Για το νόημα της ζωής καλά πάμε ή να κάνουμε αναστροφή;

Κι εκεί που όλα πάνε ωραία, σκάει από το πουθενά η σκέψη της ύπαρξης. Η οποία πάει παρέα με τη σκέψη της μη ύπαρξης. Και κάπως έτσι, ο άνθρωπος εισάγεται από μόνος του, τυχαία ή μη, σε μια διαδικασία σκέψεων, σε έναν φαύλο κύκλο του τι έχει σημασία και τι όχι τελικά σε αυτήν τη ζωή.

Γιατί αν το συλλογιστεί κανείς εις βάθος, η ζωή είναι δυστυχία. Σόρι, δεν είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις, μα ισχύει. Δουλεύεις για να ζήσεις και κάπου εκεί καταλήγεις να ζεις για να δουλεύεις. Μετά τη φάση της παιδικής ξεγνοιασιάς, καταλαβαίνεις ότι μια ευτυχισμένη ζωή στο σύνολό της δε στέκει. Υπάρχουν απλώς στιγμές χαρούμενες. Κι είσαι τυχερός εάν αυτές οι στιγμές είναι πολλές. Ή αν διαρκούν πολύ. Το υπόλοιπο της ζωής μένει σε ένα φλατ επίπεδο, στο οποίο απλώς κινείσαι για να υπάρχεις.

Και θα έρθει τώρα ένας ερωτευμένος να πει ότι η ζωή είναι όμορφη, βλέπει παντού λουλουδάκια και πεταλουδίτσες και τίποτα δε θα μπορούσε να του χαλάσει αυτή την όμορφη εικόνα. Για πες μου όμως ερωτευμένε, όταν τσακώνεσαι με τον σύντροφό σου, αυτό είναι ευτυχία; Ή μία αρνητική στιγμή; Όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι τον άλλον που γυρνάει βράδυ μόνος του σπίτι και σε καταβάλλει το άγχος και η αγωνία, αυτό είναι ευτυχία άραγε;

Δεν αναιρούμε τίποτα. Μπορεί τη μία στιγμή να είσαι τόσο ευτυχισμένος, να πετάς στα άστρα και την επόμενη να μην είσαι. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όπως δε βλέπεις κάθε μέρα πεφταστέρια και πανσελήνους, έτσι, τα όμορφα πράγματα είναι πιο σπάνια από τα επώδυνα, ή έστω τα ουδέτερα. Ακόμα και ουδέτερα να είναι όμως, δεν εγγυώνται την ευτυχία.

Πάνω κάτω κάποια στιγμή όλοι καταλήγουν σε ένα αδιέξοδο στη ζωή τους, σε ένα σημείο που αναρωτιούνται ποιοι είναι και πού πάνε, αν είναι στον δρόμο που θα έπρεπε να είναι και τι πρέπει να κάνουν για να οδηγηθούν στην ευτυχία. Εννιά στις δέκα φορές η απάντηση δεν έρχεται, γιατί όλα αυτά πηγάζουν από τις εμπειρίες της καθημερινότητας, από την εξέλιξη του ανθρώπου κάθε στιγμή, από τη συνεχή απόκτηση γνώσης, από ερεθίσματα κι άλλα χίλια δυο. Δε θα κάτσεις να σκεφτείς «τι πρέπει να κάνω» περιμένοντας εδώ και τώρα μια απάντηση.

Αντιθέτως, αυτού του είδους οι συλλογισμοί πιο πιθανό είναι να σε κάνουν να ξενερώσεις με τη ζωή, να δεις λίγο πιο σκοτεινά τα πράγματα γύρω σου κι ενδέχεται να σε ρίξουν τόσο ψυχολογικά, που σου κόβουν την ελπίδα που μέσα σου κρατάς για τα όνειρά σου, για το μέλλον, για τα πάντα. Είναι μονόδρομος. Άπαξ και ξεκινήσει το τρενάκι των υπαρξιακών σκέψεων, δεν πατά φρένο, και είναι εθιστικό, θες κι άλλο, κι άλλο. Όμως δεν είναι να το παρακάνει κανείς. Γιατί όπως ακούμε και λέμε πολύ συχνά, η υπερανάλυση οδηγεί σε πολύ λανθασμένα συμπεράσματα, σε απογοήτευση και σε βάζει σε συνθήκες αρνητικές, προμελετημένες, μη αυθεντικές.

Είναι πολύ ωραίο να αναρωτιέσαι για τον κόσμο, τη ζωή, το πόσο μικρός είσαι μέσα στο σύμπαν. Είναι ωραίο να θέλεις να μαθαίνεις, να μη σταματάς, να μη σε εμποδίζει κανείς να ανακαλύψεις τι κρύβεται δίπλα σου ή στην άλλη άκρη του ουρανού. Όμως, θυμήσου: όλοι μικροί είμαστε και ποτέ δε θα τα μάθουμε όλα. Κι ίσως αυτή είναι η ουσία, η μαγεία της ζωής. Το απροσδόκητο. Το περίεργο. Το ανεξήγητο. Βρες την ομορφιά σε αυτό και δώσε βάση στις ευχάριστες στιγμές, ακόμα κι αν διαρκούν τρία κλάσματα του δευτερολέπτου. Είναι ικανές να σε συντροφεύουν στις πιο επικίνδυνες στιγμές δυστυχίας.