Ο κύκλος της ζωής επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά

Όταν ένα αστέρι πεθαίνει, όλη η ενέργεια που είναι αποθηκευμένη στο εσωτερικό του πυρήνα του, εκτοξεύεται προς τα έξω με απίστευτη δύναμη. Η ενέργεια του απελευθερώνεται σε μια κατακλυσμιαία στιγμή εξαλείφοντας την ύπαρξη του. Με την πάροδο του χρόνου από τα λείψανα αυτά του άστρου, θα δημιουργηθούν και άλλα νέα άστρα. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής, ο κύκλος του σύμπαντος.

Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής.

Σαν ένα αστέρι είναι ο άνθρωπος, αλλά και σαν ένα λουλούδι, μέρος αμετάκλητο και αυτός της φύσης. Ανθίζει, μαραίνεται κι έπειτα χάνεται. Γίνεται γη κι από τους σπόρους που αφήνει πίσω του δημιουργείται νέα ζωή και ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Ίσως αυτό να είναι η αθανασία. Γι' αυτό έχουμε τόσο έντονη την ανάγκη της αναπαραγωγής, το βιολογικό μας κάλεσμα να αφήνουμε πίσω μας απογόνους. Με την νέα ζωή, αφήνουμε μέρος της δίκης μας ύπαρξης, σαν την συνέχεια μας.

Τα λίγα χρόνια που έχουμε ακόμα να ζήσουμε, μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στον απέραντο χρόνο της αιωνιότητας. Οι άνθρωποι που το κατανοούν αυτό σέβονται την ζωή. Ξέρουν πως δεν πεθαίνουν, απλά σταματούν να υπάρχουν όπως γνωρίζουν.

Όταν καταλάβει κανείς ποσό εύθραυστα και ονειρικά είναι όλα γύρω μας τόσο πιο εύκολα θα συνειδητοποιήσει την αιωνιότητα της εσωτερικής μας φύσης.

Όταν όμως βιώνουμε τον θάνατο αγαπημένων μας ανθρώπων, είναι πολύ σκληρό. Όταν συμβαίνει αυτό, πρέπει να έχουμε πίστη πως θα γίνουμε ευτυχισμένοι και πάλι μια μέρα.

Γιατί το φως είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι.

Αντιμετωπίζοντας από κοντά τον θάνατο, πρέπει να παραδοθούμε στην θλίψη και να μην μιλάμε εάν δεν επιθυμούμε, όσο καιρό και αν χρειαστεί. Με την πάροδο του χρόνου, θα πάψουν να κυλάνε συχνά δάκρυα από το πρόσωπο μας και θα κλαίμε κρυφά μόνο τις νύχτες. Μετά από καιρό θα συμβαίνει όλο και λιγότερο ωσότου έρθει η στιγμή που θα είμαστε απλά ήσυχοι.

Το αίμα που τρέχει στις φλέβες μας θα μας κάνει και πάλι να ζήσουμε. Διότι η ζωή, είναι πιο δυνατή από τον θάνατο.

Εκείνη την μέρα που θα παραδεχτούμε πως ο θάνατος αποτελεί μέρος της ζωής θα καταφέρουμε να ζήσουμε όπως όταν ήταν κοντά μας οι άνθρωποι αυτοί. Με την διαφορά ότι από εκεί ψηλά μπορούν να κάνουν την ζωή μας ακόμα πιο φωτεινή. Τότε θα γίνουμε ευτυχισμένοι και πάλι.

Ο θάνατος μας τρομάζει μόνο επειδή δεν τον κατανοούμε. Το να φύγεις από την ζωή λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα δεν έχει καμία σημασία. Αλλά το να ζεις με θάρρος, ν´ αγαπάς, να μπορείς να διακρίνεις την ομορφιά στο κάθε τι, είναι που κάνουν την παραμονή μας στον κόσμο να αξίζει. Όσο και αν διαρκέσει.

Η ίδια η φύση μας διδάσκει πως η ζωή δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τον θάνατο. Όπως έρχεται η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, έπειτα ο χειμώνας, έτσι και ο άνθρωπος, γεννιέται, αποκτά τα νιάτα του, γερνάει και πεθαίνει. Ο κύκλος της ζωής επαναλαμβάνεται, ξανά και ξανά, μέσα στους κύκλους του χρόνου.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβόμαστε τον θάνατο, όπως η μέρα δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται την νύχτα. Η κάθε νέα μέρα διδάσκει την επόμενη όπως και η κάθε νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο, διδάσκεται από την προηγούμενη.

«Κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος το ρολόι της ανθρώπινης ζωής κουρδίζεται για μια ακόμα φορά και επαναλαμβάνει την ίδια μουσική που έχει ήδη παιχτεί αμέτρητες φορές, μοτίβο, μοτίβο και μέτρο, μέτρο, χωρίς σημαντικές παραλλαγές»  -Άρθουρ Σοπενχάουερ