθεται με σθένος εναντίον του με το ξίφος, ενώ τα σκυλιά του ορμούσες παράλληλα στο επικίνδυνο πλάσμα τεραστίων διαστάσεων.
Η ουρά του ήταν τόσο μεγάλη που ο ιππότης δυσκολευόταν να αποφύγει τα χτυπήματα από αυτήν και τον κίνδυνο από τα πελώρια δόντια του. Ένα τέτοιο χτύπημα ήταν μοιραίο και έριξε κάτω από το άλογο τον άτυχο ιππότη. Αυτός όμως είχε εκπαιδευτεί τόσο καλά που ήξερε ότι η κοιλιά του δράκου δεν ήταν καλυμμένη από φολίδες. Καθώς ο δράκος ορμούσε για να τον κατασπαράξει, εκείνος σήκωσε το ξίφος και τρύπησε με δύναμη την κοιλιά του θηρίου. Εκείνο σωριάστηκε νεκρό πάνω στο σώμα του ιππότη, ο οποίος έχασε τις αισθήσεις του.
Έπειτα από αρκετή ώρα οι υπηρέτες του ανέβηκαν στο λόφο και τον βρήκαν σφηνωμένο κάτω από το σώμα του δράκου, τον απεγκλώβισαν, του έβγαλαν το κράνος και όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του τον μετέφεραν στην πόλη της Ρόδου. Από όπου περνούσε ο κόσμος ζητωκραύγαζε, τον εξυμνούσε και τον χειροκροτούσε για το θάρρος του.
Ο Μεγάλος Μάγιστρος Helion de Villeneuve, κυριεύθηκε από θυμό και θέλησε να τιμωρήσει τον ιππότη Gozon που δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Όμως ο λαός του νησιού εξοργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε και εν τέλει ο Μεγάλος Μάγιστρος ανακάλεσε και τον έχρισε τιμητικά σε Μεγάλο Μάγιστρο. Άξιζε την τιμή αυτή, αφού απελευθέρωσε το νησί από τον φόβο του δράκου που το είχε κυριεύσει.
Το κεφάλι του δράκου, τοποθετήθηκε πάνω από τη Θαλασσινή πύλη ενώ ο θαρραλέος ιππότης στέφθηκε Μεγάλος Μάγιστρος στη θέση του Villeneuve όταν εκείνος απεβίωσε. Ο Μ.Μάγιστρος Gozon, πέθανε έπειτα από μια άριστη διοικητική θητεία και αγαπητός στο λαό το 1353, όπου στον τάφο του επάνω γράφτηκε «Εδώ βρίσκεται ο σφαγέας του δράκου.»
Αυτός ο θρύλος διασώζεται στο νησί της Ρόδου από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα και το θάρρος του Ιππότη διατηρεί αξέχαστη την επιβλητικότητα αυτής της εποχής.
Έπειτα από αρκετή ώρα οι υπηρέτες του ανέβηκαν στο λόφο και τον βρήκαν σφηνωμένο κάτω από το σώμα του δράκου, τον απεγκλώβισαν, του έβγαλαν το κράνος και όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του τον μετέφεραν στην πόλη της Ρόδου. Από όπου περνούσε ο κόσμος ζητωκραύγαζε, τον εξυμνούσε και τον χειροκροτούσε για το θάρρος του.
Το κεφάλι του δράκου, τοποθετήθηκε πάνω από τη Θαλασσινή πύλη ενώ ο θαρραλέος ιππότης στέφθηκε Μεγάλος Μάγιστρος στη θέση του Villeneuve όταν εκείνος απεβίωσε. Ο Μ.Μάγιστρος Gozon, πέθανε έπειτα από μια άριστη διοικητική θητεία και αγαπητός στο λαό το 1353, όπου στον τάφο του επάνω γράφτηκε «Εδώ βρίσκεται ο σφαγέας του δράκου.»
Αυτός ο θρύλος διασώζεται στο νησί της Ρόδου από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα και το θάρρος του Ιππότη διατηρεί αξέχαστη την επιβλητικότητα αυτής της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου