Και για να γίνει ακόμη πιο περίπλοκο: όταν δεν μας τυφλώνουν οι εξαρτήσεις της διαπαιδαγώγησής μας – που πάνε χέρι χέρι με τις αποτυχίες -, έρχεται η ματαιοδοξία να μας εμποδίσει να το παραδεχτούμε.
Λέγεται ότι μια μέρα η μνήμη και η ματαιοδοξία μάλωναν.
Η μνήμη έλεγε:
“Έτσι έγινε”.
Κι η ματαιοδοξία της απαντούσε:
“Αποκλείεται. Δεν έγινε όπως λες”.
Η μνήμη επαναλάμβανε:
“Εγώ σου λέω πως έτσι έγινε. Το θυμάμαι πολύ καλά”.
Η ματαιοδοξία όμως επέμενε:
“Εγώ ξέρω ότι δεν μπορεί να έγινε έτσι”.
Ο μύθος λέει ότι οι δυο τους μάλωναν άγρια γι’ αυτό το ζήτημα και συνέχισαν να μαλώνουν…
Στο τέλος, έγινε αυτό που γίνεται πάντα: η ματαιοδοξία παρέμεινε αμετάπειστη, ώσπου η μνήμη κουράστηκε να καβγαδίζει αδίκως κι αποφάσισε να τα παρατήσει.
Από τότε, ο άνθρωπος έπαψε να εμπιστεύεται την αξιοπιστία της ανάμνησής του και προτίμησε τη σιγουριά της ιστορίας που βόλευε καλύτερα τη ματαιοδοξία και την περηφάνια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου