Ο δαίμονας του Αγίου

Ψάχνω εδώ και καιρό να δαιμονοποιήσω κάτι.

Δεν μου ΄ρχεται κάτι εύκολο, οπότε σκέφτομαι να πιάσω αυτό που δαιμονοποιείτε όλοι οι υπόλοιποι.

Τον έρωτα.

Έρχεται κι η γιορτή – που τζιζ κακά μην πούμε το όνομα της και μας κακοχαρακτηρίσουν – οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Προσωπικά δεν με ενοχλεί τίποτα που γίνεται αληθινά.

Τίποτα από αυτά που ο άλλος δεν επιλέγει να κάνει, αλλά νιώθει να κάνει.

Τίποτα που τον κάνει να χαίρεται, να εκφράζεται, να ικανοποιείται.

Και στο τέλος, ποιοι είστε όλοι εσείς, εμείς, κάποιοι, που μπαίνουν σε διαδικασία κριτικής για κάτι που δεν τους αφορά;

Υποτίθεται ότι όταν κάτι δεν σε αφορά, δεν ασχολείσαι.

Ή μήπως τελικά ασχολείσαι γιατί σε αφορά περισσότερο απ΄ όσο θέλεις να παραδεχτείς;

Aυτοχαστουκιστείτε λοιπόν πρώτα και μετά ελάτε να ξαναρίξουμε τα ζάρια να δούμε τι αποτέλεσμα θα φέρουν.

Ήρθαν εξάρες.

Αν δεν έχετε ερωτευτεί λυπάμαι πολύ. Εύχομαι να σας συμβεί πολύ σύντομα για να καταλάβετε τι αξίζει πραγματικά σ’ αυτή τη ζωή.

Αν έχετε ερωτευτεί και το έχετε συνειδητά ξεχάσει, λυπάμαι περισσότερο. Το να μην έχεις ζήσει κάτι και να μην το καταλαβαίνεις συγχωρείται.

Το να το έχεις ζήσει και να μην του δείχνεις τον απαραίτητο σεβασμό, σε κάνει απλώς ασεβή στα μεγάλα και σημαντικά αυτής της ζωής.

Σεβαστείτε λοιπόν τον τρόπο έκφρασης του καθενός και αφήστε τα σχόλια και τις κοροϊδίες για αυτούς που πραγματικά τις αξίζουν.

Αφήστε αυτούς που νιώθουν ότι γιορτάζουν επειδή είναι πραγματικά ερωτευμένοι και ασχοληθείτε με όλους αυτούς που πιστεύουν ότι ένα ρομαντικό δείπνο υπό το φως των κεριών, ένα βελούδινο κουτάκι με κόσμημα και μια αγορασμένη ανθοδέσμη, είναι η έκφραση του έρωτα. Μακάριοι οι πτωχοί τω συναίσθημα.

Μην μπλεχτείτε με τους έφηβους που ανακαλύπτουν τον κόσμο. Αυτοί έχουν δικαίωμα να κάνουν όποια βλακεία θέλουν. Αφήστε τους να την κάνουν.

Μην κοροϊδεύετε αυτούς που έπεσαν κάποια στιγμή στα πατώματα , έπνιξαν τον καημό τους σε κάτι ποτήρια τσίπουρου ή κλείστηκαν μέσα σε τέσσερις τοίχους με την προσδοκία να πέσουν να τους πλακώσουν.

Μην κοροϊδεύετε αυτούς που ανθίζουν και γίνονται όμορφοι γιατί δεν είναι μόνοι τους σ αυτούς τους δρόμους που περπατάς χωρίς να τους καταλαβαίνεις και χωρίς να κουράζεσαι.

Μην κοροϊδεύετε αυτούς που ζουν αυτό που νιώθουν στο έπακρο χωρίς να ντρέπονται να το πουν, ίσως και να το φωνάξουν σε κάποιες περιπτώσεις, γιατί είναι πιο γενναίοι και πιο ατρόμητοι από σας.

Ας ξαναρίξουμε τα ζάρια.

Άσσος-διπλό.

Να κοροϊδεύετε όσο θέλετε – και εγώ μαζί σας για υποστήριξη – όλους αυτούς που υποτίθεται ότι βρίσκονται μαζί γιατί ερωτεύτηκαν, γιατί αγαπήθηκαν, ενώ ο κοινός παρονομαστής πίσω απ' όλο αυτό που πλασάρουν είναι η ανάγκη, ο φόβος, η έλλειψη σιγουριάς και αυτοπεποίθησης, τα παγωμένα πόδια, το «τι θα βρω άμα φύγω», ένα «ναι αλλά μαγειρεύει καλά», κάτι φουσκωμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί, ο περίγυρος, οι φίλοι που δεν θα καταλάβουν, οι συγγενείς που θα πέσουν να τους φάνε, το σπίτι που θα πρέπει να αφήσουν, τα ταξίδια που δεν θα ξαναπάνε, οι μοναχικές γιορτές και οι διακοπές χωρίς παρέα, μια άψογα οργανωμένη σεξουαλική συνεύρεση που καταλήγει σε φιάσκο με εικόνες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, και τέλος τα παιδιά – τα ίδια παιδιά που ζουν καλά μόνο όταν υπάρχει αγάπη – αλλά με κάποιο τρόπο δεν τους ενοχλεί καθόλου που δεν θα την βιώσουν όπως πρέπει.

Να κοροϊδεύετε τα δείπνα χωρίς μπλεγμένα πόδια, τα ποτά που πίνονται μονορούφι, τις δήθεν αγκαλιασμένες φωτογραφίες με φόντο μαγικούς προορισμούς που μόλις τελειώσει ο ήχος του κλικ, ξεχνιούνται σαν να 'χεις πάρει χάπι για επιλεκτική απώλεια μνήμης.

Να κοροϊδεύετε τα κρυφά μηνύματα με τον ήχο του κινητού χαμηλωμένο, τα πεντάλεπτα κρυφά ραντεβού στις πλατείες, τα ασφυκτικά γεμάτα ξενοδοχεία από ζευγάρια που κάνουν έρωτα χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει. Αν ήξεραν ότι κάνουν απλώς σεξ, θα τους συγχωρούσα.

Να κοροϊδεύετε αυτούς που κοροϊδεύουν.

Αυτούς που δεν έχουν συναίσθηση του εγκλήματος.

Αυτούς που θα βρουν την κοροϊδία μπροστά τους και που όταν γυρίσει και τους κοιτάξει κατάματα, ίσως ντραπούν και σκύψουν το κεφάλι.

Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα πιάνουμε στο στόμα μας. Που είναι δυσκολονόητα και ιερά.

Που αξίζουν να προσεύχεσαι και να ανάβεις λαμπάδα όταν σου συμβαίνουν.

Βρείτε τα ή θυμηθείτε τα.

Και μετά ξανασυζητάμε για τους δαίμονες.