Ανθρώπους ευαίσθητους που δεν ξέρουν τη δύναμή τους.
Ανθρώπους που γεμίζουν πληγές, από χειριστικά άτομα που δεν μπορούν να τους καταλάβουν, να τους συμπονέσουν.
Συμπονάμε με τις πράξεις πρωτίστως, όχι μόνο με τα λόγια.
Τα λόγια χρειάζονται να γίνονται μέλι. Να αγγίζουν απαλά, με απόλυτο σεβασμό την πληγή του άλλου.
Ο πονεμένος άνθρωπος νιώθει ευάλωτος και χρειάζεται στήριγμα.
Φροντίδα και συμπαράσταση.
Όλοι οι άνθρωποι, ζούνε σε μια εποχή, ιδιαίτερα δυσκολεμένη.
Όλοι παλεύουν με τα τραύματά τους, τις πληγές τους, τις αστοχίες τους.
Το εύκολο είναι να γίνουμε δικαστές και να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο σκληρό εγώ μας.
Μας πως θα συναντήσουμε έτσι τον άλλο άνθρωπο;
Πότε μπόρεσε το ισχυρό εγώ να δει τον άλλον;
Ποτέ!!!
Ποιος είναι αυτός που χρειάζεται να δούμε πρώτον;
Τον ίδιο μας τον εαυτό!
Όλη η ιστορία είναι να μας δούμε εμείς οι ίδιοι!
Όπως είμαστε. Όλα τα κομμάτια μας. Όσο μπορούμε στον παρόντα χρόνο.
Μα πόσο εύκολο είναι αυτό;
Είναι; Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι τόσες οι αντιστάσεις και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που χρειάζεται πολύς χρόνος να κάνουμε ένα ουσιαστικό εσωτερικό βήμα.
Κανένας δεν θα σε δει, εάν εσύ ο ίδιος δεν δεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν θα σε δεις, όταν δεν δεσμεύεσαι. Όταν κάνεις πασαλείμματα και όχι ουσιαστική δουλειά. Όταν εθελοτυφλείς και κρύβεις κάτω από το χαλάκι τα δύσκολα που δεν επιτρέπεις να αντιμετωπίσεις.
Θα νομίζεις ότι είσαι καλά, μα θα σκοντάφτεις συνέχεια πάνω τους.
Η μεγάλη πληγή, οι σχέσεις των ανθρώπων.
Όλοι γι’ αυτό μιλούν, όλοι παραπονιούνται, όλοι απογοητεύονται.
Μα πως μπορείς να συναντήσεις τον άλλο και να μπεις στα παπούτσια του, όταν εσύ ο ίδιος δεν τολμάς να συναντήσεις εσένα;
Να σε συναντήσεις σε εκείνο το υγρό και σκοτεινό δωμάτιο που τόσα χρόνια έθαψες ότι δεν θες να δεις;
Αν κάτι μπορεί να μας κάνει να ανασάνουμε, είναι η σχέση με τον εαυτό μας.
Και αν κάτι μπορεί να μας ανοίξει τα φτερά, είναι να ξεφορτώσουμε τα βάρη της ψυχής μας.
Εσύ ο ίδιος είσαι υπεύθυνος για την επιλογή της ζωής σου.
Σκέψου πως θες να τη ζήσεις.
Ποιους ανθρώπους θέλεις να έχεις δίπλα σου.
Όταν αναζητάς την ουσιαστική και αληθινή επαφή σε μια σχέση, μην παραμυθιάζεσαι με την ψευδαίσθηση επαφής.
Θα συνεχίζεις να πονάς.
Και όταν θα είσαι πληγωμένος, αυτούς που νόμιζες δικούς σου ανθρώπους, θα σε χτυπήσουν και θα σε πονέσουν χειρότερα.
Όχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι, μα γιατί δεν επέλεξαν να μπουν στο σκοτεινό τους δωμάτιο, να βιώσουν τον πόνο τους και να μαλακώσει η καρδιά τους.
Και όταν πονάς, το σίγουρο είναι πως δεν χρειάζεσαι σκληρόκαρδους ανθρώπους γύρω σου να σε κακοποιούν.
Χρειάζεσαι περίθαλψη, στοργή, στήριξη.
Ένα φροντιστικό περιβάλλον να μπορέσεις να βιώσεις τον πόνο σου, να μαλακώσει κι άλλο η καρδιά σου.
Κι αν δεν το βρεις, όπως το έχεις ανάγκη, γίνε εσύ τα χέρια που θα σε αγκαλιάσουν, τα αυτιά που θα σε ακούσουν και θα σε νιώσουν, τα μάτια που γλυκά θα σε κοιτάξουν.
Γίνε εσύ όλα αυτά που ζητάς!
Και τότε το σκοτεινό δωμάτιο θα φωτίσει μυστικά που δέχτηκες να συνδιαλλαγείς με την πληγή σου.
Και τότε το Φως που θα εισέλθει στην ψυχή σου θα είναι τόσο όμορφο που θα σε κάνει καινούργιο!
Και πίστεψέ με, μετά από αυτή την πορεία, δεν θα ‘σαι ξανά, ποτέ ο ίδιος!
Αρκεί να το τολμήσεις…
Όλοι παλεύουν με τα τραύματά τους, τις πληγές τους, τις αστοχίες τους.
Το εύκολο είναι να γίνουμε δικαστές και να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο σκληρό εγώ μας.
Μας πως θα συναντήσουμε έτσι τον άλλο άνθρωπο;
Πότε μπόρεσε το ισχυρό εγώ να δει τον άλλον;
Ποτέ!!!
Ποιος είναι αυτός που χρειάζεται να δούμε πρώτον;
Τον ίδιο μας τον εαυτό!
Όλη η ιστορία είναι να μας δούμε εμείς οι ίδιοι!
Όπως είμαστε. Όλα τα κομμάτια μας. Όσο μπορούμε στον παρόντα χρόνο.
Μα πόσο εύκολο είναι αυτό;
Είναι; Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι τόσες οι αντιστάσεις και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που χρειάζεται πολύς χρόνος να κάνουμε ένα ουσιαστικό εσωτερικό βήμα.
Κανένας δεν θα σε δει, εάν εσύ ο ίδιος δεν δεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν θα σε δεις, όταν δεν δεσμεύεσαι. Όταν κάνεις πασαλείμματα και όχι ουσιαστική δουλειά. Όταν εθελοτυφλείς και κρύβεις κάτω από το χαλάκι τα δύσκολα που δεν επιτρέπεις να αντιμετωπίσεις.
Θα νομίζεις ότι είσαι καλά, μα θα σκοντάφτεις συνέχεια πάνω τους.
Η μεγάλη πληγή, οι σχέσεις των ανθρώπων.
Όλοι γι’ αυτό μιλούν, όλοι παραπονιούνται, όλοι απογοητεύονται.
Μα πως μπορείς να συναντήσεις τον άλλο και να μπεις στα παπούτσια του, όταν εσύ ο ίδιος δεν τολμάς να συναντήσεις εσένα;
Να σε συναντήσεις σε εκείνο το υγρό και σκοτεινό δωμάτιο που τόσα χρόνια έθαψες ότι δεν θες να δεις;
Αν κάτι μπορεί να μας κάνει να ανασάνουμε, είναι η σχέση με τον εαυτό μας.
Και αν κάτι μπορεί να μας ανοίξει τα φτερά, είναι να ξεφορτώσουμε τα βάρη της ψυχής μας.
Εσύ ο ίδιος είσαι υπεύθυνος για την επιλογή της ζωής σου.
Σκέψου πως θες να τη ζήσεις.
Ποιους ανθρώπους θέλεις να έχεις δίπλα σου.
Όταν αναζητάς την ουσιαστική και αληθινή επαφή σε μια σχέση, μην παραμυθιάζεσαι με την ψευδαίσθηση επαφής.
Θα συνεχίζεις να πονάς.
Και όταν θα είσαι πληγωμένος, αυτούς που νόμιζες δικούς σου ανθρώπους, θα σε χτυπήσουν και θα σε πονέσουν χειρότερα.
Όχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι, μα γιατί δεν επέλεξαν να μπουν στο σκοτεινό τους δωμάτιο, να βιώσουν τον πόνο τους και να μαλακώσει η καρδιά τους.
Και όταν πονάς, το σίγουρο είναι πως δεν χρειάζεσαι σκληρόκαρδους ανθρώπους γύρω σου να σε κακοποιούν.
Χρειάζεσαι περίθαλψη, στοργή, στήριξη.
Ένα φροντιστικό περιβάλλον να μπορέσεις να βιώσεις τον πόνο σου, να μαλακώσει κι άλλο η καρδιά σου.
Κι αν δεν το βρεις, όπως το έχεις ανάγκη, γίνε εσύ τα χέρια που θα σε αγκαλιάσουν, τα αυτιά που θα σε ακούσουν και θα σε νιώσουν, τα μάτια που γλυκά θα σε κοιτάξουν.
Γίνε εσύ όλα αυτά που ζητάς!
Και τότε το σκοτεινό δωμάτιο θα φωτίσει μυστικά που δέχτηκες να συνδιαλλαγείς με την πληγή σου.
Και τότε το Φως που θα εισέλθει στην ψυχή σου θα είναι τόσο όμορφο που θα σε κάνει καινούργιο!
Και πίστεψέ με, μετά από αυτή την πορεία, δεν θα ‘σαι ξανά, ποτέ ο ίδιος!
Αρκεί να το τολμήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου