Να μη λυπάσαι στις βροχές

Θα ήθελα να μπορούσα να γύριζα λίγο πίσω τον χρόνο και να μάζευα σε βαζάκι όλες τις όμορφες στιγμούλες που πέρασαν κάποια στιγμή από τη ζωή μου. Όλες τις ατάκες που ειπώθηκαν κάποιο τυχαίο λεπτό, στην τάξη, στην παρέα, στο σπίτι, στις βόλτες...

Όλες τις φορές που γέλασα με την ψυχή μου με κάτι εντελώς ανούσιο.
Όλα τα πρωινά που ξύπνησα με ένα όμορφο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου.
Όλους τους νυχτερινούς ουρανούς και όλα τα ηλιοβασιλέματα που είδα με παρέα.
Όλα τα ζεστά αγγίγματα, όλες τις αγκαλιές.
Όλες τις όμορφες κουβέντες, και γιατί όχι, όλα τα γλυκόλογα. 

Όλα τα βράδια που δεν ήθελα να τελειώσουν και όλες τις μέρες που γέμιζαν φως. 

Όλα τα καλοκαιρινά πρωινά που μύριζαν θάλασσα και άμμο
Όλα τα χειμωνιάτικα απογεύματα που μύριζαν σοκολάτα και τζάκι. 

Όλες τις εκπλήξεις, όλα όσα δεν περίμενα κι όμως ήρθαν. 

Όλες τις μυρωδιές. Όλους τους ήχους. Και τις σκέψεις ακόμα.

Να τα μάζευα όλα και να τα έβαζα σε ένα βαζάκι. Ή να τα στόλιζα στους τοίχους του δωματίου μου, όπως κάνουμε με τις φωτογραφίες. Και κάθε μέρα, να μπορούσα να προσθέσω τις καινούριες.

 

Κι όταν μερικές φορές αυτές οι στιγμούλες κρύβονταν ή ξεχνούσαν να εμφανιστούν, τότε θα ήξερα πως έχω το βαζάκι μου. Και θα το άνοιγα, θα το έβλεπα, και θα χαιρόμουν. Και θα ήξερα πως θα 'ρθουν κι άλλες.

 

Πως πάντα έρχονται κι άλλες.