ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Η θρησκευτική αντίληψη στην Αρχαία Ελλάδα δεν εκφράστηκε μόνο από την λατρεία των 12 ή περισσοτέρων θεών, αλλά κυρίως από την Ορφική διδασκαλία, την θεογονία του Ησιόδου και τα Μυστήρια (Ελευσίνια, Δελφικά, Καβείρια κ.α.). Η Αρχαία Ελληνική θρησκεία ήταν  Ιδεοκρατική. Εξέφραζε δηλαδή την ενότητα και την πολλότητα ταυτόχρονα. Θεός εξωσυμπαντικός, εκτός της Κοσμικής νομοτέλειας, δεν υφίστανται στον Ελληνικό Κόσμο. Θεότης είναι η Συμπαντική Φύση.

Ο Ξενοφάνης είπε:«`Εν το Παν» κι’ επίσης ότι :«Είς και ασώματος ο Θεός και δεν μοιάζει με τους θνητούς, ούτε στο σώμα ούτε στην σκέψη».

 «Κοσμικός Νούς» είναι το υπέρτατο όν, είπε ο Αναξαγόρας.

Ο Κόσμος είναι «αΐδιος» (άνευ αρχής ή τέλους), δίδασκε ο Φερεκύδης.

Ο Αναξίμανδρος αποκαλούσε το θείον «άπειρον, αθάνατον και ανώλεθρον». 

Ο Πυθαγόρας (όστις ανήγαγε τα μαθηματικά σε μυστικιστική διδασκαλία),  είπε ότι υπάρχουν δύο Κόσμοι:
α/ Ο «νοητός» που έχει ως αρχή την «Μονάδα» (ο Κύκλος, που δεν έχει αρχή ή τέλος) 
β/ ο αισθητός που εκφράζεται με την μορφή της «ιεράς»Τετρακτύος (1.2.3.4 = 10, τέλειος αριθμός. Αυτή συμβολίζει τις ‘4’ συμπαντικές δυνάμεις(ήτοι: Βαρυτική, Ηλεκτρομαγνητικη, Πυρηνική, Ασθενής Ακτινοβολία ), αλλά και τα ‘4’ στοιχεία της Φύσεως[ ήτοι : Γη(=σώμα), Υδωρ(=συναίσθημα), Αήρ(=διάνοια), Πυρ(=ανωτέρα νοημοσύνη)]

Ο Πυθαγόρας δίδαξε και την «Τριμερή Φιλία», ήτοι:
*Την Φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων.

Την τελευταία αντέγραψε ο Χριστιανισμός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς δεν την τήρησαν οι Χριστιανοί και πρώτο το ιερατείο τους. Τις δύο άλλες τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε  τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του θεού προς τους  ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό τρομερό και εκδικητικό  Θεό.

Ο Μέγας Ηράκλειτος μίλησε για δύο θεμελιώδεις αρχές, ήτοι: α/ το «αείζωον πυρ» (ή συμπαντική ενέργεια, όπως εξηγείται σήμερα) και β/τον θεϊκό Λόγο (ή Κοσμική Αρμονία) Οι“ εμπνευστές” της Καινής Διαθήκης αντέγραψαν στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο με το γνωστό «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος». Επίσης  εδίδαξε: «Από τα Πάντα το Εν και απο το Εν τα Πάντα»

*Ο Χριστιανισμός χρησιμοποίησε  την Ελληνική γλώσσα για να διαδοθεί και δανείστηκε αφειδώς από την Ελληνική Φιλοσοφία και λατρεία για να αποκτήσει κύρος. Τούτο δεν είναι κακόν. Κακόν είναι ότι δεν ομολογούν την πρώτη πηγή  εμπνεύσεως και ακόμη χειρότερον ότι κατηγορούν τον Ελληνισμό ως ειδωλολατρικό και τον μισούν και θέλουν να τον καταστρέψουν.

Οι Αρχαίοι Έλληνες  είπαν ότι το Σύμπαν είναι ένα αδιαίρετο σύνολον και όλα σ’ αυτό συσχετίζονται και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Μέσα στον κόσμο (Σύμπαν) ισχύει  ο Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος, με επι μέρους νόμους, που  συμβάλλουν στην συμπαντική ισορροπία.  Προφανώς οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν βαθειά γνώση του Παγκόσμιου Συμπαντικού Νόμου και τον τηρούσαν με ευλάβεια , σεβόμενοι τη Φύση και όλα τα όντα της.

Ο Λεύκιππος, Δημόκριτος, Επίκουρος, Ηράκλειτος κ.α δεν δέχονταν ότι θεός είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος και  διετύπωσαν  ότι ο Μικρόκοσμος και  Μακρόκοσμος είναι  ένα και το αυτό.

Η Πυθαγόρεια Κοσμολογία δέχεται τον Ερωτα(=Βαρύτητα) και την Εριν(=Εντροπία) σαν τις δύο αντίθετες συνιστώσες που διατηρούν την ισορροπία του Σύμπαντος. Η Βαρύτης τείνει να  έλκει τα πράγματα και να δημιουργεί δομές της Φυσικής, ενώ η Εντροπία  προσπαθεί να φέρει τα συστήματα της Φύσεως σε κατάσταση  αταξίας και να τα διαμοιράσει. Η ισορροπία μεταξύ της βαρύτητος και της εντροπίας καθορίζει την δομήν όλων των αστέρων. Επομένως οι εκάστοτε νίκες του ενός επί του άλλου είναι προσωρινές και ποτέ τελικές. Όλα λοιπόν  αλλάζουν στο χωρο-χρόνο σύμφωνα με την Ηράκλεια ρήση.

Μετά την επιβολή των δογματικών κοσμοπολιτικών θρησκειών τον +3^ον  αιώνα που θέλουν τον κόσμο ακίνητο,  διεσπάσθη η κοσμοαντίληψη για το θείον και την Φύση και ο κόσμος επίστευσε σε δεισιδαιμονίες. Τότε η θεολογία ακολούθησε τον δικό της  δογματικό δρόμο και η επιστήμη τον δικό  της με αποκλίνουσα πορεία. Αυτή η ξεχωριστή πορεία αντικατοπτρίζει και την διάσταση μεταξύ της επιστήμης-τεχνολογίας και της παγκόσμιας κοινωνίας, μιάς διάστασης που αποκλίνει από την λογική και την Αλήθεια και ρέπει προς το μεταφυσικό και τα θαύματα.

Ο Πυθαγόρας μίλησε:
- για  την διαστολή του Σύμπαντος την οποία και υπελόγισε,
- για το πεπερασμένο Σύμπαν, το οποίον και υπελογίζεται,
- για την ύπαρξη ουρανίου κανάβου συντεταγμένων και για Αστοφυσική,
- για την ύπαρξη ειδικών σφαιρικών μηνίσκων στα σύμπαντα , που οι ιδιότητες τους και η συμπεριφορά τους μοιάζει με τις Μελανές Οπές,
- για   υποατομική Φυσική, για Φυσική υψηλής ενέργειας και για δονούμενο Σύμπαν και μας έδωσε το περίφημο σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Συμπάντων κλπ («Ο Μυστικός Κώδιξ του Πυθαγόρα», Ι. Δάκογλου)