Εσύ ονειρεύεσαι αλλά η ζωή αποφασίζει

Όνειρα… Ξέρεις ποια εννοώ, εκείνα που κάνεις όταν είσαι ξύπνιος, όταν ένα γλυκό χαμόγελο σου δίνει το ερέθισμα να πλάθεις ιστορίες, όταν μια ματιά ξεσηκώνει το είναι σου, όταν μια καλημέρα ομορφαίνει τη μέρα σου, όταν μια καληνύχτα σε συντροφεύει στα όνειρά σου…

Κι ας είχες πει ποτέ ξανά… Τα όνειρα δε σε ρωτάνε… Απλά σε παρασύρουν, κι εσύ ζεις το παραμύθι σου!

Και περιμένεις τη στιγμή που τα λόγια θα γίνουν πράξεις, που η πραγματικότητα θα ξεπεράσει το όνειρο, που η επιθυμία σου θα βρει ανταπόκριση, που το θέλω σου θα είναι και δικό του.

Μα η ζωή αλλιώς αποφασίζει. Σου βγάζει γλώσσα κοροϊδευτικά και πλέκει τον ιστό της γύρω απ’ τη ζωή σου και σε παγιδεύει. Ήσυχα, ύπουλα, πονηρά καταστρώνει σχέδια που ούτε καν φαντάζεσαι. Κι όταν πια είναι μονόδρομος, τότε στα αποκαλύπτει.

Και γελάει. Με σένα, που ήσουν τόσο αφελής ώστε να πιστέψεις πως γίνονται θαύματα. Με σένα, που όσα χαστούκια κι αν έφαγες, εξακολουθείς να επιμένεις ότι όλα γίνονται, αρκεί να το θέλουμε. Με σένα, που τόλμησες να χαμογελάσεις και να ονειρευτείς .

Και τώρα; Τι κάνεις τώρα; Κάπου ανάμεσα στο μηδέν και το πουθενά προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει. Τι να συμβαίνει, μάτια μου; Εσύ ονειρεύεσαι αλλά η ζωή αποφασίζει. Για σένα! Χωρίς εσένα!

Σκούπισε λοιπόν τα δάκρυά σου, σήκω πάνω και ξεκίνα απ’ την αρχή! Ξανά! Κι ας ματώνεις! Και μάθε πως με τη μοίρα δε μπορεί κανείς να τα βάλει. Και προχώρα! Κι εκείνο το χαμόγελο θα σε κοιτάει απ’ τις φωτογραφίες και θα σου θυμίζει πως για λίγο ήσουν ζωντανή.

Φόρα ξανά τη μάσκα και ξεκίνα! Θα βρεις το δρόμο σου! Και ξέρεις, τώρα το έμαθες το μάθημά σου… Κάθε φορά που σε ρωτάνε πώς είσαι, εσύ θα λες απλά, “Όλα καλά”!…