Εσωτερικοί μονόλογοι

Αποδεικνύεται ότι υπάρχει, τουλάχιστον με την έννοια της εσωτερικής συνομιλίας με ανομολόγητες λέξεις. Περίπου το 30-50% των ανθρώπων, σύμφωνα με την έρευνα του ψυχολόγου Russell Hurlburt, σκέφτονται τακτικά στον εαυτό τους με εσωτερικούς μονολόγους. Ο εσωτερικός ή “ιδιωτικός” λόγος είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς πιθανότατα κάναμε ως πολύ νέοι άνθρωποι επιδιώκοντας να αναπτύξουμε τις γλωσσικές μας δεξιότητες, και αργότερα ως ένας τρόπος πρόβας πληροφοριών για την επιτυχή κωδικοποίηση και διατήρηση της μνήμης εργασίας. Επομένως, είναι σαφώς λειτουργική και όχι ένδειξη ψυχικής διαταραχής.

Για να καταλάβετε αν έχετε εσωτερικούς μονολόγους, δοκιμάστε να ακούσετε και να παρατηρήσετε μια εσωτερική φωνή ή παρεμβατικές σκέψεις κατά τη διάρκεια του διαλογισμού. Η ενσυνείδητη πρακτική παρέχει τρομερές πληροφορίες για το αν έχετε και πόσο συχνά έχετε εσωτερικούς μονολόγους. Τι γίνεται όμως με το 50-70% των ανθρώπων που δεν έχουν ή έχουν σπάνια λόγια μέσα στο κεφάλι τους;

Οπτική απεικόνιση

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες, αλλά η απλούστερη (και λιγότερο συγκαταβατική/λιγότερο υποτιμητική) άποψη για τους ανθρώπους που δεν έχουν τακτικά εσωτερικούς μονολόγους είναι ότι πολλοί από αυτούς επεξεργάζονται πληροφορίες και προετοιμάζονται για εργασίες χρησιμοποιώντας οπτικές εικόνες και όχι λέξεις. Δηλαδή, βλέπουν εικόνες, όπως μια λίστα εργασιών, αντί να σκέφτονται ή να ακούν τις λέξεις για τα στοιχεία της λίστας.

Βρήκα αυτή την εξήγηση χρήσιμη επειδή σκέφτομαι με όρους λέξεων, οπτικών εικόνων και μουσικής όλη την ημέρα και είναι εύκολο να αναλάβω προοπτικά τους ανθρώπους που είναι λίγο “ήσυχοι” εκεί μέσα, συσχετίζοντας τη χρήση εικόνων ή την αναπαραγωγή ενός τραγουδιού στο κεφάλι τους, πράγματα που κάνω κι εγώ. Είναι χρήσιμο να σκεφτείς την εσωτερική τους εμπειρία με οπτικούς όρους, καθώς ενώ μπορεί να είναι ήσυχοι σαν τον περιστασιακό γρύλο όταν πρόκειται για λέξεις, δεν είναι ένα απόλυτο κενό ή κενό εκεί μέσα.

Πάρα πολύ από ένα καλό πράγμα

Και προτού όσοι από εμάς αρχίσουμε να αισθανόμαστε υπέροχα για τους πλούσιους εσωτερικούς μας μονολόγους, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι είναι δυνατόν να υπάρχει υπερβολική ποσότητα ενός καλού πράγματος. Οι εσωτερικοί μονόλογοι μπορεί να γίνουν λίγο σαν το χρυσό άγγιγμα του βασιλιά Μίδα όταν δεν μπορούμε να τους απενεργοποιήσουμε.

Για παράδειγμα, τα ανήσυχα μυαλά ανιχνεύουν συνεχώς και διασκεδάζουν με ενοχλητικές σκέψεις, και η αναμόχλευση πάνω σε αυτές μπορεί να οδηγήσει σε μελαγχολία, και η μελαγχολία μπορεί να παραδοθεί σε εξαιρετικά επικριτική συζήτηση για τον εαυτό μας και τους άλλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός εσωτερικού επικριτή, η έλλειψη εσωτερικού μονολόγου ακούγεται σαν μια ήσυχη, ειρηνική ανάπαυλα από τη συνεχή κουβέντα και τη δυνητικά διαβρωτική αυτο-ομιλία.

Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν εσωτερικούς διαλόγους και “σκέφτονται με λόγια όλη την ώρα”. Γνωρίζω έναν άνθρωπο που έχει εσωτερικούς μονολόγους και εξωτερικούς διαλόγους με τον εαυτό του, συμμετέχοντας σε πλούσιες συζητήσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε απροσδόκητες, ακόμη και προκλητικές, κατευθύνσεις. Μπορώ να φανταστώ ότι αυτό ακούγεται περίεργο σε ανθρώπους που έχουν μόνο εσωτερικούς μονολόγους ή σε εκείνους που δεν έχουν καθόλου εσωτερικούς μονολόγους.

Αλλά όπως αναφέρει η βουλκανική φιλοσοφία, “Άπειρη ποικιλομορφία σε άπειρους συνδυασμούς”, που είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε “διαφορετικά χτυπήματα για διαφορετικούς ανθρώπους”, και η ενσυναίσθηση, η λήψη προοπτικών και η φαντασία για το πώς είναι οι εμπειρίες των άλλων -και πώς είναι μέσα στο κεφάλι τους- είναι αξιόλογες, αναπτυξιακές και εξανθρωπιστικές ασκήσεις.

Οι εσωτερικοί μονόλογοι μπορούν να αντιπροσωπεύουν μια πλούσια, βαθιά, “παρθένα” εμπειρία (Hurlburt et al., 2016) για κάποιους, αρκεί να μην ξεφεύγουν από τον έλεγχο και αρκεί οι εξωτερικοί μονόλογοι/διάλογοι να μην φρικάρουν τους φίλους, τα μέλη της οικογένειας και τους συναδέλφους σας.