Το εσωτερικό μας παιδί ως πυξίδα ευτυχίας

Στον πλανήτη της Ανασφάλειας δεν ακούγεται ποτέ μουσική. Τα τείχη είναι βαμμένα γκρι. Ορθώνονται πελώρια μπροστά μας, στερώντας μας τη θέα του υπόλοιπου κόσμου. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να περπατούν με το κεφάλι σκυφτό μα όταν το βλέμμα μας διασταυρώνεται με το δικό τους, τότε μια δυνατή εχθρική ενέργεια μας κατακλύζει. Δεν μας συμπαθούν. Δεν υπάρχει λόγος να το πούνε. Απλώς το νιώθουμε.

Καιροφυλακτεί διαρκώς μια απειλή σε ετούτο τον τόπο, λες και ένα χέρι σφίγγει τον λαιμό μας, κόβοντας τις ανάσες μας. Χιλιάδες σκέψεις κυριεύουν τον νου: «Δεν είμαι αρκετός», «Είναι μάταιο να αντιστέκομαι στους δυνατούς», «Δεν έχω δικαίωμα να μιλήσω». Και οι μέρες κυλούν και ο φόβος δυναμώνει. Και αν μας έλεγαν πως πίσω από τα πελώρια τείχη θριαμβεύει ένας άλλος πλανήτης, εκείνος της Ασφάλειας; Θα τολμούσαμε άραγε να γκρεμίσουμε τα εμπόδια προκειμένου να τον επισκεφτούμε;

Οι περιοριστικές πεποιθήσεις που έγιναν η εσωτερική μας φωνή

Δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια όταν η εσωτερική βεβαιότητα ρυθμίζει τα βήματά μας.

Άλλωστε τα τείχη τα ορθώνουμε πάντα εμείς: Είναι όλες εκείνες οι περιοριστικές πεποιθήσεις που έγιναν η εσωτερική μας φωνή, όσα «δεν μπορώ» ενστερνιστήκαμε, μετατρέποντάς τα σε στοιχεία της ταυτότητάς μας.

Η άλλη πλευρά του φόβου, εκεί όπου κάτι αληθινά μαγικό μας περιμένει, προκειμένου να αποκωδικοποιήσουμε τα τυφλά μας σημεία και να μεταμορφώσουμε την πραγματικότητά σε μια συναρπαστική περιπέτεια ικανοποίησης και επίτευξης. Μας τίθετε, όμως, ένα κομβικό ερώτημα: Αντέχουμε να συναντήσουμε την ιστορία μας;

Εστιάζοντας στα ελλείματα μας

Όταν υποφέρουμε από μειωμένη αυτοπεποίθηση, τότε εστιάζουμε διαρκώς στα ελλείματά μας. Για παράδειγμα, πιθανότατα διαπρέπουμε στον επαγγελματικό τομέα, όμως εμείς όχι μόνο δε νιώθουμε πως αξίζουμε την επιτυχία μας αλλά τρέμουμε ότι πολύ σύντομα κάποιος θα βρεθεί να ξεσκεπάσει την αδιαμφισβήτητη ανικανότητά μας.

Και έπειτα, υπάρχει αυτή η αόριστη ανησυχία πως κανείς δεν μας εγκρίνει. Να, εκείνος ο συνάδελφος στο βάθος κάτι ψιθυρίζει στον λογιστή της εταιρείας. «Ασφαλώς με χλευάζει» σκεφτόμαστε και αμέσως ανεβαίνουν οι παλμοί της καρδιάς μας.

Στην ουσία βέβαια είναι η βαθιά αίσθηση ασημαντότητας εκείνη που μας ταλαιπωρεί. Δεν αγαπάμε ουσιαστικά τον εαυτό μας και έτσι αμυνόμαστε. Είμαστε σε ετοιμότητα για το επόμενο προσβλητικό σχόλιο, την πιο ταπεινωτική αποτυχία, οποιαδήποτε άσχημη στροφή του πεπρωμένου που έρχεται για να μας επιβεβαιώσει πως δεν αξίζουμε.

Η βαθύτερη αιτία της μειωμένης αυτοπεποίθησης

Η μειωμένη αυτοπεποίθηση συνιστά κυρίως ένα αμάλγαμα της γενετικής προδιάθεσης και των καθοριστικών εμπειριών της παιδικής μας ηλικίας. Εάν στα πρώτα χρόνια του βίου μας εισπράξαμε αυστηρότητα, πίεση και επίκριση τότε η βασική μας εμπιστοσύνη διαταράχτηκε και ο κόσμος ερμηνεύτηκε ως ένα επικίνδυνο μέρος. Αντίθετα, εάν είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε υποστηρικτικό περιβάλλον, τότε πιθανότατα αποκτήσαμε μια υγιή εικόνα τους εαυτού μας και των άλλων και οι γονείς μας μετατράπηκαν στον αόρατο προστατευτικό μανδύα απέναντι σε κάθε αντιξοότητα της ενήλικης ζωής.

Οικοδομώντας μια υγιέστερη σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους

Και αν οι περιοριστικές πεποιθήσεις της οικογένειάς μας έχτισαν το κελί μας, υπάρχει τρόπος να δραπετεύσουμε από τη φυλακή της παιδικής μας ηλικίας; Φυσικά και υπάρχει! Αρχικά απαιτείται να αξιολογήσουμε με ειλικρίνεια τα δυνατά μας σημεία αλλά και τις αδυναμίες μας.

Και ύστερα, έφτασε η στιγμή να απομυθοποιήσουμε τα ελαττώματά μας. Είναι πράγματι τόσο φριχτά όσο νομίζουμε; Ενδεχομένως να φερόμαστε αδέξια στις κοινωνικές συναναστροφές, ωστόσο εκφράζουμε αληθινή τρυφερότητα στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Δεν είναι αυτό υπέροχο; Δε μας πλημμυρίζει από υπερηφάνεια;

Αποκτώντας μια χαλαρή σχέση με τους φόβους μας, εκπαιδευόμαστε να τους αποδυναμώνουμε. Επιπλέον, μπορούμε να ωφεληθούμε από τις τεχνικές αναπνοής, που προσφέρουν μυϊκή χαλάρωση και διαύγεια νου αλλά και να αξιοποιήσουμε τη φαντασία μας.

Κλείνοντας τα μάτια, φέρνουμε ξανά στο νου μια υπέροχη στιγμή μας και νιώθουμε την ευεξία να μας κατακλύζει. Και όταν η αμφισβήτηση μας επισκέπτεται ξανά; Τότε καταφεύγουμε στο δικό μας ασφαλές μέρος, ένα σημείο μέσα μας μας τόσο ονειρικό και σταθερό, που μας εφοδιάζει με πρωτόγνωρη ηρεμία και θετική ενέργεια.

Η σύνδεση μας με το βαθύτερο νόημα

Και πλέον δηλώνουμε έτοιμοι για το επόμενο βήμα: αποστρέφοντας σταδιακά το βλέμμα μας από τον εαυτό μας, μπορούμε να αφεθούμε σε μια υψηλότερη αξία που θα νοηματοδοτήσει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Ποιοι είναι οι στόχοι μας και ποια σχέδια γεμίζουν την καρδιά μας με ελπίδα; Αποκτώντας πληρέστερη επαφή με τα συναισθήματά μας, τα αφήνουμε να καταστούν η πυξίδα μας.

Και το σκοτεινό παιδί μέσα μας κάπου κάπου συνεχίζει να παραπονιέται. Όμως πια ο ενήλικας εαυτός μας δεν το επικρίνει. Αντίθετα, το κρατάει στην αγκαλιά του. «Ξέρω, πέρασες πολλά αλλά πια δεν κινδυνεύεις. Είμαστε μαζί και δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει στο εξής» το καθησυχάζει.

Εξάλλου, όταν ζούμε με ανασφάλεια, στην ουσία υπολειτουργούμε. Δε ρισκάρουμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κυνηγάμε στόχους, δεν εξελισσόμαστε.

Η ευκαιρία μας προσφέρει μιας πλήρους αφύπνισης και γίνεται το κλειδί που μας επιτρέπει την πρόσβαση στον θησαυρό των απύθμενων δυνατοτήτων μας. Κάποιες φορές χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω για να προχωρήσουμε μπροστά. Και εμείς βρίσκουμε το θάρρος να ανοίξουμε το μπαούλο του παρελθόντος. Τότε οι κουκίδες ενώνονται και όλα αλλάζουν!

Ο πλανήτης της Ασφάλειας

Τώρα προχωράμε σε έναν άλλον πλανήτη. Νιώθουμε όμορφα. Μια χαρούμενη μουσική ακούγεται. Λικνιζόμαστε στον ρυθμό της. Άνθρωποι μας πλησιάζουν. Μοιάζουν συμπαθητικοί και μας κοιτούν με καλοσύνη. Χορεύουν μαζί μας. Ο τοίχος απέναντί μας είναι γεμάτος χρώματα. Ένα σύνθημα προσελκύει την προσοχή μας, ακριβώς στο κέντρο του: «Είμαι αυτό που είμαι και αυτό με κάνει να είμαι αυτό που είμαι». Χαμογελάμε. Βρισκόμαστε επιτέλους στον Πλανήτη της Ασφάλειας. Δεν χρειαζόμαστε διαβεβαιώσεις για αυτό: Απλώς το αισθανόμαστε.