Το ερώτημα που εύλογα εγείρεται είναι: Πώς από τη φωτιά βγαίνει νερό; Επίσης, όπως υπονοείται από τον τίτλο του θέματός μας: Πώς γίνεται μια φωτιά να παράγει 100% νερό και τίποτε άλλο και μάλιστα καθαρότατο (όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια!).
Αφού δε το προϊόν της καύσης είναι σκέτο νερό, σε κάποια περίπτωση, άρα και η ίδια η φλόγα αποτελείται από καθαρό νερό και από τίποτε άλλο!!!
Ρωτάει δε κάποιος: καλά πλάκα μας κάνεις ρε φίλε, με το νερό δεν σβήνουμε τη φωτιά; Και μας λες τώρα ότι υπάρχει φωτιά που είναι από σκέτο νερό !!! Δηλαδή σαν να μας λες ότι με τη φωτιά γίνεται να σβήσουμε φωτιά!!!
Σε λίγο θα αποδειχθούν ξεκάθαρα και μάλιστα ευκολότατα και συντομότατα όλοι οι ισχυρισμοί του τίτλου: Με δυο λόγια ότι κάποιες φωτιές, και μάλιστα οι περισσότερες παράγουν νεράκι. Η απόδειξη απαιτεί δύο λεπτά της ώρας, το πολύ!
Επίσης, συμπερασματικά, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε (πρόκειται για μια πολύ ξεκάθαρη περίπτωση) ότι η δημόσια εκπαίδευση έχει αποτύχει παταγωδώς σ’ ένα από τους σπουδαιότερους στόχους της: την καταπολέμηση του τεχνολογικού αναλφαβητισμού.Έτσι αποδεικνύεται ότι τα μαθήματα της φυσικής και τις χημείας διδάσκονται με τέτοιο στείρο και «ξύλινο» τρόπο ώστε ο μαθητής να μη μαθαίνει σχεδόν τίποτε σχετικά με τα θέματα των δύο αυτών μαθημάτων.
Γιατί όμως ισχυρίζομαι ότι ο μαθητής δεν μαθαίνει σχεδόν τίποτα;
Πρώτον, διότι η «ιστορία» του νερού είναι ένα από τα πρωταρχικά, διεξοδικότατα και αναλυτικότερα μαθήματα του μαθήματος της χημείας. Ο χημικός τύπος του νερού Η2Ο είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς στο γυμνάσιο.
Δεύτερον, είναι εύκολη η κατανόηση του θέματος ότι το νερό είναι αποτέλεσμα της καύσης του υδρογόνου (Η), αφού καύση είναι η χημική ένωση ενός στοιχείου με το οξυγόνο (Ο) και στη προκειμένη περίπτωση έχουμε Η2 + Ο => Η2Ο.
Τρίτον η πειραματική απόδειξη δεν απαιτεί καν εποπτικά μέσα. Προσέξτε πόσο εύκολη είναι: πάνω από ένα γκαζάκι που καίει, βάζουμε ένα παγωμένο αντικείμενο και αμέσως βλέπουμε σταγόνες νερού πάνω του.
Όσοι προσέχουν θα έχουν αντιληφθεί ότι ήδη έχουμε φανερώσει το μυστήριο της παραγωγής του νερού από την φωτιά: ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΜΟΡΙΟ ΤΟΥΣ ΥΔΡΟΓΟΝΟ (όπως τα υγρά και αέρια καύσιμα: βενζίνες, πετρέλαια, υγραέρια κ. ά.) ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΓΟΥΝ, μεταξύ των άλλων και, ΝΕΡΟ. ΕΑΝ ΔΕ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΟ ΝΕΡΑΚΙ. ( Η2 + Ο => Η2Ο ).
Αυτή λοιπόν την απλή «ιστοριούλα» των δύο λεπτών της ώρας, οι εκπαιδευτικοί και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αδυνατούν να την μάθουν στους μαθητές. Επί πλέον και χίλια δυο άλλα ανάλογα θέματα που σχετίζονται με γνώσεις χρήσιμες στη καθημερινή ζωή και στη κατανόηση των φυσικών φαινομένων, που συμβαίνουν γύρω μας.
Αποτέλεσμα του τεχνολογικού αυτού αναλφαβητισμού είναι ο οργασμός των πάσης φύσεως δεισιδαιμονιών, μυστικισμών, μαγειών και ατυχημάτων από μηχανήματα και συσκευές. Το οικονομικό κόστος αυτού του αναλφαβητισμού είναι ανυπολόγιστο. Και μόνο αν είχαν αποφευχθεί οι σπατάλες ενέργειας που γίνονται στο μαγείρεμα των φαγητών, λόγω άγνοιας του βρασμού του νερού, στα καύσιμα της θέρμανσης των κτιρίων, λόγω έλλειψης θερμομονώσεων και στα καύσιμα των αυτοκινήτων, λόγω άγνοιας του θέματος της ειδικής κατανάλωσης ανάλογα με την ταχύτητα του οχήματος, ΘΑ ΜΕΙΩΝΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα συμπτώματα εξ αιτίας του τεχνολογικο-οικονομικού αναλφαβητισμού. Από τη μια η μάστιγα του τζόγου (καζίνα, χρηματιστήριο) και από την άλλη η μάστιγα των δανείων. Στην πρώτη περίπτωση ο αναλφάβητος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι είναι χαμένος με μαθηματική ακρίβεια. Ωσάν να μπορεί να υπάρξει περίπτωση καζίνου άνευ τεράστιων κερδών. Στη δε περίπτωση του χρηματιστηρίου, ωσάν η σαρδέλα (αναλφάβητος) να μπορεί να καταβροχθίσει τον καρχαρία (οργανωμένο χρηματιστή). Στην δεύτερη περίπτωση, πλην σπανίων εξαιρέσεων, ο αναλφάβητος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι καθίσταται μακροχρόνιος δούλος των τραπεζών.
Εάν τώρα νομίζεται ότι ξεμπερδέψαμε με την ιστορία του «νερού της φωτιάς» μάλλον έχετε χάσει το στοίχημα.
Διότι ο τεχνολογικός αναλφαβητισμός είναι θανάσιμα εναγκαλισμένος με την μαγεία και τη δεισιδαιμονία. Αυτός είναι που τρέφει συνεχώς τις δυο αυτές Λάμιες του ανθρώπινου νου.
Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. Προσέξτε παρακαλώ ότι σ’ όλες τις θρησκείες δύο είναι τα καθαρτικά και εξαγνιστικά μέσα: ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ Η ΦΛΟΓΑ.
Η ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ ΕΧΕΙ ΝΕΡΟ (το λάδι περιέχει υδρογόνο).
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑ Ή ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
Ακούμε από καιρού εις καιρόν ότι στην τάδε εκκλησία κάποια εικόνα έβγαζε δάκρυα από τα μάτια. Κι όχι μόνον της Παναγίας, όπως νομίζουν οι πολλοί. Αφήνουμε κατά μέρος τις περιπτώσεις ανθρώπινης επέμβασης, όπου το εγχείρημα αποβλέπει στη αθρόα συρροή πιστών και στην ανάλογη συσσώρευση χρημάτων.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΝΕΡΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ. ΛΟΓΟΣ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ «ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ» ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ.
Όταν λοιπόν παρουσιαστεί το φαινόμενο, από ξύλα να τρέχουν «δάκρυα», σπεύδει η μανία της δεισιδαιμονίας να αποφανθεί ότι ο άγιος ή η αγία κλαίνε εξ αιτίας του αμαρτωλού βίου που διάγουν οι χριστιανοί και μη άνθρωποι. Ότι δηλαδή οι άγιοι διακατέχονται από αφόρητη στενοχώρια για την απώλεια του παραδείσου από τους ζώντες αμαρτωλούς ανθρώπους. Εύλογα λοιπόν αναλογίζεται κανείς εάν συμφέρει σε κάποιον να πάει σ’ αυτόν τον παράδεισο, κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δηλαδή σ’ έναν παράδεισο, όπου αντί της τέλειας ευδαιμονίας, να υποφέρει και να κλαίει συνεχώς για τους αμαρτωλούς που απόμειναν πίσω του!
ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ;
Φανταστείτε μια εκκλησία κατά την περίοδο της μεγάλης εβδομάδας (δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα δάκρυα εκρέουν συνήθως αυτή την περίοδο).
ΔΥΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ.
Πρώτον, η ατμόσφαιρα να έχει μεγάλο ποσοστό υγρασίας. Πράγματι κατά τον καιρό της άνοιξης υφίσταται η προϋπόθεση αυτή. Μάλιστα η υγρασία της ατμόσφαιρας μπορεί να φτάσει στο σημείο κορεσμού. Τι πάει να πει κορεσμός; Κορεσμός σημαίνει ότι εάν προστεθεί, τη στιγμή εκείνη, η παραμικρή ποσότητα υγρασίας, τότε αρχίζει το φαινόμενο της υγροποίησης των υδρατμών της ατμόσφαιρας. Δηλαδή αρχίζουν να σχηματίζονται σταγονίδια νερού σε διάφορα αντικείμενα του χώρου. Και μάλιστα περισσότερο σε αντικείμενα που είναι πιο κρύα από τ’ άλλα. (Θα δούμε στη συνέχεια γιατί οι εικόνες είναι πιο ψυχρές από τα λοιπά αντικείμενα). Λέγαμε λοιπόν, λίγο πριν, ότι όταν η ατμόσφαιρα είναι κορεσμένη από υδρατμούς, εάν προστεθεί η παραμικρή ποσότητα υδρατμών (δεύτερη προϋπόθεση) τότε αρχίζουν να σχηματίζονται σταγονίδια νερού. Στην περίπτωσή μας, της εκκλησίας, η επί πλέον αυτή υγρασία προστίθεται και μάλιστα σε αφθονία, από δύο διαφορετικές πηγές: η πρώτη προέρχεται από τα χνώτα των ανθρώπων και η δεύτερη από την καύση των κεριών και του λαδιού των καντηλιών (όπως το εξηγήσαμε πιο πριν, διότι και τα δύο καύσιμα περιέχουν υδρογόνο).
ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΩΝ «ΔΑΚΡΥΩΝ» ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.
Με δυο λόγια ακριβώς για τους ίδιους λόγους εμφανίζονται «δάκρυα» στα τζάμια ενός δωματίου, όταν μέσα σ’ αυτό καίει μια σόμπα υγραερίου, και «δάκρυα» στις εικόνες μιας εκκλησίας, όταν μέσα σ’ αυτή, η ατμόσφαιρα είναι κεκορεσμένη από τους υδρατμούς, της ατμόσφαιρας, των κεριών και καντηλιών και των χνώτων των ανθρώπων.
Μας απόμεινε να εξηγήσουμε γιατί οι εικόνες έχουν ελαφρώς χαμηλότερη θερμοκρασία από τ’ άλλα σημεία μέσα στην εκκλησία. Και επομένως εκεί η πιθανότητα υγροποίησης είναι πιθανότερη (το ότι η υγροποίηση λαμβάνει χώρα στα ψυχρά σημεία το βλέπουμε στα ψυγεία και στους καταψύκτες μας). Εάν πλησιάσουμε ένα θερμαντικό σώμα (καλοριφέρ) και τοποθετήσουμε το χέρι μας πιο πάνω απ’ αυτό, θα αισθανθούμε ένα θερμό ρεύμα αέρος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγνοεί την εμπειρία αυτή. Εάν όμως τοποθετήσουμε το χέρι μας κάτω από το σώμα, τότε θα αισθανθούμε ακριβώς το αντίθετο: ένα ρεύμα ψυχρού σχετικά αέρα. Λίγοι άνθρωποι διαθέτουν αυτή την εμπειρία. Η εξήγηση απλή: ο αέρας που ζεστάθηκε από το θερμαντικό σώμα διαστέλλεται, ελαφραίνει και ανέρχεται προς τα επάνω. Την θέση του καταλαμβάνει ο αέρας που βρίσκεται από κάτω και είναι ψυχρότερος, διότι είναι και βαρύτερος. Εάν τώρα τοποθετήσουμε μια εικόνα κάτω από το θερμαντικό σώμα, θα διαπιστώσουμε ότι γίνεται πιο δροσερή, διότι βρέθηκε σε ρεύμα ψυχρότερου αέρα. Θα μας έλεγε κάποιος: και τι σχέση έχει αυτό με την εκκλησία; Μήπως υπάρχει κανένα θερμαντικό σώμα πάνω από την κάθε εικόνα; Μάλιστα κύριε, υπάρχει η καντήλα. Και μας απαντά, με το δίκιο του ο άνθρωπος: σιγά ρε φίλε, εσύ μας έκανες τον ψύλλο καμήλα!!
Πράγματι, όταν η ατμόσφαιρα είναι κεκορεσμένη από υδρατμούς αρκεί μια διαφορά θερμοκρασίας της τάξεως του «πηδήματος του ψύλλου», για ν’ αρχίσει, στο σημείο που την φέρει, η υγροποίηση. Δηλαδή αρκεί μια διαφορά θερμοκρασίας της τάξεως των δεκάτων του βαθμού Κελσίου, την οποία μπορεί να επιφέρει το ελάχιστο εκείνο ρεύμα αέρος που δημιουργεί η φλογίτσα του καντηλιού. Δεν ξεμπερδέψαμε όμως ακόμα με το μυστήριο του «θαύματος» των «δακρύων». Προαναφέραμε ότι και η παραμικρή επιπλέον ποσότητα υδρατμών προκαλεί υγροποίηση σε μια ατμόσφαιρα κεκορεσμένη από υδρατμούς. Φανταστείτε τώρα μια εικόνα επάνω στην οποία προσπίπτουν δεκάδες πιστών, ο ένας μετά τον άλλον συνεχόμενα. Τα στόματά τους εκβάλλουν συνεχώς χνώτα. Η ατμόσφαιρα γύρω από την εικόνα είναι υπερκορεσμένη από υδρατμούς. Δεν θέλει και πολύ λοιπόν για να παρουσιαστούν σταγονίδια νερού επάνω στην εικόνα.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ (από την Ρόδο, η εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ που λέγετε ότι
δακρύζει, οι σταγόνες της υγρασίας δέν ξεκινάνε από τα μάτια αλλά από μεγάλο μέρος του προσώπου και τα μαλλία!!!)
ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ «ΔΑΚΡΥΑ» – ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΑΥΤΑ ΚΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ;
Σ’ αυτό το ΜΟΝΟ παίζεται όλο το παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι τα σταγονίδια παρουσιάζονται ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ. Απλούστατα θέμα εγείρεται τότε και μόνον, όταν τύχει κάποιες από τις σταγόνες να σχηματιστούν, εντελώς τυχαία βεβαίως και σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων, και στα μάτια. Και τότε γίνεται ο χαμός, η ομαδική παράκρουση και η υστερία. Αρκεί ν’ ακουστεί μια λέξη: «ΘΑΥΜΑ». Αυτομάτως η θρησκοληπτική παράνοια καταλαμβάνει το πλήθος. Εκατοντάδες κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι και ψυχολόγοι έχουν μελετήσει το συγκεκριμένο φαινόμενο κι έχουν ανακοινώσει τα σχετικά συμπεράσματά του. Δεν είναι του παρόντος να εκθέσουμε το θέμα αυτό. Το σίγουρο είναι ότι κανείς άνθρωπος, απαλλαγμένος από τον τεχνολογικό αναλφαβητισμό, πλην σπανιοτάτων εξαιρέσεων δεν θα μπορούσε να εμπλακεί σε ιστορίες τέτοιου είδους. Είναι αδύνατο να φανταστούμε έναν γιατρό, έναν αρχιτέκτονα, έναν φυσικό ή χημικό, και τέλος πάντων έναν άνθρωπο της επιστήμης να αναφωνεί την λέξη θαύμα.
Σας χρωστάω μια τελευταία εξήγηση και τελειώνω.
Λέγαμε ότι λόγος για θαύμα γίνεται μόνο όταν οι σταγόνες του νερού τυχαίνει να παρουσιαστούν στα μάτια του αγίου. Τι γίνεται όμως στις περισσότερες περιπτώσεις που οι σταγόνες παρουσιάζονται σε άλλα σημεία, εκτός ματιών; Στην εποχή μας τίποτε. Έτυχε όμως να προλάβω το τι λέγονταν μισό αιώνα πριν. Προσωπικά τα άκουσα αρκετές φορές από την γιαγιά μου: θα χαλάσει ου κόσμους, πάλι η Παναγιά ήταν ιδρωμένη απ’ τη στιναχώρια της. Άλλη φορά (μεγάλη εβδομάδα), που είχε άλλα στο νου της, έλεγε: πάλι ιδρωμένη ήταν η Παναγιά. Την έφαγι η στιναχώρια για τουν γιό της. Και μια άλλη φορά για τον άγιο Ονούφριο, ο οποίος εικονίζεται γυμνός, έχοντας καλυμμένα τα μπροστινά του με τα γένια του: ήταν ανάγκη κι αυτόν να τον ζωγράψουν γυμνό κι να ιδρώνει ου έρμους απ’ την αντροπή τ’.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου