Σήμερα, δεν πιστεύουμε στον Πάνα. Ωστόσο, μεγάλος αριθμός του πληθυσμού ταλαιπωρείται από φοβίες και κρίσεις πανικού τις οποίες όσοι τις βιώνουν νιώθουν παράλυση, ακινητοποίηση και μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. "Θα μείνω για πάντα έτσι" είναι μια πολύ συχνή φράση και η αλήθεια είναι πως όταν μας συμβαίνουν τέτοια επεισόδια υπάρχει υπερβολική κινητικότητα στη σκέψη -εκτός απ' το σώμα- η κρίση μας δεν είναι η καλύτερη δυνατή και έχουμε την τάση να ερμηνεύουμε γεγονότα μόνο όπως θέλουμε αφού σκέψη και αισθήσεις είναι διαστρεβλωμένες.
Ξαφνικά νιώθεις πως κάτι πολύ λάθος σου συμβαίνει και πιστεύεις πως θα χάσεις τον έλεγχο. Τα σωματικά συμπτώματα που αισθάνεσαι είναι τόσο πραγματικά και μοιάζουν τόσο με αυτά των σοβαρών ασθενειών που σκέφτεσαι πως έχεις κάτι παρόμοιο και πως θα πεθάνεις. Μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά τα συμπτώματα έχουν κορυφωθεί και στη συνέχεια σιγά σιγά σβήνουν, όμως, σ' έχουν αφήσει στραγγισμένο από ενέργεια, ανήσυχο, τρομαγμένο και εύχεσαι όταν σου ξανασυμβεί να μην είσαι κάπου έξω με κόσμο.
Το θεωρείς ένδειξη αδυναμίας και είσαι σίγουρος πως οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν –εξάλλου το μόνο που ξέρουν να πουν είναι ένα έλα μωρέ, χαλάρωσε, θα περάσει-. Αρχίζεις και ψάχνεις. Η καλή περίπτωση είναι να πας σε γιατρό και να ξεκινήσεις σειρά εξετάσεων. Θα πας σε παθολόγο, καρδιολόγο, ωριλά, θα κάνεις εγκεφαλογράφημα. Η κακή, κάκιστη περίπτωση είναι να αρχίσεις να γκουγκλάρεις τα συμπτώματα και εκεί, θα σιγουρευτείς πως κάτι πραγματικά κακό σου συμβαίνει.
Κάποιος γνωστός θα σου πει να πας σε ψυχοθεραπευτή. Αφού περάσει λίγος καιρός ακόμα και δεις πως η ταλαιπωρία συνεχίζεται, σκέφτεσαι να πιεις και αυτό το πικρό ποτήρι.
Φανερά κουρασμένος, απογοητευμένος και φοβισμένος για πολλοστή φορά θα εξιστορήσεις αυτό που σου συμβαίνει. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις εκεί, η διαδικασία σου φαίνεται αργή, ενώ εσύ θες ένα γρήγορο αποτέλεσμα.
Όμως, αυτά που ακούς δεν σου φαίνονται παράλογα και το πιο σημαντικό είναι πως στην παρούσα φάση δεν ακουμπάτε παλιά θέματα. Το πρώτο που μαθαίνεις είναι πως τα σήματα του σώματός σου δεν είναι απειλή αλλά προστασία. Μαθαίνεις πόσο σημαντική και υποστηρικτική είναι η αναπνοή και με το να σταθείς λίγο και να πάρεις μερικές ήρεμες αναπνοές είναι ένας σίγουρος τρόπος να χαλαρώσεις και να έρθεις στο εδώ και τώρα.
Αντί να λές «τι έπαθα τώρα, γιατί το έπαθα τώρα αυτό;» λες απλά, «είμαι αγχωμένος, ζαλίζομαι, έχω ταχυκαρδία, τι χρειάζομαι; Χρειάζομαι να πάρω μερικές αναπνοές, να καθίσω λίγο ή να ξεκουραστώ» Μ' αυτό τον τρόπο μαθαίνεις να μην κολλάς στο ερέθισμα και να αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου. Η ελαφριά άσκηση θα σε βοηθήσει και με τις καινούργιες συνδέσεις που έχεις κάνει θα ξέρεις πως αυτό που σου συμβαίνει δεν είναι ένδειξη αδυναμίας ούτε πρέπει να ντρέπεσαι για κάτι. Αρχίζεις και μαθαίνεις τι είναι αυτό που σε ανακουφίζει και όταν σου συνέβη πάλι, ήταν πολύ διαφορετικά. Συμφωνείς με την άποψη πως ως ένα βαθμό, το άγχος μας κινητοποιεί, μας προετοιμάζει για κάποιες δύσκολες καταστάσεις και κάποιες φορές όταν το άγχος είναι ανύπαρκτο ή πολύ χαμηλό, μπορεί να επηρεαστεί και η απόδοσή μας.
Εντυπωσιάζεσαι πόσο γρήγορα άρχισαν τα συμπτώματα να υποχωρούν και νιώθεις χαρά, ανακούφιση και μεγαλύτερη σιγουριά.
Θες να μάθεις όλο και περισσότερα και θυμάσαι πως η φράση που σου είχε πει η ψ «κάποιες φορές τα συμπτώματα κρατάνε ζωντανό ένα θέμα για να λυθεί ο παλιός λογαριασμός» ίσως να μην ήταν τυχαία.
Όμως τώρα, αφού έχεις μάθει και αυτοϋποστηρίζεσαι, ίσως είσαι έτοιμος ν' ακούσεις περισσότερα γι' αυτό. Το σημαντικό ήταν πως ζήτησες βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου