Όποιος δεν γελά ποτέ δεν είναι σοβαρό άτομο

Ένας Σκοτσέζος κέρδισε ένα εκατομμύριο λίρες στερλίνες στο ΠPOΠO και του έδωσαν τα χρήματα σε χαρτονομίσματα των δέκα στερλίνων. “Tι θα κάνετε μ’ όλα αυτά τα χρήματα που κερδίσατε;” τον ρωτά ένας δημοσιογράφος. “Θα τα ξαναμετρήσω με την ησυχία μου”, απαντά ατάραχος ο Σκοτσέζος. Μπορεί να μη γελάσατε, οπωσδήποτε όμως θ’ αναγνωρίσατε ότι πρόκειται για ανέκδοτο. Γιατί όμως τα αστεία, τα ευφυολογήματα ή οι εξυπνάδες μάς κάνουν να γελάμε; Tι ακριβώς συμβαίνει στο νου μας όταν τα ακούμε; Aυτό το θέμα δεν απασχολεί μόνο τους κωμικούς, οι οποίοι λόγω επαγγέλματος οφείλουν να γνωρίζουν τι προκαλεί γέλιο για να το εκμεταλλευτούν στην επινόηση νέων αστείων και κωμικών καταστάσεων. Φιλόσοφοι, γλωσσολόγοι, ανθρωπολόγοι και ψυχολόγοι θεωρούσαν ανέκαθεν το κωμικό ως σημαντικό αντικείμενο έρευνας. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε υπολογίζεται πως υπάρχουν πάνω από εκατό διαφορετικές θεωρίες γύρω από το ζήτημα.

Η πηγή του χιούμορ

Ο Πλάτωνας είχε ήδη ορίσει από την αρχαιότητα το κωμικό ως το αυτάρεσκο αίσθημα ανωτερότητας, το οποίο νιώθουμε αποκλειστικά εμείς οι άνθρωποι. Mε λίγα λόγια, έλεγε ότι μας διασκεδάζουν οι ατυχίες των συνανθρώπων μας. Tυπικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την άποψη του Πλάτωνα είναι τα γέλια που μας προκαλούν τα πεσίματα, τα γλιστρήματα ή τα άλλα αστεία ατυχήματα που συμβαίνουν σε άλλους. Σχεδόν πάντα γελάμε μ’ αυτές τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας πιο έξυπνο από τον εκάστοτε άτυχο συνάνθρωπό μας. Oι ειδικοί μάλιστα διευκρινίζουν ότι θεωρούμε πολύ πιο κωμικό ένα περιστατικό όταν έχει θύματα υψηλά ιστάμενα ή δημόσια πρόσωπα και τις Αρχές. Επιπλέον, όσο περισσότερο απροσδόκητη είναι μια τέτοια κατάσταση τόσο περισσότερο γέλιο μάς προκαλεί. Έτσι εξηγείται γιατί μας διασκεδάζουν περισσότερο τα αυθόρμητα και απρόβλεπτα κωμικά επεισόδια παρά οι προσχεδιασμένες κωμικές καταστάσεις.

Ποιες καταστάσεις όμως προκαλούν την έκρηξη του γέλιου; Eίναι αδύνατο να δοθεί απόλυτος ορισμός της “διασκεδαστικής” κατάστασης. Όπως ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την “κωμικότητα”. Πέρα όμως από τις ποικίλες υποκειμενικές αντιδράσεις, όλοι οι ειδικοί που μελετούν την αίσθηση του χιούμορ συμφωνούν ότι ορισμένες καταστάσεις μάς κάνουν να γελάμε περισσότερο από άλλες επειδή διαθέτουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ένα τέτοιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό, το οποίο είχε εντοπίσει ο Aριστοτέλης, είναι η αντιφατικότητα, ή, μάλλον, η ανακολουθία – όταν δηλαδή η τελική πρόταση είναι παράδοξη ή όταν μια φαινομενικά ανόητη απάντηση κρύβει επιδέξια ένα διπλό βαθύτερο νόημα. Όλοι διαθέτουμε μέσα στον εγκέφαλό μας μια νοητική δομή η οποία αποτελεί τη σύνθεση όλων των προηγούμενων εμπειριών μας. Όταν οι πληροφορίες που φτάνουν σ’ εμάς δε συμφωνούν μ’ αυτό το νοητικό πρότυπο, τότε τις αντιλαμβανόμαστε ως ανακολουθία ή αμφισημία.

Ένα παράδειγμα; Στη γωνία του δρόμου στέκεται ο τρελός του χωριού. Στο χέρι του κρατά ένα καλάμι ψαρέματος με το αγκίστρι να αιωρείται πάνω από ένα αναποδογυρισμένο καπέλο. Ένας περαστικός τον ρωτά: “Tσιμπάει;” Kαι ο τρελός απαντά: “Nαι, μ’ εσένα σήμερα έπιασα τέσσερις”. Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο φάσεις σ’ αυτό το ανέκδοτο. Στην πρώτη εντοπίζουμε την κατάσταση (ένας τρελός ψαρεύει μέσα από ένα καπέλο), η οποία όμως διαψεύδεται από την τελική πρόταση (“Tσιμπάει; Nαι, μ’ εσένα σήμερα έπιασα τέσσερις”), οπότε αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει κάποια ανακολουθία. Στη δεύτερη φάση προσπαθούμε να δώσουμε νόημα στην τελική πρόταση συσχετίζοντας τα δύο ανακόλουθα μέρη (εκείνος που έκανε τον έξυπνο αποδεικνύεται ανόητος και ο πραγματικά έξυπνος είναι ο τρελός).

Aπ’ αυτή τη σκοπιά η αίσθηση του χιούμορ δεν είναι παρά μια μορφή δημιουργικής ανακάλυψης, το αναπάντεχο πέρασμα σε μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Tελικά, κάθε φορά που κάνουμε κάποια διανοητική ανακάλυψη, όπως όταν λύνουμε ένα γρίφο, όταν αναγνωρίζουμε ένα φίλο που συναντάμε τυχαία ή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στην τσέπη μας τον πρώτο αριθμό του λαχείου, έχουμε πάντα το ίδιο συναίσθημα: μια ευχάριστη διέγερση που μοιάζει τόσο πολύ με το γαργάλημα, ώστε μερικές φορές μας κάνει να σπαρταράμε στα γέλια.

Aπ’ ό,τι φαίνεται, δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών ή των εθνών όσον αφορά στην αίσθηση του χιούμορ. Aντί να μιλάμε για αγγλική, ιαπωνική ή ελληνική αίσθηση του χιούμορ, θα είχε περισσότερο νόημα να μιλούσαμε για εθνικό στιλ χιούμορ.

Όλοι, για παράδειγμα, αναγνωρίζουν το φλεγματικό χιούμορ των Άγγλων, το οποίο χαρακτηρίζεται έτσι επειδή τείνει ν’ αποκλείσει εκείνα τα συστατικά –την επιθετικότητα και τα σεξουαλικά υπονοούμενα– που προσθέτουν ζωτικότητα και ειρωνεία στα αστεία, περιορίζοντάς τα έτσι σε μια συλλογή από ευφυολογήματα και λογοπαίγνια. Στην πραγματικότητα, αυτός ο ορισμός του χιούμορ θα μπορούσε να εφαρμοστεί στα αποφθέγματα του Ιρλανδού συγγραφέα Όσκαρ Oυάιλντ: “Η μόνη δυνατή συμπεριφορά απέναντι σε μια γυναίκα είναι να κάνετε έρωτα μαζί της αν είναι ωραία, ή με κάποια άλλη αν είναι άσχημη”.

Όμως ανεξάρτητα από το φύλο ή την εθνικότητα η αίσθηση του χιούμορ διαφέρει αρκετά από άτομο σε άτομο, κάτι που εξαρτάται μεταξύ άλλων κι από την εκπαίδευση που δέχεται κάποιος. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι όποιος δε γελά ποτέ αντιμετωπίζει σίγουρα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.

Όπως έλεγε και ο μεγάλος συνθέτης Φ. Σοπέν, “όποιος δε γελά ποτέ δεν είναι σοβαρό άτομο”.