Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης

Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης από τις εκκλησίες: Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν και στατιστικές, είμαστε (η Κύπρος) από τις πιο αμόρφωτες χώρες της Ευρώπης, με ελλειπή επιστημονική γνώση, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα, όπως άτομα που δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η βιολογική εξέλιξη, η Μεγάλη Έκρηξη. Πολύ βασικές γνώσεις δηλαδή που πρέπει να έχει μια κοινωνία για να μπορεί να λειτουργεί ορθολογιστικά, γνώσεις τις οποίες παρέχουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες σε άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να φτάσουν και σε μας σε καμιά ακρούλα της τελευταίας σελίδας κάποιου κουτσομπολίστικου περιοδικού.
Το παράδοξο ερώτημα είναι όμως πως κατάφερε η θρησκεία και η Ορθοδοξία να έχει λέγειν σε όλα αυτά, όταν το βασικό της δόγμα στηρίζεται σε ένα πανάρχαιο βιβλίο που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή επιστημονική γνώση. Έτσι λοιπόν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες του εξωτερικού αναγκάζονται να γράφουν βιβλία αποκλειστικά για να αποφεύγουν αυτήν την αυθαίρετη ανάμειξη του «μεταφυσικού» και στην ίδια την θρησκεία η οποία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της να παραμείνει ζωντανή έχει καταντήσει να «ντύνεται» επιστήμη και να αλλοιώνει το δόγμα της για να μπορέσει να παραμείνει ζωντανή εν όψει της αλλαγής και των νέων επιστημονικών δεδομένων.
Η επιστήμη έχει φτάσει σε σημείο να μπορεί να εξηγεί τον φυσικό κόσμο χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια της θρησκείας, ενός μέσου που απλά βοηθούσε κάποτε τους προγόνους μας, όταν έπρεπε να να δίνουν εξηγήσεις σε εχθρικά και απειλητικά περιβάλλοντα, μέσω της ανθρωπομορφοποίησης και της προβολής του ψυχικού τους κόσμου στα φυσικά φαινόμενα. Η γνώση που υπάρχει σήμερα είναι αρκετή για να ρίξει οποιοδήποτε παιδιαρίστικο θρησκευτικό δόγμα στον κάλαθο.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι και οι θεολόγοι κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, άρα βλέπουμε ότι η θρησκεία έχει γίνει το κακομαθημένο σκυλάκι της επιστήμης, και κινείται σαν μια σκακιέρα παράλληλα με τις κινήσεις της, και προσπαθεί να βρει κι αυτή ένα κενό για να χωθεί κάπου αφού πρώτα και έξυπνα να έχει θέσει «υπερφυσικά κριτήρια», με μια αλαζονεία, αναίδεια, αφέλεια και ματαιοδοξία προβάλλοντας μια εγωκεντρική σιγουριά σε σημείο που να αυτοχρίζονται «εκλεκτοί και μοναδικοί» ή γίνεται με πιο ύπουλους δόκτορες και θεολόγους που προσπαθούν αφελέστατα να βρουν τρυπάκι να περάσουν υπέρμετρους ισχυρισμούς καμουφλαρισμένους ως επιστήμη, μέσω μιας ασαφούς ξύλινης αληθοφανούς γλώσσας, ακόμη μια προσπάθεια για να επιβιώσουν οι ιδεολογίες και οι ιδεοληψίες τους στην πάλη των πρωτόγονων ιδεών τους με τον ορθολογισμό και τον πραγματισμό της σημερινής επιστημονικής σκέψης.

Ίσως οι κύριοι θεολόγοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα μεγαλύτερα ονόματα στην επιστήμη, συγκεκριμένα το 93% των επιστημόνων του «National Academy of Sciences» έχουν δηλώσει καθαρά ότι η θρησκεία όχι μόνο δεν χρειάζεται πλέον σαν μέσο εξήγησης του φυσικού κόσμου, αλλά πλέον είναι επιβλαβές για την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό, όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και πιο σημαντικό, σε κοινωνικό επίπεδο. Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.

Αυτή η ανάμειξη θεολογίας επιστήμης όχι μόνο είναι αχρείαστη αλλά επικίνδυνη για την επιστημονική σκέψη και το πιο σημαντικό, η παραπληροφόρηση του κοινού. Είναι αδιανόητο σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα να προωθείται περισσότερο η κάθε θεοκρατία και ψευδοεπιστήμη, και ο κόσμος να παραμένει αδαής σε βασικές γνώσεις Βιολογίας ή της εξελικτικής θεωρίας, πως λειτουργεί η φυσικής επιλογή, πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κ.λπ.
Δυστυχώς όμως για κάποιους, αν ενταχθούν σε μεγάλο βαθμό αυτές οι γνώσεις από μικρή ηλικία και το ενδιαφέρον για την επιστήμη, αντί κατηχητικών, ή πλασάροντας εβραϊκούς μύθους ως πραγματικότητα, δεισιδαιμονίες, και άλλα παρόμοια μεσαιωνικά μέσα, τότε οι νέοι μας θα δουν ότι απλά θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν όσο κι αν κόβουν και να ράβουν και να τραβούν το σχοινί, αφού θα είναι «εμβολιασμένοι» με κριτική σκέψη, λογική και ορθολογισμό, έτσι ούτως ώστε να είναι σε θέση να απορρίπτουν την τυφλή πίστη και τις αυθαίρετες εικασίες που τους βομβαρδίζουν καθημερινά οι παρανοϊκοί και σχιζοφρενείς, αυτόχριστοι, αυτοαποκαλούμενοι μεσσίες με τα καρναβαλίστικα τους ρούχα.