Η Γη του Αριστοτέλη «φλέγεται»

Αριστοτέλης: Αρετή, τόση αγάπη ξέρεις να εμπνέεις, αγάπη αθάνατη και ανώτερη κι’ από τον χρυσό και από τους γονείς και από τον ξεκούραστο ύπνο.
Δυστυχώς, δεν καταφέραμε ως νεοέλληνες να μάθουμε από τα λόγια του φιλοσόφου και κυρίως δεν καταφέραμε να ζήσουμε σύμφωνα με αυτά.
Και είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς την παραπάνω ρήση, 2400 χρόνια μετά τη γέννηση του αρχαίου Έλληνα, στα Στάγειρα της Χαλκιδικής, και ενώ είναι σε εξέλιξη τα γεγονότα στον δήμο Αριστοτέλους, με φωτιές και δακρυγόνα. Άνθρωπος απέναντι στον συνάνθρωπο, γείτονας κατά του γείτονα και όλοι κατά των ίδιων των παιδιών.
Κάποιος θα έλεγε πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι η παραπάνω ρήση. Αισθάνομαι βαθύτατα ότι η ρήση είναι επίκαιρη γιατί εμείς φερόμαστε και βρισκόμαστε χρονικά πολύ πριν το 400π.Χ. και δεν έχουμε ωφεληθεί καθόλου από τον αμύθητο φιλοσοφικό πλούτο, που είναι θαμμένος όχι μόνο στο δήμο Αριστοτέλη αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ο χρυσός είναι αλλού!
Μία γη χάρισμα, Θείο δώρο, λουσμένη στο φως του ήλιου, με την αλμύρα της θάλασσας, τον καθαρό αέρα και τα αρχέγονα δένδρα να ριζώνουν βαθιά μέσα στους αιώνες της σοφίας και του πολιτισμού, ενώ μένει έως σήμερα απολύτως αναξιοποίητη. Όμως ο χρυσός ως αντάλλαγμα τα ξεριζώνει όλα, δένδρα, οξυγόνο, φιλοσοφία και μαζί με αυτά και τον σεβασμό προς τον Θεό και τα δημιουργήματά του.
Γιατί στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι, με πιο δικαίωμα δίνει άδεια ο άνθρωπος του 2013 να ξεριζωθεί ένα αρχέγονο δένδρο το οποίο δεν είναι δικό του δημιούργημα, επομένως δεν του ανήκει. Ήρθε στη ζωή και το βρήκε έτοιμο, να του προσφέρει το οξυγόνο για να ζήσει και αντί να είναι ευγνώμων, να το σεβαστεί και να το φροντίσει, το ξεριζώνει.
Και δεν ξέρει ο άμυαλος και ασεβής ότι ξεριζώνοντάς το, ξεριζώνει τη ζωή του, το οξυγόνο, το μέλλον των παιδιών του και τη σχέση του με τον Θεό. Και αυτό, γιατί τη μόνη ανάπτυξη, που αντιλαμβάνεται η μυωπική όρασή μας, είναι ο χρυσός, που έτσι και αλλιώς από τη συμφωνία που έχει γίνει δεν θα ανήκει στη γη του Αριστοτέλη.
Όμως, η πραγματική ανάπτυξη θα μπορούσε να υπάρξει αν μέσα από την Παιδεία είχε αποδοθεί φόρος τιμής στη γη του Αριστοτέλη και είχε αξιοποιηθεί το βουνό και η θάλασσα, που στέκουν ανεκτίμητα, πλάι στον αέναο πολιτισμό.
Μια τέτοιου τύπου οπτική ανάπτυξης ποτέ δεν υπήρχε στη Ελλάδα, γι’ αυτό και έχουμε γυρίσει την πλάτη αδιάφορα στο τιμημένο παρελθόν μας και το μόνο, που πλέον συχνά αυτό μπορεί να αναδείξει, είναι η αλαζονεία και ο κομπασμός του νεοέλληνα στη θύμισή του. Όμως, ουσία μηδέν. Αλλαγή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, καμία.
Αριστοτέλης: η ενότητα ενός λαού πρέπει να επιδιώκεται με την Παιδεία
Δυστυχώς, με βαθύτατη θλίψη παρακολουθούμε εκεί, στη γη του Αριστοτέλη να λαμβάνει χώρα η εντελώς αντίθετη επιβεβαίωση των λόγων του φιλοσόφου.
Ο απόλυτος διχασμός! Είναι πραγματικά λυπηρό το 2013 μ.Χ. να βλέπεις έναν λαό χωρισμένο στα δύο. Συγγενείς, φίλοι και γείτονες χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα με την αστυνομία παρούσα. Και βέβαια μέσα στην ανεργία και τον καιρό της κρίσης είναι πολύτιμες οι θέσεις εργασίας που προβάλλονται ως θέλγητρο, ικανότατο να σπείρει τον απόλυτο διχασμό ανάμεσα στους κατοίκους, στους υποτιθέμενα άμεσα και μη ωφελημένους.
Όταν, όμως, η γνώση είναι μπλεγμένη με την άγνοια, την παραπληροφόρηση και το συμφέρον, η αλήθεια απομακρύνεται…και η Παιδεία που δεν λειτούργησε ποτέ όπως θα έπρεπε, δεν έχει επιτύχει την ενότητα του λαού. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ίσως πριν κάποια χρόνια οι αντιστάσεις να ήταν διαφορετικές για όλους.
Σήμερα όμως, όχι, σήμερα είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή. Γιατί όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης: «ο πλούτος συχνά εξουσιάζει τις περιστάσεις»