Στο Μονοπάτι του Πολεμιστή

Κάνοντας μη πράξεις

«Κάθε φορά που θέλουμε να φτάσουμε σε ένα μέρος, θέλουμε έναν χάρτη με συγκεκριμένα και καθαρά σημεία αναφοράς, για να μη χαθούμε. Δεν μπορούμε να βρούμε τίποτε χωρίς την βοήθεια τού χάρτη. Αυτό που συμβαίνει τελικά είναι, ότι το μόνο πράγμα που βλέπουμε είναι ο χάρτης. Αντί να δούμε αυτό που υπάρχει για να δούμε, εγκαταλείπουμε κοιτώντας τον χάρτη που μεταφέρουμε μέσα μας.» Άρα, η ύστατη διδασκαλία του Δον Χουάν, είναι να σπάσουμε αυτήν μας τη βεβαιότητα που μάς παρέχει ο χάρτης, να κόψουμε επισταμένα τα δεσμά που μας κρατούν στα γνωστά σημεία αναφοράς.» -Κάρλος Καστανέντα

Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Κάρλος Καστανέντα (Carlos Castaneda, 1925-1998) παρουσίασε σε μία σειρά 11 συνταρακτικών βιβλίων τις περιπέτειες της μαθητείας του στον μαγικό κόσμο του Ινδιάνου δασκάλου του, του θρυλικού Δον Χουάν, ακολουθώντας το «Μονοπάτι του Πολεμιστή». Όλο το έργο του Καστανέντα είναι στην ουσία ένας οδηγός κατανόησης των απόκρυφων πτυχών της πραγματικότητας του κόσμου μας, αλλά και μιας ξεχωριστής πραγματικότητας, στην οποία ζουν οι Μάγοι της γραμμής του. Φυσικά, αποτελεί και έναν λεπτομερή οδηγό απόδρασης από τον περιορισμένο εαυτό μας (Εγώ) κι από την πραγματικότητα όπως την ξέρουμε.

Ακολουθεί μια δική μου σύνθεση από κάποια πολύ ενδιαφέροντα κείμενα του Καστανέντα, τα οποία απέδωσα στα ελληνικά, τα οποία είναι σπάνια διότι δεν προέρχονται από τα βιβλία του αλλά από συνεντεύξεις του και μικρά αυτοβιογραφικά γραπτά του.

Γεννήθηκα με το όνομα Κάρλος Σεζάρ Αράνα Καστανέντα. Αν πρέπει να περιγράψω τον εαυτό μου με μία λέξη, τότε πρέπει να πω πως είμαι ένας Ναγκουάλ. Ο Ναγκουάλ είναι ένα συγκεκριμένο άτομο με διπλή ενεργειακή διαμόρφωση. Υπήρχαν 27 Ναγκουάλς στην γραμμή του Δον Χουάν. Ο ίδιος αποκαλούσε αυτήν την ιδιαιτερότητα «Μαγεία». Είμαι ο Κανένας. Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταφέρω να είμαι ο Κανένας.

Ήμουν ένα ανόητο ανθρωπάκι που συνέχεια λυπόταν τον εαυτό του, γιατί έπαιρνα πολύ στα σοβαρά τον ένδοξο εαυτό μου, που οι άλλοι τον αδικούσαν, που ήταν ένας εξόριστος βασιλιάς, που οι νίκες του ήταν ανεπανάληπτες και οι ήττες του άξιες αυτοκτονίας. Είμαστε όλοι μας μάστορες μιας καταπληκτικής τέχνης, της πιό επιδέξιας επιστήμης, στην ίδια ήμουν μάστορας κι εγώ: στην επιστήμη της Αυτολύπησης.

Και όλοι μας μιλάμε συνέχεια μέσα μας, είμαστε ηθοποιοί της δικής μας ηλίθιας ταινίας και σιγομουρμουρίζουμε ατέλειωτους εσωτερικούς διαλόγους με φανταστικές εκδοχές των προσώπων που γνωρίζουμε, με απίστευτες προεκτάσεις που τις δημιουργούμε για να εξασφαλίζουμε τον έλεγχο του μικρόκοσμου μας. Συνέχεια, ακατάπαυστα, διηγούμαστε στον εαυτό μας την ιστορία της ζωής μας, νομίζουμε πως είμαστε αθάνατοι και πως η ιστορία μας είναι η πιό ενδιαφέρουσα που υπάρχει, και συνέχεια κλαίμε σαν λυρικοί ηθοποιοί για την άδικη μοίρα μας.

Κάποτε εργάστηκα για έναν ψυχίατρο, σαν βοηθός-ερευνητής, αποδελτιώνοντας από κασέτες τα ιστορικά διαφόρων περιπτώσεων. Ο άνθρωπος αυτός είχε 3.000 κασέτες με ιστορίες ζωών. Όταν άκουσα αυτές τις κασέτες, ανακάλυψα ότι όλες αυτές οι ζωές ήταν δικές μου. Οι ιστορίες τους ήταν η ιστορία μου! Ο Δον Χουάν συνήθιζε να με ρωτάει ποιά νόμιζα πως ήταν η σπουδαιότητα μου. Δεν είχα τίποτε ξεχωριστό. Υπήρχαν τρεις χιλιάδες άνθρωποι σ’ εκείνες τις καταραμένες κασέτες και όλοι τους ήταν εγώ!

Δεν υπάρχει τίποτε σπουδαίο, αλλά υπάρχει κάτι μαγικό σε σχέση με όλους μας. Το αποκαλύπτω: Όλοι μας πρόκειται να πεθάνουμε! Ο Δον Χουάν με τράβηξε έξω από την κοινωνία, και μπορούσα να δω ξεκάθαρα ότι κανείς δεν νοιαζόταν για το αν ζούσα ή αν πέθαινα. Η κοινωνική τάξη μας καταστρέφει. Γιατί άραγε είμαστε προσκολλημένοι σ’ αυτήν τη γελοία κοινωνική τάξη που μονάχα μάς οδηγεί στην καταστροφή μας; Η συμβίωση, η στοργή, η συντροφικότητα, που τόσο χρειαζόμαστε, τελικά είναι μονάχα Ανάγκη. Αν εξετάσεις την κοινωνική τάξη μέσα από τον εαυτό σου θα δεις ότι δεν οδηγεί πουθενά, αν συνειδητοποιήσεις την φύση της ολοκληρωτικά, θα δεις ότι δεν έχει κανένα νόημα, κανέναν σκοπό. Άραγε έχουν τα λεφτά, η καταξίωση –και οτιδήποτε άλλο νομίζουμε– αληθινή αξία; Ή μήπως έχουν οι βιολογικές προσταγές;

Η Ανακεφαλαίωση είναι ένας τρόπος επίθεσης εναντίον της σπουδαιότητας του εαυτού. Να ανακεφαλαιώσουμε και να λύσουμε όλα τα περιστατικά της ζωής μας. Χρειαζόμαστε να πάρουμε πίσω την ενέργεια που χάσαμε άδικα στη ζωή μας, την ενέργεια που προσφέρεται από μιά λεπτομερή και αμερόληπτη εξέταση του εαυτού μας: να ξαναζήσουμε τα σκατά που αποτελούν τη ζωή μας, την αυτοεκτίμησή μας. Πρέπει να ξαναβρούμε τη μαγεία στη ζωή μας!

Αντί να παίρνουμε οποιαδήποτε ναρκωτικά για να ξαναβρούμε τη μαγεία, υπάρχει κάτι πολύ καλύτερο: η Αυτοπειθαρχία. Είναι η μόνη διέξοδος από την παγίδα του κοινωνικού συστήματος. Με την Αυτοπειθαρχία μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Από τη μιά ξανοίγεται μπροστά σου ένας κόσμος που τρέφεται από την ενέργεια σου, ένα μάταιο εγωιστικό παιχνίδι, ο ίδιος ο Θάνατος. Από την άλλη, ξανοίγεται μπροστά σου κάτι θαυμάσιο και απεριόριστο. Σου το λέω σαν μάρτυρας. Έχω πάει εκεί. Έχω δει εκπληκτικά πράγματα που κανείς δεν πρόκειται να πιστέψει. Όλα πια είναι σαν δάκρυα στη βροχή…

Ο Πολεμιστής κάνει άλματα σε αμέτρητα μήκη, γιατί θέλει να μάθει.
Η μοίρα μου είναι να περιπλανιέμαι στην αιωνιότητα.
Είμαστε ταξιδιώτες, το πεπρωμένο μας είναι το ταξίδι.
Το να είσαι Πολεμιστής σημαίνει να ξεπερνάς τον μικρό εαυτό σου, να σταματάς τον κόσμο και την περιγραφή του, να μην φοβάσαι τίποτε, να κάνεις ένα άνοιγμα προς το Άγνωστο, και να κυνηγάς την Δύναμη, για να μπορείς να πλοηγηθείς στο Άπειρο. Το να κυνηγάς την Δύναμη, απαιτεί περίπου όσα απαιτεί οποιοδήποτε άλλο κυνήγι, μόνο που δεν σου δίνει κανένα τρόπαιο, μονάχα θαύματα πέρα από κάθε σύγκριση.

Ο Δον Χουάν ήταν φίλος με την Δύναμη. Ο κανόνας του ήταν: «Δώσ’ τα όλα σε κάθε στιγμή που περνά». Ο Δον Χουάν μου έδωσε τα πάντα. Όχι ειδικά σε μένα, απλά αυτός ήταν ο τρόπος που ζούσε. Έδινε τα πάντα συνεχώς. Όταν τον συνάντησα δεν είχα κανένα άλλο ενδιαφέρον πέρα από τον εαυτό μου και την Ανθρωπολογία. Αλλά με την συνάντηση μας, άλλαξα. Και αυτό που μού συνέβη από τότε, δεν θα το άλλαζα με τίποτε στον κόσμο.
Κι ο Δον Χουάν έλεγε: “Δεν είμαι τίποτε ιδιαίτερο. Απλά Είμαι”
Με το να δεχτεί την υπευθυνότητα του θανάτου του, ο Πολεμιστής αποκτά μιά εκπληκτική ώθηση. Μπορεί να δώσει ένα τέλος σ’ αυτόν τον εαυτό του και να κινηθεί σε ένα άλλο επίπεδο.

Δεν χρειάζεται να σκύβεις το κεφάλι σου σε κανέναν. Η πραγματική επανάσταση είναι στον επόμενο κόσμο. Είναι εύκολο να ανακατευτείς σε κάποιο πολιτικό κίνημα διαμαρτυρίας, αλλά για ποιόν λόγο; Κάνε κάτι από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου που πρόκειται να πεθάνει και που κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό.

Τι σου έχουν κάνει; Τι κάνεις στον εαυτό σου και στο σώμα σου; Κοίτα πώς ζεις. Σταμάτα τις ανόητες συνήθειές σου! Τί σου έχουν κάνει; Κοίτα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη! Εσύ ήσουν το παιδί που εξερευνούσε την ζωή; Η φυσική μας κληρονομιά είναι να ζήσουμε και να πεθάνουμε σαν ηλίθιοι. Ήρθε η ώρα για επανάσταση!

Πρέπει να γίνεις Πολεμιστής. Και για να ξεκινήσεις να γίνεσαι Πολεμιστής, πρέπει να είσαι ενήμερος για μερικά σημαντικά πράγματα. Ενημερώνεσαι αναζητώντας σοβαρά και υπεύθυνα. Πρέπει να είσαι σοβαρός, επιτέλους, πρώτα απ’ όλα!

Ο Πολεμιστής που είναι ενήμερος για τον επικείμενο θάνατο του, που είναι ενήμερος για την παγίδα του κοινωνικού συστήματος, που είναι ενήμερος για την παγίδα της αυτοεκτίμησης, που είναι ενήμερος για την παγίδα της λογικής, το μόνο που επιζητά είναι η ελευθερία. Η ελευθερία είναι ένα άλμα μέσα στο Αδιανόητο.

Η αυτοπειθαρχία δεν είναι καθολική, είναι μιά ελεύθερη ροή ευχαρίστησης που πηγάζει από 25 ώρες συνειδητότητας. Συνειδητότητα σημαίνει υπευθυνότητα.

Να μερικά δείγματα υπευθυνότητας για έναν Πολεμιστή:

1) Μην κάνεις ανόητες ερωτήσεις. Μη λες ποτέ “δεν καταλαβαίνω” ή “μπορείτε να μου πείτε γιατί αυτό και γιατί εκείνο;”. Δεν υπάρχει πουθενά καμία λογική εξήγηση. Αν θέλεις να μάθεις πρέπει να δοκιμάσεις από μόνος σου, να εξερευνήσεις, να ψάξεις, να πειραματιστείς.

2) Αποδέξου ότι πρόκειται να πεθάνεις. Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με τον Χάρο, όλοι αυτοί που ζουν θα πεθάνουν. Κατάλαβε το αυτό επιτέλους, και πάρε την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνεις. Λέγοντας το δυνατά, η πρωταρχική δύναμη υπακούει στο κάλεσμα μας, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ. Πες το δυνατά, με καθαρή φωνή: «Θέλω την υπευθυνότητα ότι πρόκειται να πεθάνω». Πρέπει να το λες φωναχτά, δεν αρκεί να το σκέφτεσαι. Η Δύναμη δεν διαβάζει την σκέψη σου. Η Δύναμη σε ακούει.

Καθώς θα προοδεύεις πάνω σ’ αυτήν την υπευθυνότητα, θα γίνει μιά ρύθμιση. Θα γίνει από μόνη της. Κάνε τον λόγο σου τελεσίδικο. Ένας Πολεμιστής έχει την συνέπεια να κρατά τον λόγο του.
Αφοσοιώσου σε κάτι για μιά φορά στη ζωή σου, έστω κι αν αυτό είναι ο θάνατός σου. Ο Πολεμιστής πεθαίνει για τον λόγο του. Το να λες κάτι φωναχτά, είναι κάτι πολύ μυστηριώδες και μαγικό, αλλά και πολύ επιδέξιο. Η καθαρή και δυνατή εκφώνηση της πρόθεσης σου είναι το μυστικό των μυστικών. Κάνε το.

3) Κοίτα σε άγνωστα μέρη. Πάρε την υπευθυνότητα του να στέκεσαι μπροστά από το Απεριόριστο. Να είσαι υπεύθυνος και γενναίος, γιατί αυτό έχουμε μπροστά μας: Το Απεριόριστο. Τίποτε δεν το αποδυναμώνει, δεν απαντά σε καμία ικεσία, σ’ έχει γραμμένο. Δεν δίνει δεκάρα για σένα. Δεν θα κερδίσεις τίποτε από την δειλία σου. Δεν γλιτώνεις τίποτε! Τουλάχιστον, με την γενναιότητα έχεις μιά ευκαιρία. Ξεκίνα δημιουργώντας μέσα σου μιά αληθινή, ξεκάθαρη, δηλωμένη πρόθεση και θα έχεις μιά απίστευτη εμπειρία.

Δεν μπορέσαμε ποτέ να εξηγήσουμε γιατί. Τα λόγια δεν επαρκούν. Πρέπει να κάνουμε μήνυση στις εταιρίες που βγάζουν τα λεξικά. Μας έχουν εξαπατήσει. Κουβαλούμε τον κόσμο μέσα μας. Οποιαδήποτε αληθινή απάντηση πρέπει να κατασκευαστεί από εμάς, και να την αποδεχτούμε σαν δική μας, ξεκάθαρα και γενναία.

4) Το πιό σημαντικό πράγμα για τον Πολεμιστή, είναι να εκφωνήσει την υπευθυνότητα της αντίληψης. Δεν έχουμε κανέναν σκοπό, δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από το μέλλον παρά μόνο τα γηρατειά. Όλα είναι δυνατά. Είμαστε ήδη Μάγοι. Πήγαινε στον πάτο, στο βαθύτερο επίπεδο και μορφοποίησε τον κόσμο πάνω σε ό,τι είναι εκεί. Στον πάτο είναι ο θάνατος.
«Είμαι ένα ανθρώπινο όν, άρα είμαι υπέροχος!», αναφώνησε γενναία.

Εκφώνησε την πρόθεση σου να γίνεις κάποιος άλλος, για να θεραπεύσεις τον εαυτό σου. Αλλάζεις το κανάλι σου με το να εκφωνείς την πρόθεση σου. Έπειτα έρχεται ο μανδύας της αυτοπεποίθησης. Η δειλία και η ακαμψία είναι ο εχθρός μας. Δεν είναι λογικό να πιστεύεις ότι τα φτερά είναι το μόνο μέσο για να πετάξεις. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι –για κοίτα τον ουρανό! Ψάξε να τους βρεις. Ρώτα ένα πλάσμα που πρόκειται να πεθάνει. Ρώτα τον καθρέφτη. Ψάξε. Κάτι θα συμβεί. Όταν ψάχνεις, κάτι συμβαίνει!

5) Σημαντική για τον Πολεμιστή είναι η υποχρέωση. «Σε ποιόν έχω υποχρέωση τώρα γι’ αυτό;». Πάρε την ευθύνη! Γίνε υπεύθυνος γι’ αυτό που σου δίδεται. Πάρε καινούργια εργαλεία. Με το να δεχτείς μιά διδασκαλία γίνεσαι υπεύθυνος γι’ αυτήν. Υπεύθυνος για την υπόλοιπη ζωή σου. Μονάχα “κάτι” εκεί έξω μπορεί να το ακυρώσει αυτό. Είσαι υπεύθυνος και υποχρεωμένος να δεις τι είναι αυτό που μας συντηρεί. Με το να πληρώνεις αυτό που σου αντιστοιχεί, απελευθερώνεσαι, ενώ αν αρνηθείς δεσμεύεσαι απ’ αυτό. Ένα όν που πρόκειται να πεθάνει, αναλαμβάνει υπευθυνότητα. Χωρίς αυτήν δεν είμαστε παρά εγωμανείς.

Η δύναμη της συνήθειας είναι αυτό που μας καταδυναστεύει καθημερινά.

Πάρτε για παράδειγμα εμένα, που κάπνιζα πάρα πολύ και ο Δον Χουάν πήρε την απόφαση να με θεραπεύσει. Κάπνιζα τρία πακέτα την ημέρα. Το ένα πίσω από το άλλο! Τώρα δεν έχω καν τσέπες στα τζάκετ μου. Εξάλειψα τις τσέπες για να αποκόψω από το σώμα μου την πιθανότητα να νιώσει κάτι στην αριστερή πλευρά μου, κάτι που ίσως να μού υπενθυμίσει αυτήν την κακή συνήθεια. Με το να εξαλείψω τις τσέπες, εξάλειψα την φυσική συνήθεια να βάζω το χέρι στην τσέπη ψάχνοντας για τσιγάρα.

Μια φορά, ο Δον Χουάν μου ανακοίνωσε ότι θα περνούσαμε μερικές μέρες στους λόφους της Τσιχουάουα. Θυμάμαι ότι μού τόνισε ξανά και ξανά να μην ξεχάσω να φέρω τα τσιγάρα μου. Μου πρότεινε να φέρω προμήθειες για δύο πακέτα την ημέρα και όχι παραπάνω. Έτσι έφερα τις κούτες με τα τσιγάρα μου, αλλά αντί για 20 πακέτα εγώ πήρα 40. Τύλιξα τις πολύτιμες κούτες μου με αλουμινόχαρτο για να τις προστατεύσω από τα ζώα και από τη βροχή.

Με το σακίδιο μου στην πλάτη, ακολούθησα τον Δον Χουάν στους λόφους. Βάδιζα πίσω του αγκομαχώντας, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, λαχανιασμένος, προσπαθώντας να τον προλαβαίνω. Ο Δον Χουάν είχε απίστευτη ζωτικότητα. Με μεγάλη υπομονή με περίμενε να τον φτάσω και με παρακολουθούσε να καπνίζω χωρίς να λέει τίποτε. Στο τέλος φτάσαμε σε ένα ψηλό οροπέδιο, περικυκλωμένο από βουνοκορφές και λοφοπλαγιές. Εκεί ο Δον Χουάν με προσκάλεσε να κατέβουμε την απότομη πλαγιά που έστεκε στην άλλη πλευρά. Ήταν αδύνατο, και για πολύ ώρα ταλαντευόμουν στα βράχια ώσπου να παραιτηθώ από την προσπάθεια. Ο Δον Χουάν μου είπε ότι θα καθίσουμε εκεί μέχρι να τα καταφέρω.

Το ίδιο συνεχίστηκε για πολλές μέρες, ώσπου ένα πρωί, ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που έκανα, όπως συνήθως, ήταν να πιάσω τα τσιγάρα μου. Που ήταν οι υπέροχες κούτες μου; Έψαξα παντού, αλλά δεν τις βρήκα. Όταν ξύπνησε ο Δον Χουάν από τις φωνές μου, τον ρώτησα τι συνέβαινε. Μου εξήγησε ήρεμα: «Μην ανησυχείς, σίγουρα κάποιο κογιότ ήρθε και έκλεψε τα τσιγάρα σου, αλλά δεν μπορεί να πήγε μακριά. Κοίτα! Να, εδώ! Τα ίχνη του κογιότ!»

Περάσαμε όλη εκείνη την ημέρα ακολουθώντας τα ίχνη του κογιότ σαν ανιχνευτές, αναζητώντας τα τσιγάρα μου. Ξαφνικά, ο Δον Χουάν κάθισε στο έδαφος και, υποκρινόμενος ότι δεν ήταν παρά ένα γέρικο ανθρωπάκι, πολύ γέρος, άρχισε να διαμαρτύρεται κλαψουρίζοντας «Τώρα έχουμε χαθεί για τα καλά, είμαι πολύ γέρος πια, δεν αντέχω άλλο!»

Με όλο εκείνο το περπάτημα, νομίζω ότι πρέπει να πέρασαν 10 ή 12 μέρες. Ήδη, ούτε που νοιαζόμουν πια για το κάπνισμα! Μ’ αυτόν τον τρόπο έχασα την επιθυμία μου να καπνίζω. Τρέχοντας μαζί με τον Δον Χουάν σαν δαίμονες στους λόφους, κυνηγώντας ένα κογιότ-φάντασμα. Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε, φυσικά ο Δον Χουάν ήξερε πολύ καλά τον δρόμο. Πήγαμε κατευθείαν στην πόλη. Η διαφορά ήταν, ότι δεν ένιωθα καμιά ανάγκη να αγοράσω τσιγάρα. Από εκείνο το αξέχαστο επεισόδιο έχουν περάσει εικοσιπέντε χρόνια και δεν κάπνισα ποτέ ξανά. Η γραμμή της Μη-Πράξης, είναι ακριβώς το αντίθετο από την ρουτίνα ή τις ρουτίνες που έχουμε συνηθίσει. Οι συνήθειες, όπως το κάπνισμα για παράδειγμα, είναι αυτό που μας έχει δεμένους χειροπόδαρα, με αλυσίδες.

Δεν έχω περισσότερη ελευθερία απ’ αυτόν που είναι άψογος, γιατί μόνο αν είμαι άψογος αλλάζω το πεπρωμένο μου, δηλαδή περπατώ στις άκρες των δακτύλων μου και περνώ από την αριστερή πλευρά του Αετού που καταβροχθίζει τις προσωπικότητές μας μετά τον θάνατο. Αν δεν είμαι άψογος, δεν αλλάζω το πεπρωμένο μου και ο Αετός με καταβροχθίζει.

Ο Ναγκουάλ Δον Χουάν Μάτους είναι ένα ελεύθερο όν. Είναι ελεύθερος να εκπληρώσει το πεπρωμένο που επιθυμεί. Με καταλαβαίνετε; Ο Δον Χουάν είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Αναζητά την ελευθερία. Το πνεύμα του την αναζητά. Ο Δον Χουάν είναι ελεύθερος από αυτήν τη βασική προκατάληψη, την προκατάληψη της αντίληψης που μας εμποδίζει από το να δούμε την Πραγματικότητα.

Στην γραμμή της Μη-Πράξης κάποιος πετυχαίνει την καταστροφή κάθε μιας από τις ρουτίνες του και καθιστά τον εαυτό του συνειδητό. Ο Δον Χουάν μου είχε διδάξει μιά πολύ ενδιαφέρουσα τεχνική Μη-Πράξης, ανάμεσα σε άλλες. Να περπατώ προς τα πίσω, πισωπατώντας, με την βοήθεια ενός καθρέφτη. Για να μπορέσω να εκπληρώσω καλύτερα αυτήν την αποστολή που μου ανέθεσε, έφτιαξα ένα τεχνούργημα από μέταλλο, σαν ένα μεγάλο δαχτυλίδι ή σαν στέμμα που μπορείς να το φοράς στο κεφάλι, πάνω στο οποίο προσαρμοζόταν ο καθρέφτης μπροστά στο πρόσωπό μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσα να κάνω την άσκηση και να έχω τα χέρια μου ελεύθερα.

Άλλα παραδείγματα τεχνικών Μη-Πράξης, θα ήταν να βάλεις ανάποδα την ζώνη σου ή να φοράς αντίθετα τα παπούτσια σου, ή να κουβαλάς ένα σακίδιο που δεν έχει τίποτε μέσα. Όλες αυτές οι τεχνικές έχουν έναν αντικειμενικό σκοπό, να καθιστούν συνειδητό κάποιον για το τι κάνει την κάθε στιγμή. Είναι ένα κόλπο για να τραβάμε την ίδια μας την προσοχή σε κάθε μας κίνηση, σαν να παρακολουθούμε τον εαυτό μας σε ταινία. Επειδή κινούμαστε συνέχεια σε συνηθισμένες τροχιές και με συγκεκριμένες ρουτίνες, η προσοχή μας παρασύρεται αλλού ή κοιμάται. Καταστρέφοντας τις ρουτίνες, δίνουμε στο σώμα μας νέες αισθήσεις. Το σώμα ξέρει.

Υπάρχουν και παιχνίδια Μη-Πράξης. Παιχνίδια στα οποία δεν υπάρχουν καθορισμένοι κανόνες, αλλά δημιουργούνται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Φαίνεται ότι στο να μην έχεις καθορισμένους κανόνες στο παιχνίδι, η συμπεριφορά των παικτών δεν είναι προβλέψιμη κι έτσι αναπόφευκτα όλοι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Δημιουργείται έτσι συνειδητή προσοχή. Οι τεχνικές και τα παιχνίδια Μη-Πράξης αναπτύσσουν την προσοχή. Μπορεί να πει κανείς ότι είναι ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης, αφού αναγκάζουν αυτούς που τις εξασκούν να είναι πλήρως συνειδητοί σ’ αυτό που κάνουν. Σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται για να καταστρέφεις τις ρουτίνες. Τα γηρατειά, μπορούν να εννοηθούν σαν να έχεις τελικά παραμείνει κλειδωμένος σε έναν τέλειο κύκλο από ρουτίνες. Παρατήρησε έναν γέρο άνθρωπο για να καταλάβεις τι εννοώ.

Οι Περιπέτειες του Τζο Κόρντομπα

Το 1976, ένας γιατρός φίλος μου που τον έλεγαν Κλαούντιο Ναράνγιο με έφερε σε επαφή με έναν υποτιθέμενο δάσκαλο της Γιόγκα. Πήγαμε να τον επισκεφτούμε στο άσραμ του κάπου στην Καλιφόρνια. Επικοινωνούσαμε μέσω διερμηνέα. Σε εκείνη την συζήτηση προσπαθούσα να βρω ομοιότητες με τις δικές μου εμπειρίες του ταξιδιού έξω από το σώμα. Παρ’ όλα αυτά, αυτός δεν έλεγε τίποτε σημαντικό. Ναι, υπήρχε πολύ σώου και τελετουργία στην όλη φάση, αλλά ο τύπος δεν έλεγε τίποτε.

Στο τέλος της συνάντησης μας, αυτός ο τύπος πήρε στα χέρια του έναν μεταλλικό κουβά και άρχισε να με βρέχει με ένα υγρό που δεν μού άρεσε το χρώμα του. Μόλις αποσύρθηκε, ρώτησα τι ήταν αυτό που μου έριχνε. Κάποιος με πλησίασε και μου εξήγησε σοβαρά ότι πρέπει να νιώθω πολύ ευτυχισμένος γιατί μου είχε δώσει την ευλογία του. Επέμενα να θέλω να μάθω τι περιείχε ο κουβάς. Τελικά έμαθα ότι όλες οι εκκρίσεις του “μεγάλου δασκάλου” φυλάσσονταν: «Ότι βγαίνει απ’ αυτόν είναι ιερό». Ο κουβάς περιείχε τα ούρα του! Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία συνάντησή μου με τον μεγάλο δάσκαλο.

Η Ντόνα Φλορίντα –η Toltec Woman στης οποίας τα χέρια μας άφησε για λίγο καιρό ο Δον Χουάν– για να μάς διδάξει μας έβαζε σε ιδιόμορφες καταστάσεις. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, γιατί με το να μας βάζει σε καταστάσεις μας έκανε να ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε τίποτε. Ο άλλος τρόπος είναι αυτός της αγάπης του εαυτού, της προσωπικής υπερηφάνειας. Αυτός ο τρόπος, όμως, μας μεταμορφώνει σε ντετέκτιβς, συνεχώς προσέχουμε τι είναι αυτό που θα μας συμβεί, τι είναι αυτό πού μας ζημιώνει και τι είναι αυτό που μας προσβάλει. Είμαστε όλοι ντετέκτιβς! Ξοδεύουμε όλο τον χρόνο μας ψάχνοντας αποδεικτικά στοιχεία αγάπης: αν μ’ αγαπούν ή δεν μ’ αγαπούν. «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά!» «Με συμφέρει, δεν με συμφέρει!» «Με μειώνει, δεν με μειώνει!»

Έτσι, κεντραρισμένοι στο Εγώ μας, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να το δυναμώνουμε, δηλαδή να δυναμώνουμε τις αλυσίδες μας. «Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά… Μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά.» Μ’ αυτό ασχολούμαστε συνέχεια, και με το κέρδος μας. Σύμφωνα με την Ντόνα Φλορίντα, το καλύτερο είναι να ξεκινήσουμε με το να σκεφτόμαστε ότι δεν μας αγαπά κανείς.

Ο Δον Χουάν έλεγε ότι η προσωπική υπερηφάνεια είναι ένα τέρας με 3.000 κεφάλια. «Χτυπάς και καταστρέφεις κεφάλια, αλλά συνέχεια ξεπετάγονται όλο και περισσότερα. Το τέρας αυτό ξέρει όλα τα κόλπα» έλεγε με έμφαση. Με τα κόλπα του τέρατος, φαίνεται ότι ξεγελούμε τον εαυτό μας ότι είμαστε κάποιοι. Ενώ είμαστε οι χειρότεροι άνθρωποι, είμαστε καθάρματα, σκουπίδια!

Μία από τις πολλές μαγικές αποστολές που μου δόθηκαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ήταν και αυτή: να κάνω τον μάγειρα σε ένα από εκείνα τα Καφέ κατά μήκος μιας εθνικής οδού. Η συμμαθήτρια μου στην ομάδα του Δον Χουάν, η Λα Γκόρντα, με είχε συνοδεύσει σ’ αυτήν την αποστολή, ως σερβιτόρα. Για πάνω από έναν χρόνο, ζούσαμε σ’ εκείνο το Καφέ, εγώ παίζοντας τον Χοσέ Κόρντομπα και η Λα Γκόρντα την σύζυγό μου. Το πλήρες όνομα μου ήταν Χοσέ Λουίς Αντόνιο Κόρντομπα, στις υπηρεσίες σας! Όλοι όμως με ήξεραν σαν Τζο Γκόρντομπα.

Στην αρχή ήταν μαζί μας και η Ντόνα Φλορίντα, σε διάφορα μέρη, μας συνόδευε με μεταμφίεση. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να επιτύχουμε ήταν να βρούμε στέγη και δουλειά, για τον Τζο Κόρντομπα, την γυναίκα του και την πεθερά του. Έτσι παρουσιαζόμασταν σε όλους, αλλιώς οι άνθρωποι δεν θα καταλάβαιναν αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Για πολύ καιρό ψάχναμε για δουλειά, ώσπου τελικά βρήκαμε σε ένα roadside cafe.

Σε ένα τέτοιο μέρος, αρχίζεις δουλειά πολύ νωρίς το πρωί. Στις πέντε το πρωί πρέπει ήδη να έχεις αρχίσει να δουλεύεις. Το πρώτο πράγμα που σε ρωτούν όλοι για να σε προσλάβουν είναι «ξέρεις να φτιάχνεις αυγά;» Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω τι εννοούσαν όλοι αυτοί που ρωτούσαν αυτό το απλό πράγμα. Τελικά ανακάλυψα ότι μιλούσαν για τους πολλούς διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορείς να μαγειρέψεις ένα αυγό για πρωινό. Στα ρεστοράν και στα καφέ για νταλικέρηδες, το «φτιάξιμο αυγών» είναι πολύ σημαντικό. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Ξοδέψαμε έναν χρόνο δουλεύοντας εκεί. Τώρα ξέρω πως να «κάνω αυγά».

Η Λα Γκόρντα επίσης δούλευε πολύ. Ήταν τόσο καλή γκαρσόνα που τελικά κατέληξε να φροντίζει όλες τις άλλες σερβιτόρες εκεί πέρα. Στο τέλος του χρόνου, όταν η Toltec Woman μας είπε «αρκετά μέχρις εδώ, τελειώσατε μ’ αυτήν την αποστολή», ο ιδιοκτήτης του καφέ δεν μας άφηνε να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι δουλεύαμε πολύ σκληρά εκεί. Από το πρωί μέχρι το βράδυ!

Κατά την διάρκεια της παραμονής μας εκεί, είχα μιά πολύ σημαντική επαφή. Θυμάμαι ένα κορίτσι που το έλεγαν Τέρρυ, που έφτασε στο καφέ όταν ζητούσαν μία σερβιτόρα. Μέχρι τότε, ο Τζο Κόρντομπα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του μαγαζάτορα και ήταν ο υπεύθυνος της δουλειάς και του προσωπικού. Η Τέρρυ μάς είπε εμπιστευτικά, ότι έψαχνε για τον Κάρλος Καστανέντα! Πώς ήξερε ότι ήμουνα σ’ εκείνο το μέρος; Δεν ήξερα. Αυτό το κορίτσι η Τέρρυ, ήταν μία από εκείνους τους χίππυς που παίρνουν ναρκωτικά και γυρνούν βρώμικοι, απαράδεκτοι και μαλθακοί. Ζουν μιά φρικτή ζωή. Δεν μπορούσα να πω στην Τέρρυ ποιός ήμουν, αλλά ο Τζο Κόρντομπα και η γυναίκα του την βοήθησαν πολύ, τους μήνες που κάθισε μαζί μας.

Μια μέρα μπήκε μέσα στο μαγαζί πολύ αναστατωμένη, λέγοντας ότι μόλις είχε δει τον Καστανέντα σε μιά Κάντιλακ παρκαρισμένη μπροστά στο καφέ.
«Εκεί είναι! Εκεί είναι!», φώναζε, «είναι μέσα στο αμάξι και γράφει!»
«Μα, Τέρρυ, είσαι σίγουρη πως είναι ο Καστανέντα; Πώς μπορείς να είσαι τόσο βέβαιη;», την ρώτησε ο Τζο Κόρντομπα. Αλλά αυτή συνέχιζε: «Ναι, να, ναι, ναι, είναι αυτός, είναι αυτός, είμαι σίγουρη!…»
Έπειτα τής πρότεινα να πάει έξω στο αυτοκίνητο και να τον ρωτήσει. Έπρεπε να ξεφορτωθεί αυτήν την τεράστια αβεβαιότητα. Μου είπε ότι φοβόταν να του μιλήσει, γιατί ήταν πολύ χοντρή και πολύ άσχημη. Την ενθάρρυνα. «Είσαι υπέροχη, είσαι καταπληκτική, βιάσου, τρέχα!…»

Τελικά πήγε, αλλά αμέσως γύρισε πίσω κλαίγοντας ένα ολόκληρο ποτάμι δάκρυα. Ο άντρας στην Κάντιλακ ούτε που την κοίταξε, της έκλεισε την πόρτα λέγοντας της ψυχρά να μην τον ενοχλεί. Προσπάθησα να την παρηγορήσω. Ήταν σαν να της είχαν γκρεμιστεί όλα της τα όνειρα, μου έδινε τόσο πόνο αυτό, που παραλίγο να της πω ποιός ήμουν. Η Λα Γκόρντα δεν με άφησε. Με προστάτευσε. Ήμουν ο Τζο Κόρντομπα και όχι αυτός ο Κάρλος Καστανέντα. Δεν μπορούσα να δείξω ανυπακοή στην αποστολή.

Όταν είχε έρθει σ’ εμάς, η Τέρρυ δεν ήταν καθόλου καλή σερβιτόρα. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου έγινε δίπλα μας καλή, καθαρή και προσεκτική. Η Λα Γκόρντα της έδινε πολλές γυναικείες συμβουλές. Την αγαπούσαμε πολύ. Ούτε για μιά στιγμή δεν φαντάστηκε με ποιους ήταν τόσο καιρό. Όλο εκείνον τον καιρό υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που μας κακομεταχειρίστηκαν και με πρόσβαλαν, υπήρξαν πολλές στιγμές στερήσεων και απογοητεύσεων, που παρά πάνω από μία φορά έφτασα στο σημείο να θέλω να αποκαλύψω την αληθινή μου ταυτότητα. Αλλά ποιός θα με πίστευε; Η Ντόνα Φλορίντα ήξερε τι έκανε…

Εκείνη την εποχή, υπήρξαν φορές που περνούσαμε με τα ελαχιστότατα εφόδια. Κοιμόμασταν στο χώμα και τρώγαμε μονάχα ένα πράγμα. Οι Τολτέκοι το συνήθιζαν αυτό. Έτρωγαν ένα είδος φαγητού κάθε φορά, αλλά έτρωγαν συνεχώς. Οι Τολτέκοι τρώνε όλη την ημέρα. Η μίξη τροφών, για παράδειγμα το να τρως κρέας με πατάτες και λαχανικά, κάνει πολύ κακό στην υγεία. Αυτή η μίξη είναι πολύ πρόσφατη συνήθεια στη ζωή της ανθρωπότητας. Το να τρως ένα είδος φαγητού κάθε φορά, βοηθά στην χώνευση και κάνει καλό στον οργανισμό.

Επίσης, χρησιμοποιούσαν τον ύπνο τους πολύ διαφορετικά από τους περισσότερους από εμάς. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να κοιμηθείς με πολλούς τρόπους. Όπως το να φτιάχνεις αυγά. Έχουμε μάθει να πηγαίνουμε για ύπνο και να ξυπνάμε σε συγκεκριμένες ώρες, γιατί αυτό είναι που θέλει από εμάς η κοινωνία. Έτσι, για παράδειγμα, οι γονείς βάζουν για ύπνο τα παιδιά τους για να τα ξεφορτωθούν! Τόσο απαράδεκτοι είναι οι άνθρωποι!

Εγώ κοιμάμαι όλη μέρα κι όλη νύχτα. Αλλά αν προσθέσω τις ώρες και τα λεπτά που κοιμάμαι, δεν νομίζω ότι ξεπερνούν τις πέντε ώρες την ημέρα. Κοιμάμαι όποτε θέλω για πολύ λίγο. Για να κοιμάσαι μ’ αυτόν τον τρόπο, βέβαια, απαιτεί από το άτομο την ικανότητα να μπαίνει κατευθείαν στο στάδιο του βαθύ ύπνου. Είναι ζήτημα εξάσκησης.

Ο Τζο Κόρντομπα και η γυναίκα του, τα σαββατοκύριακα έφτιαχναν κήπους. Αυτό ήταν ένα άλλο μέρος της αποστολής μας. Φυτεύαμε δέντρα, κουρεύαμε θάμνους και κάναμε κηπουρική, στους κήπους των σπιτιών. Είχαμε πολύ επιτυχία. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή αργότερα, ήμασταν για επίσκεψη στο σπίτι ενός φίλου μου, όταν εμφανίστηκαν ένα μάτσο δημοσιογράφοι από τους New York Times, ψάχνοντας για τον Κάρλος Καστανέντα. Για να περάσουμε απαρατήρητοι, η Λα Γκόρντα κι εγώ, βαλθήκαμε να φυτεύουμε και να περιποιούμαστε τον κήπο του φίλου μου.

Τότε ο φίλος μου άρχισε να μας φωνάζει προσβλητικά και να μας κακομεταχειρίζεται μπροστά στους δημοσιογράφους, με τον χειρότερο τρόπο. Φαινόταν ότι μπορούσες να φωνάζεις στον Τζο Κόρντομπα και στην γυναίκα του χωρίς συνέπειες. Δεν ήταν παρά σκουπίδια! Κανείς απ’ όσους ήταν παρόντες δεν μάς υπερασπίστηκε και δεν διαμαρτυρήθηκε για την συμπεριφορά του. Ποιοί ήμασταν άλλωστε; Σ’ εκείνα τα μέρη, μονάχα οι φτωχοί άνθρωποι και τα σκυλιά δουλεύουν κάτω από τον ήλιο! Έτσι, ο φίλος μου κι εμείς, ξεγελάσαμε τους ρεπόρτερ.

Το σώμα μου, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσα τόσο εύκολα να το ξεγελάσω. Για τρία ολόκληρα χρόνια, είχαμε την αποστολή να δίνουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες στο σώμα μας για να το κάνουμε να συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε τίποτε. Πολλές φορές μας πετούσαν στον δρόμο. Άλλες φορές, οδηγώντας ένα φορτηγάκι στον δρόμο, κάποια αυτοκίνητα μας έσπρωχναν στην άκρη του δρόμου και μας πετούσαν έξω. Τι εναλλακτικές είχαμε; Είναι καλύτερο να τους αφήνεις να περάσουν!

Ο Δον Χουάν πάντα με συμβούλευε για αυτές τις περιστάσεις, με τον ίδιο πάντα τρόπο, και μου έλεγε:
«Είναι ζούγκλα εδώ πέρα! Τι κάνεις αν συναντήσεις μια τίγρη μέσα στην ζούγκλα; Παλεύεις μαζί της; Όχι, Καρλίτο, όχι. Την αφήνεις να περάσει!»

Οι αποστολές μας ήταν αρκετά περίπλοκες και σχετιζόταν με το να μάθουμε να επιβιώνουμε σε εχθρικές καταστάσεις και εχθρικά δυσάρεστα περιβάλλοντα και να επιβιώνουμε από την εμπειρία της ταπείνωσης. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο να το υπομένεις, αλλά είναι πάρα πολύ διδακτικό. Ο αντικειμενικός στόχος είναι να μάθεις να μετακινείς τον εαυτό σου από το ωστικό κύμα που προκαλεί η ταπείνωση, το να σε ταπεινώνουν και να σε προσβάλουν. Το σημαντικό είναι να μην αντιδράσεις, να μην θυμώσεις. Αν κάποιος αντιδράσει, χάνει το παιχνίδι. Κάποιος, δεν προσβάλλεται, δεν μειώνεται, δεν θίγεται από μιά τίγρη που του επιτίθεται. Κάνεις πέρα και την αφήνεις να περάσει.

Σε κάποια άλλη φάση, η Λα Γκόρντα κι εγώ, βρήκαμε δουλειά σε ένα σπίτι, αυτή σαν υπηρέτρια κι ο Τζο Κόρντομπα σαν μπάτλερ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε που κατέληξε αυτό. Τελικά μας πέταξαν έξω στον δρόμο με τις κλωτσιές, χωρίς να μας πληρώσουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό! Για να προστατευτούν από εμάς, σε περίπτωση που θα διαμαρτυρόμασταν δυναμικά, είχαν καλέσει την τοπική αστυνομία! Μπορείτε να το φανταστείτε; Μπήκαμε στην φυλακή χωρίς λόγο.

Πολλές φορές δεν είχαμε να φάμε. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσαμε να παραπονεθούμε σε κανέναν, ούτε είχαμε την υποστήριξη της ομάδας μας. Σ’ εκείνη την αποστολή ήμασταν μόνοι και δεν μπορούσαμε να της ξεφύγουμε. Ακόμη κι αν μπορούσαμε να πούμε ποιοί ήμασταν, κανείς δεν θα μας πίστευε.

Είναι αλήθεια, είμαι ο Τζο Κόρντομπα που σας έφτιαχνε αυγά και σας έκανε υποκλίσεις. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο, γιατί δεν μπορείς να πέσεις πιό χαμηλά. Έχω ήδη φτάσει στον πάτο που θα μπορούσα ποτέ μου να φτάσω. Αυτός ο πάτος είναι ό,τι είμαι. Τώρα ξέρω ότι δεν είμαι τίποτε. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει τίποτα, γιατί ο Τζο Κόρντομπα είναι ένα τίποτα.

Ζήσαμε σε ένα επίπεδο πολύ χαμηλότερο από τους Μεξικανούς χωριάτες, κι αυτό λέει πολλά. Έχουμε αγγίξει τον πάτο και δεν πάει πιό κάτω. Η διαφορά ανάμεσα σ’ εμάς και στον φτωχό χωρικό, είναι ότι αυτός ελπίζει, θέλει πράγματα και δουλεύει σαν το σκυλί για να αποκτήσει μιά μέρα περισσότερα από αυτά που έχει σήμερα. Εμείς, από την άλλη, δεν έχουμε τίποτε, και κάθε φορά θα έχουμε όλο και πιό λίγα.

Ποτέ δεν νιώθω πιό πλήρης, όσο όταν είμαι ο Τζο Κόρντομπα.
Ο Τζο Κόρντομπα, που τηγανίζει χάμπουργκερ όλη μέρα με τα μάτια του να κλαίνε από τον καπνό. Ο Τζο Κόρντομπα που σού καθαρίζει το τραπέζι.

Ο Δον Χουάν δίδασκε μία συγκεκριμένη μεθοδολογία διάσπασης της ψυχολογικής κατάστασης εκείνου του μέρους της συνείδησης μας που μάς κρατά αποκομμένους από την αληθινή πηγή μας. Ο κόσμος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι κατασκευασμένος και δεν είναι αληθινός. Μας δόθηκε ως αληθινός. Τον συντηρούμε με το ένστικτο της αντανακλαστικής επιβεβαίωσης μας μέσω των άλλων ανθρώπων, και με τον συνεχή εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας και με την αυτολύπηση μας.

Το πιό σημαντικό πράγμα που μου δίδαξε ο Δον Χουάν είναι ότι όλη η προσωπική μας ενέργεια, ξοδεύεται άδικα με το να υπερασπιζόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας. Όλες μας οι προσπάθειες γίνονται γι’ αυτήν την εσωτερική υπεράσπιση. Και είμαστε μπλεγμένοι σ’ αυτήν την συνεχή διαδικασία αυτο-υπεράσπισης για τόσο πολύ καιρό, που πλέον δεν την αντιλαμβανόμαστε καν.

Μέχρι τώρα, όλοι και όλα μας διδάσκουν τον κόσμο και τον τρόπο που πρέπει να τον χειριζόμαστε. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να μαθαίνουμε τον κόσμο από μόνοι μας. Να πάρουμε στα χέρια μας την ίδια την ζωή μας. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να ανακεφαλαιώνουμε την ζωή μας. Να ανακεφαλαιώσουμε κάθε μας δράση, κάθε γεγονός, κάθε γνωριμία, κάθε σχέση, κάθε ανάμνηση, για να βρούμε τον βασικό παράγοντα που αντιπροσωπεύει την ζωή μας. Αυτός ο παράγοντας, είναι ο τρόπος με τον οποίο σχετιζόμαστε με τούς ανθρώπους και τον κόσμο.

Όταν άρχισα να ανακεφαλαιώνω την ζωή μου, ανακάλυψα ότι σχετιζόμουν με τον κόσμο σαν μωρό. Ένιωθα μεγάλη λύπηση για τον εαυτό μου. Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν τίποτε παραπάνω από την ατέλειωτη επανάληψη αυτού του γεγονότος. Λυπόμουν τον εαυτό μου και έφτιαχνα εικόνες μέσα μου για να τον υπερασπίζομαι. Δεν έκανα τίποτε άλλο για όλη μου την ζωή!

Είναι φρικτό! Όταν οι Πολεμιστές με ανάγκασαν να ανακεφαλαιώσω την ζωή μου, είδα τον φρικτό τρόπο με τον οποίο ξόδεψα τα χρόνια μου υπερασπιζόμενος την αυτολύπησή μου. Αυτό ήταν για μένα μιά πολύ τρομακτική ανακάλυψη. Το μόνο που πάντοτε ήθελα, ήταν να ακούσει κάποιος την θλιμμένη μου ιστορία και να με λυπηθεί. Ήμουν ένα ανθρωπάκι!

Αυτή η ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού μας, μάς τυφλώνει τόσο πολύ που δεν μπορούμε να δούμε τίποτε άλλο, αλλά είναι δυνατόν να αποδεσμευτεί κανείς από την ιδέα της σπουδαιότητας του εαυτού. Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο παραμένουμε ανυποχώρητα τυφλοί, είναι το ότι σκεφτόμαστε πως η ολοκλήρωση θα έλθει όταν θα βρούμε επιτέλους έναν αληθινό σύντροφο.

Μπορούμε ακόμη και να παντρευτούμε κι ακόμη να ψάχνουμε κάποιον που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Οι περισσότεροι δεν σταματούν να ψάχνουν. Φυσικά δεν πρόκειται να βρουν αληθινά ποτέ τίποτε. Κι αν υπάρχει έστω και για μια στιγμή η συνειδητοποίηση αυτού του άδικου και μάταιου ψαξίματος, τότε απλώς αρχίζει πάλι η αυτολύπηση. Όλα αυτά είναι ένας φρικτός φαύλος κύκλος.

Δεν θέλουμε να δώσουμε τίποτε, είμαστε απίστευτα εγωιστές, θέλουμε μόνο να παίρνουμε. Οι Πολεμιστές, οι Μάγοι, οι Ναγκουάλς, αγαπούν χωρίς να ζητούν τίποτε για αντάλλαγμα, σ’ αυτόν τον κόσμο ή πέρα απ’ αυτόν.

Η ιδέα του εαυτού δεν είναι δική μας, ήρθε η ώρα να αποδεσμευτούμε απ’ αυτήν. Ο Δον Χουάν και Μάγοι της Γραμμής του, μάς έδωσαν μιά σειρά από προτάσεις, για να μπορέσουμε ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε τι μάς συνέβη, τι μάς έχουν κάνει. Όχι σαν μιά σύγκριση με κάποιο πρότυπο, αλλά σαν μιά έρευνα. Μπορούμε να μεταμορφωθούμε σε κάτι πολύ καινούργιο. Αλλά για να το κάνουμε αυτό πρέπει να υπερβούμε το παλιό. Να πεθάνουμε και να ξαναγεννηθούμε!

Ο Πολεμιστής καταλαβαίνει ότι είναι καταδικασμένος αν μείνει εδώ. Όλα είναι μιά αυταπάτη που τον καθησυχάζουν, όπως κάποιος που αποκοιμιέται γλυκά στο κρεβατάκι του από τις αναθυμιάσεις ενώ το σπίτι γύρω του έχει πάρει φωτιά. Κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει αληθινά, αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Και είναι τόσο λίγοι αυτοί που ξέρουν αληθινά τι είναι ο εαυτός τους για να προσπαθήσουν να βοηθηθούν. Πόσο μάλλον για να βοηθήσουν και κάποιον άλλον.

Το αντίθετο, ο κόσμος είναι γεμάτος από μεταμφιεσμένους εγωμανείς που τρέφονται από τους άλλους. Όλα είναι μιά φαρσοκωμωδία. Είσαι ένα κτήνος! Βγες έξω από τον εγκέφαλο του κτήνους! Είμαστε γεμάτοι επαναλήψεις. Που πήγε η αίσθηση της περηφάνιας μας; Ξέρουμε μόνο να μιλάμε για αυτήν; Τι κάνουμε εδώ πέρα;

Πρέπει να εξετάσουμε τα πάντα, να περικόψουμε τις ρουτίνες μας, να γεμίσουμε με θόρυβο την συχνότητα, με παράσιτα, να διαστρεβλώσουμε την επαναληπτική καθημερινότητα μας, αν θέλουμε να περάσουμε στο πεδίο της μαγείας. Μπορούμε να δούμε την ενέργεια να ρέει, είναι αλήθεια… γιατί να επιτρέπουμε στον εγκέφαλο του κτήνους να μας σταματά; Βγες από τον εγκέφαλο του κτήνους κάνοντας Μη-Πράξεις.

Οι Μη-Πράξεις είναι τα παράσιτα στην συχνότητα της καθημερινότητας, που τελικά αποδεσμεύουν την συνείδηση μας. Η απορύθμιση του κόσμου με το να κάνεις κάτι παράλογο, κάτι χωρίς σημασία. Μία φάρσα! Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος είναι μία κατασκευή, μία διευθέτηση. Άρα μπορούμε να πετύχουμε μιά διαφορετική διευθέτηση. Θα μπορούσε να είναι το να δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου με διαφορετικό τρόπο.

Ένα από τα πιό σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας Πολεμιστής, είναι να κρατά ένα Άλμπουμ των Εξαιρετικών Στιγμών. Αυτό είναι επίσης μία Μη-Πράξη. Φτιάξε με σημειώσεις ένα άλμπουμ που να σου θυμίζει όλες τις εξαιρετικές σου στιγμές, τις σκέψεις και τα πράγματα που σε εκπλήσσουν και σε χαροποιούν. Όλα τα μαγικά πράγματα, για σένα, στα οποία υπήρξες μάρτυρας. Μη νιώθεις μίζερος! Μην κλαψουρίζεις συνέχεια σαν καημένη γυναικούλα ή σαν μωράκι. Υπάρχει κάτι φριχτό εκεί έξω, που δεν νοιάζεται για σένα και την μιζέρια σου, κι επιπλέον δεν ξέρεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμη εδώ.