Σίγουρα μιλάμε για τον ατομικισμό του απόλυτα. Αλλά τι είναι αυτό που τον παρακινεί στην πραγματικότητα να σκεφτεί, να δράσει, να κάνει οποιαδήποτε κίνηση, ακόμα και το πιο απλό πράγμα.
Αυτό που ¨αναγκάζει¨ τον άνθρωπο να κάνει το οτιδήποτε, είναι το συναίσθημα.
Μπορεί σε μερικούς να είναι αδύνατον να το πιστέψουν, κι όμως, είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας των πράξεων και των σκέψεων μας. Το συναίσθημα είναι τόσο απόλυτο, τόσο ισχυρό ώστε να φέρει στα ύψη τον άνθρωπο, αλλά και να τον καταστρέψει τελείως.
Οι άνθρωποι πάντα χρησιμοποιούνε το συναίσθημα. Όχι εσκεμμένα, ούτε ηθελημένα. Αλλά ασυνείδητα, απρόοπτα. Είναι δύσκολο να αποφύγουμε τα συναισθήματα μας. Για αυτό κάποιες φορές φτάνουν στο σημείο να μας κυριεύουν.
Όλος ο κόσμος κυριαρχείται και περιβάλλεται από ένα σωρό ανεξήγητα συναισθήματα. Κάνουν τον άνθρωπο να περιθωριοποιήσει την λογική. Διώχνει κάθε ίχνος καθαρής σκέψης. Το συναίσθημα, είναι ένας έντονος πόθος που κυριεύει την ψυχή και το μυαλό μας. Εγκλωβίζει κυρίως το μυαλό μέσα σε μία σακούλα τρεμάμενη από τις φωνές τους και ύστερα σταθεροποιεί τις θελήσεις τους μέσω της ψυχής. Τότε είναι που λέμε ότι λειτουργεί πιο πολύ το παρασυμπαθητικό και δεν υπάρχει συνοχή, δεν υπάρχει λογική πλευρά.
Όλοι αυτοί που κυριεύονται από τα αυταρχικά συναισθήματα τους λέγονται δειλοί. Δειλοί γιατί δεν μπορούν να αντισταθούν στις φωνές που βομβαρδίζουν τη λογική τους. Επομένως ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει κάποιες δύσκολες καταστάσεις, αλλά αυτός που μπορεί να αποστασιοποιηθεί από τα συναισθήματα του και τα πάθη του. Αυτός θεωρείται ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος, εκείνος που απελευθερώνει τα δεσμά του, που αντιστέκεται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Ο οποίος μπορεί άλλοτε να είναι ο καλύτερος σου φίλος , αλλά και ο χειρότερος σου εχθρός.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πως θα ήταν η ζωή χωρίς συναισθήματα; Θα ήταν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα; Αν δεν υπήρχε το συναίσθημα για να θολώσει το μυαλό μας, μήπως θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι;
Είναι υποθέσεις του μυαλού για να γαληνέψει την καταπονημένη ψυχή. Ίσως να χρειαζόμασταν και μία δόση απανθρωπιάς και αναισθησίας μέσα μας. Όλοι μας. Ίσως έτσι δεν θα πονούσαμε τόσο, δεν θα μαραζώναμε τόσο, δεν θα αναρωτιόμασταν γιατί αυτός έκανε εκείνο, γιατί είπε αυτό. Δεν θα καθόμασταν τα βράδια να σκεφτόμαστε αργά πως έχει καταντήσει η ζωή μας και αν αξίζουμε αυτό που λαμβάνουμε. Απλά θα προσπερνούσαμε κάθε δυσάρεστο γεγονός που θα βρίσκαμε μπροστά μας, θα το ποδοπατούσαμε μέχρι να εξαφανιστεί από την μνήμη της ψυχής και θα συνεχίζαμε ήρεμοι και ακατάπαυστοι.
Και έτσι έρχεται αυτή η στιγμή που απογοητεύεσαι και αποκαρδιώνεσαι και αυτά είναι σημάδια κακά, ολισθηρά και από εκεί και πέρα ακολουθεί ο θάνατος της ωραίας σκέψης. Δεν τη σώζει τίποτα, όσο κι αν τρέχεις να προλάβεις. Είναι σαν το γυαλί που όταν ραγίζει δεν ξανά κολλάει.
Έτσι, απογοητευμένος και προβληματισμένος κλείνεσαι στον εαυτό σου. Βρίσκεις πως μόνο αυτός σου μένει πιστός. Κάνεις χίλιους όρκους, να μην ξαναφήσεις την καρδιά σου να την ποδοπατήσουν. Οχυρώνεσαι, βάζεις σύρτες και αμπάρες, μα κάποια στιγμή πνίγεσαι ασφυκτιάς. Και αρχίζεις σιγά σιγά να ξεκλειδώνεις, ετοιμάζεσαι και πάλι να βγεις στον ήλιο.
Μόνος του κανένας δεν ζει ούτε στον παράδεισο. Όσες απογοητεύσεις και αν δοκιμάσει, πάλι θα δεχτεί ή θα προσφέρει «χείρα φιλίας». Το αντίθετο θα ήταν αφύσικο.
Αυτή είναι η ακατανίκητη δύναμη του συναισθήματος. Έτσι λειτουργεί. Το συναίσθημα σου θυμίζει είτε ότι υπάρχεις ευχάριστα, είτε το πόσο ανόητος είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου