Μπορούμε τώρα να μιλήσουμε λίγο περισσότερο γι' αυτή τη μορφή της ελληνικής γλώσσας, στην οποία αναφερθήκαμε μόλις τώρα, την καθαρεύουσα. Στο επόμενο κεφάλαιο θα ξαναμιλήσουμε γι' αυτήν. Η καθαρεύουσα ήταν, μέχρι το 1976, η μορφή γλώσσας που θεωρούνταν η «καλή» μορφή, κατάλληλη για όλες τις επίσημες περιστάσεις επικοινωνίας, προφορικής αλλά κυρίως γραπτής. Και θεωρούνταν ως η «καλή» γλώσσα, γιατί (σε αντίθεση με τη δημοτική, τη γλώσσα που μιλούσαν όλοι) υποτίθεται ότι ήταν καθαρή, όπως λέει και το όνομά της: καθαρεύουσα.
Καθαρή, γιατί προσπαθούσε να είναι «κοντά» στην ένδοξη αρχαία ελληνική γλώσσα, ενώ η δημοτική είχε απομακρυνθεί πολύ. Για τους υποστηρικτές της καθαρεύουσας αυτή η απομάκρυνση δεν θεωρούνταν ως αλλαγή αλλά ως αλλοίωση. Με άλλα λόγια, πίστευαν ότι η αλλαγή χάλασε την ελληνική γλώσσα. Αλλά, όπως λέγαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, οι γλώσσες αλλάζουν, δεν χαλάνε. Γιατί όμως το πίστευαν αυτό; Επειδή θεωρούσαν τα αρχαία ελληνικά ως πρότυπη γλώσσα, και αυτό γιατί είχαν συνδεθεί με έναν μεγάλο πολιτισμό και μια μεγάλη λογοτεχνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου